Φιλία. Πονεμένο θέμα, δεν νομίζετε; Παλιά νόμιζα πως αρκούσε να είμαι λίγο κοινωνικός και η αντζέντα μου θα γέμιζε με ονόματα. Λίγο χαμόγελο, στήριξη και κανα δυο συμβουλές και έτοιμη η συνταγή της φιλίας. Με τον καιρό όμως κατάλαβα πως το να κρατήσεις έναν φίλο δίπλα σου για πολλά χρόνια, είναι εξίσου δύσκολο με το να κρατήσεις τον έρωτα ζωντανό σε μια σχέση.
Οι άνθρωποι αλλάζουν. Το ένιωσα για τα καλά τα τελευταία χρόνια. Με θυμάμαι όταν μετακόμισα στην Αθήνα να συναντώ μια παρέα δέκα ατόμων στο ''Magaze'' για καφεδάκι το απόγευμα, στο ''S-cape'' για ξεσάλωμα την νύχτα με τα γέλια μας να ακούγονται ξημερώματα σ'όλο το Γκάζι. Αυτό κράτησε περίπου ένα εξάμηνο μέχρι που στο τέλος απέμεινα εγώ και ο Βαγγέλης. Έγινε ο κολλητός μου. Ότι και αν γινόταν, ότι και αν σκεφτόμουν η πρώτη κίνηση που θα έκανα ήταν να το μοιραστώ με το φιλαράκι μου. Ο Βαγγέλης να με σέρνει μεθυσμένο από το Sodade μέχρι τα Εξάρχεια με τα πόδια, μιας και είχαμε ξοδέψει όλα τα χρήματα σε ποτά. Ο Βαγγέλης να μου στέλνει sms μετά από κάθε ραντεβού για να μάθει αν πέτυχα κανέναν της προκοπής ή της πλάκας. Ο Βαγγέλης να περιθάλπτει τις ματαιόδοξες αναζητήσεις μου ή τα σπασμένα μου κομμάτια κάθε φορά που αγκάλιαζα νοερά τον πρώην. Έγινε η οικογένεια που μου έλειπε.
Απογοητεύομαι καθημερινά από την απουσία τους αλλά την δέχτηκα. Άλλωστε δεν ''έπεσα'' αμάχητος...Προσπάθησα να ''ανανεώσω'' τις παρέες μου μέσα από το διαδίκτυο αλλά ήταν χαμένος χρόνος. Είναι λες και κλείστηκαν όλοι στο καβούκι τους.
Μέχρι που ο κολλητός μου βρήκε γκόμενο και δουλειά, με τον μηδαμινό ελεύθερο χρόνο του να τον περνά είτε σε ένα τρένο, μιας και ... το άλλο του μισό είναι από Χαλκίδα, είτε σε ένα κρεβάτι αποκαμωμένος. Η Αντωνία και ο Μιχάλης ασχολούνται μόνο με τα (κατά μεγάλα διαστήματα ανύπαρκτα) επαγγελματικά και τα ερωτικά τους, η Ειρήνη μετανάστευσε στην Αυστραλία – για να βρει δουλειά λέει εκείνη, για να ξεφύγει από τον εαυτό της η αλήθεια είναι-, ο Παρασκευάς επέστρεψε στη Λέρο και ο Λέωνας έχει πάθει τέτοιο ντουβρουτζά που δεν του κάθεται μια σχέση, που απομάκρυνε όσους έχουν καλύτερη μοίρα ή εμφάνιση από εκείνον. Αυτά τα ψυχολογικά...
Μερικούς τους δικαιολογώ ενώ άλλους τους σιχτιρίζω. Απογοητεύομαι καθημερινά από την απουσία τους αλλά την δέχτηκα. Άλλωστε δεν ''έπεσα'' αμάχητος...Προσπάθησα να ''ανανεώσω'' τις παρέες μου μέσα από το διαδίκτυο αλλά ήταν χαμένος χρόνος. Είναι λες και κλείστηκαν όλοι στο καβούκι τους. Αναπολώ πόσο εύκολα δικτυονόμουν παλιότερα και αναρωτιέμαι αν άλλαξα εγώ ή ο κόσμος γύρω μου; Διαβάζοντας συχνά τις ''Εξομολογήσεις'' στην Lifo, παρατηρώ με μεγάλη μου λύπη πως στους περισσότερους εκεί μέσα λείπει μόνο ένα πράγμα: ένας φίλος. Εκείνο το ''ποθητό'' πλάσμα που θα γίνει ένα ποτό το Σαββατόβραδο, μια ταινία στο cinema , μια συζήτηση που θα σε ξελαφρώσει, ένας ώμος για να κλάψεις, έστω και βουβά, κάποιος να μοιραστούμε την μαλακία μας. Άραγε γιατί εφόσον όλοι αναζητούμε αυτόν τον τυπάκο, δεν τον βρίσκουμε; Γίναμε εγωιστές; Μήπως εκτοξεύσαμε τις προσδοκίες που έχουμε για τους άλλους τόσο ψηλά που αδυνατούμε να τις πιάσουμε ή λατρεύουμε να είμαστε drama queens;
Ίσως πάλι το ''φίλοι για πάντα'' να είναι τόσο απρόσιτο αν αναλογιστούμε αυτό που λέει ο C.S. Lewis, ένας Ιρλανδός συγγραφέας ''Ο έρωτας ξεγυμνώνει τα σώματα. Η φιλία ξεγυμνώνει τους χαρακτήρες.''.
σχόλια