Ξέρεις, πριν από μερικές μέρες άνοιξα την καρδιά μου σε έναν άνδρα και κατάλαβα στην ουσία του, το βαθύ νόημα του Παντελίδη.. «Νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ». Οκ, μπορεί να με κράξεις για τον στίχο που διάλεξα να κοτσάρω, στην αρχή κιόλας του κειμένου μου, αλλά δεν μου ήρθε κάτι πιο ταιριαστό.
Το συζητούσα με τις φίλες μου και όλες τελικά καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα. Όσο μεγαλώνεις σου είναι όλο και πιο δύσκολο να ανοίγεσαι και να αφήνεις τον άλλον να βλέπει τι πραγματικά έχεις στο μυαλό και την καρδιά σου. Όταν ήμασταν 18, είχαμε τον ενθουσιασμό και το αυθόρμητο της ηλικίας αυτής. Μπορούσαμε να κάνουμε ερωτικές εξομολογήσεις, να παίρνουμε ρίσκα, ακόμα κι αν όλο και κάποιος θα βρισκόταν να μας κοροϊδέψει στο σχολείο. Πάραυτα, ποτέ δε χάναμε το τσαγανό να διεκδικήσουμε.
Μετά όμως, τι συνέβη; Κατά πάσα πιθανότητα, η πραγματικότητα. Αυτό συνέβη. Το να μεγαλώνεις δεν σημαίνει μόνο ότι προστίθεται συνεχώς άλλος ένας χρόνος στο ημερολόγιο της ζωής σου, σημαίνει ότι αποκτάς εμπειρίες, ότι δοκιμάζεις καινούρια πράγματα, ότι κάποια στιγμή στην πορεία σου, δίνεσαι και παραδίνεσαι σε κάποιον άγνωστο που μοιάζει να ξέρει τα ενδόμυχα της ίδιας σου της ψυχής. Βέβαια, όχι ότι πάντα είναι τόσο ιδανικό όσο το περιέγραψα μόλις, αυτό είναι κοινή παραδοχή, γι' αυτό και ξαφνικά υψώνεις τοίχους για να προστατευτείς, αλλά ενδόμυχα, για να δεις ποιοι θα νοιαστούν αρκετά για να τους ρίξουν!
Και αφού φας μία φορά, δύο φορές τα μούτρα σου, καταλήγει η μοναξιά να είναι ολόδική σου επιλογή. Δεν το ρίχνεις στις συνθήκες, δεν το ρίχνεις στις ανασφάλειές σου, δεν το ρίχνεις καν στο ότι ο άλλος είναι μαλάκας.
Έρχεται εκείνη η στιγμή, που έχεις μπροστά σου κάποιον που θες, κάποιον με τον οποίον ονειρεύεσαι να ζήσεις μικρές ή μεγάλες στιγμές και όμως, αυτό που προτιμάς να κάνεις, αυτό που επιλέγεις καλύτερα να κάνεις, είναι ένα βήμα πίσω. Γιατί φοβάσαι. Γιατί δε νιώθεις έτοιμη. Γιατί και μ' αυτόν μπορεί να φας τα μούτρα σου. Γιατί γιατί γιατί.. Βρίσκεις χίλιες δυο δικαιολογίες.
Το συναισθηματικό καβούκι στο οποίο έχεις κλειστεί μοιάζει τόσο ήρεμο και ασφαλές που δε θες κανένας να σε βγάλει από αυτό. Δεν θες να βγεις ξανά εκεί έξω και να προσπαθείς. Δε θες να ψάχνεις τι ιδανικό να πεις και πόσο στημένα να συμπεριφερθείς για να έρθεις στα μέτρα κάποιου ώστε να σε προσελκύσει, έχοντας μία ευκαιρία να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό. Δε θες να αρχίσεις ξανά να δένεσαι και να εξαρτάσαι.
Και τελικά μετά από όλες αυτές τις σκέψεις, τι κάνεις; Ένα άλμα πίστης, ελπίζοντας ότι ο άλλος θα εκτιμήσει την κίνησή να ανοίξεις τα χαρτιά σου. Αν το κάνει, νιώθεις ικανοποίηση που κατάφερες την ανατροπή. Αν δεν το κάνει, προφανώς γι' αυτό έγραψε ο Παντελίδης το 'Παραμυθιάζομαι'...
σχόλια