Tο επίδομα των 500€ που υπόσχεται ο Ιταλός πρωθυπουργός στη γενιά των δεκαοχτάρηδων για "πολιτιστική κατανάλωση" με φέρνει αναπόφευκτα μπροστά σε σκέψεις φωτεινές και σκοτεινές.
Βλέπω οπωσδήποτε φως σε μια πρωτοβουλία που έρχεται να ενισχύσει δυο από τους σημαντικότερους πυλώνες μιας χώρας: τη νεολαία και τον πολιτισμό. Χωρίς να εξετάσω το πως θα εξασφαλίσει η ιταλική κυβέρνηση τα αναγκαία κονδύλια, θα εμμείνω στη σκέψη ότι πρόκειται για χρήματα που οπωσδήποτε δεν της περισσεύουν. Αν θεωρήσω δεδομένο ότι η μύηση των νέων στην πολιτιστική ζωή είναι ευχής έργο, τότε ιδίως στην παρούσα συγκυρία -στους καιρούς της οικονομικής ένδειας και της πολιτιστικής απαξίας- η Ιταλία πραγματικά μεγαλουργεί.
Στην Eλλάδα η μέριμνα για τη νεολαία αρχίζει και τελειώνει στη μετονομασία των θρησκευτικών σε "μάθημα γνώσης των θρησκειών". Καινοτομία πιασάρικη, οικονομική και αριστερίζουσα, καινοτομία του φαίνεσθαι, του δήθεν κι άκοπου προοδευτισμού.
Όλες αυτές οι σκέψεις είναι πράγματι φωτεινές και αισιόδοξες, όμως τι γίνεται με 'μας; Τι γίνεται με 'μας που δεν είμαστε οι δεχαοχτάρηδες της Ρώμης, του Μιλάνου και της Νάπολης, αλλά της Αθήνας, της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης;
Φτάνω λοιπόν σε αυτό το σημείο στις σκοτεινές μου σκέψεις και αναρωτιέμαι με ποιου είδους μέριμνα ανταγωνίζεται η δική μας, ελληνική αριστερά το καινοτόμο ιταλικό μοντέλο. Στην Eλλάδα η μέριμνα για τη νεολαία αρχίζει και τελειώνει στη μετονομασία των θρησκευτικών σε "μάθημα γνώσης των θρησκειών". Καινοτομία πιασάρικη, οικονομική και αριστερίζουσα, καινοτομία του φαίνεσθαι, του δήθεν κι άκοπου προοδευτισμού. Στο ίδιο μήκος κύματος οι υποσχέσεις για μετεγγραφές το 2016-2017 και για άνοιγμα της πρόσβασης στην τριτοβάθμια. Υποσχέσεις μεγάλες και χωρίς κόστος υλοποίησης. Γιατί με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, ως λαϊκιστές και τζαμπατζήδες, μεριμνούν οι εγχώριοι κρατούντες για τη δική μας, ελληνική νεολαία.
Οφείλω όμως για να είμαι αμερόληπτη σε όσα γράφω να παρουσιάσω και μια αντίθετη άποψη. Συζητώντας με ένα φίλο για την καινοτομία της πολιτιστικής κατανάλωσης του Ματέο Ρέντσι μου αντιγύρισε ότι《η μέριμνα δεν κρίνεται στο να μοιράζεις πεντακοσάρικα στην ψύχρα και δεν είναι το παν τα κονδύλια》. Η απάντηση εδώ έχει δοθεί ήδη με τόσο εύστοχο τρόπο που δε θα μιλήσω η ίδια. Θα παραθέσω μια φράση που τυχαία διάβασα αλλά καθόλου τυχαία κρατώ στο μυαλό μου:
«Αλλά η ανέξοδη ανθρωπιστική φιλολογία καταντάει σύντομα μια πολύ ανιαρή και μακροχρόνια σπάταλη φλυαρία...» (Μιχάλης Παπαγιαννάκης).
Από την Α. Ζ., παιδί της γενιάς του '98, πρωτοετή πλέον φοιτήτρια του ΑΠΘ.
(Αφόρμηση για το παρόν κείμενο η πρωτοβουλία της κυβέρνησης Ρέντσι να ενισχύσει τους γεννημένους το 1998 -τα παιδιά που πατάνε μόλις το πρώτο έτος της ενηλικίωσής τους- με ένα επίδομα 500€, χρήματα προορισμένα να διατεθούν σε βιβλία, θέατρο, σινεμά, μουσεία, ταξίδια και μουσική.)
σχόλια