Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα παρόμοια συμπεριφορά από ανθρώπους που ή με αντιμετωπίζουν σαν εμπόδιο ή απλά με απαξιούν. Όμως αυτή τη φορά δεν εισέπραξα μόνο εγώ αυτή τη στάση αλλά και άλλοι άνθρωποι σαν κι εμένα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Είμαι μέλος ενός σωματείου για άτομα με ειδικές ανάγκες. Το σωματείο μας έκλεισε εισιτήρια για μια παράσταση στο θέατρο Badminton. Οι πρώην ολυμπιακές εγκαταστάσεις διαθέτουν καλή και άνετη πρόσβαση. Βγάλαμε τα εισιτήρια μας ως σωματείο και έπειτα περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες για να μπούμε στο χώρο του θεάτρου. Η παράσταση ξεκινούσε στις οχτώ και μισή και οι πόρτες άνοιξαν στις οχτώ και μισή. Αν και υπάρχουν τέσσερις πόρτες για να μπει ο κόσμος στην αίθουσα του θεάτρου, ήταν ανοιχτή μόνο μία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί συμφόρηση καθώς ο κόσμος έμπαινε στην αίθουσα. Όμως αυτό κανείς το αντιμετωπίζει συχνά όχι μόνο στο θέατρο αλλά και σε συναυλίες.
Από το σωματείο είχαν έρθει περίπου δέκα άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο. Οι υπεύθυνοι υποδοχής του θεάτρου δεν φρόντισαν για την είσοδο μας μέσα στην αίθουσα ώστε να μην στριμωχτούμε και πατηθούμε από τον κόσμο. Αντίθετα μας άφησαν να στεκόμαστε με το μπούγιο χωρίς να ενδιαφερθούν για τη δυσκολία που δημιούργησαν. Όμως και πάλι θα μπορούσα να πω ότι αυτό δεν ήταν και τόσο τραγικό.
Όταν επιτέλους μπήκαμε στην αίθουσα του θεάτρου συνειδητοποίησα ότι υπήρχε ένας φαρδύς διάδρομος πλάτους περίπου τριών μέτρων, που χώριζε στη μέση το πάνω και το κάνω διάζωμα καθισμάτων. Αναζήτησα με το βλέμμα μου κάποια εσοχή δηλαδή κάποιο χώρο δίπλα ή ανάμεσα στις θέσεις χωρίς καθίσματα για να μπορεί να μπει ένα αμαξίδιο. Δεν υπήρχε όμως. Έτσι θεώρησα πως τα αμαξίδια θα τοποθετούνταν κατά μήκος του διαδρόμου αφού περάσει ο πολύς ο κόσμος. Όπως ανέφερα ήταν αρκετά πλατύς ο διάδρομος και αν άνοιγαν και τη δεύτερη έξοδο από την άλλη πλευρά του, ο κόσμος θα μπορούσε εύκολα να μπει και να βγει χωρίς να στριμωχτεί. Η διεύθυνση του θεάτρου όμως είχε διαφορετική άποψη!
Ένας ταξιθέτης με πλησίασε ενώ ήμουν με το αμαξίδιο μου μπροστά από το κάθισμα που αναγραφόταν στο εισιτήριο μου. «Δεν μπορείτε να κάτσετε εδώ γιατί δεν είναι ασφαλές», μου είπε. Ξαφνιάστηκα και τον ρώτησα που θα καθόμουν. Εκείνος μου αποκρίθηκε ότι τα αμαξίδια κάθονται αλλού. Όταν όμως μου έδειξε τις «θέσεις» που προόριζαν για μας αισθάνθηκαν σαν να ήμουν μια παρείσακτη θεατής. Οι ταξιθέτες είχαν οδηγήσει όλα τα αμαξίδια στο πλάι της αίθουσας δίπλα στην έξοδο. Εκεί πίσω από ένα κάγκελο είχαν παρατάξει στη σειρά τα αμαξίδια. Οι περισσότεροι έδειχναν απογοητευμένοι και δυσαρεστημένοι με τη θέση αυτή. Στο σημείο εκείνο δεν ήταν εύκολη η ορατότητα ολόκληρης της σκηνής του θεάτρου. Ένα αγόρι παραπονέθηκε σε μια ταξιθέτρια. Εκείνη με θράσος δείχνοντας του ψηλά το τελευταίο διάζωμα του είπε ότι ή θα κάτσει εδώ που τον έβαλαν ή θα πάει στις τελευταίες θέσεις τις αίθουσας.
Προσπάθησα να δώσω τη μάχη μου και αρνήθηκα να πάω εκεί που μου υπέδειξαν. Ο ταξιθέτης επέμενε πως ή θα καθόμουν εκεί ή θα έπρεπε να σηκωθώ από το αμαξίδιο και να κάτσω στο κάθισμα πίσω μου. Για καλή μου τύχη συνοδευόμουνα από φίλες και με βοήθησαν να κάτσω στο κάθισμα του θεάτρου. Επειδή μάλιστα το αμαξίδιο μου είναι πτυσσόμενο, το έκλεισα και το έβαλα μπροστά από τα πόδια μου έτσι ώστε να μην πιάνει καθόλου χώρο και να μην ενοχλεί όσους περνάνε από το διάδρομο.
Μετά από λίγο όμως ο ταξιθέτης ξαναήρθε και μου είπε ότι το αμαξίδιο μου δεν πρέπει να βρίσκεται εκεί. Όπως μου εξήγησε για λόγους ασφαλείας έπρεπε να το πάρει και να το τοποθετήσει δίπλα στην έξοδο σε μια γωνιά. Φυσικά διαμαρτυρήθηκα αλλά αντιμετώπισα και πάλι μια αδιάλλακτη συμπεριφορά που τελικά με ανάγκασε να υποχωρήσω.
Για την «ασφάλεια» του θεάτρου το αμαξίδιο μου έπρεπε να βρίσκεται στην άλλη άκρη της αίθουσας. Με την δική μου ασφάλεια όμως τι γίνεται; Αν έπιανε μια φωτιά ή συνέβαινε κάτι και έπρεπε να βγω γρήγορα από την αίθουσα πως θα έφτανα στο αμαξίδιο μου; Όλα αυτά όμως είναι λεπτομέρειες που δεν απασχολούν την αισθητική του θεάτρου Badminton. Όσο για τα θέματα ασφαλείας έδειξαν πόσο πολύ τα υπολογίζουν ανοίγοντας μόνο μια πόρτα για την είσοδο και την έξοδο των θεατών.
σχόλια