Το να αρνείσαι να παραδεχτείς μια σειρά γεγονότων τα οποία συνθέτουν την πραγματικότητα, υποχωρώντας και ακολουθώντας στις επιταγές μιας ομάδας στην οποία ανήκεις, αυτό σίγουρα αποτελεί αδιάσειστο στοιχείο κομφορμιστικής αντίληψης. Το να παρασύρεσαι όμως από τις αποφάσεις μιας ομάδας στην οποία δεν ανήκεις είναι κάτι άλλο.
Είναι στοιχείο μιας λάθος αντίληψης, η οποία μετατρέπει τους φορείς της, σε απόλυτα υποταγμένα πειθήνια όργανα και ακολούθους των αποφάσεων μιας ομάδας ατόμων, τα οποία δρουν με μοναδικό σκοπό την προώθηση των ιδιοτελών και μόνο συμφερόντων τους. Τα οποία εναντιώνονται με κάθε τρόπο, σε οποιαδήποτε προσπάθεια προόδου ή αλλαγής.
Μπορεί η άρνηση να αποτελεί την πιο συχνή μορφή ανθρώπινης αντίδρασης, στην περίπτωση μας όμως, η άρνηση της δική τους πλευράς να αναγνωρίσουν το λάθος τους, να συναισθανθούν το κακό που έκαναν και που κάνουν προδίδει ένα και μόνο πράγμα, αδιαφορία.
Στη δική μας περίπτωση τώρα, στη δική μας ανήσυχη χώρα στην οποία αν δεις κάτι που πιθανότατα αντιβαίνει στους κανόνες της ηθικής και της δικαιοσύνης απλά κάνεις αυτό που έμαθες να κάνεις καλύτερα, στρέφεις το βλέμμα σου σε άλλη κατεύθυνση. Σε αυτή τη χώρα που οι ελπίδες σου διαψεύδονται μέρα με την μέρα και εσύ έμαθες να μη ζητάς τίποτα παραπάνω έγινες χωρίς να το καταλάβεις κάτοικος της συνήθειας. Αντί όμως να συναισθανθείς το κακό που έκανες και το κακό που κάνεις με το να παραμένεις εξοικειωμένος με το χειρότερο - όντας κάτοικος της συνήθειας- και να υποβληθείς έτσι σε μια διαδικασία προσωπικής βελτίωσης, επιλέγεις να είσαι παθητικός αποδέκτης των λάθος αποφάσεων που παίρνουν άλλοι για εσένα χωρίς εσένα.
Μια σειρά λάθος αποφάσεων που παίρνει μια παρέα ατόμων και ο αρχηγός τους. Των οποίων η στάση προδίδει ένα και μόνο πράγμα, την άρνηση παραδοχής της κρίσης. Μιας κρίσης - πέρα για πέρα - συνειδησιακής, η οποία στέκεται εμπόδιο στην προσπάθεια της λογικής να ανταποκριθεί με τη σειρά της, στις δεσμεύσεις της.
Μπορεί η άρνηση να αποτελεί την πιο συχνή μορφή ανθρώπινης αντίδρασης, στην περίπτωση μας όμως, η άρνηση της δική τους πλευράς να αναγνωρίσουν το λάθος τους, να συναισθανθούν το κακό που έκαναν και που κάνουν προδίδει ένα και μόνο πράγμα, αδιαφορία. Αδιαφορία απέναντι σε ένα σύνολο εκπληρωμένων υποσχέσεων, αναπόσπαστων μερών, ενός προγράμματος, το οποίο τους διασφαλίζει την διατήρηση των θέσεων τους αλλά και οφείλει την εκπλήρωση * του, στις ίδιες τις θυσίες ενός ολόκληρου λαού.
Ο αρχηγός της παρέας της ιστορίας μας πρέπει να εγκαταλείψει το αξίωμά του. Πρέπει να παραδώσει το στέμμα του. Δεν έχει άλλη επιλογή, έχει αποτύχει παταγωδώς. Πρέπει να πάψει να είναι βασιλιάς.
Ενώ ξέρει όμως ότι πρέπει να αποχωρήσει, ότι η ήττα του είναι αναπόφευκτη και ότι τη θέση του που κέρδισε πουλώντας ελπίδες που τώρα μοιάζουν πια περισσότερο με τσαλακωμένες ψευδαισθήσεις- πρέπει να πάρει κάποιος άλλος, δε δείχνει πρόθυμος να το κάνει. Η γνώση αυτή δεν τον απελευθερώνει. Αντιθέτως τον οδηγεί στην αδυναμία να συμβιβαστεί με την ιδέα της πτώσης του και σε ένα αίσθημα απάθειας, με το οποία αντιμετωπίζει το αναπόφευκτο της μοίρας του. Δεν δείχνει αγανακτισμένος, ούτε όμως και να έχει ανάγκη από τον οίκτο μας.
Καταβάλλει απέλπιδες προσπάθειες διατήρησης της συμπάθειάς μας. Αυτό που καταφέρνει όμως τελικά να κερδίζει τελικά είναι την αδιαφορία μας και το θυμό των προδομένων οπαδών του, ο οποίος μέρα με τη μέρα μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Το μαρτύριο του αρχηγού της παρέας, το οποίο έχει γίνει και μαρτύριο της χώρας θα συνεχίζει όσο ο επικίνδυνα αναίσθητος αρχηγός της παρέας συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του εξαιρετικά ταλαντούχο ηθοποιό. Όσο δηλαδή συνεχίζει να αντιμετωπίζει το αξίωμά του μόνο ως ρόλο. Κατάφερε να συγκεντρώσει σε ένα πρόσωπο πολλούς ανθρώπους. Μερικές φορές ήταν και είναι βασιλιάς, μετά από λίγο οι κακουχίες τον κάνουν ζητιάνο. Άλλες πάλι μπορεί να τον δεις στο ρόλο του δικού μας ανθρώπου, αν και αυτός ο τελευταίος ρόλος έχει λίγο ξεφτίσει όπως ξέφτισε και η εικόνα του που δεν μπορεί να είναι ακόμη η ίδια, όπως πριν, πριν από την πτώση. Η ήττα του αρχηγού και της παρέας του είναι θέμα χρόνου. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αναρωτιέμαι μήπως τελικά αυτό που τον πονάει περισσότερο είναι η απώλεια του ρόλου που τον έκανε διάσημο;
Γιώργος Κουμπαράκης
Υποψήφιος Διδάκτωρ ΕΜΠ
σχόλια