Αν τα τηλεοπτικά πλατό ήταν σπίτια και το ανθρώπινο δυναμικό τους οικογένειες – όπως αγαπημένα και ορθόδοξα διατείνονται χρόνια οι παρουσιαστές – του «Πρωινού» θα ήταν το ευτυχέστερο.
Λεμονάτο κατσαρόλας να βράζει στο μάτι της κουζίνας, μία περιποιημένη σύζυγος να εποπτεύει με έγνοια το τηλεοπτικό νοικοκυριό και ο κύριος του σπιτιού – εκτός όλων των άλλων πολύ ανθρώπινων συζητήσεων που συντονίζει – να χαϊδεύει και μία ράβδο χρυσού. Που θα τη χαρίσει στον τηλεθεατή. Αυτό το σπίτι είναι μπερεκετλίδικο και γενναιόδωρο.
Μόνο που δεν είναι σπίτι. Είναι πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, με τους όρους και τους κανόνες και τα τηλεφωνήματα που διέπουν τις εκπομπές.
Εκπομπή στο 2016. Της κρίσης. Που από τα κανάλια έχουν προσφερθεί – κατά καιρούς – τα πάντα ως δώρο στους τηλεθεατές. Με το αζημίωτό τους, φυσικά. Ταξίδια και τριήμερα και κρουαζιέρες και spa και κοσμήματα την εποχή των παχιών αγελάδων, μπιτόνια πετρελαίου και κεφάλια τυρί και διευκολύνσεις για τα ψώνια στο σούπερμαρκετ, τώρα που οι αγελάδες ψόφησαν και δεν έμεινε κοκαλάκι ούτε για σούπα.
Τι κακό έχει μια ράβδος χρυσού, λοιπόν, την εποχή της κρίσης; Τίποτα. Σύμφωνα με τον παρουσιαστή της εκπομπής, Γιώργο Λιάγκα, μισό κιλό χρυσού, ισοδύναμο με 20.000 ευρώ, μόνο χαρά μπορεί να φέρει σ’ ένα σπίτι και τον τυχερό που θα την κερδίσει.
Τι μίζερο υπάρχει σ’ αυτή την εικόνα ενός ανθρώπου που γυαλίζουν τα μάτια του με μια μπάρα χρυσού στο χέρι; Τίποτα. Και στην κατοχή και επί χούντας και επί μεταπολίτευσης, που οι νοικοκυραίοι ζορίζονταν και τώρα που πιο κάτω δεν έχει για να πέσουμε, το ευαγγέλιο της οικιακής οικονομίας και του καλού κομποδέματος έλεγε (και εξακολουθεί να λέει) ότι κάλλιο να επενδύεις σε χρυσό (και γη). Αλλά, σε χρυσό καλύτερα, ο χρυσός δεν χάνει ποτέ, πόλεμοι και οικονομίες πέσανε και ξανασηκώθηκανε για τον χρυσό.
Η γιαγιά τον είχε τυλιγμένο σε μαντήλια και πατίκια στο μαξιλάρι, ο παππούς σε δεσμίδες ραμμένες με μαεστρία στην τσέπη. Τότε.
Τώρα, τι τον κάνεις; Στην εποχή των capital controls τον βάζεις σε θυρίδα και τον κλωσάς, τον περιμένεις, τον ζεσταίνεις κι άμα σφίξουν κι άλλο τα πράγματα τον πουλάς.
Πού; Ε, μα για όνομα. Τόσα καλά κι ονομαστά «μαγαζιά» υπάρχουν που αγοράζουν αποκλειστικά χρυσό σε εξαιρετικές τιμές.
Μια ωραία αλυσίδα απογοήτευσης, που η χαρά της ιδιοκτησίας είναι δυσανάλογη της αποτελεσματικότητας της. Αλλά, έτσι ήταν πάντα. Και στην τελική, κοτζαμάν μπάρα χρυσού δίνεται. Δώρο πρωτόφαντο και τολμηρό για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν αρκεί μόνο να ‘σαι τυχερός για να την κερδίσεις, πρέπει να ‘σαι και κωλοπετσωμένος για να ξέρεις τι να την κάνεις μετά. Είναι η κοινωνία και η τηλεόραση έτσι. Μην παίζεις, αν δεν ξέρεις.
σχόλια