Με πόση «αγάπη» οι συνάδελφοι είδαν να μην πουλάει η επανέκδοση της «Ελευθεροτυπίας». Θα έπρεπε απλώς να είναι αρκετά δύο πράγματα που με τη χολή καμία σχέση δεν έχουν. Πρώτον, ότι οι ίδιες οι εφημερίδες ευθύνονται για την απώλεια της αγνότητας του αναγνώστη.
Στο περίπτερο πλέον δεν στέκεται ο ίδιος άνθρωπος που φανατιζόταν ή αγαπούσε ένα έντυπο με το πάθος που το έκανε πριν από 5 χρόνια. Δεύτερον, ότι όπως και να το πεις, όπως και να το αποκαλέσεις, όπως και να το περιγράψεις αυτό που συνέβη με την εφημερίδα θα θυμίζει πάντα το απάνθρωπο παιχνίδι με τις... μουσικές καρέκλες που παίζαμε μικρά.
Μόλις σταματούσε η μουσική κάποια παιδάκια, που δεν ήταν πολύ ικανά στο να σπρώξουν ή να ελιχθούν έμεναν, χωρίς καρέκλα.
Και εδώ, η επιχείρηση, η όποια επιχείρηση, όπως κι αν τη λένε, δεν έχει να κάνει με παιδάκια. Έχει να κάνει με απλήρωτους εργαζόμενους που βρέθηκαν – όχι από δική τους υπαιτιότητα – σε μία -άνευ τέλους- ομηρία.
σχόλια