Φωτο: Victoria T.
Όταν πριν λίγες μέρες έμαθα ότι συνελήφθησαν εικοσάχρονοι νέοι που μάχονταν αρματωμένοι σαν τον Ράμπο για μια άλλη, πιο δίκαιη και πιο ελεύθερη κοινωνία, δε με κατέλαβε τρόμος αλλά θλίψη.
Δεν οφείλεται στην ελλιπή καταδίκη της βίας. Εξάλλου σύσσωμα τα πολιτικά μας κόμματα την αποδοκιμάζουν τουλάχιστον άπαξ ημερησίως. Μου θυμίζουν κάθε φορά τα λαμόγια που πιάνονται με τους αγκώνες χωμένους στην μαρμελάδα. Το πρώτο που τονίζουν μπροστά στις κάντιντ κάμερες των σαλονιών μας είναι «η απόλυτη εμπιστοσύνη τους στην απονομή της δικαιοσύνης».
Η δικιά μου θλίψη οφείλεται στο γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι νέοι φαίνεται πως πραγματικά πιστεύουν ότι υπηρετούν μια διαφορετική ιδεολογία κι ότι είναι επαναστάτες. Βεβαίως καμία ιδεολογία δεν υπηρετούν, αφού η βία αποτελεί το ακριβώς αντίθετο. Η βία είναι ο άμεσος θάνατος της κάθε ιδέας.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τις επαναστάσεις. Και το λυπηρό είναι ακριβώς αυτό. Πως πιθανόν να πρόκειται για, κάποιου είδους, επαναστάτες. Θα μπορούσαν κάλλιστα να πίνουν καφέδες ολημερίς, να ανταλλάσουν εξυπνακίστικες ατάκες στο fb και στο twitter ή έστω να επιδίδονται σε τιμημένες καταλήψεις σε πανεπιστήμια. Αυτοί όμως ρισκάρισαν τις ίδιες τις ζωές τους (και σας παρακαλώ μην μου πείτε πως δεν το συνειδητοποιούσαν...) προσπαθώντας να αλλάξουν επιτέλους κάτι. Ναι, ίσως να επαναστάτησαν ενάντια σε μια τρομακτικά υποκριτική, ύπουλα αποκοιμισμένη, αδιανόητα κερδοσκοπική και κυρίως ιδεολογικά χρεοκοπημένη κοινωνία.
Μα το τραγικό κρύβεται στον τρόπο που διάλεξαν για την επανάστασή τους. Το μαχαίρι και η σκανδάλη έχουν κατ' επανάληψη αποδείξει πως ακόμα κι αν καταφέρουν να αλλάξουν μια κοινωνία, αμέσως μετά την οδηγούν με αστραπιαία ταχύτητα μέσα σ' έναν ακόμα βαθύτερο εφιάλτη.
Επαναστάτης ήταν και ο Ροβεσπιέρος, επαναστάτης και ο Γκάντι. Το κρίμα είναι πως προφανώς κανείς δεν τους μίλησε για τον Γκάντι. Καθόλου περίεργο βέβαια, αφού η ιστορία έχει υπερχειλίσει από τα παραδείγματα και την δόξα του κάθε Ροβεσπιέρου. Αλλά... «χέσε την ιστορία»...
Φυσικά μετά την σύλληψή τους άρχισε να παίζεται η απόλυτη κωμωδία. Ο υπουργός προστασίας του σπουργίτι, οι καραριστεροί με τις καραδεξιές αντιλήψεις (φοριέται πολύ αυτός ο συνδυασμός τελευταία), οι καραδεξιοί με τις καραδεξιές απειλές (κι αυτός ακόμα περισσότερο), οι αμερόληπτοι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι μεροληπτικοί μικροαγοραστές ψήφων. Ακούστηκαν ατάκες και τοποθετήσεις που οι Monty Python θα ζήλευαν θανάσιμα.
«Μα είναι ακόμα παιδιά...» (και τα όπλα τα έχουν αγοράσει από τα Jumbo;)
«Οι τραυματισμοί έλαβαν χώρα κατά την συμπλοκή με τους αστυνομικούς...» (δηλαδή μόνο εγώ νόμιζα ότι μαύρισαν τα κεφάλια τους από την ηλιοθεραπεία;)
«Τώρα σας έπιασε η ευαισθησία για δύο μαύρα μάτια...» (δηλαδή εσείς πόσα κόκαλα θα σπάσετε την περήφανη μέρα που θα βρεθείτε στην εξουσία;)
Το τελευταίο καιρό έχω σταματήσει να πιστεύω στον Άι Βασίλη, στα μεμονωμένα περιστατικά και στις ατυχείς συμπτώσεις. Σίγουρα υπάρχουν σήμερα κι άλλοι άνθρωποι γύρω μας που νιώθουν σαν τους συλληφθέντες, την ίδια δικαιολογημένη οργή, την ίδια βαθιά απέχθεια. Δεν ξέρω αν ήδη γράφουν τις προκηρύξεις τους, αν ετοιμάζουν τις βόμβες τους. Ξέρω όμως ότι όσο η επίσημη αλητεία επιτρέπει τους βασανισμούς κρατουμένων και αδιαφορεί προκλητικά για κάθε έννοια δικαιοσύνης... τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο τραγικά. Και ίσως κάποιοι να έχουν ακούσει πως τελειώνουν οι ελληνικές τραγωδίες.
Υ.Γ. Ο αρχικός τίτλος ήταν "Η χεσμένη ιστορία"..... Ελπίζω εδώ στο τέλος να μην το πάρει κανένα ευαίσθητο μάτι....
σχόλια