ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ο πατέρας μου είναι άρρωστος εδώ και 4 χρόνια, δηλαδή όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο. στο 1ο έτος ήμουν χαζή και δεν ήξερα τη σοβαρότητα της κατάστασης.εγώ σπουδάζω σε άλλη πόλη.γενικά τους αγαπάω τους γονείς μου και θέλω πολύ να είναι καλά και οι 2.στεναχωριέμαι φυσικά με την κατάσταση του πατέρα μου και όποτε μπορώ ανεβαίνω στην πόλη μου για να περάσουμε χρόνο μαζί και στεναχωριέμαι και με τη μητέρα μου που δουλεύει όλη μέρα, αλλά έχω πολλά όνειρα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τον τόπο καταγωγής μου. μ' αρέσουν τα ταξίδια, θέλω να φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, θέλω να ζήσω γενικά σε διάφορα μέρη, να πηγαίνω από ήπειρο σε ήπειρο.και τώρα ζω δεν έχω παράπονο, αλλά όποτε πάω να κάνω ένα βήμα παραπάνω η μητέρα μου απ' τη μια με αφήνει, αλλά απ' την άλλη με γεμίζει τύψεις, γιατί αρχίζει να μου λέει πόσα έξοδα έχει ο μπαμπάς και μου μετράει το ποσό και μου τα αναλύει ώρες, αλλά στο τέλος μου λέει ότι μπορώ να φύγω αν θέλω, μετά δε φεύγω εννοείται, με τι καρδιά...είχα κάνει αίτηση για 2 προγράμματα αλλά στο φλου και τελικά με δέχτηκαν και στα 2, αλλά δε θα πάω. το ένα βέβαια ήταν σεμινάριο για 2 βδομάδες στην Αυστρία και ήταν όλα πληρωμένα, αλλά έπρεπε να πληρώσω το ποσό συμμετοχής που ήταν 100 ευρώ και τους το ακύρωσα. το 2ο πάλι ήταν δουλειά πάνω στη μετάφραση για 3-4 μήνες και θα πληρωνόμουν 800 ευρώ το μήνα στην Εσθονία.Πήρα μισή υποτροφία σε ένα άλλο πρόγραμμα που είναι αποκλειστικά για σπουδές, summer school δηλαδή και εκμάθηση γλώσσας στην Ισπανία κι εκεί μου λέει να πάω γιατί αυτό το κάνει το Πανεπιστήμιο μου, αλλά δε θέλω, αφού είναι μισή η υποτροφία. δε νιώθω καλά, άσ' το...τον Σεπτέμβρη τελειώνω με το πτυχίο και μετά θα μείνω στην πόλη μου, δεν πάω πουθενά...και τώρα σκεφτόμουν να δουλέψω, αφού είμαι στις εστίες, αλλά μου είπαν να ανέβω καλύτερα να περάσουμε χρόνο μαζί. κι εγώ θέλω εννοείται, απλώς στην πόλη μου δε θα βρω δουλειά για κανένα λόγο, ενώ εδώ άνετα σε κάποιο τουριστικό μαγαζί, γιατί ξέρω γλώσσες...παλιά με είχαν αφήσει να φύγω σε ένα άλλο πρόγραμμα στο οποίο είχα πλήρη υποτροφία, είχα δουλέψει κιόλας πριν φύγω, αλλά επειδή ήταν ακριβή χώρα τσόνταραν κι αυτοί, αλλά κάποιες φορές ακόμα και γι' αυτό έχω τύψεις...ο πατέρας μου άρρωστος, η μητέρα μου δουλεύει όλη την ώρα κι εγώ το μυαλό μου το έχω όλο εκεί, αλλά δεν ζητάω χρήματα για να πάω διακοπές. αυτά τα προγράμματα είναι επιμορφωτικά. κάποια είναι σεμινάρια, αλλά εθελοντισμός, άλλα πρακτική άσκηση κι όλα στο αντικείμενο μου κι επίσης ξέρω τόσα site για υποτροφίες κ.λ.π που είναι πολύ εύκολο να φύγεις με πολύ λίγα χρήματα.. παρ' όλα αυτά πιστεύω πως είμαι απαράδεκτη, αλλά απ' την άλλη με φαντάζομαι να ζω σε άλλη χώρα για λίγο καιρό και μετά σε κάποια άλλη. μ' αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής. δε ξέρω πια τι να κάνω.. σας παρακαλώ πείτε μου τη γνώμη σας. ζητάω πολλά; κανονικά θα έπρεπε να είμαι με τον πατέρα μου και να περνάμε χρόνο μαζί, το ξέρω, αλλά την ώρα που σκέφτομαι αυτό, μια φωνή μέσα μου, μου λέει πως είμαι 22 και θέλω να ζήσω...θα μου πείτε τώρα πως είναι δυνατόν να κάνω όλο αιτήσεις σε προγράμματα και να με παίρνουν. και πως ίσως δεν έχω άλλη δουλειά στη ζωή μου. απολαμβάνω τη ζωή μου εδώ, στ' αλήθεια. επίσης προσπαθώ απ' το 2ο έτος να ενισχύσω το βιογραφικό μου. κι εδώ στην πόλη που σπουδάζω έχω πάρει μέρος σε πολλά σεμινάρια, σε έρευνες κ.λ.π αλλά από το 3ο έτος σκέφτομαι ότι τώρα θέλω να επεκταθώ και σε άλλες χώρες...ξέρω τι περνάει ο πατέρας μου και ξέρω ότι είναι δύσκολο. τώρα εκτιμώ την ατάκα "να έχεις την υγεία σου". μπορεί να μη δείχνω πάντα ότι καταλαβαίνω, αλλά καταλαβαίνω. φυσικά και ξέρω τι έχει, αν όμως το σκέφτομαι όλη την ώρα θα πάθω κατάθλιψη. ποια θα έπρεπε όμως να είναι η στάση μου; να μείνω στην πόλη μου και να συνεισφέρω με τον τρόπο μου; εκεί όμως δε θα βρω δουλειά στο αντικείμενο μου, επίσης δε θέλω να μείνω στην πόλη μου. κι αυτοί φαντάζομαι δε θέλουν να το παρακάνω, αλλά έχω μπερδευτεί κι εγώ πια. με αφήνουν να πάω στο εξοχικό μιας φίλης που είναι από νησί, αλλά όχι στο άλλο πρόγραμμα. τα ίδια χρήματα θα χαλάσω... στεναχωριέμαι τόσο για τους γονείς μου, παλεύουν κι οι 2 κι εγώ είμαι τόσο στον κόσμο μου, το ξέρω ότι είμαι.... :( η ζωή είναι τόσο άδικη και έχω τύψεις που εγώ τι κάνω; φοιτητική ζωή, τίποτα άλλο...