Είμαστε τρομοκράτες

Είμαστε τρομοκράτες Facebook Twitter
11

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα περί τρομοκρατίας και τους βασανισμούς συλληφθέντων από τις αρχές δημιουργήθηκαν πολλά σχόλια γύρω από το θέμα. Για αυτό λοιπόν, ο γράφων κάνει μια μικρή ψύχραιμη κριτική υπογράφωντας το περιεχόμενο του κειμένου, ως αναρχικός (οι αναγνώστες μπορούν να του αποδώσουν όποιο τίτλο θέλουν). Τί είναι η τρομοκρατία, η αναρχία, ο βασανισμός;

Τρομοκράτης είναι το ίδιο το κράτος, είναι αυτό που νόμιμα και ηθικά προάγει τη βία (σωματική και ψυχολογική). Είναι αυτό που διατηρεί τις ανισότητες και πριμοδοτεί το φόβο και την ανασφάλεια. Και στην περίοδο της οικονομικής κρίσης ξέρει να το κάνει ακόμα καλύτερα και πολλές φορές ξεδιάντροπα, αφού για να διατηρηθεί στην εξουσία θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα. Θα καταπατήσει τους ίδιους του τους νόμους που λίγες ώρες μετά θα τους επικαλεστεί για το κοινό καλό ή όπως το ονομάζουν εθνική ενότητα(επίκληση στο συναίσθημα).

Χωρίς λαϊκισμούς και φανφάρες, τρομοκρατία είναι να μην ξέρεις αν αύριο θα έχεις μια στέγη για να κοιμηθείς, αν θα έχεις δουλειά για να ταΐσεις τα παιδιά σου, να σου επιβάλλουν εκβιαστικά διλήμματα ''Ευρώ ή Δραχμή'' και να σκέφτεσαι την αυτοκτονία περισσότερες φορές από το σεξ. Μεγάλο όπλο της τρομοκρατίας, του κράτους δηλαδή, είναι η προπαγάνδα, και αυτή γίνεται με εξαιρετικό τρόπο από τους ύστατους φρουρούς του, τους δημοσιογράφους(όχι όλους). Αυτό με λίγα λόγια -με τον κίνδυνο της απλοϊκότητας – ονομάζεται τρομοκρατία. Πώς την αντιμετωπίζουμε; Με συμμετοχικότητα και όχι απάθεια, με ευθύνη και όχι μεταθετικότητα, με αξιοπρέπεια και όχι σκύψιμο, με αντίσταση και όχι παραίτηση. Και κάτι πολύ σημαντικό, όπλο μας είναι η Αλληλεγγύη όχι τα Kalashnikov.

Η αναρχία λοιπόν, έχει ως βασικό της άξονα τον ανθρωπισμό, μάχεται για την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Έχει ως στόχο την κατάλυση κάθε έννοιας κράτους με σκοπό τη συμβίωση σε μια αυτοοργανωμένη κοινωνία, αναζητά την αυτοδιαχείριση και πορεύεται με πυξίδα την αλληλεγγύη. Δε βλέπει τον κάθε καταπιεσμένο ως εργάτη, μετανάστη, ομοφυλόφιλο, γυναίκα ή άνδρα, αλλά τον βλέπει ως άνθρωπο. Σε αυτές τις ιδέες δεν χωράει η τρομοκρατία ή ένοπλο αντάρτικο όπως θέλουν πολλοί να το ονομάζουν.

Ο αληθινός τρομοκράτης είναι το κράτος, δε χρειάζεται να του κλέψει κάποιος τη δόξα. Δε χρειάζεται ούτε ''Τα μόρια του νερού'' ούτε τον ''Δισκοβόλο του Κολωνακίου'', γιατί όλα αυτά στέφονται εναντίων των ιδεών της αναρχίας αλλά και μιας εξέγερσης ή επανάστασης. Αυξάνουν τη μεταθετικότητα, αφού πάλι μερικοί θα περιμένουν ήρωες και θεούς για να τους σώσουν. Και το άσχημο σε όλο αυτό, είναι πως αρκετοί αναπαραγάγουν αυτές τις συμπεριφορές και τις υποστηρίζουν.

Η τρομοκρατία είναι μηδενισμός, δεν έχει θέση στο αναρχικό ιδεώδες. Όπως έχει δείξει και η ιστορία, καμία ένοπλη οργάνωση (ως επί το πλείστον μη αναρχικές) δεν κατάφερε κάτι ουσιώδες, παρά μόνο να στιγματιστεί με θύματα και να φθαρεί σωματικά, ψυχικά και κυρίως ιδεολογικά. Δυστυχώς, άτομα δραστήρια που έχουν τόσα πολλά να προσφέρουν και θα τους θέλαμε δίπλα μας καταφεύγουν σε λύσεις που θα τους καταδικάσουν μια ζωή.

Ο Βασανισμός, είναι η χείριστη συμπεριφορά ενός ατόμου, διότι μόνο σκοπό έχει την ευχαρίστηση, το σαδισμό, ούτε καν την εκδίκηση. Ότι έγκλημα και να έχει διαπράξει κάποιος, και πόσο μάλλον όταν αυτό δεν έχει πιστοποιηθεί, θα πρέπει να λαμβάνει αξιοπρεπή συμπεριφορά. Για όλους αυτούς που σχολίασαν, και ενέκριναν τους βασανισμούς, ή είπαν ''ε και τι έγινε'' καλό είναι να το ξανασκεφτούν γιατί έχουν πολλά κοινά με αυτούς που τα εφάρμοσαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μάλιστα, θα είναι αυτοί που αύριο θα επικαλεστούν τη νομιμότητα.

Επίσης για αυτούς που είπαν πως λήστευαν τράπεζες και καλά τους έκαναν, να τους θυμίσω πως οι τράπεζες μας ληστεύουν νόμιμα κάθε μέρα, για αυτό και είναι ανόητο να υπερασπιζόμαστε την κάθε τράπεζα. Όποιος επικροτεί τους βασανισμούς, γιατί δεν του αρέσουν τα κεκτημένα της γαλλικής επανάστασης, μπορεί να δηλώσει συμμετοχή στο νέο τμήμα βασανιστών που ίσως ιδρύσει ο Δένδιας. Τα ΕΑΤ- ΕΣΑ σας περιμένουν.

Υ.Γ. Έτσι όπως το πάει η αστυνομία σε λίγο θα μας πουν πως οι πυρήνες της φωτιάς έχουν περισσότερα μέλη και από ποδοσφαιρικό σύλλογο. Ελεύθεροι όλοι να διαφωνήσουν με αξιοπρέπεια, αντίσταση και αλληλεγγύη.

11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

7 σχόλια
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, βέβαια να επισημάνουμε ότι και όλα τα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί δε συμφωνούν ως προς τη ματαιότητα του ένοπλου αγώνα και της χρήσης βίας. Οσον αφορά την άμεση δημοκρατία και τις αυτοοργανωμένες κοινότητες σαφώς και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε μικρή κλίμακα αγροτικών οικονομιών που ανταλλάσουν τα προϊόντα τους. Οι οικονομικές υποδομές σήμερα και-κυρίως-η τεχνολογία δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο (Σου δίνω τις ντομάτες μου, μου δίνεις τους υπολογιστές σου; Οι υπολογιστές, τα αυτοκίνητα κλπ χρειάζονται βιομηχανίες μεγάλης κλίμακας, πρώτες ύλες κλπ)Η άμεση δημοκρατία επίσης δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε κοινωνίες εκατομυρίων κατοίκων.
Θεωρώ όντως πιθανό να σκέφτεται την αυτοκτονία πιο συχνά από το σεξ. Ας πούμε να την έχει σκεφτεί μία φορά στη ζωή του, ενώ το σεξ (τουλάχιστον με δεύτερο άτομο) καμία.
Η αναρχια ειναι ουτοπικη, οπως και ο κομμουνισμος ειναι. Μπορουμε να συζηταμε παρα πολλες ώρες , μέρες , χρόνια, να αναλύουμε πραγματα, ολα καταληγουν σε ενα. Ειμαστε ανθρωποι, ζωα εγωιστικα ανταγωνιστηκα, με κομπλεξ κατωτεροτητας. Φτιαξαμε τους νομους , το κρατος κα τη θρησκεια για να μην αλληλοφαγωθουμε και παλι αποτυγχανουμε.Ευχαριστω.
Οσο ουτοπικος ειναι ο χριστιανισμος αλλο τοσο ειναι και η αναρχια. Ο χριστιανισμος βεβαια εχει γινει αιτια (η δικαιολογια) για εκατομυρια νεκρους κι εκατονταδες πολεμους. Και πολιτιστικες λεηλασιες. Παρολα αυτα το να ειναι καποιος χριστιανος δεν ειναι κακο για την κοινωνια Ουτε το να ειναι αναρχικος. Και οι δυο πιστευουν στην αγαπη την αλληλεγκυη και την ισοτητα. Ασχετα αν ειναι ρεαλιστικο. Οπως δεν ειναι κακο να πιστευουν τα παιδακια στον αγιο βασιλη.
Αγαπητέ ανώνυμε,σ'ευχαριστώ πολύ γι'αυτό το κείμενο, είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να ειπωθεί. Έχεις απόλυτο δίκιο, αν και προσωπικά δεν πιστεύω πως η αναρχία είναι πραγματοποιήσιμη - τουλάχιστον όχι όπως την περιγράφεις. Να είσαι καλά.
Βρε φίλε. Λύσε μου μια απορία σε παρακαλώ.Εάν επικρατήσει το σύστημα της αναρχίας. Κι αναλάβω την οδήγηση του ασθενοφόρου. Αν κάποιες μέρες δε δουλεύω επειδή βαριέμαι. Θα το κάνω χωρίς να δίνω ενημέρωση (λογαριασμό) σε κανέναν ε; Και δε θα μου ασκήτε μετά λεκτική ή σωματική βία, ούτε θα με τρομοκρατήτε ότι θα χάσω τη δουλειά μου και θα περιθωριοποιηθώ, με μια κουβέντα, δε θα γίνεται κράτος ε; Θα μ' αφήνετε ελεύθερο να σηκώνω το τηλ. SOS όποτε γουστάρω εγώ. Δε θα γίνετε κράτος ε;
η αναρχία είναι ουτοπική ακριβώς γιατί εναποθέτει τις ελπίδες και την εμπιστοσύνη της στον άνθρωπο: πιστεύει, παρά τις άπειρες ενδείξεις, πως ο μέσος άνθρωπος τρέφει αγάπη για τον πλησίον του, πως έχει ενσυναίσθηση, πως αν τον αφήσεις μόνο του, χωρίς νόμους, κράτος κι απειλές, θα επιλέξει να κάνει το καλό γι'αυτόν και του άλλους γύρω του. οπότε, λυπάμαι, αλλά το σχόλιό σου είναι άτοπο, δεν έχεις καταλάβει τίποτα για την αναρχία. ωστόσο, άθελά σου ίσως, θέτεις το βασικό ερώτημα "είναι εφικτή μια κοινωνία σαν αυτή;" - η απάντηση είναι μάλλον όχι.
Little blossomΑκριβώς τα ίδια έχουμε στο μυαλό μας σχετικά με την αναρχία. Οι νόμοι υπάρχουν επειδή οι άνθρωποι δεν είμαστε ακόμη εκλεκτά πράματα να ζήσουμε χωρίς νόμους. Όταν σε χίλια χρόνια, γίνουμε έστω το 80 τοις εκατό έτοιμοι, οι νόμοι θα καταργηθούν από μόνοι τους, χωρίς καλάσνικοφ και φωνές.Τώρα, αν καταργηθούν οι νόμοι και επέλθει η αναρχία, μέσα σε ένα μήνα οι άνθρωποι θα δημιουργήσουν πάλι κράτος – έχει γίνει μια τέτοια προσπάθεια κάποτε στη Γαλλία – και το αποτέλεσμα θα είναι φτου κι απ' την αρχή.Δεν είναι η αναρχία ουτοπική. Ουτοπική είναι η βασική της προϋπόθεση.Να ΄σαι καλά.
… {«Να λοιπόν τι δε μπορεί ν’ ανεχτεί κανείς (εκτός απ’ αυτούς που δεν ζουν, θέλω να πω: τους εγκρατείς). Η μόνη άμυνα βρίσκεται στην κακεντρέχεια. Οι άνθρωποι λοιπόν σπεύδουν να κρίνουν για να μην κριθούν οι ίδιοι. Τι τα θέλετε; Η πλέον φυσική ιδέα στον άνθρωπο, αυτή που του έρχεται αυθόρμητα, σαν από τα βάθη της φύσης του, είναι η ιδέα της αθωότητάς του….Το ουσιώδες είναι να μείνουν αθώοι, να μην μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτησιν οι έμφυτες αρετές τους, και τα σφάλματά τους, αποκυήματα μιας παροδικής δυστυχίας, να είναι πάντοτε προσωρινά. Σας το ‘πα, το ζήτημα είναι να γλιτώσεις απ’ την κρίση. Επειδή είναι δύσκολο να της γλιτώσεις και απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα να καταφέρεις να θαυμάζουν και να συγχωρούν ταυτόχρονα τη φύση σου, επιδιώκουν όλοι να’ ναι πλούσιοι. Γιατί; Αναρωτιέστε; Για τη δύναμη, φυσικά. Κυρίως όμως γιατί ο πλούτος απαλλάσσει απ’ την άμεση κρίση, σε τραβάει από το πλήθος του μετρό για να σε κλείσει σ’ ένα νικέλινο αμάξι, σε απομονώνει σε απέραντα φυλαγμένα πάρκα, σε βαγκόνλι, σε καμπίνες πολυτελείας. Ο πλούτος, αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι ακόμα η αθώωση, αλλά η αναστολή που ‘ναι πάντα καλό να παίρνεις…»}…Άλμπερτ Καμύ, Η πτώση