__________________
1.
Αγαπητή Α,μπα,
Τι να πω σε μία φίλη που θέλει να πάμε σινεμά, αλλά δε θέλω να πάω μαζί της επειδή κοιτάζει το κινητό της κατά τη διάρκεια της προβολής;
Είναι κάτι που με ενοχλεί πολύ.
Να πω την αλήθεια ή είναι αγενές;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να το πεις, να το πεις, γιατί δεν ενοχλεί μόνο εσένα, αλλά τους πάντες μέσα στο σινεμά. Βγάζουν πάρα πολύ φως μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας. Μην πεις «δεν πάω σινεμά επειδή κάνεις αυτό» αλλά «αν υποσχεθείς ότι δεν θα κάνεις αυτό ούτε μια φορά, πάμε», γελώντας, αλλά με σοβαρά μάτια. Για δοκίμασε το και πες μας αν πέτυχε.
__________________
2.
Ένας μήνας σχεδόν που μετακόμισα σε μια απ τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης. Βρήκα σπίτι κ δουλειά με προοπτική κ όλα βαίνουν καλώς. Μου λείπουν όμως όλα στη ζωή μου στην Ελλάδα, η οποία ήταν εντονότατη εν αντιθέσει με εδώ που όλα είναι ήσυχα κ σα βαλσαμωμένα. Κ οι σκέψεις μου είναι: αξίζει τον κόπο να χάνω μικρές όμορφες αληθινές στιγμές στον τόπο μου με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, για μια ποιοτική ζωή? Κ τι να την κάνω την ποιότητα αν δε μπορώ να τη χαρώ μ αυτούς που αγαπώ κ μ αγαπάνε? Απ την άλλη αν γυρίσω θα έχω φίλους κ στιγμές αλλά σπίτι πατρικό κ δουλειά σε καφετέρια. Αδυνατώ να τα ζυγιάσω...
-Τζιβαέρι
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Βρε αγάπη μου πριν ένα μήνα μετακόμισες και θέλεις να τα ζυγιάσεις λες και έχεις διπλή υπηκοότητα. Φυσικά σου λείπει η Ελλάδα. Δεν το περίμενες πριν μπεις στο αεροπλάνο; Έπρεπε να μετακομίσεις για να συνειδητοποιήσεις ότι θα σου λείψει αυτό που ξέρεις;
Τα ήσυχα και βαλσαμωμένα είναι αυτά που βλέπεις επειδή δεν ξέρεις κανέναν και κανένας δεν σε συγκινεί. Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε δημιουργούν την εντύπωση μας για την κάθε χώρα. Αν θέλεις να νοσταλγείς την Ελλάδα και να βρίζεις τη χώρα που σε φιλοξενεί και σου δίνει λεφτά και ασφάλεια και προοπτική, είσαι ελεύθερος, δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος μετανάστης που αρνείται να κάνει την προσπάθεια να ενταχτεί. Αν θέλεις να κάνεις τον κόπο να προσαρμοστείς, πρέπει να ανοίξεις το μυαλό σου και τα μάτια σου και να δεις τι μπορείς να κάνεις με αυτά που έχεις. Η Ελλάδα δεν φεύγει. Εκεί θα είναι και θα σε περιμένει.
ΥΓ. Για το όνομα του Μακαρονοτέρατος, ποια είναι η μία από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης που δεν μπορεί να ονομαστεί; Τι είναι αυτό που σας πιάνει, λες και είναι το όνομα του Προφήτη;
__________________
3.
Τα χουμε δυομισι χρονια. Εχουμε πολυ καλη επικοινωνια αλλα νιωθω πως περναμε κριση. Εχω νευρα και passive aggressive συμπεριφορα και τα βγαζω πανω του. Αλλες φορες ειμαστε πολυ γλυκα και ομορφα. Συχνα μου λειπει κατι αλλο, το φλερτ, η αναστατωση του πρωτου καιρου αλλα δε θα χωριζα ευκολα. Και να χωριζα παλι κατι σαν αυτο που εχω θα εψαχνα. Στην καλη του εκδοχη. Τις καλες μας μερες. Επισης μερικες φορες νιωθω πως σε πολλα θεματα υστερει σε συζητησεις σε γνωμη και γνωση χωρις να ειναι αδαης υστερει σε πολιτικη σκεψη και κοινωνικη ευαισθησια και σε μερικες συζητησεις νιωθω πως δεν τον θαυμαζω οπως αλλους. Ξερει παρα πολλα για μενα και με αποδεχεται και με θελει και αυτο για μενα ειναι βαλσαμο και αλυσιδα μαζι. Νιωθω τεραστια ανακουφιση που με αποδεχεται και μου πηρε παρα πολυ χρονο να τον εμπιστευτω. Αλλα η ανακουφιση αυτη με κανει να νιωθω πως ειναι μη αυτονοητη και οτι ειμαι τυχερη που τον εχω και οτι δε θα την εβρισκα αλλου. Δεν ξερω ποιο ειναι το βασικο προβλημα στη σχεση μας γιατι ειπα πολλα. Εχει κ πολλα καλα αλλα δεν αναφερομαι γιατι ο στοχος ειναι να μου πεις οτι το καλο που ανεφερα η αποδοχη του και ολο αυτο που σημαινει για μενα ειναι αρεκτα πραγματα αν οχι για να σε κρατησουν σε μια σχεση , για να παιξουν ενα πολυ σημαντικο ρολο. Η το θεωρεις αξιολυπητο;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το «αξιολύπητο» είναι βαριά κουβέντα και δεν χρειάζεται. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι στη σχέση σας, είναι δικό σου και αντικατοπτρίζεται στη σχέση σας, αλλά είναι βέβαιο ότι επηρεάζει όλη σου τη ζωή με μη θετικό τρόπο: ότι εσύ η ίδια δεν έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου. Αυτό σε κάνει πάρα πολύ ευάλωτη σε διάφορες επικίνδυνες καταστάσεις. Αυτός που έχεις τώρα δεν φαίνεται να θέλει να το χρησιμοποιήσει για να καλύψει την δική του ανεπάρκεια, αλλά μάλλον επειδή ήσουν τυχερή και όχι επειδή ήξερες πώς να προστατέψεις τον εαυτό σου.
Το γκομενικό είναι το τελευταίο θέμα που πρέπει να λύσεις. Άλλωστε θα λυθεί αν αντιμετωπίσεις αυτό που σε κρατάει πίσω: να δεχτείς «αυτό που είσαι» και «αυτά» που ξέρει αυτός για σένα, που δεν σου περνάει καν από το μυαλό να πεις φωναχτά. Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις άλλον. Είναι μια γνωστή αλήθεια, ανίκητη και ακλόνητη.
__________________
4.
Πολυ μεγαλο το ποσοστο των διαζυγιων βρε Α,μπα. Ολα αυτα τα ζευγαρια υπηρξαν ποτε ερωτευμενα, αγαπημενα, ευτυχισμενα; γιατι καταληγουν στο διαζυγιο τοσα πολλα ζευγαρια; τοσο πολυ αλλαζουν τα πραγματα μετα το γαμο; που πανε η αγαπη και ο ερωτας; αφου υπαρχει και η περιοδος γνωριμιας πριν το γαμο, δεν ξερουν ποιον ανθρωπο εχουν διπλα τους;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι όλα τα ζευγάρια αγαπημένα, ερωτευμένα, ευτυχισμένα όταν παντρεύονται, και πάρα πολύ συχνά δεν έχουν ιδέα ποιον έχουν δίπλα τους. Οι ανώριμοι ενήλικες που δεν έχουν κάνει την δουλειά να γνωρίσουν τον εαυτό σου σε βάθος, κάνουν ανώριμους γάμους. Τα ζευγάρια που υπήρξαν αγαπημένα, ερωτευμένα, ευτυχισμένα, συνήθως δεν χωρίζουν. Έχουν τη βάση, που είναι αυτή η ανάμνηση, που λειτουργεί σαν ατμομηχανή της σχέσης. Αν μια σχέση αλλάξει πολύ μετά τον γάμο, συνήθως αυτό σημαίνει ότι ο γάμος ήταν κακή ιδέα.
Επίσης τα διαζύγια έχουν αυξηθεί γιατί οι γυναίκες γίνονται όλο και περισσότερο ανεξάρτητες και η οικονομική ανεξαρτησία φέρνει γενικότερη ανεξαρτησία και περισσότερη ελευθερία. Ας μην τα βάφουμε τόσο μαύρα επειδή ο κόσμος χωρίζει. Αν δεν περνάει καλά, καλώς κάνει. Δεν χρειάζεται να πληρώνει ένα λάθος για μια ζωή για να μην αλλάξουν οι στατιστικές του πενήντα.
__________________
5.
Αγαπητή Αμπα, πριν δύο μήνες παντρεύτηκα και μόλις έμαθα ότι θα γίνω πατέρας (πράγμα που το θέλαμε και είμαστε ευτυχισμένοι).. Έχω μια αδερφή λίγο μεγαλύτερη η οποία έχει παντρευτεί εδώ κ τρία χρόνια κ ενώ προσπαθούν δν έχει καταφέρει ακόμα. Τελευταία έχει επισκεφτεί γιατρούς, χωρίς αποτέλεσμα... Τι να κάνω τώρα πως της το ανακοινώνω.. Εκείνη τρία χρόνια παλεύει, ενώ εγώ στην πρώτη προσπάθεια τα κατάφερα.. Σίγουρα κάποια στιγμή θα το μάθει, είναι αναπόφευκτο.. Απλά πώς της το λέω κ πότε...
- Γιάννης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη χωρίς να το σκεφτείς, αλλά και πάλι δείχνει ένα μέρος της λογικής σου, γιατί οι λέξεις που διαλέγουμε έστω και ασυνείδητα δεν είναι τυχαίες. Δεν τα «κατάφερες». Για να καταφέρεις κάτι πρέπει να υπάρχει αποτέλεσμα που εξαρτάται από τις ικανότητες σου. Αυτό που «κατάφερες» είναι να κάνεις σεξ χωρίς προφυλακτικό. Ήσασταν τυχεροί (ο συνδυασμός σας. Δεν το έκανες μόνος σου). Ή μάλλον, η αδερφή σου και ο άντρας της είναι άτυχοι, γιατί είναι πιο πιθανό να κάνεις παιδί, παρά να μην κάνεις, αλλιώς θα είχαμε εξαφανιστεί ως είδος. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα κάνουν ποτέ παιδί. Τρία χρόνια δεν είναι πολλά.
Εγώ λέω να ασχοληθείς λίγο περισσότερο με την αδερφή σου και να τη ρωτήσεις πώς είναι και τι αισθάνεται και τι λένε αυτοί οι γιατροί, γιατί αναρωτιέμαι αν ξέρεις καν τι εξετάσεις έκαναν και τι έμαθαν (η σκέτη επίσκεψη σε γιατρό δεν σε καθιστά έγκυο. Εκτός αν είναι γιατρός που πρέπει να μπει φυλακή).
Συγχαρητήρια σε σας και εύχομαι να σας πάνε όλα καλά με το μωρό. Στην αδερφή σου θα το πεις όταν είσαι απολύτως σίγουρος ότι όλα είναι καλά με την εγκυμοσύνη, όταν θα είσαστε οι δυο σας, μόνοι σας, χωρίς περιστροφές και χωρίς πρόθεση να την παρηγορήσεις για οτιδήποτε. Αν μη τι άλλο, θα είναι καλή ευκαιρία για να την πλησιάσεις να μάθεις καλύτερα τι συμβαίνει στη ζωή της.
__________________
6.
Αγαπημένη Άμπα,
Η ερώτησή μου σχετίζεται με την επιθυμία του ανθρώπου να τεκνοποιήσει. Μπορώ να σκεφτώ πολλούς λόγους να μη θέλει κάποιος να κάνει παιδί (τεράστια ευθύνη, πάρα πολλά έξοδα, ελαχιστοποίηση ελεύθερου προσωπικού χρόνου, άπειρες καθημερινές υποχρεώσεις για πολλά χρόνια κτλ), αλλά δεν μπορώ να βρω τι θετικά σκέφτονται οι άνθρωποι για να πάρουν την απόφαση να προσπαθήσουν για ένα παιδί. Φοβάμαι να ρωτήσω αυτούς που έχουν παιδιά γιατί μπορεί απλά να έτυχε ή επειδή παντρεύτηκαν μπορεί να θεώρησαν ότι το επόμενο βήμα ήταν να αποκτήσουν παιδιά. Επίσης οι περισσότεροι γονείς θεωρούν αυτούς που δε θέλουν να αποκτήσουν παιδιά ψιλο-ανώμαλους ή άτομα με πολλά και άλυτα ψυχολογικά προβλήματα, οπότε αποφεύγω αυτή τη συζήτηση μαζί τους.
Τα μόνα «θετικά» που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι αποκτάει αναγκαστικά (!) η ζωή σου νόημα και δε βαριέσαι για καμιά 20-αρια χρόνια γιατί είσαι υπεύθυνος για έναν άνθρωπο ο οποίος εξαρτάται από εσένα (έτσι δε σε πιάνουν τόσο συχνά υπαρξιακές κρίσεις) και μετά όταν πια δεν εξαρτάται – αν τον αφήσεις ήσυχο να είναι ανεξάρτητος- έχεις κάποιον με τη ζωη του οποίου ασχολείσαι συνεχώς και έτσι πάλι δε βαριέσαι. Επίσης, συνειδητά ή ασυνείδητα θες να πιστεύεις ότι ο άνθρωπος αυτός θα σε στηρίξει σε δύσκολες στιγμές, αρρώστιες και γεράματα και ότι θα λάβεις αγάπη και φροντίδα. Προφανώς οι λόγοι αυτοί είναι πάρα πολύ εγωιστικοί για να αποφασίσει να φέρει κανείς έναν άνθρωπο σ' αυτό τον κόσμο και επίσης πάρα πολύ συχνά τα παιδιά δεν μπορούν να στηρίξουν τους γονείς τους, οπότε μάλλον δεν είναι αυτά τα θετικά που μπαίνουν στη ζυγαριά της απόφασης.
Πώς αποφασίζει κανείς ρε συ Άμπα αν θέλει να κάνει παιδιά? Μήπως δεν έχει να κάνει τόσο με τη λογική, αλλά έχει να κάνει με το συναίσθημα, αυτό που λένε «νιώθω ένα πλεόνασμα αγάπης και κάπου θέλω να το δώσω»? Στην περίπτωση βέβαια αυτή, γιατί να μην υιοθετήσεις ένα παιδί που έχει ήδη γεννηθεί, αλλα θες να φέρεις άλλο έναν άνθρωπο σ' αυτό τον κόσμο ή γιατί δεν προσφέρεις εθελοντικά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη? Η αφορμή για την ερώτηση αυτή ήταν η γνωριμία μου μ' έναν άνθρωπο που χώρισε από πολυετή σχέση γιατί η σύντροφός του ήθελε να κάνουν παιδί και εκείνος όχι. Στα 30 μου νιώθω ότι δε θα ήθελα να κάνω παιδί, αλλά αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει κάτι που δε βλέπω τώρα. Θα ήθελα να έχω πλέον μια ξεκάθαρη άποψη για το αν θέλω ή δε θέλω να κάνω παιδί για να ξέρω πως να αντιμετωπίσω το ενδεχόμενο ενός τέτοιου συντρόφου, αλλά νιώθω ότι μου λείπουν τα θετικά στοιχεία που μπαίνουν σ' αυτή τη ζυγαριά. Γιατί δεν τα βλέπω? Μήπως είναι κάτι που σου βγαίνει στην πορεία μιας σχέσης και δεν έχει νόημα να το αποφασίσει κανεις από πριν? Έτσι όμως, πώς ξεκινάς κάτι με κάποιον που δηλώνει ότι δε θέλει να κάνει παιδιά? Μήπως είναι κάτι που απλά ή το νιώθεις ή δεν το νιώθεις, οπότε αφού δεν το νιώθω να μην κάθομαι να το αναλύω τόσο? Τι ερωτήσεις κάνει κανείς στον εαυτό του για να αποφασίσει αν θέλει ή δε θέλει να κάνει παιδιά? Σόρυ για τις πολλές ερωτήσεις, διάλεξε όποια θες! Thank you!
- Living only once
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πάντως, αν υπάρχει Θεός, θα έχει μπουχτίσει με αυτή την ανθρώπινη ομφαλοσκόπηση γύρω από αυτή την ερώτηση. «Τι ήθελα και τους έδωσα τη συνείδηση», θα λέει. «Το έκανα για να με λατρεύουν, αλλά με έχουν πρήξει με αυτό το κόλλημα.»
Η σκέτη και η αυτονόητη λογική λέει ότι κάνοντας παιδιά βάζεις πάρα μα πάρα πολλούς μπελάδες στο κεφάλι σου, άρα δεν κάνουμε παιδιά επειδή το σκεφτήκαμε και τα βάλαμε κάτω και αποφασίσαμε ότι συμφέρει. Κάποιο άλλο κίνητρο υπάρχει. Αν δεν το έχεις, δεν χρειάζεται να ψάχνεις στα μαξιλάρια του καναπέ για να βρεις ανάμεσα στα ψιλά την εξήγηση. Αν αναρωτιέσαι μήπως αλλάξεις γνώμη και μήπως υπάρχει κάτι που δεν βλέπεις, είναι πολύ πιθανό να αλλάξεις γνώμη γιατί μια χαρά βλέπεις τους λόγους για να κάνεις, αλλά δεν θέλεις να δεχτείς ακόμα ότι είσαι τόσο basic και τόσο εγωίστρια όσο όλοι οι άλλοι. Αυτοί που ξέρουν ότι δεν θέλουν παιδιά, το ξέρουν όπως ξέρουν ότι θα ανατείλει ο ήλιος.
Η σχέση που έκανες τώρα δεν είναι απαραίτητα η σχέση της ζωής σου, κι επίσης έχεις χρόνο να αποφασίσεις. Καλώς αναρωτιέσαι. Θα δείξει.
_________________
7.
Πώς γίνεται να είμαστε ακόμα τόσο σάπια κοινωνία;
Αγαπητή α μπα,
Λυπάμαι πολύ που σου γράφω γι' αυτό το θέμα και όχι γιατί δεν ξέρω αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στον Τάκη ή τον Ιταλό που γνώρισα στη Μύκονο. Είμαι γκει 22 ετών και έχω αδερφό 14 ετών. Στους δικούς μου δεν έχω μιλήσει ανοιχτά για μένα, όχι γιατί δεν το αποδέχονται, αλλά γιατί κατά βάθος το γνωρίζουν οπότε δεν χρειάζεται να κάνω τη δακρύβρεχτη συζήτηση.
Χθες πήρα το μικρό αδερφό μου από το σχολείο και μου είπε για μια τύπισσα που αποκαλείται καθηγήτρια (σε δημόσιο σχολείο της Αττικής) που εκφράζει μίσος απέναντι σε πολύ κόσμο. Συμπεριλαμβανομένων και τον γκει απότι έμαθα... Χθες η θεούσα αυτή, έπιασε μερικά παιδιά μετά το σχολείο και τους έλεγε πόσο λάθος είναι να είσαι γκει, ότι είσαι άρρωστος και πρέπει να το διορθώσεις. Και άλλες τέτοιες γνωστές μπούρδες...
Ο αδερφός μου απλά ανγνώρισε πόσο κομπλεξική είναι οπότε απλά την έκραξε όταν μου το διηγούνταν. Οι γονείς μου έξαλλοι. Εγώ λυπημένος και εξοργισμένος.
Γνωρίζω πόσο σκάρτη είναι η κοινωνία μας. Γνωρίζω πως υπάρχει κόσμος που έχει μείνει Μεσαίωνα. Αλλά πώς πρέπει να αντιμετωπίσεις τέτοια περίπτωση; Η γυναίκα διδάσκει Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή και παράλληλα καταστρέφει μικρά παιδιά. Είπα ότι ένιωσα λυπημένος. Στεναχωρέθηκα πολύ για το παιδί που την άκουσε και μπορεί να είναι γκει, ή να μην ξέρει αν είναι, ή να μην έχει καταλάβει ότι δεν είναι πρόβλημα.
Κανείς δεν μου είπε ποτέ ότι είμαι άρρωστος, ότι είμαι ένα λάθος. Το ένιωθα από την κοινωνία, το αφουγκραζόμουν από τον κόσμο, αλλά δεν το άκουσα ποτέ. Είναι κρίμα δέκα χρόνια μετά τα παιδιά να υποβάλλονται ακόμα σε τέτοια καταπίεση...
Και τώρα στο δια ταύτα, έχω άδικο αν της κάψω το αμάξι;
-secrethoughtsout
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αδιαμφισβήτητα ναι. Όμως έχεις το κατοχυρωμένο δικαίωμα να πας εσύ ή οι γονείς σου στον σύλλογο γονέων και να διαμαρτυρηθείτε, να πάτε στον διευθυντή του σχολείου και να διαμαρτυρηθείτε, και να της κάνετε και μια καταγγελία. Μάλλον θα μπορείτε να κάνετε κι άλλα, χειρότερα, όλα νόμιμα, που θα είναι πολύ πιο αποτελεσματικά και χρήσιμα για την κοινωνία του σχολείου από το να της κάψεις το αμάξι (και τι θα καταλάβει από αυτό;)
Χθες είδα μια συνέντευξη της Λορέτα Λιντς, της Υπουργού Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, στην οποία είπε κάτι που με έκανε να σκεφτώ, αν και πρόκειται για πολύ απλή σύλληψη: στην ερώτηση αν πιστεύει ότι η LGBTQ κοινότητα θα έχει συνέπειες από την κυβέρνηση Τραμπ, είπε – παραφράζοντας, με αυτά που θυμάμαι – ότι δεν θέλει να μεταφέρει την ευθύνη στους πολίτες γιατί εννοείται ότι αυτό είναι δουλειά των θεσμών, αλλά οι επαναστάσεις και οι αλλαγές ξεκινούν από κάτω προς τα πάνω. Για να αλλάξει κάτι, είπε, πρέπει ο καθένας μας να κάνει αυτό που του αναλογεί, μέσα στην κοινότητα του, και αυτό το κάτι μπορεί να είναι να μην μένει σιωπηλός όταν βλέπει την αδικία και την μισαλλοδοξία. Η επικοινωνία με φίλους, συγγενείς, συνεργάτες σε αυτά τα θέματα, δεν είναι κάτι ασήμαντο. Οι επίσημες διαμαρτυρίες σε επίπεδο κοινότητας είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αυτά τα μικρά κάνουν κι άλλους να εμφανιστούν και να μιλήσουν, και αυτές οι φωνές είναι που ενώνονται και φτάνουν στα Υπουργεία.
Οπότε, καταλήγω: αν της κάψεις το αμάξι, χάνεις και το δίκιο που έχεις. Υπάρχουν πολλά, πολύ πιο σημαντικά που μπορείς να κάνεις. Αν μιλήσεις, θα δεις πόσοι συμφωνούν μαζί σου και δεν ξέρουν σε ποιον να το πουν. Αν μη τι άλλο υπάρχουν σίγουρα κι άλλοι γονείς με γκέι παιδιά σε αυτό το σχολείο.
σχόλια