ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες το απόγευμα γύριζα σπίτι με το λεωφορείο μετά από μια μοναχική βόλτα. Στο απέναντι κάθισμα από το δικό μου καθόταν, επίσης μόνος του, ένας γλυκούλης - κι όμορφος κατά το προσωπικό μου γούστο - νεαρός, στον οποίο έριχνα κλεφτές ματιές όποτε χάζευε από το παράθυρο. Η στάση που θα κατέβαινα αποδείχθηκε πως ήταν πριν από την δική του, κι έτσι, την ώρα που σηκώθηκα από το κάθισμά μου γύρισα τον κοίταξα και του χαμογέλασα. Εκείνος ανταπέδωσε με ένα παγωμένο κι ελαφρώς συνοφρυωμένο βλέμμα, αυτό που στο χωριό μου αποκαλούμε "σε κοίταξα με μισό μάτι", δίνοντάς μου την εντύπωση πως μάλλον ενοχλήθηκε!Την αντίδρασή του αυτή την εξέλαβα ως αποδοκιμασία και με έκανε να νιώσω άσχημα με τον εαυτό μου, σαν να είχα κάνει κάτι μεμπτό κι ας ήξερα πολύ καλά πως φυσικά και δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Ήταν απλώς ένα καλοπροαίρετο ντροπαλούτσικο χαμόγελο προς κάποιον που μου άρεσε. Ούτε του μίλησα ούτε τον παρενόχλησα με οποιονδήποτε τρόπο, απλώς του χαμογέλασα. Προφανώς δεν του άρεσα εγώ η ίδια γενικά, γιατί αν με έβρισκε ωραίο "γκομενάκι" μια χαρά θα κολακευόταν που του χαμογέλασε μια άγνωστη σε ένα λεωφορείο και δε θα μου 'ριχνε τέτοιο αγριοκοίταγμα.Όμως, ρε παιδιά, από πότε ακριβώς έχει οριστεί ότι η τυπική ευγενική αντιμετώπιση/αποδοχή ενός χαμόγελου που μας σκάει κάποιος/α, ακόμα κι αν είναι άγνωστος/η, ή μιας καλημέρας που θα μας πει εξαρτάται από αν μας ελκύει ερωτικά αυτό το άτομο;Ας κλειστώ τώρα ξανά πίσω στο καβούκι μου.