Το «Θα σπάσω κούπες» είναι παραδοσιακό τραγούδι της Ιωνίας, μικρασιάτικο ερωτικό, πάνω σε τετράσημο ρυθμό 4/4 (τσιφτετέλι). Ανήκει στον έσω-πρώτο ήχο (maqam Ussak) και η μελωδία κινείται μέσα στα όρια του πρώτου τετράχορδου.
Δεν ξέρω ποια είναι η πρώτη ηχογράφηση του τραγουδιού, όμως αυτή του Λευτέρη Μενεμενλή του 1907 είναι η πιο παλιά που υπάρχει στο YouTube και είναι ανατριχιαστική.
Της Μαρίκας Παπαγκίκα με διαφορετικούς στίχους είναι του 1928, (πάλι πονεμένη, αλλά καμία σχέση με την οδύνη που έβγαζε στους αμανέδες της). Στην ορχήστρα τσέλο παίζει ο Μ. Σιφνιός, τσίμπαλο ο Κώστας Παπαγκίκας, σύζυγος της Μαρίκας -στο βιολί δεν αναφέρεται ποιος είναι.
Υπάρχει και μια άλλη εξαίρετη εκτέλεση του 1928, από τον Κώστα Καρίπη. Βιολί εδώ παίζει ο Γιάννης Δραγάτσης ή Ογδοντάκης.
«Θα σπάσω κούπες για τα λόγια που ’πες
και ποτηράκια για τα πικρά λογάκια
άμαν, άμαν, άμαν, γίανιορουμ μπεν
άμαν, άμαν, άμαν, σέβιορουμ σεν
αχ, αχ, τσιφτετέλι
άμαν, άμαν, γιαλελέλι
Εχτές το βράδυ σ’ είδα στ’ όνειρό μου
πως είχες τα μαλλάκια σου ριγμένα στο λαιμό μου
άμαν, άμαν, άμαν, γίανιορουμ μπεν
άμαν, άμαν, άμαν, σέβιορουμ σεν
αχ, αχ, τσιφτετέλι
άμαν, άμαν, γιαλελέλι»
Όλα αυτά με αφορμή αυτή την εκτέλεση της Μαρίνας Σάττι και των φίλων της που το έκαναν doo-wop μπόσα νόβα (α λα Nouvelle Vague). Και πολύ καλά έκαναν.
Δεν είναι μια κακή διασκευή, απλά φαίνεται ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι είναι ένα τραγούδι πόνου και ανομολόγητου πόθου που στον Μενεμενλή καίει τα σωθικά. Εδώ ενώ η απόπειρα έχει ενδιαφέρον, το παρακάνουν με την ελαφρότητα που το αντιμετωπίζουν και τα χαμόγελα και «καταστρέφουν» τον σπαραγμό του τραγουδιού.
Κι ο σπαραγμός μπορεί πολύ εύκολα να γίνει κλαψομουνίαση.
σχόλια