Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής ας το ξαναπώ: Ήμουν για σχεδόν μια δεκαετία -μέχρι και πριν από 5 χρόνια- κατά φαντασίαν ασθενής και ράκος απ' το άγχος. Και το ίντερνετ ήταν ο βασικός μου σύμμαχος στην ακούραστη προσπάθειά μου να τρελαθώ.
Κάθε σύμπτωμα που είχα -και που ήδη είχα μεγαλοποιήσει στο μυαλό μου- το έψαχνα στο ίντερνετ και, χωρίς πολύ κόπο, επιβεβαίωνα τον ενδόμυχο φόβο μου: Κάθε τι ήταν καρκίνος! Αυτό που θα αποδεικνυόταν τσίμπημα κουνουπιού το έβρισκα online ως μελάνωμα. Ένα ανεπαίσθητο 'κρακ' που έκανε το σαγόνι μου καθώς χασμουριόμουν σήμαινε λέμφωμα. Μια ταχυκαρδία με προειδοποιούσε για την επερχόμενη καρδιακή προσβολή.
Ζούσα μια εξωφρενικά τυχερή ζωή που δεν χαιρόμουν στο φουλ, επειδή κάθε λίγο και λιγάκι διακοπτόταν από το άγχος συμπτωμάτων, το άγχος του θανάτου.
Μια φορά που είχα βγάλει ένα μπιλάκι στο κάτω βλέφαρο -το γνωστό, ακίνδυνο χαλάζιο- έκανα το λάθος να το ψάξω στο ίντερνετ (στους γιατρούς φοβόμουν να πάω, γενικώς). Θεωρούσα πως δεν μπορεί να είναι κάτι κακό, και όμως!
Το γνωρίζατε ότι υπάρχει καρκίνος των βλεφάρων; Εγώ το γνωρίζω όπως και ένα σωρό άλλες σπάνιες ασθένειες. Μπορεί ο οφθαλμίατρος που πήγα τρέχοντας να με κορόιδεψε ("Καρκίνος στα βλέφαρα;! Μα δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, ποιος σου το είπε, σε δουλεύει") αλλά είναι αλήθεια. Είναι πολύ σπάνιος και γι' αυτό πολλοί γιατροί δεν τον ξέρουν -εμφανίζεται συνήθως σε ηλικιωμένους που έρχονται σ' όλη τη ζωή τους σε επαφή με τον ήλιο, πχ. σε κάποιους που δουλεύουν ως αγρότες.
Το θέμα είναι πάντως ότι όταν μάζευα το κουράγιο μου και πήγαινα στους γιατρούς, νιώθωντας σαν πρόβατο στη σφαγή, ήξερα περισσότερα πράγματα απ' αυτούς για τις πιθανές θανατηφόρες ασθένειες που ενδεχομένως κουβαλούσα. Και αυτό που εγώ θεωρούσα ως ημιμάθειά τους, φυσικά με έκανε να μην τους πιστεύω και να μην ησυχάζω όταν τα έβρισκαν όλα καλά...
Δεν ήταν αστεία η περίπτωσή μου, παρ' ό,τι έμοιαζε στους απέξω Γουντυαλλενικά ξεκαρδιστική. (Ο φίλος μου που με ζούσε καθημερινά την έβρισκε βέβαια εξαντλητικά εξοργιστική αλλά είχε, ευτυχώς, άπειρη υπομονή.)
Ζούσα μια εξωφρενικά τυχερή ζωή που δεν χαιρόμουν στο φουλ, επειδή κάθε λίγο και λιγάκι διακοπτόταν από το άγχος συμπτωμάτων, το άγχος του θανάτου. Πατιόταν το pause και δε μπορούσα να ησυχάσω και να συνεχίσω τη ζωή μου μέχρι να λυθεί το πρόβλημα, να αποδειχτεί ότι είμαι υγιής. Κι όταν λυνόταν το πρόβλημα, φυσικά, εστίαζα σε κάποιο άλλο ψυχοσωματικό σύμπτωμα, κι άντε πάλι απ' την αρχή.
Όλα είχαν ξεκινήσει από μια λάθος διάγνωση γιατρού, που με ταλαιπώρησε για δύο ατελείωτους, βασανιστικούς μήνες, μέχρι να βγουν οι εξετάσεις που αποδείκνυαν ότι, όχι, δεν είχα τελικά καρκίνο των λεμφαδένων, αλλά μια ίωση. Έτσι όμως ξεχύθηκαν ιατρικές φοβίες στο μυαλό μου και με εξουσίαζαν για πολλά χρόνια.
Μια ζωή την έχουμε και αξίζει να τη ζήσουμε καλά, ό,τι κι αν μας ταλαιπωρεί - κυρίως αν αυτό είναι κάτι που διορθώνεται κι εμείς το αμελούμε ή το δεχόμαστε παθητικά ή επειδή φοβόμαστε να μιλήσουμε γι' αυτό.
Πολύ κακώς άργησα να το κόψω μαχαίρι - θεωρούσα σημάδι αδυναμίας να παραδεχτώ ότι ταλαιπωριόμουν τόσο, επέμενα να προσπαθώ να το ελέγξω εγώ, με το μυαλό μου.
Εννοείται βέβαια ότι ο μόνος τρόπος να ελεγχθεί, ήταν με ψυχοθεραπεία για αγχώδη διαταραχή. Η ψυχοθεραπέυτριά μου με γιάτρεψε εντελώς, με τη βοήθεια φυσικά και της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής που πήρε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Το σημαντικότερο ήταν πως βρήκα τι ήταν αυτό που στ' αλήθεια μου προκαλούσε το άγχος -κάτι που καταχώνιαζα και προκειμένου να μην σκέφτομαι προτιμούσα να πολεμάω ανύπαρκτες ασθένειες. Όταν το βρήκα, και το δούλεψα, έφυγαν οι λόγοι που προκαλούσαν το άγχος και τα ψυχοσωματικά. Ποτέ δεν θα μπορούσα να το είχα καταφέρει αυτό μόνος μου.
Εδώ και χρόνια ζω ακριβώς την ίδια εξωφρενικά τυχερή ζωή που ζούσα και πριν, αλλά τώρα χωρίς καθόλου αρρωστοφοβικές φρίκες και χωρίς άγχη. Τώρα συνειδητοποιώ -και μπορώ και το χαίρομαι- ότι σχεδόν όλα μου πάνε καλά: η δουλειά, ο έρωτας, η καθημερινότητα, τα κέφια, η δημιουργικότητά μου.
Και πλέον γελάω καλόκαρδα, και με άπειρη κατανόηση, με όσους κατά φαντασίαν ασθενείς γνωρίζω και μου θυμίζουν τον παλιό μου εαυτό. Επίσης όμως εξοργίζομαι όταν δεν καταφέρνω να τους πείσω να πάνε τρέχοντας για θεραπεία και συνεχίζουν να ταλαιπωριούνται. Μια ζωή την έχουμε και αξίζει να τη ζήσουμε καλά, ό,τι κι αν μας ταλαιπωρεί - κυρίως αν αυτό είναι κάτι που διορθώνεται κι εμείς το αμελούμε ή το δεχόμαστε παθητικά ή επειδή φοβόμαστε να μιλήσουμε γι' αυτό.
Όπως είπε και η Ελένη Γατίδου στην εξαιρετική συνέντευξη στην οποία μίλησε με γενναιότητα για τον (σαφώς πιο δύσκολο) αγώνα της με την (σαφώς πιο ζόρικη απ' τη δική μου) ψυχική διαταραχή της: «Οποίος έχει πρόβλημα, να το λέει και να το συζητά, να μην το κρύβει, γιατί έτσι διογκώνεται...»
σχόλια