Η αφορμή: Μια μαθήτρια παρέλασε φορώντας την γνωστή μαντίλα. Γεννημένη στην Ελλάδα από γονείς Αιγύπτιους. Χαμός στα social media, διχασμός, κραυγές, έπαινοι, απειλές και γενικά όλες οι ψύχραιμες αντιδράσεις που μας χαρακτηρίζουν ως λαό. Οι απόψεις που ακούστηκαν χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα:
α) Ντροπή! Πως τολμά σε μια εθνική γιορτή που τιμά την επανάσταση ενάντια στον τουρκικό –και άρα και μουσουλμανικό- ζυγό να παρελαύνει μια μαθήτρια που φέρει δηλωτικό της θρησκείας αυτής; Οι καθηγητές της θα έπρεπε να της έχουν απαγορεύσει τη συμμετοχή αν δεν δέχτηκε να αφαιρέσει την μαντίλα. Προσβάλει το έθνος και τη μνήμη των αγωνιστών του '21.
Β) Εύγε! Αποθέωση της ανεκτικότητας που οφείλει αν δείχνει μια σύγχρονη κοινωνία. Μπράβο στο κορίτσι που δεν φοβήθηκε την κατακραυγή και περήφανα παρέλασε όπως ήθελε. Όποιος αντιδρά είναι φασίστας.
Θα ήμουν φυσιολογικά με την δεύτερη άποψη. Αν το κορίτσι είχε ροζ μαλλιά, μοϊκάνα, φορούσε καπέλο ή ακόμα και την περικεφαλαία του μεγάλου Αλεξάνδρου. Άλλωστε δεν έχω καμιά εκτίμηση στο θεσμό της παρέλασης που είναι μια αναχρονιστική μπούρδα και πεταμένα λεφτά σε μια εποχή που δε μας περισσεύουν όπως ξέρουμε. Ένα πανηγύρι είναι όπου τα παιδιά κάνουν το χαβαλέ τους. Ας βάλουν μίνι μέχρι τον αφαλό, στριπτιζάδικα δωδεκάποντα, ό,τι γουστάρουν. Όχι όμως μαντίλα. Για την ακρίβεια όχι μόνο στην παρέλαση, όχι μαντίλα παντού.
Διότι η μαντίλα δεν είναι δηλωτικό της ελευθερίας, είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι το σύμβολο της καταπίεσης των γυναικών από μια θρησκεία που τις αντιμετωπίζει σαν πλάσματα δεύτερης κατηγορίας. Υπάρχουν μουσουλμανικές χώρες που οι γυναίκες απαγορεύεται να οδηγήσουν μέχρι χώρες που το γυναικείο δέρμα δεν επιτρέπεται να έρθει σε επαφή με το φως του ήλιου για να μην σκανδαλίσουν το κυρίαρχο αντρικό γένος.
«Μα δεν είναι και μπούργκα» λένε κάποιοι αφελείς, «είναι δικαίωμα της» λένε άλλοι. Λες και οι γυναίκες που δηλώνουν ότι την επιλέγουν ελεύθερα έχουν δικαίωμα να εκφράσουν ελεύθερα την γνώμη τους, την επιθυμία τους. Λες και δεν έχουν γεννηθεί μέσα στην καταπίεση και στο φόβο. Λες και δεν έχουμε ακούσει ποτέ για το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ναι, κάποιες γυναίκες δηλώνουν ότι θέλουν να την φοράνε. Όπως κάποια θύματα απαγωγής καταλήγουν να ερωτευτούν τον απαγωγέα-βασανιστή τους. Όπως η γιαγιά μου φορούσε το τσεμπέρι στο χωριό γιατί «τι θα πει ο κόσμος» και ενώ το μισούσε όταν τη ρώταγες από περηφάνια σου έλεγε ότι είναι βολικό και της αρέσει. Δεν είναι εύκολο να παραδέχεσαι ότι δεν τολμάς να επαναστατήσεις στην καταπίεση.
Όχι στην μαντίλα λοιπόν, όχι, επειδή η απαγόρευση της δεν έχει σχέση με εθνικοπατριωτικές και μισαλλόδοξες απόψεις. Όχι, επειδή οι γυναίκες δεν πρέπει να κρύβουν την ύπαρξη τους γιατί οι άντρες τις ορέγονται. Όχι, επειδή οι γυναίκες πρέπει να μπορούν να κάνουν με τον εαυτό τους ό,τι γουστάρουν ακόμα και να βγάζουν ολόγυμνες selfie και να τις ποστάρουν στο Instagram. Και για να γίνει αυτό, πρέπει κάποιες φορές να επιβάλεις αυτό που οι ίδιες όντας θύματα, μπορεί να μην έχουν το κουράγιο να ζητήσουν.
Η ελευθερία. Το άγιο δισκοπότηρο του Δυτικού πολιτισμού. Μπορείς να πιείς και να ξεδιψάσεις αν θες αλλά φτιάχτηκε πρωτίστως για να το λατρέψεις.
σχόλια