Έγραφα ανέκαθεν φανατικά. Έσβηνα επίσης φανατικά κι έτσι λίγα πράγματα κρατάω πλέον στο χαρτί από τις σκέψεις μου. Αυτή τη φορά υποσχέθηκα στους φίλους μου να μη σβήσω.
Πεισματικά αρνούμουν όλους αυτούς τους μήνες που επιβιώνω ως μαθήτρια της Γ' Λυκείου να γράψω για τις Πανελλήνιες. Όμως κάτι με έτρωγε: καθένας σε αυτή την καμπή της ζωής του αναπτύσσει για πρώτη φορά κάποιες υπερευαισθησίες ή απλά ανακαλύπτει ήδη υπάρχουσες ευαισθησίες, μέχρι πρότινως συγκαλυμμένες.
Δε θα μιλήσω για το σύστημα, για τις αδικίες, για την πίεση, για το ξενύχτι. Έχουν μιλήσει για όλα αυτά πριν από 'μένα παιδιά που σίγουρα τα 'νιώσαν πιο πολύ από μενα.
Εγώ βρήκα την αδυναμία μου εκεί όπου από μικρή έμαθα να βρίσκω τη δύναμη μου. Βρήκα την ευαισθησία μου στους ανθρώπους ή μάλλον στην απουσία τους. Κατέθεσα χρόνο, πείσμα και δάκρια να σκέφτομαι ποιοι μου μένουν και ποιοι όχι, ποιους έδιωξα και ποιοι με άφησαν αυτή τη χρονιά. Και γι' αυτό υποσχέθηκα στους φίλους μου να γράψω.
Μεγαλύτερη φοβία μου αποδείχθηκε η φυγή. Η σιωπηλή κι ανομολόγητη εγκατάληψη. Είναι απρογραμμάτιστη, αιφνιδιαστική και μη αναστρέψιμη. Απλά κάποιοι άνθρωποι φεύγουν. Φεύγουν τη στιγμή που δεν έχεις τις δυνάμεις να τους διεκδικίσεις. Φεύγουν όσο είσαι αδύναμος και σαστισμένος. Κι αφού φύγουν -κι εδω είναι το πρόβλημα- γίνεσαι ακόμη περισσότερο αδύναμος. Σαστίζεις ακόμη πιο πολύ.
Εσύ σχολάς από το φροντηστήριο στην 20:00 κι αυτό είναι κάτι προγραμματισμένο. Όμως ένας άνθρωπος μπορεί να σχολάσει από τη ζωή σου οποιαδήποτε ώρα κι αυτό δεν είναι προγραμματισμένο. Πριν βγάλεις καν τη μισή ύλη θα 'χει προλάβει να φύγει ήδη μακριά σου. Στις πρώτες επαναλήψεις ίσως νιώσεις αισθητή την απουσία του. Τελειώνοντας το τελευταίο σου κεφάλαιο αποφασίζεις να το κλείσεις κι αυτό. Μια για πάντα.
Όταν είσαι τρίτη λυκείου καταλαβαίνεις ότι το δύσκολο δεν είναι να προγραμματίζεις διαγωνίσματα. Το δύσκολο είναι να προγραμματίζεις συναισθήματα. Να βάζεις φραγμό σε ό, τι μέσα σου φωνάζει "εδώ και τώρα". Να προσποιείσαι ότι δεν το ακούς, δεν το νιώθεις, δε σε νοιάζει.
Στην αρχή φαίνεται αδύνατο. Κι όμως κοιτάζοντας πίσω μετράμε όσα απαρνηθήκαμε. Όλο και πιο πολλά. Όσο περνάει ο καιρός είναι όλο και πιο πολλά. Όσα παγώσαμε τεχνιέντως με το pause αποφασίζοντας να μην τα ζήσουμε, να τα αφήσουμε για μετά, γιατί όπως λέμε κι όπως μας λένε "τα καλύτερα έρχονται".
Δεν ξέρω αν έχουν δίκαιο. Δεν ξέρω αν είναι ειλικρινής παρότρυνση ή ψευδαισθητική αισιοδοξία. Τελικά, όμως, το εγώ μας βρίσκει πάντοτε τους τρόπους του. Ξέρει να κατευνάζει τις αποστασίες της καρδιάς. Ξέρει να κουρδίζει τα αισθήματα στην ακρίβεια των "πρέπει". Κι αντέχουμε ακόμη.
Δεν κλαίγομαι γιατί δε μου πάει. Δεν τα παρατάω γιατί δε μου πάει. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα το τελειώσω όλο αυτό όσο μπορώ καλύτερα.
Και τότε υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να κάνω: χρωστάω δυο τρεις αγκαλιές, άλλα τόσα συγνώμη, λίγα ευχαριστώ κι ενα σ' αγαπάω. Χρωστάω στη Χριστίνα να κάνουμε κάμπιγκ και στη Βίκυ να πάμε σε μια συναυλία του Χαρούλη.
Πριν από οτιδήποτε, όμως, θέλω το χρόνο μου, την απόσταση μου και τη μοναξιά μου. Θέλω μια μέρα να κλειστώ στο σπίτι και να κλάψω για όσα έχασα. Χωρίς ξυπνητήρια, χωρίς φροντιστήριά, χωρίς ύλη. Κλάμα εφ' όλης της ύλης. για όσα χάσαμε, για όσα θυσιάσαμε, για όσα πουλήσαμε, ή μας πούλησαν, ή και τα δυο.
30 Μαΐου γράφω το τελευταίο μου μάθημα. Λατινικά. Δυο μέρες μετά ξημερώνει καλοκαίρι. Και γι' αυτό το καλοκαίρι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κρατήσω μόνο μια προτρεπτική υποτακτική κι έναν λατινισμό: "non omnis moriar" και "dum spiro spero".
σχόλια