Aτομα που εχουν ισως εχουν μεγαλωσει χωρις τα εξτρα χάδια, φιλιά και κανακεματα ολη την ώρα απο τους γονεις, τεινουν να ειναι ετσι. Αυτο δε σημαινει οτι ολοι θα το εφαρμοσουν στη ζωη τους,ούτε ότι σε όλους δεν αρεσει αμα γινεται απο άλλους, ούτε οτι απαραιτητα δεν εχουν ζησει και την γονεϊκη αγαπη. Την αγαπη υπαρχουν και αλλοι τροποι να την δειξεις , περα απο αγκαλιες και φιλια ολη την ωρα. Κατα πλειοψηφεια οι πατεραδες δεν επιδιδονται στα κανακεματα, αφου στα αγορια συνηθως μαθαινουμε και υποδεικνυουμε να μην κλαινε, να μην ειναι ευαισθητα, ντροπαλα κλπ και τα "σκληραγωγουμε" με ενα ηλιθιο τρόπο.Το ίδιο συμβαινει και με την εξωτερικευση συναισθηματων.Αν οι ιδιοι οι γονεις μας λενε σαγαπω, συγνωμη κλπ, τοτε μαθαινουμε να το κανουμε κ εμεις.Δεν το βρισκω απαραιτητα αντικοινωνικο ή κακο. Είτε δειξεις ειτε δε δειξεις σημασια εχει τι νιωθεις.
30.6.2016 | 01:20
Δεν ειμαι εκδηλωτικη
Ειμαι κοπελα, 23 ετων. Απ οσο θυμαμαι τον εαυτο μου, δεν ημουν ποτε εκδηλωτικη. Δεν αγκαλιαζα ποτε ας πουμε ανθρωπους που αγαπαω, ουτε τους φιλουσα. Ισως φταιει κ το οτι γενικα ειμαι ντροπαλη. Παρολο που χαιρομαι πολυ να με αγκαλιαζουν κ να με φιλανε, δεν θα παρω ποτε εγω την πρωτοβουλια να το κανω. Νταξει δεν μιλαω για το τυπικο σταυρωτο φιλι οταν βλεπεις καποιον, μιλαω για το αυθορμητο φιλι που μπορει να δωσεις στον αλλον επειδη πχ σου εκανε μια χαρη, επειδη σου ειπε κατι γλυκο κλπ. Ειναι φορες που θελω να αγκαλιασω καποιον ή να τον φιλησω, αλλα νιωθω αβολα να το κανω. Θα το κανω μονο σε εξαιρετικες περιπτωσεις, οταν πχ ο αλλος προκειται να φυγει ταξιδι για καιρο κ θα κανω μηνες να τον δω κλπ. Στη μια κ μοναδικη σχεση που ειχα(τα ειχαμε 3 χρονια με τον πρωην μου) μου εβγαινε κ με το παραπανω αυτη η γλυκια μου πλευρα, αλλα στους φιλους κ στην οικογενεια μου δεν μου βγαινει. Μου φαινεται περιεργο. Φυσικα κ τους αγαπαω, αλλα γιατι δεν μπορω να εκφραστω ετσι?
4
