Το ξυπνητήρι χτυπάει. Η ώρα είναι έξι παρά τέταρτο. Σκέφτομαι πως χθες ίσως δεν έπρεπε να κοιμηθώ τόσο αργά. Έχω χρόνο να κοιμηθώ πέντε λεπτά ακόμη. Ίσως όμως και όχι. Αν αργήσω να ετοιμαστώ θα χάσω το λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Άσε που ακόμα δεν έχω κλείσει τη βαλίτσα. Είναι και αυτοί οι Βέλγοι τόσο τυπικοί με τα ωράρια των λεωφορείων. Δεν έχει ξημερώσει ακόμα, παρά ταύτα σηκώνομαι και με νωχελικές κινήσεις ετοιμάζω και τις τελευταίες λεπτομέρειες. Τουλάχιστον σε λίγες ώρες θα δω τους δικούς μου. Αχ, πόσο μου έλειψαν . Πάνε τόσοι μήνες που έχω να τους δω. Το Skype δεν αντικαθιστά με τίποτα την πραγματική αγκαλιά, από το Skype δε μπορείς να μυρίσεις τη μυρωδιά των δικών σου. Είμαι έτοιμη να φύγω.
Τσεκάρω αν πήρα τα εισιτήρια και το διαβατήριο. Δεν έχω όρεξη να συμβεί κανένα απρόοπτο και να χάσω την πτήση. Βρίσκομαι ήδη στη στάση και περιμένω. Πρέπει να πάρω το 95 και μετά να περιμένω το 12. Το 95 έρχεται σε δύο λεπτά και το επόμενο λεωφορείο για αεροδρόμιο φεύγει ακριβώς στις 7. Κοιτάζω το εισιτήριο. Η πτήση φεύγει στις εννέα και μισή. Εντάξει είμαι μέσα, σκέφτομαι. Ελπίζω να μην έχει κόσμο στον έλεγχο. Μπορεί να προλάβω να πάρω καφέ και καμία σοκολάτα δώρο για το σπίτι. Ωραία το πρόλαβα το 12. Φεύγει σε πέντε λεπτά. Δεν έχει πολύ κόσμο μέσα. Κάθομαι σε θέση δίπλα στο παράθυρο. Μ 'αρέσει να χαζεύω τους ανθρώπους και τα σπίτια ενώ είμαι μέσα στα λεωφορεία. Μπορεί να είμαι ήδη τόσο καιρό εδώ αλλά ακόμα δεν έχω συνηθίσει την διαφορετική αρχιτεκτονική, τα διαφορετικά πρόσωπα. Βλέπω μια γυναίκα, μάλλον Μουσουλμάνα είναι σκέφτομαι, γιατί φοράει τη χαρακτηριστική μαντήλα στο κεφάλι. Είναι μαζί με το παιδάκι της. Πρέπει να το πηγαίνει στο σχολείο. Έχει πολλούς Μουσουλμάνους στις Βρυξέλλες, σκέφτομαι. Τι ωραία που ζουν όλοι μαζί αγαπημένοι στην ίδια πόλη. Πολύ μου αρέσει αυτό στις Βρυξέλλες.
Έχει ξημερώσει πλέον αλλά ο ήλιος δεν έχει φανεί. Κλασικές Βρυξέλλες, σκέφτομαι και χαμογελάω από μέσα μου. Το λεωφορείο ξεκινά. Βάζω τα ακουστικά μου. Παίζει Dead man's bones. Lose your soul.Το αλλάζω. Πολύ καταθλιπτικό. Βάζω κάτι ελληνικό από την playlist μου. Μαραβέγια. Τον προτιμώ. Να μπαίνω σε ελληνικό mood σκέφτομαι σιγά σιγά. Το λεωφορείο έχει φτάσει ήδη στη στάση Diamant. Λίγο έχει μείνει. Εδώ κοντά μένει η Μαρία. Θα μείνει εδώ για το Πάσχα. Όταν γυρίσω να θυμηθώ να της ζητήσω τα ηχεία που της δάνεισα για το πάρτι της προηγούμενης εβδομάδας, σκέφτομαι. Το λεωφορείο φτάνει στο αεροδρόμιο. Βλέπω μια πινακίδα που λέει kiss and goodbye. Καλό. Έχουν πλάκα οι Βέλγοι. Κατεβαίνω από το λεωφορείο. Κάνει αρκετό κρύο εδώ. Περπατώ πιο λίγο πιο γρήγορα για να μπω μέσα. Ανεβαίνω τις κυλιόμενες. Ευτυχώς δεν είναι βαριά η βαλίτσα και μπορώ να την κουμαντάρω εύκολα.
Πάω στον δεύτερο όροφο που είναι οι αναχωρήσεις. Κοιτάω τον πίνακα αναχωρήσεων. Η πτήση είναι εκεί στον πίνακα. Δεν έχει βγει ακόμα η πύλη. Σε κανένα μισάωρο σκέφτομαι. Κοιτάζω το ρολόι. Είναι οχτώ παρά είκοσι. Άνετα προλαβαίνω να πάρω καφέ. Το αεροδρόμιο έχει αρκετό κόσμο σκέφτομαι. Θα πιω τον καφέ γρήγορα λέω στον εαυτό μου, όπως μου έμαθαν οι φίλοι μου οι Ιταλοί από εδώ. Η ώρα είναι 8 παρά 10. Παραγγέλνω τον καφέ. Καπουτσίνο. Διπλό. Όχι καλύτερα μονό, σκέφτομαι και διορθώνω την παραγγελία. Ίσως πιω καφέ και στο αεροπλάνο. Δε θέλω να έχω υπερένταση. Βγαίνω από το μαγαζί με τον καφέ στο χέρι και τη βαλίτσα στο άλλο. Κοιτώ το κινητό μου. Προλαβαίνω να μπω λίγο στο facebook. Πίνω τις πρώτες γουλιές. Ακούω έναν θόρυβο σαν πυροβολισμό. Δε γίνεται να είναι πυροβολισμός. Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τίποτε άλλο. Ακούγεται ένας πιο ισχυρός θόρυβος αυτή τη φορά. Κάτι σαν βόμβα. Πριν το καταλάβω βρίσκομαι κάτω. Δεν αισθάνομαι καλά. Αισθάνομαι ότι αιμορραγώ από κάπου. Αισθάνομαι το αίμα, το μυρίζω. Ο καπνός είναι παντού. Δε μπορώ να αναπνεύσω. Μου είναι αδύνατο. Χάνω τις αισθήσεις μου. Δεν ξυπνάω ποτέ ξανά.
Ευτυχώς αυτά δεν έγιναν στα αλήθεια. Δε συνέβησαν σε εμένα τουλάχιστον. Έζησα στο Βέλγιο. Είναι η χώρα που μου έμαθε να αγαπώ τις μπύρες, να αγαπώ τη σοκολάτα, μου δίδαξε τι σημαίνει η πολυπολιτισμικότητα, τι σημαίνει στην πράξη να σέβεσαι το διπλανό σου ανεξάρτητα από το ποιον Θεό πιστεύει. Θα μπορούσα να ήμουν κι εγώ σε εκείνο το μετρό, σε εκείνο το αεροδρόμιο. Ξέρω ότι αυτή η ιστορία ως ένα σημείο σου μοιάζει πολύ οικεία. Μπορεί να ήσουν εσύ εκεί που δεκάδες άτομα έχασαν με τον πιο άδικο και βίαιο τρόπο τη ζωή τους. Δε ξέρω ποιο είναι το μέλλον της Ευρώπης. Ξέρω ότι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ξέρω ότι απάντηση στην τρομοκρατία δεν είναι ο φόβος, ο πανικός ή το μίσος.
σχόλια