Γι’ αυτό δεν είναι να πιστεύεις στα μεγάλα λόγια και τα μυξοκλάματα και «κοριτσάκι μου, εγώ που σ’ αγαπάω και σε υπολήπτομαι» και τρίχες κατσαρές, συγνώμην κιόλας, αλλά έτσι είναι...
Όσα ήθελες θυμήθηκες, φίλε Άγγλε, και στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών και στην Τελετή Λήξης φυσικά, που όποιο θέμα ή φάτσα της σύγχρονης ιστορίας (σου) ήταν ή πολύ «τζιζ» ή «απαπά, και τι θα πει κόσμος!» το παράχωσες κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας και όλα καλά.
Μούγκα για τη Θάτσερ. Κου-βέ-ντα! Και για τη Λαίδη Ντι, την «πριγκίπισσα της καρδιάς μας» κι άλλες τέτοιες κλαψοτσιριμόνιες, λέξη! Όποιος το έκλαψε το “England’s Rose” στην κηδεία του, έχει καλώς, οι υπόλοιποι κλάψτε σπίτια σας.
Σαίξπηρ; Τα πάνω πάνω και τα απολύτως κατανοητά, διότι τώρα πού να ψάχνεις για σάπια «στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», άσε που τα ‘χε πει ο ποιητής ότι «από το σοβαρό στο γελοίο, η απόσταση είναι μικρή. Από το γελοίο, όμως, στο σοβαρό, η απόσταση είναι τεράστια» και φοβήθηκαν οι Αγγλοσάξονες μη γίνουν συνειρμοί (εύκολο!).
Και έτσι, τη βγάλαμε και στο «άνοιξε» και στο «κλείσε» με ολίγον από “Beatles”, με «Τζέιμς Μποντ» - Ντάνιελ Γκρεγκ (διότι αν είχες γόνατα, κυρ διοργανωτά μου, θα εδύνασο να κουβαλήσεις τον Σερ Σον Κόνερι, αλλά που!), με κασκαντεριλίκια να απογειώνουν το τσαντάκι της βασιλίσσης Ελισσάβετ – που ο Θεός την σώζει χρόνια και καιρούς από πολλά, από το ξέφτιλο όχι – και με Μίστερ Μπιν και μίστερ Μπέκαμ, που να ‘ναι καλά οι άνθρωποι, αλλά πέρα από την πλάκα, δεν είναι αυτή η ιστορία της Αγγλίας.
Μια ιστορία, κεφάλαια της οποίας, για το συγκεκριμένο σιρκουί, γίνανε καταπιτά και πήγαν αμάσητα, διότι μπορεί να μη θες να θυμάσαι «οικεία κακά», μπορεί να ξεχνάς το ατέλειωτο ρομαντζοθρίλερ που έγραψε η Νταϊάνα στο κατώφλι των Ουίνδσορ, δεν γίνεται όμως να ξεχνάς τη Θάτσερ.
Στα τόσα ράντζα, με τα οποία γέμισε το ολυμπιακό σύμπαν, με τους ασθενείς – χορευτές, θα μπορούσες, έστω, να κάνεις μια αναφορά, ακόμη κι αν είσαι «διχασμένος» για την κυρία “Milk Snatcher”, που πάντως τα πήγαινε καλά με το Στέμμα, ε, και που κάτι έκανε με τους Χούλιγκανς, πάτησε (τρελό) πόδι με τα Φώκλαντ, αν και βαθιά αντικοινωνική προσωπικότις. Ακόμη και γι’ αυτό θα μπορούσες να την αναφέρεις, (φίλε βρετανέ).
Κι αφού το έπιασες από τη γέννα του το πράμα, αλλά μας πέθανες στο ιστορικό σλάλομ και τους κομπάρσους, πλην όμως δεν ήθελες να θυμάσαι πολλά για τα πολιτικά σου κι αφού τον Σαίξπηρ τον έφερες ίσα για να ξεσκονίσει τις κερκίδες, γιατί πας και (μου) ξεχνάς τον Νεύτωνα που σου έμαθε τι εστί να πέφτεις; Ή μήπως η βαρύτητα σου πέφτει λίγη;
Και μετά από τόσο Ντίκενς, Κόναν Ντόιλ, τόσο Κίπλινγκ, Τόλκιν και Πίντερ, καλά βρε μάνα μου, εσένα μόνο η «μαμά» του «Χάρι Πότερ» σου ‘μεινε και την έβαλες να σου διαβάζει τα παιδιά βραδιάτικα με τα τελώνια να εισβάλουν στο στάδιο;
Όσο για το closing ceremony, συγνώμη πάλι, αλλά σε κουτσο-έσωσαν κυριολεκτικά απ’ τον τάφο ο Τζων Λένον και ο Φρέντι Μέρκιουρι (που πήγες και μου ‘χωσες την Jessie J δίπλα στον Μπράιαν Μέι να μη φτάνει τις κορώνες του μακαρίτη στο “We will rock you” ούτε για –βρετανικό – αστείο και να κωλοχτυπιέται τάχα μου δήθεν «το ζω εγώ τώρα αυτό, αρχαίο πνεύμα αθάνατο, yeah!»), φόρτωσες την Άννι Λένοξ στο πειρατικό, τους Pet Shop Boys στα ποδήλατα, τις Spice Girls στα ταξί και «καθάρισες». Κυριολεκτικά. Σε «καθάρισαν» με σκούπες, φαράσια και σκουπιδοτενεκέδες οι “Stomp”, που εθελοντές ξε-εθελοντές ήταν οι μόνοι «κουρδισμένοι», γιατί κατά τα λοιπά, αλλού τα πόδια, αλλού τα χέρια, ακριβώς όπως στις παμπ μετά από τρία καφάσια μπύρες.
Να λες, πάλι καλά δηλαδή, που υπήρχε κι αυτό το κακό παιδί, ο "Mr Freedom" και κεφάρατε λίγο, ειδάλλως μόνο το νάιλον κέφι των εθελοντών θα σου είχε μείνει.
Φοβήθηκες τους Τυδώρ και τα του Ουίνδσορ μη και σε πουν φιλοβασιλικό (που είσαι), τον Τσώρτσιλ τον έκανες «λάστιχο» απ’ τον φόβο σου μη σκοντάψεις σε διπλωματικά παύλα πολιτικά μουδιάσματα και έτσι, (νομίζεις ότι) δεν δυσαρέστησες κανέναν, διότι είσαι progressive pop χαρακτήρας και έκανες και οικονομία.
Που έλα, πες την αλήθεια, έτσι και τεκνοποιήσει με το καλό η Kate, για τη βάφτιση περισσότερα θα ξοδέψεις! Αλλά θα μου πεις, σ’ αυτά είστε μανούλες. Το Αββαείο του Ουεστμίνστερ και τα οξυκόρυφα του να στέκουν καλά κι από καλογέρους!
Η υπόλοιπη Ευρώπη λέει ότι τόσα μπορούσες, τόσα έκανες. Ο δικός σου ποιητής το ‘χει πει αλλιώς: “You abilities are too infant-like for doing much alone” (Shakespeare's Coriolanus - 2.1.36). Και πού να τρέχεις τώρα να τον διαψεύσεις και να τον πείσεις ότι έχεις κουλτούρα – που έχεις – αλλά άνθρωπος είσαι και έχεις αδυναμία στον FatBoy Slim και τα χταπόδια.
σχόλια