Συμφωνώ τόσο πολύ με όλα όσα λέτε. Έτσι κ εγω. Γνώρισα αυτόν που αγαπώ στα 16 μου ήμασταν μαζί για 1,5 χρόνο. Ήμασταν σαν αρραβωνιασμένοι, οι οικογένειες μας κλπ(πανελλήνιες εγω μετά, ήθελα να αφοσιωθώ κυρίως εκεί . Ήταν και σχέση εξ αποστάσεως.) Μα εκείνος θύμωσε, μου παραδέχτηκε πως οσο κ αν μ αγαπάει θα καταφέρει να με ξεπερασει. Εγω όμως τον αγαπάω ακόμα 20 χρονων τωρα που ειμαι. Θα τον αγαπάω για πάντα. Δεν ξεπερνιέται τέτοιος πόνος. Ένιωθα για εκείνον όπως εσείς για τον άντρα σας. Αυτό το το γιατί θα με βασανίζει πάντα. Γιατι λογική και όχι καρδιά;
7.8.2016 | 19:23
Πρώτος και..... τελευταίος
Σας ακούω/βλέπω/διαβάζω τους νεότερους (άνδρες-γυναίκες), εγώ είμαι 40 ετών, να μετράτε πρώην και εμπειρίες..Και να θεωρείτε πολλοί τις εμπειρίες απαραίτητες προκειμένου να καταλήξεις και να βρεις τον άνθρωπο της ζωής σου..Και για τους άνδρες δεν μπορώ να μιλήσω έχοντας πλήρη επίγνωση ωσάν γυναίκα..Αλλά για τις κοπέλες της νέας γενιάς δεν μπορώ να καταλάβω πώς ερωτεύεστε/αγαπάτε οι περισσότερες..Και μετράτε 5-10 συντρόφους η κάθεμιά..Τι καρδιά περιβόλι είναι αυτό?? Εγώ που λέτε γνώρισα τον άντρα μου στα 25..Πριν από αυτόν κανείς..Δεν είχα καν φιλήσει άλλον άνδρα...Ο άντρας μου είχε εμπειρίες όχι από σχέσεις αλλά από περιστασιακό σεξ καθότι όπως λέει δεν είχε ερωτευθεί ξανά πριν από μένα.Ήταν λοιπόν ο πρώτος μου, ο πρώτος που ερωτεύθηκα ο πρώτος που αγάπησα και τρέμω τα χρόνια που περνάνε και θα μας χωρίσει ο θάνατος..Κάτι που πίστεψα με αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι ο αληθινός έρωτας και η αγάπη μια φορά έχεις την ευλογία να τα ζήσεις στη ζωή σου..Άντε 2 δεν ξέρω, παραπάνω μάλλον είναι πάθος ή κάτι άλλο..Έναν γνώρισα, έναν ερωτεύθηκα, έναν αγάπησα και αγαπάω πάνω από τον εαυτό μου και δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να με αγγίξει άλλος άνδρας..Σιχαίνομαι και μόνο στην ιδέα..Και δεν ήταν όλα ρόδινα..Είχαμε δυσκολίες πολλές και μεγάλες, στιγμές που με εξόργισε τόσο που δεν μπορούσα να τον δω στα μάτια μου..Όμως υπήρχε η αγάπη πάντα, αμοιβαία, η λέξη χωρισμός δεν ξεστομίστηκε ποτέ από κάνεναν μας..Από πάντα ήταν αδιανόητο να χωρίσουμε..Τον νιώθω μέσα μου, τον κουβαλάω μέσα μου, από τότε που σμίξαμε είμαι σαν ένα κορμί με 2 ψυχές...Δεν είναι τέλειος, δεν ταιριάζαμε 100%, μαλώνουμε, καυγαδίζουμε, ουρλιάζουμε, κρατάμε μούτρα αλλά πάντα μαζί..Δεν έχουμε κοιμηθεί ποτέ χωριστά..Δεν με παίρνει ο ύπνος αν δεν είναι δίπλα μου..15 χρόνια τώρα του ψυθιρίζω τα βράδια που με πιάνουν τα ορμονικά και τα ψυχολογικά μου "φοβάμαι"..Φοβάμαι μη χαθεί ποτέ η αγάπη μας..Ότι δεν μου φτάνει αυτή η ζωή κοντά του, θέλω και μετά θανατον να είμαστε μαζί, δεν ξέρω πώς...Διακοπές χώρια δεν κάναμε ποτέ..Δεν είχαμε ποτέ την ανάγκη να χωριστούμε έστω για λίγες μέρες.. Όταν μου είχε ζητήσει να παντρευτούμε δεν του είχα πει ότι τον αγαπάω μέχρι τότε..Δεν εκφράζομαι εύκολα...Τον ρώτησα ''δεν σ ένοιαξε ποτέ αν σ αγαπω"..Μου είπε "δουλειά μου να σ'αγαπάω, δουλειά σου να μ' αγαπάς"... Γι αυτό και μιλάω πιο πολύ για το πώς νιώθω εγώ κι όχι για το τι μου δινει εκείνος τόσα χρόνια..Γιατί δική μου δουλειά είναι να τον αγαπώ... Ξέφυγα..Θέλω να καταλήξω γιατί με τόσους χωρισμούς γύρω μου σφίγγεται η καρδιά μου..Πώς ξεχνάτε τα καρδιοχτύπια, την φλόγα, την παράλυση μυαλού και σώματος που σας προσέφερε κάποτε κάποιος άνθρωπος??? Γιατί δεν το παλεύετε να σωθεί η αγάπη, το πιο ευλογημένο δώρο που μας έδωσε ο Θεός..? Πώς δίνετε το κορμί σας οι κοπέλες σε εφήμερες σχέσεις??? Πώς ξεστομίζετε τόσο εύκολα το "σ αγαπώ" και το "είμαι ερωτευμένος/η?" Δεν μπορώ να τα καταλάβω όλα αυτά...Και μακάρι ίσως να μην τα καταλάβω ποτέ..
22
