Τζόντι Φόστερ: Φοβόμουν τον Χόπκινς στη Σιωπή των Αμνών

Τζόντι Φόστερ: Φοβόμουν τον Χόπκινς στη Σιωπή των Αμνών Facebook Twitter
3

Η 53χρονη Τζόντι Φόστερ αποκάλυψε σε συνέντευξη της ότι φοβόταν πραγματικά τον Άντονι Χόπκινς, όταν τον αντιμετώπιζε ως Χάνιμπαλ Λέκτερ στην «Σιωπή των Αμνών».

Μιλώντας  στο τηλεοπτικό σόου «The Graham Norton Show» η Φόστερ είπε:

«Ποτέ δεν του μίλησα. Ήταν τρομακτικός! Φτάσαμε στο τέλος των γυρισμάτων και δεν είχαμε μιλήσει ούτε μια φορά, τον απέφευγα στ’ αλήθεια αλλά την τελευταία ημέρα με πλησίασε και με δάκρυα στα μάτια του είπα ότι τον φοβόμουν πολύ. Κι εγώ φοβόμουν εσένα, μου είπε».

 Τόσο η ίδια όσο και ο συμπρωταγωνιστής της κέρδισαν πάντως από ένα Όσκαρ για τις ερμηνείες τους στην ταινία αυτή του 1991.

Πολιτισμός
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Ρόμπερτ Πάτινσον, Πανελλήνιον και September 5 από αύριο στους κινηματογράφους

Πολιτισμός / Ρόμπερτ Πάτινσον, Πανελλήνιον και September 5 από αύριο στους κινηματογράφους

Η νέα σάτιρα επιστημονικής φαντασίας του Μπονγκ Τζουν-Χο, το σφιχτοδεμένο δημοσιογραφικό θρίλερ «September 5» και ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ με αντικείμενο το ιστορικό σκακιστικό καφενείο των Αθηνών ξεχωρίζουν από το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Μια σημαντική έκθεση στο Παρίσι με τη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη

Πολιτισμός / Μια σημαντική έκθεση στο Παρίσι με τη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη

Η συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με το Musée du Quai Branly στο Παρίσι φέρνει στο σήμερα το μεγάλο ερώτημα, που προέκυψε τη δεκαετία του 1930 και απασχόλησε τους σουρεαλιστές αλλά και την επιστημονική κοινότητα της εποχής, σχετικά με το τι θεωρούμε αντικείμενο τέχνης. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
"τον φοβόμουν πολύ. Κι εγώ φοβόμουν εσένα" διόλου περίεργο,αυτός ήταν και ο πραγματικός εσώτερος ψυχισμός των χαρακτήρων που υποδύονταν στην ταινία!ο άξονας και η αληθινή υπόθεση του φιλμ είναι η σχέση και η διάδραση μεταξύ τους και για την ακρίβεια ο έρωτας που αισθανόταν ο λέκτερ για την κλαρίς και πώς όλο αυτό τους έβγαινέ σε φόβο από ανασφάλεια και ενοχές.
Συμφωνώ. Αυτή είναι και η ήρεμη δύναμη της ταινίας, μαζί με την παγωμένα εκφραστική ερμηνεία του Χοπκινς. Η υπόθεση όσον αφορά τα γεγονότα είναι χιλιοπαιγμένη άλλωστε από τότε(σκοτεινά μυαλά, δολοφόνοι σε χαζοσειρούλες κλπ) αλλά, αυτό το παράξενο ατού των χαρακτήρων της ταινίας την κάνει μοναδική.