ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όντως είναι το ανεκπλήρωτο και το γαμώτο για το γεγονός οτί αφού δεν ήθελε όλα αυτά ας μην τα έλεγε και ας μην τα κυνηγούσε.Πώς μπορώ να βρώ τη δύναμή μου και την περηφάνεια μου για να προχωρήσω; Πώς μπορώ να βρώ και πάλι τον εαυτό μου;

Το κακό είναι ότι πολλές φορές, πάνω στον ενθουσιασμό τους πολλοί λένε πολλά πράγματα απερίσκεπτα και χωρίς να τα εννοούν, ενώ ο άλλος μπορεί να τα εννοεί πλήρως. Ο πόνος μετά είναι όντως πολύ μεγάλος. Πώς προχωράς; δύσκολη η απάντηση, δεν την έχω βρει πραγματικά ακόμη. Ξέρω μόνο ένα υποκατάστατο: να μη σκέφτεσαι, να απασχολείς το μυαλό σου. Και προϊόντος του χρόνου, όλα περνάνε... Και πού ξέρεις; μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος που να ''σβήσει'' όλους τους προηγούμενους...

Δε ψάχνω να σβήσω κανέναν γιατί όλοι οι άνθρωποι στηζωή μου έχουν κομμάτια μου...Ψάχνω να βρω τις ισορροπίες μου και νομίζω ότι εαν όντως τόσο εύκολα βρώ κάποιον τότε εκείνος δεν ήταν και τόσο σημαντικός για μένα και ήταν πολύ σημαντικός..

Ακου τι λες λιγο: αποκλειεις την μελλοντικη επιτυχια για να μην κλονισεις την αξια/σημασια που εσυ εχεις προσδωσει σε αυτον τον ανθρωπο. Δηλαδη ο ανθρωπος ειναι ασχετος απο την εξισωση, το θεμα ειναι να καταξιωσεις οτι εζησες ενα σπουδαιο συναισθημα. Σαν να σου λεει ο Κοπερνικος οτιτο ηλιακο συστημα εχει κενφρο τον ηλιο κι εσυ να λες "μα θα πεταξω 3500 χρονια θεωριας?"Σου ακουγεται λογικο?Μονο το κατοπινο και το τελος της ζωης θα τοποθετησει τα πραγματα και τους ανθρωπους στις ρεαλιστικες τους διαστασεις. Αλλιως απλα σταματας και ανακυκλωνεις αεναα το οικειο. Κι ο πονος οικειοτητα ειναι, το αγνωστο φοβιζει

Λες να έκανα το αίσθημα του πόνου τόσο οικείο που να μη θέλω να το αποχωρηστώ από φόβο;Είμαι άωθρωπος της συνήθειας είναι η αλήθεια μου αλλά ότι θα συνήθιζα τον πόνο δε το περίμενα!

Μια απο τα ιδια, κι εγω δεν συμπαθω τις αλλαγες.Ξερεις....εχω κατσει κι εχω σκεφτει πολυ γι ' αυτο το θεμα. Τον πονο μας τον αγαπαμε, τον αγαπαμε πολυ. Γιατι πρωτον ειναι δικος μας, μας ανηκει και για ορισμενες φασεις μας οριζει κιολας. Επιπλεον ειναι συμφυτος με την ζωη, ζωη χωρις πονο δεν νοειται, επομενως μας δινει την αισθηση της κανονικοτητας, της φυσιολογκοτητας, δεν ειναι κατι το παραταιρο. Θα μας φαινοταν αφυσικο να μην ποναμε στο ερωτικο πεδιο ιδιαιτερα αφενος γιατι η συσσωρευμενη ανθρωπινη εμπειρια μεσω της κουλτουρας αυτο υπαινισσεται, κι αφετερου γιατι θα εδινε την υποψια στιν εαυτο μας οτι αυτο που ζησανε δεν το νιωσαμε ως το μεδουλι. Κι η πιο μεγαλη φιλοδοξια κσθε ευαισθητης ψυχης αυτη ειναι, να νιωσει ως την πληροτητα, να αγγιξει τα ακρα.Ο πονος λοιπον ειναι πολυ ελκυστικος και δυσκολα τον αφηνουμε γιατι κατευναζει μυχιες αναγκες μας.Απαξ και το εκλογικευσουμε οπως καβουμε τωρα ομως τον οριζουμε πλεον εμεις κι οχι αυτος εμας.Εμενα η εκλογικευση αυτη με βοηθαει. Ισως κι εσενα....ελπιζω.

Μου έδωσες τροφή για σκέψη. Σε ευχαριστώ για αυτό.Τη λογική πλευρά των πραγμάτων την γνωρίζω πολύ καλά.Το ζήτημα μου είναι να την αποδεχτώ και να αφήσω τον πόνο στην άκρη. Την αναγνώριση την έκανα,στην αποδοχή έχω το κόλλημα. Μου μένει επίσης να βρώ σε τι με εξυπηρετεί ο πόνος πέρα από την ασφάλεια που μου εξασφαλίζει..

Σου εξασφαλιζει την κυρωση του οτι εισαι ανθρωπος. Εμεις οι λιγο πιο...ευαισθητοι να το πω, ονειριπαρμενοι να το πω, παθιασμενοι νσ το πω, ανθρωποι θελουμε πολυ, επιθυμουμε διακαως να νιωθουμε ανθρωπινοι. Δεν θελουμε να ειμαστε ρομποτακια, αριθμομηχανες που με κινησεις χ, ψ, ισον φ θα περναμε καταστασεις αλωβητοι. Ο πονος μας καθησυχαζει οτι η εικονα και βαθυτερη επιθυμια για τον εαυτο μας ειναι ΟΚ, οπως πρεπει να ειναι ( λες κι εσυ το επικο "μα καλα αναισθητος εισαι?" οπως κι εγω?)Δεν εννοουσα να δεις την λογικη πλευρα με την εννοια των κουσουριων και της κακης συμπεριφορας του αλλου. Αυτα τα ξερεις, φαινεται αλο το κειμενο σου. Απλα δεν μπορεις ακομα να τα βαλεις μπροστα. Αυτο που εγω λεω ( και δεν ξερω αν το επικοινωνω καλα) ειναι να εκλογικευσεις μεσα σου, να αποδεχθεις συνειδητα οτι ναι, ποναω, και γουσταρω που ποναω γιατι αυτο με κανει ανθρωπο. Γροθια στο μαχαιρι! Και το μαχαιρι σιγα σιγα θα παρει τις αληθινες του διαστασεις στα ματια σου.Μην νομιζεις....Και με τον ανθρωπο της ζωης σου να εισαι, και καλα να ειστε, με ολα, πονος παντα υπαρχει. Ειναι η ανθρωπινη φυση κι η ζωη.Ελπιζω η κουβεντα μας να σε κανει να σκεφτεις το θεμα λιγο διαφορετικα, αν το καταφερα θα ειμαι πολυ ευχαριστημενη.

Φυσικά και χρησιμοποιώ και εγώ την ατάκα ΄΄ Μα καλά,αναίσθητος είσαι;;;΄΄ (συνοδευόμενη πάντα και απο την αντίστοιχη έντρομη φάτσα που ανακαλύπτει οτι ο διπλανός δεν έχει νιώσει ούτε καν κάτι!)Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες μαζί μου τις απόψεις σου. :)