Τις τελευταίες μέρες, λόγω κάποιων προσωπικών κυρίως υποθέσεων, έχω συνέχεια στο μυαλό μου τη τελευταία του Γιώργου Λάνθιμου, τον γνωστό σε όλους μας "Αστακό" (The Lobster, 2015). Είναι σαν κεντρικές σκηνές του να επανέρχονται στο μυαλό μου και να παίζουν σαν να τις βλέπω τη δεδομένη στιγμή στη σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου. Επαναλαμβάνονται με τόσο ζωντανό τρόπο που πολλές φορές είναι σαν να τις έχω βιώσει και εγώ ο ίδιος. Σκηνές απείρου κάλους, σκληρής πραγματικότητας, κοινωνικής κριτικής, καθώς και κριτικής της ίδιας της ανθρωπότητας. Ο Λάνθιμος (από ότι θα καταλάβετε είμαι οπαδός του και πιστεύω ότι έχει να προσφέρει ακόμα πολλά στον παγκόσμιο κινηματογράφο, για να το βγάλουμε εξ αρχής από τη μέση) έχει ένα τρόπο να φτιάχνει ταινίες που οι σκηνές τους μπαίνουν κάτω από το δέρμα σου και εντυπώνονται με τέτοιο τρόπο στο μυαλό σου που είναι δύσκολο να τις ξεχάσεις όσος καιρός και να έχει περάσει από τότε που είδες την οποιαδήποτε ταινία του.
Η όλη ταινία είναι ένα love story που μιλάει ανοιχτά για τον έρωτα αλλά και για τους συμβιβασμούς που κάνει ο καθένας μας για να μην μείνει μόνος του. Έχει τα μάτια της στραμμένη προς την επίδειξη των πιέσεων που δέχεται ο καθένας από μας για να είναι μαζί με κάποιον άλλο από τον περίγυρό του
Για να υπενθυμίσω σε όσους την έχουν δει και να εισάγω όσους δεν την έχουν δει μιλάμε για μία ταινία η οποία λαμβάνει χώρα σε ένα κόσμο (μελλοντικό/ τωρινό/ παρελθοντικό δεν έχει σημασία) στον οποίο απαγορεύεται να μην έχεις σχέση. Οι "εργένηδες" κλείνονται σε ένα ξενοδοχείο και μέσα σε 45 μέρες θα πρέπει να βρουν ένα σύντροφο, αλλιώς θα μεταμορφωθούν σε ένα ζώο της επιλογής τους (ο πρωταγωνιστής μας, Colin Farrell, επιλέγει τον αστακό, εξ ου και το όνομα της ταινίας). Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που, αντιδρώντας σε αυτή την τάξη πραγμάτων, φτιάχνουν μία κοινωνία κρυμμένοι στα δάση όπου απαγορεύεται να έχεις σχέση. Οι πρώτοι κυνηγούν τους δεύτερους για να τους φέρουν πίσω στην "πολιτισμένη" κοινωνία σε σκηνές που θυμίζουν πίνακες αλλά προκαλούν και με ένα περίεργο τρόπο γέλιο στο θεατή. Ο Colin Farrell, όταν καταλάβει ότι δεν μπορεί να βρει το ταίρι του στο ξενοδοχείο θα αποδράσει από το ξενοδοχείο και θα πάει να ενταχθεί στη κοινωνία αυτών που βρίσκονται στα δάση, όπου και θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο της Rachel Weisz.
Η πλοκή μπορεί να φαίνεται από περίεργη μέχρι τετριμμένη, αν αναλογιστεί κανείς το ρομάντζο των δύο και την αντισυμβατικότητα του. Αλλά στη πραγματικότητα το έργο παίζεται στις σκηνές ενδιάμεσα από τη συνολική εικόνα. Σε σκηνές όπου παρουσιάζεται πως η κοινωνία, αυτή που ζούμε όχι η πλασματική του Λάνθιμου, έχει επιβάλλει στους ανθρώπους να αποκρύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό, τα εγώ τους, τις παραξενιές τους για να βρουν ένα ταίρι. Σε σκηνές όπου οι χαρακτήρες θα κάνουν τα πάντα για να μην αντιμετωπίσουν το μεγαλύτερο φόβο της κοινωνίας, τη μοναξιά, που εδώ συμβολίζεται με τη μεταμόρφωση σε ζώο. Αλλά και στο δεύτερο μισό, σε σκηνές που δείχνουν ότι ο έρωτας και η ανάγκη για συντροφικότητα μπορεί να βρεθούν σε περίεργα και παράξενα μέρη. Κανείς δεν μπορεί να είναι για πάντα μαζί με κάποιον αλλά και αιώνια μόνος του.
Η όλη ταινία είναι ένα love story που μιλάει ανοιχτά για τον έρωτα αλλά και για τους συμβιβασμούς που κάνει ο καθένας μας για να μην μείνει μόνος του. Έχει τα μάτια της στραμμένη προς την επίδειξη των πιέσεων που δέχεται ο καθένας από μας για να είναι μαζί με κάποιον άλλο από τον περίγυρό του και, σε μία τρομερά αστεία σκηνή στην αρχή της ταινίας, υπογραμμίζει την πίεση για να δηλώσει ο καθένας από μας τη σεξουαλική του ταυτότητα.
Αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι προκαταλήψεις και η κοινωνία γινόταν πιο δεκτική προς τις ιδιαιτερότητες του κάθε ανθρώπου τότε όλοι θα έβρισκαν αυτό που ήθελαν χωρίς να χρειαστεί να συμβιβαστούν αλλά και ούτε να νιώθουν ανίκανοι εάν δεν το κατάφερναν. Αναρωτιέμαι γιατί όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν σχέση; Γιατί είναι περίεργο εάν κάποιος δεν έχει; Γιατί να πρέπει να τρέχει κάτι με αυτόν τον άνθρωπο επειδή θέλει να μην έχει κάποια σχέση; Γιατί να μην δεχτούμε ότι μπορεί να ψάχνει κάτι πολύ συγκεκριμένο και να μην θέλει να αναλώνει τον εαυτό του σε τυχαίες σχέσεις; Αλλά και γιατί να είναι περίεργο εάν κάποιος να θέλει να έχει συνέχεια μία σχέση; Γιατί να κατακρίνεται ότι χάνει τον εαυτό του μέσα από αυτό ενώ έτσι μπορεί να τον βρίσκει;
Αν είμαστε αληθινοί προς τους εαυτούς μας τότε σίγουρα θα μπορέσουμε να τα ξεπεράσουμε όλα αυτά και να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Δεν χρειαζόμαστε υποδείξεις από κανέναν παρά μόνο αυτό που μας λέει η καρδούλα μας. Μόνο έτσι θα ξεπεράσουμε τα πλαίσια που έχουμε τοποθετήσει γύρω μας και θα βρούμε πραγματικά το ιδανικό. Και για να τελειώσω όπως ακριβώς τελειώνει η ταινία: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΗ;
σχόλια