Κάθε κίνηση και κυκλοφορία των Radiohead γίνεται πρώτη είδηση, όμως ο κόσμος ασχολείται περισσότερο με τα περιφερειακά (και το promotion της δουλειάς τους) παρά με την ίδια τη μουσική. Κάθε φορά που βγάζουν δίσκο όλοι ασχολούμαστε, αλλά ελάχιστοι τελικά ακούν ολόκληρο το δίσκο, και ακόμη λιγότεροι τον ακούν πάνω από μία φορά.
Δεν φταίνε μόνο οι mainstream ακροατές: οι ίδιοι οι Radiohead έχουν αποδείξει ότι δεν νοιάζονται για το ευρύ κοινό, ούτε για τους ακροατές που τους αγάπησαν με το Creep ή το Just ή το Street Spirit. Εγκατέλειψαν τα τραγούδια με τα συμβατικά κουπλέ και ρεφρέν και συνεχίζουν να πειραματίζονται.
Πολλοί καλοί μουσικοκριτικοί παραληρούν με το νέο τους τραγούδι. Άλλοι το κορόιδεψαν. Δεν είμαι ούτε καλός ούτε μουσικοκριτικός και με κίνδυνο να φανεί το πόσο uncool είμαι, τολμώ να πω ότι δεν ξετρελάθηκα ούτε με το τραγούδι, ούτε με τα τραγούδια τους την τελευταία δεκαετία (τουλάχιστον). Μου άρεσε όμως πιο πολύ από πολλά άλλα τους.
Ίσως έπαιξε ρόλο το εξαιρετικό βίντεοκλίπ, τα στακάτα έγχορδα, ή η μελωδία πάνω σε ένα αδιόρατο μπιτ, όμως απ' το πρώτο άκουσμα -κι ας μην ξετρελάθηκα- βρήκα ενδιαφέρον στο Burn the Witch. Όσο όμως κι αν δεν πρέπει να τους σκέφτομαι ως συμβατικό γκρουπ που έβγαλε το πρώτο του single (και που κάποιος θα περίμενε να είναι ό,τι πιο εμπορικό και εύηχο), δεν μπορώ παρά να νιώσω πως παρά το ακαδημαϊκό του ενδιαφέρον, το τραγούδι είναι ένας πειραματισμός που δεν οδηγεί πουθενά. Όταν νόμισα ότι κάπου θα πήγαινε, ότι κάτι θα γινόταν, ξαφνικά τελείωσε.
Η εγκεφαλική τους ηλεκτρορόκ με τις πινελιές της κοινωνικοπολιτικής τους ευαισθησίας, είναι, κατά τη γνώμη μου, μια ευχάριστη και απαραίτητη προσθήκη στη μουσική και την ποπ κουλτούρα του σήμερα.
Απλά δεν καίγομαι να την ξανακούσω.
*Εσάς όμως πώς σας φάνηκε; Ψηφίστε στο γκάλοπ μας (και πείτε τη γνώμη σας, αν θέλετε, στα σχόλια).
σχόλια