ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τουλάχιστον είμαστε αρκετοί έτσι. Το θέμα είναι να μη συμβιβαστούμε για μια αγκαλιά. (Ο μεγαλύτερος μου φόβος)

Συμβιβασμος παντα υπαρχει σε μια σχεση,προσωπικα δεν εχω προβλημα με τους συμβιβασμους,το μονο που ζηταω εγω ειναι να εχω και την ελευθερια μου,οταν νιωθω πολυ πιεσμενος και βλεπω οτι δεν εχω την ελευθερια που χρειαζομαι τοτε φευγω απο τη σχεση και ειναι δυσκολο να καταλαβουν τι ζηταω με αποτελεσμα να γινονται παρεξηγισεις.Ισως ειμαι δυσκολος ανθρωπος αλλα που θα παει,καποια στιγμη ολοι θα βρουμε το αλλο μας μισο που θα μας καταλαβαινει και θα μας αγαπαει μαζι με τα ελλατωματα μας...

Ακριβώς αυτο σκεφτομουν και εγω όταν εγραφα την εξομολόγηση. Να θέλω να μοιραστώ κάτι με κάποιον και οι φίλοι να μην αρκούν. Τότε ειναι που ερχεται αυτο το κενό. Τοτε ειναι που μια καλημερα ή μια καληνυχτα φαινεται τοσο απαραιτητη. Ομως συνηθισα μονη μου και δυσκοκευομαι πολυ να δεσμευτω.

Στην ίδια φάση είμαστε...Όταν γίνέί κάτί συνήθεια θέλει πολύ προσπάθεια για να το αλλαξεις μέχρι που σιγά σιγά αρχίζεις και ξεχνάς τα συναισθήματα που έχεις όταν είσαι ερωτευμένος/ή και έχεις μια σχέση.Άπλά το σκευτεσε σαν ιδέα,πριν καιρό μια κοπέλα μου εδιξε ότι της αρέσω και ενώ μου αρέσει και μένα ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα γιατί σύνήθίσά να είμαι μόνος μου κάί πλέον μου φάίνέτέ δύσκολο να δεσμεύτώ.Άπο τη μία σκευτομαι να το αφησω έτσι γιατί δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμος και από την άλλη μπορεί να χάσω κάτι που θα με έκανε να νιώσω ξανά ευτιχισμενος....

Το περιγράφεις πολύ καλά. Είναι ακριβως ετσι. Μάλλον ισως ειναι φόβος δέσμευσης, φόβος μηπως ξανα ερωτευτούμε και ζήσουμε ξανά έναν αποτυχημένο έρωτα και πάλι τα ιδια και τα ίδια... και τελικά μένουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας που τον ξέρουμε και μας ξέρει..