Όλη μας την ζωή ακούμε πως είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε εμείς για την ζωή μας,γιατί αυτό να διαφέρει στον θάνατο; Πέρασαν λοιπόν κιόλας 2 βδομάδες από την ημέρα που ο Αλέξανδρος Βέλλιος πέρασε στην αιωνιότητα με την κίνηση του να καταφύγει στην ευθανασία! Δύο εβδομάδες και ακόμα δεν έχουμε καταλήξει αν πρόκειται για ήρωα ή λιποτάκτη της ζωής! Ακολουθούν τα λόγια του όταν πήρε την απόφαση να δώσει τέλος στην ζωή του:
«Από μικρός πίστευα πως κάθε άνθρωπος έχει αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγει το θάνατό του. Πρόκειται για μια λυτρωτική διέξοδο διότι το να είσαι παγιδευμένος σ'ένα σώμα που μπορεί να επιφυλάξει πολύ δυσάρεστες κι οδυνηρές εκπλήξεις, θα με τρόμαζε πάρα πολύ. Το να μπορείς όμως να δραπετεύσεις από το πάσχων σώμα σου τη στιγμή που εσύ θα επιλέξεις, είναι σωτηρία»
Η ευθανασία θεωρείται υπέρτατη αμαρτία στους κύκλους της Χριστιανικής εκκλησίας και μια αλλαγή της νομοθεσίας θα ξεσηκώσει 3 παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ των "πιστών" και των "βαρβάρων". Πως όμως χαρίζουμε απλόχερα ελευθερίες ενώ την ίδια στιγμή δεν επιτρέπουμε σε έναν άνθρωπο να πεθάνει όπως επιθυμεί;
Η κίνηση του αυτή βρήκε αρκετούς υποστηρικτές,αλλά και πάρα πολλούς αντιπάλους.Πολλοί τον κατηγόρησαν για ολιγοψυχία, ενώ άλλοι θαύμασαν το κουράγιο του να πάρει μια τέτοια απόφαση. Καλώς η κακώς η απόφαση του αυτή έχει αμφίδρομη εξήγηση και μια λεπτή γραμμή χωρίζει την σωστή ή λανθασμένη ερμηνεία της κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια τον απλό άνθρωπο.
Η ευθανασία θεωρείται υπέρτατη αμαρτία στους κύκλους της Χριστιανικής εκκλησίας και μια αλλαγή της νομοθεσία θα ξεσηκώσει 3 παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ των "πιστών" και των "βαρβάρων". Πως όμως χαρίζουμε απλόχερα ελευθερίες ενώ την ίδια στιγμή δεν επιτρέπουμε σε έναν άνθρωπο να πεθάνει όπως επιθυμεί; Από την άλλη,ποιος μας εγγυάται πως δεν θα φτάσουμε σε ακρότητες και δεν θα χρησιμοποιούμε την διέξοδο που θα μας δίνεται με την πρώτη ευκαιρία. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως δεν θα προτείνεται σε βαριές περιπτώσεις η ευθανασία εν βρασμώ ψυχής; Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις καρκινοπαθών,ατόμων με αναπηρίες και άλλες επώδυνες αρρώστιες,ξαφνικά θα πρέπει όλοι να οδηγηθούν στην ευθανασία; Γιατί ορισμένες φορές και η κατάχρηση της ελευθερίας όταν δεν γνωρίζουμε, μπορεί να επιφέρει πολύ αρνητικά αποτελέσματα. Μην ξεχνάμε πως η επιστήμη εξελίσσεται, όχι με αργά και σταθερά βήματα,αλλά καθημερινά ενώ πάντα υπάρχει η πιθανότητα του ιατρικού λάθους.
Η ευθανασία είναι μια υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού,θέλεις να σώσεις την ψυχή σου,αλλά και την ψυχή των γύρω σου, γλιτώνοντας τους από βάσανα που μπορεί να προκύψουν από την εκάστοτε αρρώστια, ενώ και με την δωρεά οργάνων βοηθάς άλλους ανθρώπους να συνεχίσουν να ζουν. Ο θάνατος σου η ζωή τους και πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη θυσία από αυτήν. Από την άλλη όμως και η μάχη με τον πόνο, με θεούς και δαίμονες, να λες όχι εγώ θα παλέψω μέχρι το τέλος και ας ξέρεις πως στο τέλος πάντα νικάει ο θάνατος, είναι υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού και κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.
Κλείνοντας θέλω να παραθέσω μερικά λόγια από το βιβλίο "Αναφορά στον Γκρέκο" του Νικού Καζαντζάκη:
"Άδικο μεγάλο!Άδικο μεγάλο! ξεφώνισε ο γέροντας σηκώνοντας τα χέρια του· τέτοια κορμιά δεν έπρεπε ποτέ να ξεπέφτουν· έπρεπε ξαφνικά, εκεί που περπατούν και τρίζει η γης, να πέφτουν κάτω νεκροί.Τι ΄ναι ο Θάνατος;Έργο Θεού· το σημείο όπου αγγίζει ο Θεός τον άνθρωπο λέγεται θάνατος. Μα ο ξεπεσμός είναι έργο άτιμο,ύπουλο, του Σατανά. Γέρασε λοιπόν, ξέπεσε κι ο καπετάν Μιχάλης"
σχόλια