__________________
1.
Αγαπητή Λένα,
Οι περισσότερες ερωτήσεις που δέχεσαι αφορούν σχέσεις και αρκετές αναφέρονται σε ζευγάρια που δυστυχούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αν υπήρχε μια εργαλειοθήκη για ευτυχισμένα ζευγάρια (ιδίως μελλόνυμφα ή γενικώς ζευγάρια με "σοβαρή" πρόθεσή δέσμευσης), τι θα περιλάμβανες σε αυτή; Θα ήθελα όσο γίνεται πιο συγκεκριμένες προτάσεις (π.χ. εγώ θα έβαζα μεταξύ άλλων, βιβλία και ταινίες αλλά αυτός είναι ο δικός μου κόσμος!). -Mrs. Mistoffelees
Για μένα δύο είναι τα βασικά θέματα στα οποία πρέπει να συμφωνεί ένα ζευγάρι, και είναι μόνο δύο γιατί περιλαμβάνει πολλά ζητήματα. Το πρώτο είναι «τι σημαίνει καλή ζωή» και δεύτερο «τι σημαίνει επιτυχία».
Ας πούμε, τι είναι καλή ζωή για τον καθένα; Είναι πολλά λεφτά στην τράπεζα, και μετρημένη ζωή με στόχο ακόμη περισσότερα λεφτά στην τράπεζα; Είναι μια ζωή γεμάτη ταξίδια, φίλους, γενικώς, μετακινήσεις, αλλαγές και προκλήσεις; Είναι μια ζωή αφιερωμένη σε ένα συγκεκριμένο πάθος, ή εργασία, με στόχο τη διάκριση; Είναι η ζωή που εξελίσσεται πάνω και δίπλα και παράλληλα στις υπάρχουσες οικογένειες; Είναι η καλή και σταθερή ρουτίνα τύπου εξασφαλισμένη δουλειά-σπίτι-παιδιά-τηλεόραση-ύπνος; Δεν χρειάζεται να το συζητήσει κανείς αυτό, φαίνεται και στη διαδικασία της σχέσης. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα θα δημιουργηθεί στο μέλλον, και τόσο πιο δύσκολος θα είναι ο συμβιβασμός – ο ένας από τους δύο αναγκαστικά θα εγκαταλείψει το δικό του όραμα και θα ζήσει τελικά τη ζωή του άλλου, όσο πιο καλά γίνεται (και όσο πιο καλά μπορεί). Αν υπάρχει συμφωνία, θέματα όπως «που να πάμε διακοπές», «τι να φάμε», λύνονται πολύ πιο αρμονικά. Οι περιπετειώδεις θα συμφωνήσουν να δοκιμάσουν το καινούριο κινέζικο, οι πιο παραδοσιακοί θα είναι ευτυχισμένοι αν δεν το δουν ποτέ στη ζωή τους.
Το «τι είναι επιτυχία» μπορεί να μην φαίνεται καν ως θέμα στα πρώτα χρόνια, αλλά είναι το πιο σημαντικό όταν έρχονται οι σημαντικές αποφάσεις. Ας πούμε το «πού θα μείνουμε, με ποιες θυσίες και ποιες προϋποθέσεις», επειδή το σπίτι δεν είναι απλώς τούβλα, αλλά και σύμβολο στάτους, σύμβολο του ανήκειν, είναι μια δήλωση και προς τα έξω, και προς τον εαυτό μας, έχει άμεση σχέση με το τι σημαίνει για τον καθένα η λέξη «επιτυχία». Είναι τα λεφτά που δεν φαίνονται; Είναι τα λεφτά που φαίνονται; Είναι η κοινωνική καταξίωση; Είναι η δόξα, η φήμη; Είναι η μόρφωση και η διάκριση σε πνευματικούς κύκλους; Είναι η δυνατότητα να μένει μόνος του κανείς, χωρίς παρέες και χωρίς πολλές ανάγκες; Τι λιγουρεύεται ο καθένας; Ακόμα και αν ξεπεραστούν αυτά τα θέματα στο ζευγάρι, θα προκύψουν βίαια αν κάνουν παιδί. Στα ζητήματα ανατροφής το αργότερο, από το σε ποιο σχολείο θα πάει και πόσα εφόδια πρέπει να έχει (και τι ρούχα να φοράει, και τι να τρώει, και με ποια παιδιά να κάνει παρέα, και τα λοιπά).
Τα υπόλοιπα θέματα, όπως η κοινωνική τάξη, η θρησκεία, το οικονομικό επίπεδο, όσο πιο κοντινά είναι, τόσο πιο καλά, αλλά μπορούν να ξεπεραστούν οι διαφορές αν υπάρχει συμφωνία στις παραπάνω ερωτήσεις.
__________________
2.
Α μπα πες μου τη γνωμη σου πανω σε αυτο. Προσωπικα μου αρεσε το project και ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω γιατι το βρηκαν ρατσιστικο.
Δεν μπορώ να πω γιατί το βρήκαν ρατσιστικό όλες αυτές οι χιλιάδες άνθρωποι που διαμαρτυρήθηκαν, θα είχαν τους λόγους τους, και θα ήταν σοβαροί. Είναι πατρονάρισμα να λέει κανείς σε κάποιον που ανήκει σε μειονότητα ότι έχει άδικο που θίγεται. Επίσης είναι και ένδειξη ότι αυτός που το λέει έχει τυφλωθεί από το προνόμιο του, και γι' αυτό δεν βλέπει πού είναι το πρόβλημα. (Αυτό δεν είναι απάντηση προς εσένα, αλλά σχόλιο με όλους όσους δεν κατάλαβαν, αλλά ακύρωσαν και το δικαίωμα του άλλου να νιώθει την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί, αντί να ρωτήσουν το «γιατί», όπως κάνεις εσύ).
Μπορώ να σου πω όμως γιατί φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να το βρει κανείς προσβλητικό, και για να πω την αλήθεια, το βρίσκω τόσο επιπόλαιο και αφελές, που καταντάει προσβλητικό. Οι Έλληνες δυσκολεύονται να καταλάβουν πόσο τραυματισμένες είναι οι σχέσεις των μαύρων με τους λευκούς σε χώρες που υπήρχαν μαύροι σκλάβοι μέχρι πολύ πρόσφατα. Η έννοια του ανθρώπου-σκλάβου είναι βαθύτατα διχαστική στην ουσία της κοινωνίας (δεν βρίσκω κατάλληλη λέξη που δηλώνει την βαρύτητα της κατάστασης) και οι πληγές δεν κλείνουν με τίποτα, είμαστε ακόμα στην αρχή. Μέχρι πρόσφατα, οι λευκοί χρησιμοποιούσαν μαύρη μπογιά για να παριστάνουν τους μαύρους με στόχο να τους υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο, κάνοντας τους καρικατούρες. Η χρήση της μπογιάς για να γίνει αυτή η γυναίκα «μαύρη» είναι κάπως αναίσθητη κίνηση. Σε ένα άλλο επίπεδο, χρησιμοποιήθηκε η εμφάνιση διαφόρων φυλών ως μεταμφίεση. Δεν είναι καρναβάλια αυτές οι φυλές. Δεν τις τιμάς αν φοράς τις φορεσιές τους, αν δεν σου το έχουν ζητήσει μέσα στα δικά τους πλαίσια. Όχι μόνο δεν τις τιμάς, αλλά φαίνεσαι ελαφρά γελοίος κι επιπλέον οικειοποιείσαι σύμβολα χωρίς να το αξίζεις. Κάποια από αυτά τα στολίδια σημαίνουν συγκεκριμένα πράγματα που έχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι της κάθε φυλής και τα έχουν κερδίσει με τον σεβασμό των συνανθρώπων τους. Δεν είναι κολιέ. Δεν συμπαραστέκεσαι σε ομάδες ανθρώπων επειδή μέσα στην βολεμένη σου ζωή φοράς μια μέρα τα ρούχα τους, λες και είναι Απόκριες, και μετά φωτογραφίζεσαι στο ωραίο σου στούντιο.
__________________
3.
Νομίζω περνάω δεύτερη κατάθλιψη... Δεν θέλω όμως να πάρω πάλι φαρμακευτική αγωγή... Πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω; Θα επανέρχεται συνεχώς η κατάθλιψη; Δεν έχω πλέον αυτοκτονικές τάσεις. Έχω, όμως, όλη την υπόλοιπη συμπτωματολογία. Με ταλαιπωρεί έντονα η αυπνία τις τελευταίες ημέρες όπως και η έλλειψη ενδιαφέροντος για το οτιδήποτε. Φοβάμαι μην φτάσω στο σημείο να πάθω νευρικό κλονισμό καθώς απο οτι γνωρίζω αυτές οι δύο διαταραχές μοιάζουν...
Αυτές είναι ερωτήσεις που μόνο ψυχίατρος μπορεί να σου απαντήσει, δεν είναι κουβεντούλα να λέμε τη γνώμη μας, είναι η υγεία σου. Δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν θέλεις να πάρεις φάρμακα, αλλά πρέπει να βρεις τον λόγο, να τον ερμηνεύσεις, και να το λύσεις αυτό το θέμα μέσα σου, είτε συνέβη λόγω κακής εμπειρίας με λάθος δοσολογία, είτε επειδή έχεις ταυτίσει τα φάρμακα με ένδειξη αδυναμίας, είτε επειδή δεν έχεις αποβάλει ακόμα μέσα σου το στίγμα. Και αυτά τα θέματα, ένας ψυχίατρος θα σου τα εξηγήσει.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα
Ανακαλύπτω πως δεν έχω πλέον καμία ανοχή στη γκρίνια. Ήμουν ανέκαθεν αισιόδοξος άνθρωπος, με την έννοια πως νιώθω τυχερή που μεγάλωσα σε μια οικογένεια με αγάπη, που είμαστε όλοι καλά στην υγεία μας και δεν έχουμε πολύ σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Όλα αυτά ξέρω πως μπορεί να χαθούν από τη μια μέρα στην άλλη και έτσι ό,τι στραβό κι αν συμβαίνει, προσπαθώ να σκέφτομαι πόσο σημαντικά είναι όλα όσα έχω και να μη στεναχωριέμαι για αναποδιές. Εδώ και ένα χρόνο ζω και δουλεύω στην Ολλανδία. Παρ' ότι ήρθα με όρεξη, δε μου αρέσει πολύ αυτή η χώρα, δε μου ταιριάζει και μου λείπει πολύ η Ελλάδα και οι δικοί μου άνθρωποι. Δεν περνάω πολύ ωραία γενικά, έχω κάνει παρέες όμως πλέον μου είναι και δύσκολο όσο μεγαλώνω να κάνω καλούς φίλους, και έτσι νιώθω μεγάλη μοναξιά μακριά από την Ελλάδα. (Αυτά τα λέω μόνο σε σένα, στους γονείς και στους φίλους μου εστιάζω περισσότερο στα θετικά της ζωής εδώ, εν μέρει για να το πιστέψω κι εγώ και να μη με πάρει από κάτω.) Καθώς ήμουν καιρό άνεργη και η δουλειά εδώ είναι πολύ καλή, προσπαθώ να προσαρμοστώ και να κάνω υπομονή ελπίζοντας πως σε λίγα χρόνια ίσως γυρίσω στην Ελλάδα, όπου έχω αφήσει και το αγόρι μου, και να βρω περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Πλέον όλοι μου οι φίλοι, οι παλιοί συμφοιτητές και συμμαθητές που έμειναν Ελλάδα – όλοι στα 26-27 και σε προσωρινές δουλειές με μισθό που δεν επαρκεί για να είναι ανεξάρτητοι – είναι σε μια μόνιμη μίρλα και μιζέρια. Με κουράζει αφάνταστα αυτό το πράγμα Α,μπα. Δε λέω πως δεν καταλαβαίνω τα προβλήματά τους, αλλά ρε γαμώτο είστε νέοι, υγιείς, ζείτε με τους γονείς σας που μπορούν ακόμη να σας στηρίξουν οικονομικά, έχετε φίλους, σχέσεις, έχετε και λεφτά να πάτε για ένα καφέ, σταματήστε να μιζεριάζετε τόσο. Είμαστε πολύ τυχεροί και δεν το καταλαβαίνουμε. Κουράστηκα να προσπαθώ να μεταδίδω θετική σκέψη και κυρίως με ενοχλεί που νομίζουν πως εμένα η ζωή μου είναι πιο στρωμένη από τη δική τους, πως είμαι βολεμένη στο εξωτερικό και τα λέω αυτά εκ του ασφαλούς – γιατί, επειδή εγώ δεν κλαίγομαι όλη μέρα, σημαίνει πως η ζωή μου είναι τέλεια; Κι εκείνοι θα μπορούσαν να φύγουν στο εξωτερικό, αλλά όταν τους το λέω, όχι, δε θέλουν να αφήσουν την οικογενειακή θαλπωρή και τις σχέσεις τους. Εμ, ούτε εγώ ήθελα! Έκανα μια επιλογή, και δε γκρινιάζω! Με εξαντλεί τόσο πολύ αυτή η κακή διάθεση και γκρίνια για τα οικονομικά και τις δουλειές – ενώ άλλοι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους ή τα έξοδα υγείας τους. Νομίζω τελικά (ακολουθεί γενίκευση - αρχή lenfou) πως είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων: στη χαρά είμαστε εξωστρεφείς, φωνακλάδες και γελαστοί, αλλά στην πρώτη δυσκολία πρήζουμε τον κόσμο με τη μίρλα και την αρνητίλα μας.
Δεν ξέρω βασικα τι θέλω να ρωτήσω. Ήθελα να μου πεις αν με βρίσκεις υπερβολική σε όλα αυτά και αν δε θα έπρεπε να κρίνω τόσο αυστηρά τους άλλους. Κάποτε μετέδιδα θετικό τρόπο σκεψης στους γύρω μου, πλέον συμβαίνει το αντίθετο, με πνίγει όλη αυτή η κακή διάθεση και η γκρίνια και με θυμώνει, δεν αντέχω να την αντιμετωπίσω.
Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Για άνθρωπο που απεχθάνεται τη γκρίνια, η ικανότητά σου να γκρινιάζεις είναι εντυπωσιακή.
Έχεις καλύτερη εξασφάλιση, μεγαλύτερη μελλοντική ασφάλεια και επαγγελματική προοπτική, αλλά σου λείπει η Ελλάδα και οι φίλοι σου. Οι φίλοι σου έχουν την ζεστασιά του γνώριμου, αλλά δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει. Το επιχείρημα «οι γονείς που μπορούν να τους στηρίξουν ακόμα οικονομικά, άρα εντάξει» νομίζω ότι το έγραψες χωρίς να το σκεφτείς. Το «έχουν λεφτά να πάνε για έναν καφέ, άρα εντάξει» ακούγεται ακόμη χειρότερο. Έχεις ξεχάσει γιατί έφυγες; Άλλωστε μπορώ να σου επιστρέψω το επιχείρημα που εφαρμόζεις στους άλλους. Αν είσαι τόσο δυσαρεστημένη στην Ολλανδία, γιατί δεν γυρνάς πίσω;
Και οι μεν, και οι δε έχετε λόγους για γκρίνια αν θέλετε, και όπως φαίνεται, θέλετε, και πολύ μάλιστα. Αν αυτό που θέλεις να πεις με όλο αυτό είναι ότι οι φίλοι σου δεν καταλαβαίνουν ότι κι εσύ έχεις προβλήματα και δεν τα έλυσες όλα επειδή έφυγες, σταμάτα να υποκρίνεσαι ότι είναι όλα καλά επειδή είσαι άνθρωπος «με θετική σκέψη» και μίλα τους, πες την αλήθεια. Γι' αυτό είναι οι φίλοι. Όσο και αν σε αγαπάνε, δεν μπορούν να μαντέψουν από το τηλέφωνο τι αισθάνεσαι και τι περνάς.
__________________
5.
"Με τους γονείς και τα αδέρφια του χρησιμοποιεί την αγγλική γλώσσα.", διαβάζουμε σε αυτό το άρθρο Αντίστοιχα γράφει και ο τέως βασιλιάς στην βιογραφία, που μοίρασε πρόσφατα το ΒΗΜΑ.
Σύμφωνοι, εάν ο μπαμπάς είναι «Δανός», η μαμά «Ρωσίδα», τα παιδιά «Έλληνες» (+ διάφορες άλλες «εθνικότητες», εάν προσθέσουμε τις ευρύτερες οικογένειες) θα πρέπει να υπάρχει μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Αυτό, που μού έκανε εντύπωση ήταν η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ γλώσσα κοινής επικοινωνίας. Είχα την αίσθηση ότι η αγγλική έγινε κοινή γλώσσα επικοινωνίας το νωρίτερο με την λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την ανάδυση των ΗΠΑ, εάν όχι με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ότι μέχρι τότε πως ήταν η γαλλική που ήταν η κοινή γλώσσα επικοινωνίας, ιδίως στους αριστοκρατικούς και βασιλικούς κύκλους. Αυτό δεν λέει και ο Τολστόϋ με το άνοιγμα του «Πόλεμος και Ειρήνη», όπου οι αριστοκράτες μιλούν γαλλικά; Γνωρίζεις, κάτι, λοιπόν, για την εξέλιξη των διεθνών γλωσσών επικοινωνίας; Πότε έγιναν τα αγγλικά τέτοια; Δεν σού κάνει αίσθηση να διαβάζεις ότι η συγκεκριμένη οικογένεια συνεννοείτο μεταξύ τους στα Αγγλικά και όχι στα γαλλικά; - Eh bien mon prince
Τώρα με έκανες να ψάξω για πολλή ώρα κάτι που δεν με ενδιέφερε καθόλου, αλλά ίσως κάτι να βρήκα. Μέχρι πριν από πενήντα χρόνια οι αριστοκράτες μιλούσαν όντως κυρίως γαλλικά μεταξύ τους, μετά το γύρισαν στα αγγλικά, όπως λες κι εσύ, αλλά κάποιοι είχαν ξεκινήσει τα αγγλικά πιο πριν, ανάλογα με το σε ποια αριστοκρατική οικογένεια ένιωθαν, ή ήθελαν να νιώθουν πιο συγγενικά. Ακόμη και σήμερα πάντως, όλοι ξέρουν αγγλικά, αλλά δεν είναι πάντα η κυρίως γλώσσα επικοινωνίας, η βασιλική οικογένεια στον βορρά μιλάει και Δανέζικα, και Σουηδικά, και προτιμούν αυτές τις γλώσσες. Αυτά με μια πρόχειρη έρευνα, παρακαλείται όποιος γνωρίζει περισσότερα να μας κατατοπίσει.
__________________
6.
Λενα, γεια σου, τι ακριβως εννοεις με το "ολα τα σπουδαια βιβλια εχουν γραφτει" και πως εχεις οδηγηθει σ' αυτην την αποψη; εχω την ιδεα οτι μπορεις να γραψεις πολυ καλη λογοτεχνια. Επισης, γραφω και γω. Ειναι 2 λογοι για τους οποιους κανω την ερωτηση.
Ευχαριστώ για την ιδέα σου, πολύ χαίρομαι. Αυτό που εννοώ είναι ότι τα μεγάλα βιβλία μιλούν για τα μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξης, και αυτά είναι δύο, άντε τρία: α) τι κάνουμε εδώ, και β) έχει Όλο Αυτό κάποιο νόημα; Οι απαντήσεις έχουν δοθεί (α) τίποτα σπουδαίο δυστυχώς, και β) μάλλον όχι) σε αμέτρητα αριστουργήματα, που το προσεγγίζουν με διαφορετικούς τρόπους, αλλά οι απαντήσεις έχουν δοθεί.
Υπάρχει πάντα περιθώριο για να βρεθεί ένας ακόμη τρόπος για να σχολιαστεί το δυσάρεστο γεγονός της ύπαρξης, οπότε με αυτή την έννοια δεν έχουν γραφτεί ακόμη όλα τα σπουδαία βιβλία. Σίγουρα δεν έχουν γραφτεί όλα τα υπόλοιπα βιβλία, γιατί υπάρχει χώρος και για τα λιγότερα σπουδαία βιβλία, ακόμα και για τα μέτρια βιβλία, που διαβάζονται πολύ ευχάριστα, ακόμα και για τα κακά βιβλία, οπότε ούτε εγώ, ούτε εσύ χρειάζεται να ανησυχούμε.
__________________
7.
καλησπερα.
ειμαι στα late 20's μου και αποφασισαμε με την επι σειρα ετων συντροφο μου να παντρευτουμε.λιτα πραγματα και ουσιαστικα,οχι φανφαρες.
οποτε ζητησα απο τον πολυ καλο μου φιλο να ειναι ο κουμπαρος μου,τον γνωριζω πανω απο 20 χρονια,πολλα απο αυτα ειμασταν αυτοκολλητοι,και κανουμε ακομα παρεα.εξηγημενα πως λεφτα για βερες η ξερω γω τι αλλο δεν θα δωσει ουτε ευρω.αυτα θα καλυφθουν απο εμας,εκ πεποιθησεως.
βρηκε δικαιολογια πως μαλλον θα βαφτισει ενα παιδακι συγγενικου του προσωπου 1-2 μνες πριν,και δεν θα εχει χρηματα,και θα νιωθει αγχος,και νιωθει ασχημα να μην συνεισφερει οικονομικα κλπ κλπ.
οσο κι αν του το ξεκαθαρισα τον εβλεπα να μην αλλαζει τροπαριο.
θα μου απαντησει σε λιγο καιρο να το σκεφτει -λιγο ακομα-.
εγω απλα τον ηθελα γιατι τον νιωθω πολυ δικο μου ανθρωπο.
υγ.την συντροφο μου την ξερει απο την αρχη της σχεσης μας,αρκετα χρονια και φαινεται να εχουν πολυ καλη σχεση.
γιατι αυτη η αρνηση;;καμια ιδεα;
ευχαριστω!
Γιατί τόση άρνηση να δεχτείς αυτό που σου είπε;
Εσείς μπορεί να έχετε κάθε πρόθεση να μην του ζητήσετε ούτε ευρώ, κι αυτός έχει κάθε δικαίωμα να μη θέλει να το δεχτεί. Δεν ξέρω πώς να σου το εξηγήσω πιο απλά. Δε νομίζω ότι θα καταφέρω κάτι, γιατί και ο φίλος σου προσπάθησε να σου το εξηγήσει, και δεν κατάλαβες. Θα νιώθει άσχημα να μην συνεισφέρει οικονομικά. Μπορείς να σεβαστείς αυτό του το συναίσθημα; Δεν μπορείς να του το λύσεις πληρώνοντας. Θα είναι εκεί, ακριβώς όπως πριν - το θέμα είναι τι αισθάνεται και αυτός ως σωστό. Δεν αρκεί μόνο η δική σου θέση.
Αντί να του λες «πληρώνω εγώ και καθάρισα» ακυρώνοντας τον, βρείτε έναν τρόπο να συνεισφέρει αλλιώς, χωρίς χρήματα. Αν βρείτε από κοινού κάτι που τον ικανοποιεί, καλώς. Αλλά μην επιμένεις με τον τρόπο που το κάνεις τώρα, γιατί πατρονάρεις, και θα ψυχρανθείτε, και είναι κρίμα.
σχόλια