Στα 8.636 ευρώ μειώθηκε το αφορολόγητο με τροπολογία που κατατέθηκε τα μεσάνυχτα

"Αφορολόγητο" Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ένας ελεύθερος επαγγελματιας και όχι μόνο, ο οποίος βγάζει ή έβγαζε εως 9.500 € να δίνει τα μαλλιοκεφαλατα σου σε φόρους + οτι πρεπει να πληρωνει τις ασφαλιστικες του εισφορες απο αυτά, επειδή και μόνο έχει τον τίτλο του "ελεύθερου επαγγελματία" και ένας μισθωτος η συνταξιούχος δεν έδινε και συνεχίζει να μη δίνει μια με το ίδιο εισόδημα;

Άκου φίλε nasso. Αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας και κινείσαι συνεχώς, εισοδηματικά στην γραμμή του αφορολόγητου ορίου και του ορίου των ασφαλιστικών σου εισφορών, καλύτερα κλείσε τα βιβλία σου και γίνε υπάλληλος κάπου (ναι δύσκολο και αυτό θα μου πεις), αλλά μη το σκέπτεσαι καθόλου όταν τα επιχειρηματικά έσοδα κυμαίνονται κάτω από αυτά τα όρια.Όταν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας το ετήσιο εισόδημα σου ή πιο σωστά τα κέρδη σου, κανονικά, στην χειρότερη των περιπτώσεων πρέπει να είναι, τουλάχιστον, στο διπλάσιο από το συνολικό ποσό των πάγιων επιχειρηματικών δαπανών και εξόδων σου. Αυτός είναι ο βασικός-διαχρονικός κανόνας. Βέβαια σε ό,τι αφορά, σήμερα, τους τρόπους που φορολογείται ένας ελεύθερος επαγγελματίας μικρομεσαίας κλίμακας, εν μέσω, μάλιστα, οικονομικής κρίσης είναι κάτι το εξωφρενικό. Τρόποι φορολογίας που θα ήταν επίπονοι ακόμη και σε καλές οικονομικές περιόδους.Αντιστρόφως ανάλογα ισχύει ό,τι έγραψα για έναν υπάλληλο ο οποίος ΔΕΝ υπολογίζει κέρδη, αλλά βάσει κάποιου πάγιου, πολύ συγκεκριμένου, μικρού ή μεγάλου, μηνιαίου/ετήσιου εισοδήματος πρέπει να κάνει τον οικονομικό του προγραμματισμό.Γι' αυτό ακριβώς διαφέρει η φορολογία του ελεύθερου επαγγελματία/επιχειρηματία από εκείνον του εκάστοτε υπαλλήλου...διαφορετικά κάνε μέτοχους τους υπαλλήλους σου και μοιράσου μαζί τους τα κέρδη και τις ζημίες, μαζί με τα φορολογικά βάρη...!..αυτό βέβαια έπρεπε να το πράξεις όταν είχες κέρδη (που δεν ήθελες να μοιραστείς), τώρα κανείς δεν θα δεχτεί να μοιραστεί την χασούρα σου...!..και φυσικά η βιωσιμότητα της όποιας επιχειρηματικής σου δραστηριότητας, αν έχεις υπαλλήλους, δεν θα κριθεί ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ από τις μισθολογικές περικοπές τους. Αν υπολογίζεις την βιωσιμότητα σου με αυτόν το τρόπο, καλύτερα πήγαινε στο σπίτι σου, δεν το σώνεις.Κατανοητό; (Εκφράζομαι γενικώς, όχι προσωπικά σε εσένα).Υ.Γ.: Υπήρξα για πάνω από 15 χρόνια ελεύθερος επαγγελματίας με ατομική επιχειρηματική δραστηριότητα. Όταν είδα τα δύσκολα σταμάτησα και τώρα εργάζομαι ως ιδιωτικός υπάλληλος στο ίδιο αντικείμενο του επιστημονικού μου πεδίου. Βλέπω τους εργοδότες μου και υπάρχουν στιγμές που τους λυπάμαι... (τρόπος του λέγειν...). Τα κέρδη τους είναι τεράστια και... κλαίγονται!...Υ.Γ.2: Τα τελευταία, αρκετά χρόνια (προ κρίσης), παρατηρήθηκε το φαινόμενο της ιδιαίτερης ευκολίας να γίνεται ο καθένας επιχειρηματίας, συνήθως μικρομεσαίας κλίμακας λόγω, κυρίως, της παραπλανητικής οικονομικής ευμάρειας (κατανάλωση στηριζόμενη στον εύκολο δανεισμό), του εύκολου επιχειρηματικού, τραπεζικού δανεισμού και των κρατικών επιχορηγήσεων νέων ή εν λειτουργία επιχειρήσεων/ελεύθερων επαγγελματιών. Αυτό πραγματοποιήθηκε χωρίς κανέναν ιδιαίτερο και ουσιαστικό έλεγχο (πέραν του τυπικού-λογιστικού), για το αν οι εκάστοτε επιχειρήσεις και ο/οι εκάστοτε επιχειρηματίες είχαν ικανότητες διαχείρισης, ουσιαστικής επιχειρηματικής εξέλιξης και βιωσιμότητας βάσει του επιχειρηματικού αντικειμένου τους (είδους ή υπηρεσιών). Το σκεπτικό ήταν «άντε μωρέ να ανοίξω ένα μαγαζάκι να βγάζω ένα μεροκάματο, ένα μηνιάτικο», μπαίνοντας ουσιαστικά σε ρόλο αυτοαπασχολούμενου υπάλληλου και όχι επιχειρηματία με τα όποια και μόνο αρνητικά επακόλουθα.

@ Ο Νοών....νοειτωΣυμφωνώ με αυτά που γράφεις αλλα χειροπιαστα αυτός ο επιχειρηματιας που εκφράζει ένα ποσοστό της Ελληνικής κοινωνίας τι πρέπει να κάνει; γιατί προσωπικά δε συμφωνώ με το να κλείσει την επιχείρηση του, εαν θέλει να βγάζει ενα έστω μικρό μεροκάματο ας το βγάζει δεν εμποδίζει κανέναν, αλλα γιατί πρέπει να τιμωρείται γι'αυτο; δεν είναι άδικο γι'αυτους σε σχέση με άλλους; κατηγοροποιηση της κοινωνίας.Εγώ λέω αντί να καταργηθεί το αφορολόγητο, να δημιουργηθεί ένα αφορολόγητο ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ανεξαρτητος και ασχετος!!!

@nassos 8.5.2016 | 23:42Φίλε nasso, ο επιχειρηματίας που χειροπιαστά, όπως περιγράφεις, εκφράζει ένα ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, αν ανήκει στο υγειές επιχειρηματικό κομμάτι, τότε αυτός ο επιχειρηματίας δεν θα κλείσει την επιχείρηση του.Όσοι όμως ανήκουν στην "επιχειρηματική" κατηγορία του... μεροκάματου και όχι του επιχειρηματικού κέρδους και του οράματος μικρής ή μεγαλύτερης προόδου και ανάπτυξης, δυστυχώς, νομοτελειακά δεν είναι βιώσιμοι και θα πρέπει αναγκάστηκα και μη να κλείσουν. Δεν νομίζω πως τίθεται θέμα τιμωρίας. Απλώς τα έσοδα, βάσει των εισοδηματικών γενικών-μέσων όρων που σε κάθε αγορά αυτοορίζονται, τα οποία έσοδα πρέπει να οπωσδήποτε να έχει μία μέση επιχείρηση, φερειπείν της κατηγορίας μίας μικρομεσαίας-ατομικής (η κατηγοριοποίηση που έγραψες), δεν καλύπτονται. Το ζήτημα, πρωτίστως, δεν είναι αν κάποιος επιχειρηματίας εμποδίζει ή δεν εμποδίζει όταν έχει αποφασίσει να βγάζει ένα μεροκάματο, αλλά το αν αυτή η απόφαση και σκεπτικό του τον καθιστά βιώσιμο. Αρχικά ως επιχειρηματία, εν συνεχεία ως καταναλωτή των προσωπικών του ανεξάρτητων αναγκών. Έχει αποδειχτεί πολλάκις πως στις περιπτώσεις του "επιχειρηματικού" μεροκάματου... η επιχειρηματική βιωσιμότητα είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη.Όσο αφορά την δημιουργία οικονομικών και όχι μόνο κανόνων, άρα και του όποιου αφορολόγητου ορίου προς όλους, κανόνων που πρωτίστως προϋποθέτουν ωριμότητα, συλλογική και ατομική, επειδή η απληστία (ή πιο ορθά η συνεχόμενη δημιουργία τεχνιτών καταναλωτικών αναγκών), είναι ένα πολύ ισχυρό ανθρώπινο γνώρισμα και μάλιστα το κύριο χαρακτηριστικό της σύγχρονης δυτικής οικονομικής-υπερκαταναλωτικής κουλτούρας και νοοτροπίας (ως επί το πλείστον ασύδοτης και παρορμητικής), τα όποια υποχρεωτικά όρια προστασίας δημιουργούνται (που δημιουργούνται), παρατηρείται πως σχεδόν πάντα παραβιάζονται. Ελαχίστως ή και σε ακραίο βαθμό. Στην πρώτη περίπτωση υπό συνθήκες που ανθρωπίνως είναι αδύνατο να εφαρμοστούν ολοκληρωτικά (η ενστικτώδης καταναλωτική παρόρμηση που ανέφερα πριν) και στη δεύτερη της συνειδητής (ακραίας) παραβατικότητας (του κερδούς με κάθε τρόπο και κόστος, ατομικό ή συλλογικό).Στις καλύτερες, ώριμες οικονομίες, τις πιο "δίκαιες", εκείνο που παρατηρείται είναι πως η παρόρμηση και η παραβατικότητα συναντάται σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ποτέ όμως δεν εξαφανίζεται.