__________________
1.
Αγαπητή Λένα και σχολιαστές, θα ήθελα να πω και εγώ το πρόβλημά μου, αν μπορεί να χαρακτηριστεί πρόβλημα. Είμαι απόφοιτος ψυχολογίας και η καταγωγή μου είναι από την Αλβανία. Αυτήν την περίοδο ψάχνω για δουλειά στον τομέα μου αλλά και για μεταπτυχιακό. Αυτά σαν μία εισαγωγή.
Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι όποια προκήρυξη βγαίνει από τον ΑΣΕΠ , ενώ πληρώ τις προϋποθέσεις, ζητάει Έλληνες πολίτες ή πολίτες χωρών Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σημαίνει πως αποκλείονται από τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ όλοι οι αλλοδαποί κάτοικοι της Ελλάδος που η καταγωγή τους δεν είναι από κάποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το ίδιο πράγμα ισχύει και με τις υποτροφίες για μεταπτυχιακές σπουδές. Τι και αν και είχα τις προϋποθέσεις για να κερδίσω μία υποτροφία οι ελπίδες μου έπεφταν στο κενό μόλις έβλεπα για άλλη μία φορά πως δέχονται αιτήσεις μόνο από Έλληνες πολίτες κ.λπ.
Αυτό που σκέφτομαι είναι πως βρισκόμαστε στο 2016 και το κράτος ακόμα κάνει διαχωρίσεις ανάμεσα σε αλλοδαπούς και Έλληνες πολίτες. Δεν θα ήταν πιο αξιοκρατικό να αξιολογείται το κάθε άτομο με προσωπική συνέντευξη ή με βάση κάποιο πιστοποιητικό γλωσσομάθειας (αν η γνώση της Ελληνικής είναι το κώλυμα τους). Μου φαίνεται κάπως γενικό το να αποκλείονται όλοι οι αλλοδαποί μετανάστες τρίτων χωρών από ευκαιρίες τις οποίες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και να αποδώσουν εξίσου καλά με έναν Έλληνα πολίτη. Εσένα π ως σου φαίνεται αυτό; Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να στείλω τον προβληματισμό σε κάποιον αρμόδιο αλλά ξέρω πως δεν θα διαβαστεί ποτέ γι 'αυτό το στέλνω σε σας , για να το μοιραστώ με κάποιον. Φιλιά!
-In a manner of speaking
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κι εγώ μετανάστρια είμαι, και δεν αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο (που συμβαίνει και σε μένα). Θα ήταν θαυμάσιο αν μια χώρα μπορούσε να δώσει υποτροφίες σε ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικότητας, αλλά αυτά τα λεφτά από κάπου προέρχονται, και κάποιος αποφασίζει με ποιον τρόπο θα επενδυθούν ώστε να συμφέρει τη χώρα που τα προσφέρει. Οι υποτροφίες για σπουδές σε ανθρώπους που θα σπουδάσουν και μετά θα φύγουν και θα πάνε στη δική τους χώρα να δουλέψουν, δεν είναι επένδυση. Είναι δωρεά. Αν νόμιζες ότι οι υποτροφίες είναι δωρεές, λάθος νόμιζες, There ain't no such thing as a free lunch. Ακόμα και πλούσιες χώρες που έχουν το περιθώριο να δώσουν υποτροφίες σε ξένους, κάτι πιστεύουν ότι θα πάρουν σε αντάλλαγμα: ότι αυτοί οι ξένοι θα μείνουν στην πλούσια χώρα και θα εργαστούν για την δική της ευημερία.
__________________
2.
Κάποτε σού είχα στείλει ερώτηση. Μετά είδα σε διπλανή καρτέλα του browser ότι ήμουν logged in στο gmail. Υπάρχει περίπτωση να ξέρεις είναι φανερό το μέιλ όνομά μου από την στιγμή που οι ερωτήσεις υποβάλλονται μέσω google forms;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι. Ούτε πριν ήξερα τα μέιλ όσων στέλνουν τις ερωτήσεις, ούτε τώρα.
__________________
3.
Καλή μου Α μπά καλημέρα.
Το ερώτημά μου μπορεί να φανεί άκαιρο, αλλά, μέχρι να απαντήσεις μπορεί και να μην είναι. Λοιπόν, είμαι ένας μη κρατιστής, ή νεοφιλελέ όπως θέλουν να λένε κάποιοι, ψηφοφόρος. Θέλω να υπάρχει κράτος πρόνοιας, αλλά θέλω το Δημόσιο μικρό. Να εφαρμοστεί επιτέλους το μνημόνιο και να βγούμε από την κρίση, ή να αποδειχθεί η αποτυχία του. Και αναρωτιέμαι. Θεωρητικά με καλύπτει ίσως ή νδ, αλλά, όταν ήταν στην εξουσία και σκάνδαλα έκανε και δεν εφάρμοζε το μνημόνιο. Ο συριζα άλλα λέει κι άλλα κάνει, αλλά, έστω με γκρίνια, το εφαρμόζει. Συμπαθής δεν μου είναι κανείς τους. Να το ρίξω κυνικά στον σύριζα; Πρέπει να με νοιάζει που απευθύνεται σε άλλο κοινό, αφού κάνει αυτό που θέλω εγώ;
- Kylo Den
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Νομίζω στην Ελλάδα προ πολλού έχουν χάσει το νόημα τους οι λέξεις δεξιός και αριστερός, όπως και το νεοφιλελές. Αναλόγως ποιος μιλάει, όλες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βρισιές. Αυτό που πρέπει να σε νοιάζει είναι ποιος πιστεύεις ότι μπορεί να κάνει καλό στη χώρα τη συγκεκριμένη στιγμή, στην κατάσταση που είναι η χώρα, και όχι ποιος μπορεί να κάνει αυτό που θέλεις εσύ, ιδεολογικά και άκαμπτα. Αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται πάντα.
Αν τον βρεις, πες μας κι εμάς.
__________________
4.
Αγαπητή αμπά,
είμαι 23 είμαι σε μία σχέση με ένα παιδί 6 χρόνια. Έχω μία στεναχώρια. σκέφτομαι το μέλλον μου δηλαδή γάμο και παιδία. Δεν είμαι 100% σίγουρη αλλά νομίζω πως θέλω να αποκτήσω δική μου οικογένεια με αυτή την δομή γιατί η δική μου είναι κατεστραμμένη και θέλω να ανήκω σε ένα περιβάλλον που θα νοιώθω σταθερό και ασφαλές να παρέχω όσα δεν είχα. Είμαι 6 χρόνια μαζί και δεν πήρα ποτέ κάποιο μήνυμα ότι θέλει το ίδιο αυτός μαζί μου. Εγώ θα ήθελα μία οικογένεια μαζί του. Τον έχω ρωτήσει, θέλεις να κάνεις οικογένεια; Μου είχε απαντήσει πως θα ήθελε να αποκτήσει οικογένεια κάπου μεταξύ 30-35 πιστεύει χωρίς φυσικά να είναι σίγουρος.
Το θέμα μου είναι πως ποτέ δεν υπονόησε πως θα το ήθελε αυτό μαζί μου. Δεν είπε ποτέ έστω σε στιγμή ενθουσιασμού θέλω να μείνουμε για πάντα μαζί θα ήθελα να σε παντρευτώ κάποτε ή κάτι που να φανερώνει πως βλέπει κάποιο τέτοιο μέλλον μαζί μου. Το πήγα παραπέρα γιατί δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα θα ήθελες να έκανες οικογένεια μαζί μου; Η απάντηση ήταν είμαστε πολύ μικροί για να μιλάμε για τέτοια από τώρα ποιος ξέρει αν θα είμαστε μαζί ως τότε. Ναι οκ, λογικά όλα αυτά αλλά δεν ήταν η ερώτηση μου αυτή σκέφτηκα χωρίς να πω κάτι. Οπότε καθώς ντρέπομαι να ρωτήσω αλλού ρωτάω εσένα να το δεχτώ μία και καλή. ως δικαιολογία έβρισκα ότι ο καθένας εκδηλώνεται διαφορετικά αλλά η πραγματικότητα είναι πως εκείνος δεν είναι βλέπει κάποιο οποιαδήποτε φύσεως κοινό μέλλον μαζί μου. Σωστά; Το οποίο κατανοώ γιατί ούτε εγώ θα ήθελα να έμπλεκα στην δική μου υπάρχουσα οικογένεια που έρχεται πακέτο. Αλλά καλά τα 6 ξέγνοιαστα χρόνια μαζί του τώρα θα ήθελα κάτι παραπάνω ακόμα και αν αποφασίσω αργότερα πως δεν θέλω παιδία θα ήθελα να ξέρω πως αυτός που είναι δίπλα μου έχει διαλέξει εμένα για να χτίσει μία οικογένεια με ή χωρίς παιδία γιατί όταν λέω οικογένεια δεν εννοώ απαραίτητα γάμο και παιδία εννοώ αυτό το συναισθηματικό δέσιμο που φαντάζομαι πως παρέχει μία οικογένεια. Γιατί τώρα νοιώθω λες και απλά περιμένει να έρθει η κατάλληλη στον δρόμο του και ως τότε βολεύεται με εμένα. Ή μήπως όλα αυτά είναι δικά μου κόμπλεξ;
- ευτυχώς ανώνυμη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη, καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες, αλλά δυστυχώς αυτά που λες είναι επικίνδυνα.
Η έλλειψη που νιώθεις λόγω της δικής σου οικογένειας δεν θα καλυφθεί αν κάνεις δική σου οικογένεια. Η δημιουργία οικογένειας, τα παιδιά, δεν είναι φάρμακο που γιατρεύει εσωτερικά τραύματα που δημιουργήθηκαν στα παιδικά χρόνια. Αντιθέτως! Η δημιουργία οικογένειας σημαίνει ευθύνες, δυσκολίες, και πολλά περισσότερα βάσανα από αυτά που έχεις τώρα (και που νομίζεις ότι θα τα γιατρέψεις αν παντρευτείς και ανοίξεις σπίτι). Ο φίλος σου απαντάει έτσι όχι επειδή απορρίπτει εσένα, αλλά επειδή δεν έχει αυτό το κενό να καλύψει με αυτόν τον τρόπο, κι εσύ σκέφτεσαι έτσι όχι επειδή πραγματικά πιστεύεις ότι αυτός είναι ο καταλληλότερος για να παντρευτείς και να μείνεις για πάντα μαζί του, αλλά επειδή είναι εδώ τώρα και μπορεί να σου καλύψει αυτή την τεράστια ανάγκη, και άρα να σε σώσει.
Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει. Δεν μπορείς να διορθώσεις αυτά που έγιναν δημιουργώντας το αντίθετο σύμπαν, και ο λόγος δεν είναι ότι είναι κακή ιδέα: είναι ότι η ανάγκη σου σε τυφλώνει και δεν έχεις ακόμα τα εφόδια, τα όρια και τη σοφία για να δημιουργήσεις ένα δικό σου σύμπαν όπως το θέλεις. Θα παραβλέψεις πολλά όσο είσαι σε αυτή την κατάσταση, και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι δεν γράφεις πουθενά για ποιο λόγο θέλεις να κάνεις οικογένεια με τον συγκεκριμένο άντρα. Μόνο ότι θέλεις να κάνεις οικογένεια, και αυτός που έχεις τώρα, δεν φαίνεται να θέλει το ίδιο.
Πρέπει να τιθασεύσεις αυτή την ανάγκη. Πρέπει να καταλάβεις ότι μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου. Κανένας άντρας δεν μπορεί, και πάνω από όλα, κανένα παιδί δεν πρέπει να έρχεται στον κόσμο για να καλύπτει τα ψυχολογικά κενά της μητέρας του.
Οικογένεια να κάνεις όταν είσαι βέβαιη ότι μπορείς να βρεις την άκρη με τον εαυτό σου και χωρίς να κάνεις οικογένεια. Για να φτάσεις σε αυτό το σημείο, νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσεις θεραπεία με ψυχολόγο. Από τον τρόπο που γράφεις πιστεύω ότι αν ξεκινήσεις θα τα πας περίφημα.
__________________
5.
Γεια σου Λένα!Με αφορμή την 11η Σεπτεμβρίου διαβάζω διάφορα στο twitter που με έβαλαν σε σκέψεις. Ένα απ'αυτά είναι το εξής: γιατί τους Αμερικανούς τους λένε πατριώτες και μπράβο τους δηλαδή που μετά από τόσα χρόνια θυμούνται και τιμούν τα θύματα των δίδυμων πύργων έστω και με hashtags τύπου #neverforget ενώ οι Έλληνες για κάτι αντίστοιχο θα θεωρούνταν εθνικιστές? Θα μου πεις δεν το κάνουν όλοι και συμφωνώ. Εγώ όμως αν έβλεπα πχ να λένε ''Γερμανοί/Τούρκοι/Ιταλοί δεν θα ξεχάσουμε τι κάνατε'' θα στράβωνα και κατευθείαν θα έβγαζα ετυμηγορία: περασμένα-ξεχασμένα, αυτές οι απόψεις προωθούν το ρατσισμό κλπ. Για το 9/11 όμως δεν μου δημιουργείται αυτή η αίσθηση. Ελπίζω να κατάλαβες τι θέλω να πω και να μου πεις την αποψή σου.
Ζωή
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το λες αυτό ως πολίτης μιας χώρας που κάνει παρελάσεις και πετάει μαχητικά αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων για κάτι που έγινε το 1821; Μιας χώρας που γιορτάζει την έναρξη του δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου με φαντάρους και τανκς; Που κλείνει τα πάντα τη μέρα που πέθανε η Παναγία, η Παναγία που φυλάει τον στρατό, γενικότερα; Μιας χώρας που διδάσκει στα παιδιά της ότι για ό,τι συνέβη και για ό,τι συμβαίνει, φταίνε οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και οι Τούρκοι; (και οι Αμερικάνοι, πιο πρόσφατα;)
Δεν είναι εθνικιστές όσοι κρατούν τα έθιμα και συμμετέχουν στις εθνικές εορτές, αλλά μπορεί και να είναι. Αυτό ισχύει και στις δύο χώρες. Νομίζω ότι έχεις συνηθίσει τόσο πολύ τις ελληνικές εθνικές γιορτές, που δεν καταλαβαίνεις τι είναι.
__________________
6.
Αγαπητή Α, μπα,
Σε διαβάζω πολύ καιρό και θα εκτιμούσα την γνώμη σου για το εξής.
Χθες περπατούσα στην Ερμού με την πεθερά μου όταν από δίπλα μας πέρασε ένα ζευγάρι ανδρών πιασμένο χέρι-χέρι. Έκανε στροφή 180 μοιρών για να τους κοιτάξει σοκαρισμένη. Πάγωσα, σοκαρίστηκα και έκανα πως δεν κατάλαβα. Δε σχολίασα, δεν συνέχισα την κουβέντα. Τώρα νιώθω δειλή και ανόητη που δεν της είπα ότι δεν έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται έτσι. Ότι προφανώς δεν στηρίζω την ομοφοβική συμπεριφορά της.
Στην πραγματικότητα ο λόγος που δεν το έκανα έχει να κάνει με το γεγονός ότι ξέρω καλά τις απόψεις τις. Έχω εκφράσει τη διαφωνία μου πολλές φορές. Επίσης έχει άμεση σχέση και με ένα άλλο περιστατικό- διπλωματικό επεισόδιο. Στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, ο ομοιδεάτης σύντροφός της άρχισε να σχολιάζει κάποιον θαμώνα μιας εκπομπής. Η συζήτηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για να γίνεις διάσημος πρέπει να είσαι γκει κτλ. Όλα αυτά τα άκουγα εξοργισμένη από την κουζίνα αλλά σε μια στιγμή που μπήκε μέσα πολύ ευγενικά του ζήτησα να σταματήσει τα ομοφοβικά σχόλια. Έκανε ότι δεν κατάλαβε. Εξήγησα, πάλι ευγενικά. Από την επόμενη άρχισε ένας ψυχρός πόλεμος που δεν έχει σταματήσει μέχρι σήμερα.
Στο δια ταύτα. Τι να κάνω; Δεν θέλω να σταματήσω να εξηγώ και να στηρίζω το δικαίωμα των ανθρώπων στην ισότητα. Ξέρω ότι δεν θα τους αλλάξω γνώμη. Όμως, αν υπάρχει μια μικρή περίπτωση κάτι να ακούσουν, δεν πρέπει να συνεχίσω να μιλώ;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρέπει να ξέρεις να διαλέγεις τις μάχες σου. Και όταν τις διαλέγεις, πρέπει να εκτιμάς πόση ενέργεια έχει νόημα να επενδύσεις. Η πεθερά σου δεν είναι η μόνη που είναι ομοφοβική. Μην επικεντρώνεσαι σε αυτή επειδή τυχαίνει να είναι μπροστά σου. Επικεντρώσου εκεί που μπορείς να κάνεις τη διαφορά.
_________________
7.
Γειά σου Λένα με τα ωραία σου. Θα έχεις ακούσει φαντάζομαι για τα εργοστάσια της Apple στην Κινα, όπου λέει οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες και αυτοκτονούσαν, γι αυτό τα τζάμια δεν ανοίγουν και βάζουν δίχτυα για να μην πηδάνε από την ταράτσα κλπ. Αυτό λογικά δεν συνεπάγεται ότι τους έχουν κλειδωμένους στο εργοστάσιο ή τους εκβιάζουν και δεν μπορούν να φύγουν; Γιατί αν μπορούν, γιατί να αυτοκτονήσουν αντί να σταματήσουν απλά να πάνε στη δουλειά;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε ποιον κόσμο πρέπει να ζει κανείς για να αναρωτιέται γιατί μια κοινωνική ομάδα δεν σταματά «απλά» να πηγαίνει στη δουλειά;
Αχ, αγαπητή φίλη. Φτώχια λέγεται. Φτώχια χωρίς καμία διέξοδο. Φτώχια που μερικοί Έλληνες δεν μπορούν να φανταστούν με τίποτα, όπως φαίνεται.
"Παρά την γρήγορη ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας την τελευταία δεκαετία, περισσότεροι από 482 εκατομμύρια άνθρωποι στην Κίνα – το 36% του πληθυσμού – ζει με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα.
Το 82% των φτωχών της Κίνας ζει στην επαρχία και η βαθιά φτώχια τους αναγκάζει να εγκαταλείψουν την επαρχία και να αναζητήσουν εργασία σε αστικά κέντρα. Η Κίνα συχνά περιγράφεται ως «το εργοστάσιο της γης» και η οικονομία της χώρας βασίζεται σε αυτούς τους εσωτερικούς μετανάστες που είναι η πλειοψηφία των εργατών.
Περίπου 150 εκατομμύρια εργάτες / εσωτερικοί μετανάστες δουλεύουν στην Κίνα, οι οποίοι λόγω της θέσης τους, δεν έχουν κρατική προστασία, ούτε δικαιώματα. Πρέπει να υποστούν απάνθρωπες συνθήκες και υπερωρίες, πλήρη απουσία ασφάλισης και συμβολαίων, και μεγάλα ρίσκα για την υγεία τους.»
σχόλια