Ο τίτλος του άρθρου εννοείται ότι είναι από την ομώνυμη ταινία του Florian Hencker von Donnersmarck απλά στη δική μου περίπτωση συμβαίνει το αντίθετο. Οι άνθρωποι που σε παρακολουθούν θέλουν να κάνουν κακό. Ναι καλά καταλάβετε, μιλάω για την καταδοτική μανία μικρών ανθρώπων όπου και το τίποτα θα το παρουσιάσουν σαν κάτι κακό. Προσπαθούν να σε στιγματίσουν βάση των επιλογών στη ζωή σου. Δε σέβονται τη διαφορετικότητα αλλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε προσηλυτίσουν στη δική τους μίζερη πραγματικότητα. Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή.
Λόγω κάποιων οικογενειακών θεμάτων επέστρεψα στην Ελλάδα το 2014. Ξεκίνησα να δουλεύω σε έναν όμιλο. Θεώρησα λοιπόν, λανθασμένα, ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι ανοιχτόμυαλος. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως δέχομαι ένα πόλεμο ύπουλο, που δεν ξέρω πως να κάνω αντεπίθεση. Τον πόλεμο του κουτσομπολιού. Η μικροψυχία και ο φθόνος ορισμένων ανθρώπων κάνει τη ζωή μου πιο δύσκολη μέρα με τη μέρα. Για αρχή το γεγονός ότι είμαι 34 και δεν είμαι παντρεμένη και χωρίς παιδί με κάνει εργαζόμενη δεύτερης κατηγορίας. Κατά περιόδους έχουν ακουστεί διάφορα από το ότι είμαι τόσο κακιά που κανείς δεν με ανέχεται έως και το ότι είμαι λεσβία. Για να μην πέσω στο επίπεδο τους δεν ενέδωσα στις απολογίες και εξακριβώσεις. Χρησιμοποιούν εναντίον μου την ακληρία για το θέμα των αδειών π.χ.: "Πάρε άλλη φορά την άδειά σου, για να μπορέσει να φύγει ο Γ. τα Χριστούγεννα που έχει παιδιά. Ούτως ή άλλως σε εσένα δεν θα κάνει διαφορά αλλά τα παιδάκια του θα χαρούν πάρα πολύ", όπου αυτή η δικαιολογία χρησιμοποιείται για κάθε περίοδο του χρόνου. Το δίκαιο μου δεν μπορώ να το βρω, διότι και οι υψηλά ιστάμενοι θα πάρουν το μέρος του γονιού, με αποτέλεσμα η κατάπτυστη, άκληρη γεροντοκόρη (ναι εγώ είμαι αυτή) να μην έχω χαρεί ούτε μία γιορτή.
Τελικά η κρίση δεν είναι μόνο στις τσέπες αλλά κυρίως στα μυαλά. Και παραφράζοντας μια ατάκα του "Blackadder": Η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός δεν άγγιξαν ποτέ την Ελλάδα.
Εν συνεχεία έχω σχολιαστεί για το γεγονός ότι σπούδασα (και συνεχίζω να κάνω κάποιες σπουδές) πολύ. Διότι- όπως χαρακτηριστικά ακούω κάθε μέρα και ναι ακόμα μιλάω για τον εργασιακό χώρο- οι σπουδές με έχουν κάνει πολύ έξυπνη και κανένας άντρας δεν θέλει μια γυναίκα που ξέρει τόσα (sic!). Βέβαια το θέμα των σπουδών, αν είσαι γυναίκα, λειτουργεί αρνητικά ή απλά δεν υπάρχει. Δηλαδή, από τη μία- κατά πως με ενημερώνουν βεβαίως βεβαίως- με κάνουν μη παντρέψιμη επιλογή (πονοκεφαλιάζω και μόνο που το βλέπω αυτό που γράφω) και από την άλλη δεν συμβάλει στο μισθό μου ή για θέση, από τη στιγμή που δύο Masters, Υπολογιστές, qualifications και 5 ξένες γλώσσες είναι ισάξια με το πτυχίο ΤΕΙ Λογιστικής (χωρίς τα λοιπά) που το έχει όμως άντρας (και πριν προβείτε σε συμπεράσματα με τον συγκεκριμένο είμαστε στην ίδια ηλικία, έχουμε τα ίδια χρόνια προϋπηρεσίας και είμαι σε πιο πάνω θέση) και έτσι λοιπόν κρίνουν ότι πρέπει να έχουμε τον ίδιο μισθό.
Αλλά σήμερα κατάλαβα ότι πρέπει να φύγω μία και καλή από αυτή τη χώρα. Μου έγινε παρατήρηση επειδή είμαι άθεη. Ναι καλά διαβάσατε και όχι δεν ζούμε στην εποχή της Ιεράς εξέτασης. Σε "φιλικό" εννοείται επίπεδο μου είπαν να μη λέω ότι είμαι άθεη, διότι έφτασε στα αυτιά της διευθύντριας που είναι της Εκκλησίας. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάποιος να μπει στη διαδικασία να με συζητήσει με τη Διευθύντρια και δη για τις προσωπικές μου επιλογές που δεν επηρεάζουν κανένα. Δεύτερον, γιατί η Διευθύντρια να ασχολείται με αυτά τα θέματα. Τρίτον, γιατί οι μικροψυχία είναι τόσο έντονη στην πλειοψηφία του πληθυσμού.
Όπως είπα και στην αρχή, αυτά είναι "παιχνίδια" που δεν μπορώ να αμυνθώ. Έμαθα να έχω τρόπους και να μην κοιτάζω την καμπούρα των άλλων, να σέβομαι τις επιλογές των άλλων αρκεί να μην καταπατούν τις δικές μου. Πιστεύω στη σκληρή δουλειά και την προσωπική ανάπτυξη του ανθρώπου. Αλλά νιώθω πλέον ότι είμαι μόνη μου και κάθε μέρα γυρνάω σπίτι κλαίγοντας, ξυπνάω το πρωί κλαίγοντας πριν πάω για δουλειά. Προσπαθώ με τη βοήθεια του γιατρού μου, να μην αφήσω πάλι την κατάθλιψη μου να με καταβάλει και πιστέψτε με προσπαθώ πάρα πολύ. Ο Μακαρθισμός (ξέχασα να αναφέρω ότι έχω χαρακτηριστεί περίεργη επειδή δεν μου αρέσουν τα μπουζούκια και ακούω και κλασσική μουσική) είναι εδώ στην Ελλάδα και για αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει αυτό το brain drain ακόμη και αν τελειώσει η κρίση. Και επειδή είμαι περήφανη για αυτό που είμαι (πολλές συναυλίες, βιβλία και ταξίδια) δεν θα αλλάξω για να με συμπαθήσουν οι Τασώ Καββαδίες της δουλειάς. Ναι ρε είμαι μια παστρικιά, αλλά με attitude και για αυτό θα φύγω. Με σταθερά βήματα μετά από 2 χρόνια στην Ελλάδα θα ξαναφύγω για εξωτερικό, διότι με λίγα χρήματα θα μπορούσα να ζήσω με αυτή τη νοοτροπία όμως όχι. Τελικά η κρίση δεν είναι μόνο στις τσέπες αλλά κυρίως στα μυαλά. Και παραφράζοντας μια ατάκα του "Blackadder": Η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός δεν άγγιξαν ποτέ την Ελλάδα. Μια ευχή μόνο-παραμένω ρομαντική- μακάρι να μην συσχετιστούν πολλοί με αυτό το κείμενο.
σχόλια