__________________
1.
Αγαπητή α,μπα
Είμαι άθεη! εντελώς ομως. Ως άθεη ποτέ δεν σταμάτησα να σεβομαι τον οποιοδήποτε και οποιαδηποτε θρησκειας άνθρωπο.Παρόλο που δεν συμφωνώ με τις απόψεις ενός θρησκευόμενου ανθρώπου (χριστιανός,μουσουλμάνος) ποτέ δεν έκατσα να κατακρίνω κανέναν ή να πω ότι αυτο που κάνει είναι λάθος.Συνήθως αδιαφορώ. Ο Σ. είναι απο την Συρία,τον γνώρισα περσυ το καλοκαίρι,εχω κρατησει επαφες μαζι του όλο αυτόν τον καιρό μέχρι που τώρα έχει έρθει Αθηνα και ενώ ήμουν ετοιμη να πάω σε αυτον (μενω επαρχια) με ακυρώνει για τον υπολοιπο μισό μηνα του ιουνιου γιατι....γιατί έχουν ραμαζάνι! Δεν θέλει να κάνει σεξ,να καπνισει, να πιεί γιατι τηρεί το ραμαζανι...Είναι ενας αρκετά ανοιχτομυαλος ανθρωπος και έχω γενικά επαφη με ατομα της ιδιας χώρας πάλι οι οποίοι ειναι αρκετά ευχάριστοι και συζητησημοι!Γιατί όμως νιωθω τόσο χάλια που χιώθηκα για τα καπρίτσια μιας θρησκείας! δε λεω ειμαι ευπρόσδεκτη υστερα απο αυτο το χρονικό διάστημα αλλα μου την δίνει που δίνω μια ημερομηνία και μου την αλλάζει επειδη δεν θέλει να κάνει καποια πράγματα..το σεβομαι αλλα βαθια μέσα μου με τρώει, αλλα αυτος ο ανθρωπος με ελκύει παρα πολυ επίσης!Και δεν κάνω διακριση στη συγκεκριμένη θρησκεία, με τον ιδιο τρόπο που μου την σπάει αυτο, μου την εσπαγε και ο πρώην μου που επερνε καθε μερα τη μανουλα του για ξεματιασμα! Δεν θέλω οι θρησκείες να βάζουν όρια στη ζωή μου γι αυτό και κάνω παρέα με όλους! Νιώθω ότι με το ατομο καταπατούντε τα δεδομένα μου, αλλα απο την αλλη δε θέλω και να φανώ εγωίστρια ή ότι δεν σέβομαι και να αναγκάσω κάποιον να παραβεί για μένα τα δικά του πιστεύω. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, πως να μιλήσω και πώς να σκεφτώ! τι να κάνω?- μεση-ανατολη
Αγαπητή άθεη.
Το σκεπτικό σου καταλήγει σε αδιέξοδο επειδή βασίζεται σε μια λανθασμένη υπόθεση.
Δεν είσαι υποχρεωμένη ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος, να σέβεται την οποιαδήποτε θρησκεία του οποιουδήποτε.
Οι θρησκείες μπορούν να είναι αντικείμενο κριτικής και σάτιρας, όπως οτιδήποτε άλλο ανθρώπινο.
Έχει πεθάνει κόσμος και κοσμάκης για αυτό το δικαίωμα, αλλά το δικαίωμα υπάρχει, και όλοι μας πρέπει να παλεύουμε γι'αυτό.
Γιατί να είναι αυτονόητη η κοροϊδία ενός Χριστιανού για το δόγμα μιας φυλής που πιστεύει ότι ο Θεός είναι ένα κομμάτι ξύλο που έχει κατουρήσει μια αρκούδα, και να μην ανεχόμαστε το αντίθετο;
Μην υποκύπτεις στην ρητορεία των θρησκειών που διαδίδουν ότι έχουν κερδίσει την απαίτηση για σεβασμό. Δε την έχουν κερδίσει, την έχουν επιβάλει με θάνατο (και συνεχίζουν ακάθεκτες).
Όμως, όπως εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να μην σέβεσαι τα θρησκευτικά τερτίπια του καθένα, έτσι και ο καθένας έχει το δικαίωμα να σε απορρίπτει γι'αυτό το λόγο. Οπότε, καλύτερα να διαλέγεις τις παρέες σου ΚΑΙ με αυτό το κριτήριο. Μην βιάζεσαι να βαφτίζεις τους άλλους ανοιχτόμυαλους. Περίμενε να φτάσει το Ραμαζάνι.
__________________
2.
Συνηθισμενο φαινομενο να σε πλησιαζει καποιος, και μπορει να επιμενει και καιρο μαλιστα, για να κανει σεξ και να εξαφανιστει με την μια, να σε θελει για ξεπετα η για καβατζα. Ομως δεν λεει τις προθεσεις του, ενω ξερει ποια θα ειναι η συνεχεια. Μπορεις να διακρινεις αυτους τους τυπους απο αυτους που ξεκινανε μια γνωριμια με σκοπο τη σχεση;
Το πρόβλημα βρίσκεται σε σένα, και όχι στους άλλους.
Όσο θεωρείς ότι το σεξ χωρίς σχέση είναι ξεπέτα ή καβάτζα, όσο πιστεύεις ότι το σεξ δικαιολογείται μόνο αν οδηγεί σε σχέση, τόσο θα χάνεις τους καλούς υποψήφιους και θα τραβάς αυτούς που θα σου πουν αυτό που θέλεις να ακούσεις, για να πάνε μετά παρακάτω.
Νομίζεις ότι με αυτόν τον στόχο σέβεσαι τον εαυτό σου και έτσι θα αναγκάσεις και τους άλλους να σε σέβονται, αλλά έτσι δεν σε σέβονται ούτε οι καλοί, ούτε οι αναλώσιμοι. Οι μεν δεν βλέπουν λόγο να κάνουν την προσπάθεια, αφού θέλεις ΣΧΕΣΗ και όχι αυτούς, συγκεκριμένα, και οι άλλοι βλέπουν μια αφελή, μάλλον αδιάφορη γυναίκα. Με αυτό που πιστεύεις, προκαλείς αυτό που φοβάσαι περισσότερο.
Μην κάνεις σεξ για να κάνεις σχέση. Κάνε σεξ επειδή κάποιος σου αρέσει πάρα πολύ. Μην κάνεις σεξ με αυτούς που δεν σου πολυαρέσουν. Για να καταλάβεις ποιος σου αρέσει πάρα πολύ, πρέπει να ξέρεις πάρα πολύ καλά ποια είσαι.
__________________
3.
Αγαπητη Α,μπα απογοητευομαι και στεναχωριεμαι πολυ ευκολα απο συμπεριφορες ανθρωπων. Αυτοματα σκεφτομαι, δεν θα το εκανα η δεν θα το ελεγα αυτο ποτε σε καποιον... Με πληγωνουν τετοιες συμπεριφορες. Θελω να μην με επηρεαζουν και να μην με ριχνουν ψυχολογικα, αλλα δεν το αποφευγω. Σκεφτομαι οτι δεν υπηρχε λογος για μια τετοια αντιμετωπιση. Ακομα και οταν αφορα αλλο ατομο, και οχι εμενα, παλι στεναχωριεμαι. Με την αδικια, την κακια, την αγενεια, τη διπροσωπια, την εκμεταλλευση, το ψεμα, την αχαριστια... Καμια συμβουλη για το πως να το αντιμετωπισω;
Αχ, μα εσύ έχεις τεράστια ευαισθησία. Το πρώτο που σκέφτεσαι αυτόματα είναι ότι εσύ δεν θα έκανες το ίδιο.
Να μια συμβουλή. Για ρώτα τους φίλους σου αν είπες ή έκανες ποτέ κάτι που τους πλήγωσε.
__________________
4.
Αγαπητή Α μπα,
Πήρα το θάρρος να γράψω. Θα προσπαθήσω να τα συνοψίσω... Σχέση 2 χρόνια σχεδόν, με τα καλά και τα κακά της. Εικοσάριδες και οι δύο. Χωρίσαμε (πριν 5 μήνες) με δικιά μου πρωτοβουλία (όχι σε πολύ καλές συνθήκες γιατί ήταν περίοδος συνεχών τσακωμών). Η γενική αιτία που ήταν απόρροια και των επιμέρους ήταν ότι ο άνθρωπος που είχα δίπλα μου δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες μου στην πορεία της σχέσης μας. Πιο επεξηγηματικά εγώ τελειόφοιτη φοιτήτρια, βγαίνοντας παράλληλα στην αγορά εργασίας και επιβιώνοντας μόνη μακριά απ το σπίτι μου (γενικά ανεξάρτητη φύση). Εκείνος όμως (χωρίς αυτό να είναι κακό ) δεν είχε λύσει (μέχρι και τον χωρισμό μας) βασικά υπαρξιακά του προβλήματα, π.χ. τι θέλω να κάνω στη ζωή μου , θα δουλέψω, θα τελειώσω το ΤΕΙ μου ή θα πάω στρατό κ.τ.λ. Πιο απλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του να αντρέψει/απογαλακτιστεί. Εγώ προσπαθούσα να τον ωθήσω να σκεφτεί το μέλλον του και τι θέλει να κάνει κι απ την άλλη περίμενα μανιωδώς να ενεργοποιηθεί γιατί έβλεπα τα χρονικά μου περιθώρια να στενεύουν και να φεύγω (εκείνος κάτοικος της πόλης που σπουδάζω). Μην αντέχοντας άλλο συμπεριφορές όπως σχεδόν συζούμε αλλά δεν αντιλαμβάνομαι ότι κάπως πρέπει να συνεισφέρω, η σχέση πήρε την κατρακύλα μέχρι που έληξε. Για ένα μήνα και κάτι μετά: το απόλυτο ξέσπασμα απ την πλευρά μου και η απόλυτη σιωπή απ την δικιά του. Ξανάρχισα επαφή (φιλική στην πράξη, ερωτική- ανθρωπιστική στο συναίσθημα) η οποία φτάνει μέχρι και σήμερα. Γιατί; Γιατί τον αγαπάω και χώρισα «εν βρασμώ ψυχής». Απλά η αντοχή μου έφτασε στα όρια της και έκανα μπαμ!... Μετά από πολλές συζητήσεις, ξεσπάσματα αγάπης, οργής και εξομολογήσεις τα πράγματα έχουν ως εξής : Απ την πλευρά του ένιωθε κι αυτός μεγάλη πίεση και όντως δεν ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί στις περιστάσεις. Μ αγαπάει ακόμα κι εκείνος αλλά συνειδητοποιεί ότι όντως έχει πολλά ψυχολογικά και πρακτικά προβλήματα να λύσει και δεν μπορεί να ξεκινήσει κάτι στο οποίο πάλι δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί . Κι εγώ τι κάνω; Πιέζω συνεχώς καταστάσεις. Τον παίρνω τηλέφωνο, τον προτρέπω να με παίρνει κι αυτός όταν δεν αισθάνεται καλά και μπλέκω συνεχώς την αγάπη μου ως προς τον άνθρωπο με το ερωτικό. Γιατί αδυνατώ να αποδεχτώ τις καταστάσεις (τις διότι σε προσωπική ανασκόπηση πιάνω τον εαυτό μου να ξανακάνει); Αυτό υποθετικά ήθελα: να σταθεί στα πόδια του και τώρα που το προσπαθεί γιατί μπλέκομαι ; 2 χρόνια πέρα από σχέση είχα και τον ρόλο του ψυχολόγου, του φίλου κ.τ.λ και τώρα που τον αποποιήθηκα κυνηγάω να τον πάρω πίσω; Το βλέπω κι απ την πιο ψυχρή πλευρά και λέω : είχατε τα τάδε προβλήματα , αν δεν λύσει τα δικά του πάλι θα υπάρξει η ίδια κατάληξη. Απ την άλλη με πιάνουν οι εγωισμοί μου και λέω αν με αγαπάει τόσο όπως λέει γιατί δεν έκανε κάτι να με κερδίσει πάλι; Μήπως κι εγώ τον απάλλαξα απ τις πιέσεις μου; Γιατί και 5 μήνες μετά δεν βλέπω τρομερές αλλαγές, όμως με τα δικά μου μάτια, δεν ξέρω ο άλλος τι περνάει μες το κεφάλι του (παραλήρημα). Μου είπε ότι θέλει να έχουμε επικοινωνία κι αυτό που έχουμε να μην χαθεί, κι εγώ νιώθω ότι μπαίνω αυτόματα στην αναμονή μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα. Αυτό είναι λάθος μου όμως. Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και το μέλλον μου και ΑΝ έρθει εκείνη η στιγμή να κρίνω; Γιατί τον αγαπάω τόσο και είχα δομήσει το μέλλον μου μαζί του ή γιατί τρέφομαι απ'την θλίψη που μου προσφέρει αυτή η κατάσταση ;
Ίσως πιστεύεις ότι είναι αδύνατον να κάνεις κάποιο λάθος, και όσο και να σου φωνάζει η ζωή ότι κάνεις λάθος που διάλεξες κάποιον και επιμένεις, εσύ επιμένεις ακόμη περισσότερο για να αποδείξεις στη ζωή ότι εσύ δεν είναι δυνατόν να κάνεις λάθη και ότι μπορείς να λυγίσεις τη ζωή και να την φέρεις στα μέτρα σου και όλοι θα υπακούσουν τελικά στη θέληση σου γιατί από σένα εξαρτώνται όλα.
Ίσως δεν βλέπεις τον άλλον σαν άνθρωπο, αλλά σαν πρότζεκτ που μπορείς να διαχειριστείς.
Έχεις σκεφτεί πόσο μεγάλη σύμπτωση είναι που ένας άβουλος άνθρωπος κόλλησε με μια που ξέρει πάρα πολύ καλά τι θέλει, και για τον εαυτό της, και για τους άλλους;
__________________
5.
Α μπα, διαβαζω συνέχεια τη στήλη σου και υπάρχει κατι που με απασχολεί. Γιατί υπάρχει τόσος πολύς κόσμος με παράλληλες σχέσεις ; Δεν είναι δίκαιο για τον σύντροφο να τον χώρο χωρίσεις πρώτα ;- Ειρήνη
Ειρήνη, ελπίζω να μην χρειαζόσουν το 'α μπα' για να συνειδητοποιήσεις ότι ο κόσμος απατάει τους συντρόφους του. Τι θα πει «πολύς;» Το 'α μπα' δεν είναι ο κόσμος. Δεν είναι πιθανό να στείλει κάποιος ερώτηση «είμαι μονογαμικά με τον δικό μου και τα έχουμε βρει στα πάντα. Τι να κάνω;»
__________________
6.
Γεια σου Λένα! Είμαι σε ένα δίλημμα τελευταία και θέλω βοήθεια! Εγώ κλασικά είμαι μέσα στην κατάσταση και δεν μπορώ να δω καθαρά τα πράγματα, εσύ όμως που είσαι εκτός μπορείς να τα δεις όλα πιο αντικειμενικά! Είμαι 26, έχω τελειώσει σπουδές (Παιδαγωγικά) και μένω επαρχία με τους δικούς μου. Εδώ και ένα χρόνο ψάχνω δουλειά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Παράλληλα θέλω να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Είναι απαραίτητο προσόν στη δουλειά μου (από θέμα εξειδίκευσης αλλά και μορίων) και παράλληλα έχω ένα κρυφό πόθο να κάνω αργότερα ένα διδακτορικό και να ασχοληθώ με την έρευνα. Τέλειωσα τις σπουδές μου με επαίνους και την ''σιγουριά'' των καθηγητών μου ότι πρέπει να ασχοληθώ με αυτό. Το θέμα είναι ότι για να κάνω ένα μεταπτυχιακό (και να αντεπεξέλθω και στα δίδακτρα) πρέπει οπωσδήποτε να δουλέψω. Σκεφτόμουν λοιπόν να βρω κάτι part-time για να το συνδυάσω με τις σπουδές και να βγάζω τα έξοδα αφού πρέπει να μετακομίσω Αθήνα. Φράγκα από γονείς και τέτοια δεν παίζουν, οπότε πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνος. Στο θέμα μας τώρα. Έστειλα άπειρα βιογραφικά παντού και έτυχε να με καλέσουν για συνέντευξη από ένα ιδιωτικό σχολείο. Τους άρεσα, έκανα και κάποιες διδασκαλίες και ενθουσιάστηκαν μαζί μου. Θέλουν να με προσλάβουν. Ο μισθός φαίνεται ικανοποιητικός για να ζήσω αυτόνομα (600, μη φανταστείτε τίποτα τρελό!) αλλά το πρόβλημα είναι ότι αν μπω στο τριπάκι αυτής της δουλειάς ξέχνα το μεταπτυχιακό. Τα ωράρια (8-4), οι επιπρόσθετες συναντήσεις και η δουλειά που πρέπει να προετοιμάζω δεν μου αφήνουν χρόνο για μεταπτυχιακό. Από την άλλη την έχω ανάγκη τη δουλειά, είναι στον τομέα μου, είναι κ η εποχή όπως είναι και επίσης είναι μια δουλειά που αν τους αρέσω μπορεί να την έχω για χρόνια (σκεπτόμενος ότι για διορισμούς έτσι που το πάμε δεν το βλέπω). Τι κάνω λοιπόν αγαπητή Λένα και φίλοι? Τι με συμβουλεύετε? Δεν είναι ότι έχω κ πολλές επιλογές, δουλειά πρέπει να βρω οπωσδήποτε αλλά τι να κάνω που βλέπω κάτι που θέλω πολύ να απομακρύνεται? :/
Δεν θα είσαι ο πρώτος που θα δουλεύει φουλ τάιμ και θα κάνει μεταπτυχιακό. Άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά δούλεψαν και έκαναν μεταπτυχιακό. Δεν ήμουν ένας από αυτούς, δεν το λέω γι'αυτό, το λέω επειδή ξέρω ότι ισχύει και θα ντρεπόμουν να ρωτήσω αυτό που ρωτάς. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Θα κουραστείς αφάνταστα. Αν είσαι έτοιμος να κουραστείς όσο ποτέ ως τώρα, ψάξε και θα βρεις τη λύση.
__________________
7.
Α μπα, με την κοπέλα μου ειμαστε μαζί 1,5 χρόνο και σε γενικά πλαίσια περνάμε πολύ ωραία και αρκετό χρόνο μαζί. Ενω ευτυχως δεν εχουμε σημαντικα προβληματα κι ενω φαινεται πολυ στοργικη, τρυφερη επικοινωνιακα εχω παρατηρησει οτι οταν δεν ειμαι καλα ξαφνικα νιωθω μονος μου. Σαν να εξαφανιζεται ή ακόμα κι οταν ειναι μαζί μου σα να βλεπει οτι δεν ειμαι καλα και να θελει να φυγει. Μηπως ειμαστε καλα οσο ειμαι καλα; και τι γινεται αν περναω τις μαυρες μου, η εχω καποια στεναχωρια; νιωθω οτι δε μπορω να στηριχτω πανω της, φταιει που θα πρεπε να ειμαι "ο αντρας της σχεσης" και να μπορει να στηριζεται εκεινη πανω μου οταν δεν ειναι καλα και εγω να ειμαι εκει, 'η τα πραγματα ειναι δυσοιωνα. μου χε πει οτι οι προηγουμενες σχεσεις την εκαναν σκληρη αλλα δε ξερω αν ισχυει αυτο ή αν απλα η ίδια ήταν ετσι παντα και ακόμα κι έτσι, αν ο αλλος χαιρεται με τις χαρες σου και εκει μπαινει τελεια χωρις περιθωρια για τιποτα αλλο, τι κανεις;
Επιτέλους έφτασε στα χέρια μας (στα μάτια μας) η ανδρική εκδοχή του «μήπως είμαι υπερβολικός;»
Αγαπητέ φίλε, μην λογοκρίνεις ποτέ τις πρώτες, ενστικτώδεις, αυθόρμητες κρίσεις που κάνεις.
Αυτό που αισθάνεσαι για τον άλλον σε εκείνο το απειροελάχιστο κενό, πριν ορμήξουν όλα όσα θολώνουν την κρίση σου, η εκλογίκευση, και οι καλοί τρόποι, και οι φόβοι σου, και οι ανασφάλειες σου, αυτό είναι αυτό που ισχύει.
Δεν ξέρουμε αν την έκαναν σκληρή οι προηγούμενες σχέσεις (κατά πάσα πιθανότητα όχι, έτσι ήταν από πάντα) αλλά δεν μας ενδιαφέρει. Δεν είναι δικαιολογία το τι έχουμε περάσει. Ο χαρακτήρας μας φαίνεται από το πώς διαχειριστήκαμε ό,τι έχουμε περάσει.
Μην μένεις με άνθρωπο που νιώθεις ότι δεν μπορείς να βασιστείς πάνω του. Μην προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν ισχύει αυτό που πιστεύεις. Προσπάθησε να διαπιστώσεις αν ισχύει.
σχόλια