Οι άνθρωποι στη ζωή μου πάντα μου έλεγαν ότι όλες οι απαντήσεις που θα ζητήσω ποτέ, βρίσκονται στα βιβλία. Από το Παραμύθι Χωρίς Όνομα, το Μικρό Πρίγκιπα και τις περιπέτειες των Μυστικών 7, μέχρι το Marquez, τον Kafka και το Saramago, καταβρόχθιζα και καταβροχθίζω βιβλία αναζητώντας απαντήσεις ακόμα και σε ερωτήματα που δεν ήξερα πως είχα.
Ήταν απόλυτα λογικό, λοιπόν, πως όταν έχασα την αδερφή μου στα 10 της χρόνια και ενώ εγώ ήμουν στην εφηβεία, έψαξα να βρω τις απαντήσεις σε όλα τα αναπάντητα ερωτήματα που αυτό το γεγονός είχε γεννήσει και πάλι στα βιβλία.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έψαχνα ακριβώς απαντήσεις. Περισσότερο έψαχνα παρηγοριά. Κάτι να μου ελαφρύνει τον πόνο.
Στην πραγματικότητα όμως ο θάνατος είναι πάντα στον πληθυντικό. Όταν χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο υπάρχουν πολλοί καθημερινοί θάνατοι που φυτρώνουν γύρω από αυτόν και εσύ απλά μαθαίνεις να ζεις μαζί τους.
Και ήταν αυτή ακριβώς η παρηγοριά που βρήκα, χρόνια αργότερα, στο πιο άκυρο βιβλίο απ'όλα: σε ένα βιβλίο του Stephen King! Είναι ένα από τα πιο άγνωστα βιβλία του με τίτλο «Lisey's Story» (Η Ιστορία της Λισι). Δε θα σας κουράσω με την υπόθεση του βιβλίου, αλλά θα σας παραθέσω την εξής φράση:
«Είναι πολλά αυτά που δε σου λένε για το θάνατο [...] και ένα από τα πιο σημαντικά είναι το πόσο καιρό παίρνει σε αυτούς που αγαπάς περισσότερο να πεθάνουν στην καρδιά σου. Είναι ένα μυστικό και έτσι πρέπει να είναι, γιατί ποιός θα ήθελε να πλησιάσει έναν άλλο άνθρωπο αν ήξερε πόσο δύσκολος είναι ο αποχωρισμός;
Στην καρδιά σου πεθαίνουν μονάχα λίγο κάθε φορά»
Το πρώτο σοκ του θανάτου, αργά ή γρήγορα, το ξεπερνάς. Δεν είναι αυτό που σε πονάει περισσότερο.
Αυτό που στην πραγματικότητα σου σπάει τα κόκαλα, είναι η καθημερινότητα.
Αυτό το "λίγο κάθε φορά".
Αυτή η ζωή χωρίς.
Τα οικογενειακά τραπέζια. Οι τσακωμοί με τους γονείς. Τα τραγούδια που θυμάσαι ότι τα αγαπούσε και αυτά που ακούς και λες ότι θα τα λάτρευε αν τα είχε ακούσει. Το πανεπιστήμιο. Οι προαγωγές και οι απολύσεις. Η μετακόμιση στο δικό σου σπίτι που κάποτε ονειρευόσασταν πως θα κάνατε μαζί. Οι νέες γνωριμίες. Το να υιοθετείς το πρώτο σου κουτάβι. Οι έρωτες και οι απογοητεύσεις τους. Τα κυριακάτικα απογεύματα. Το πρώτο σου επισκεπτήριο στο στρατό. Η μοναξιά σε γεμάτες αίθουσες. Το να γνωρίζεις τη γυναίκα της ζωής σου. Ο χορός στο γάμο σου και η γέννηση του πρώτου σου παιδιού - που δε θα γνωρίσει ποτέ τη θεία του και αυτό σε συνθλίβει σα να έχει πλακώσει ντουβάρι την καρδιά σου.
Όλα χωρίς.
Συνηθίζουμε να βλέπουμε το θάνατο στον ενικό. Ο θάνατος.
Στην πραγματικότητα όμως ο θάνατος είναι πάντα στον πληθυντικό. Όταν χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο υπάρχουν πολλοί καθημερινοί θάνατοι που φυτρώνουν γύρω από αυτόν και εσύ απλά μαθαίνεις να ζεις μαζί τους.
Γιατί γράφω αυτά που γράφω, όμως;
Γιατί μπορεί να σε ενδιαφέρουν εσένα οι δικοί μου, προσωπικοί, καθημερινοί θάνατοι;
Γιατί βλέπω φίλους και φίλες να έχουν προβλήματα με τα αδέρφια τους.
Τους βλέπω και τους ακούω να τσακώνονται και να κόβουν καλημέρες - τις καλημέρες που εγώ θα έδινα και την ψυχή μου για να ξανάλεγα - για τα πιο ηλίθια πράγματα. Για ένα κομμάτι γης στην κληρονομιά, μια ηλίθια διαφωνία προ χιλίων ετών, για ένα καπρίτσιο και μια λάθος συμπεριφορά.
Όλοι εσείς εκεί έξω που έχετε την ευκαιρία να πλακώνεστε και να βρίζεστε και να μαλλιοτραβιέστε με τα αδέρφια σας για τους πιο ηλίθιους λόγους, δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είστε και, αν θέλετε, ακούστε τη συμβουλή κάποιου που δεν ξέρει ούτε εσάς, ούτε τα αδέρφια σας ούτε τα "ανυπέρβλητα εμπόδια" που νομίζετε πως υψώνονται ανάμεσά σας:
Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να σε κάνει να νιώθεις πιο οικεία από το να κλαις, να γελάς, να μιλάς και να μοιράζεσαι πράγματα με τα αδέρφια σου. Ακόμα και να μην είστε πάντα μαζί και μόνο το να ξέρεις ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω στον κόσμο, τον κάνει λίγο πιο μοναχικό. Τίποτα δεν είναι τέλειο - και εκείνα και εσύ έχετε ελαττώματα - αλλά τίποτα δε θα είναι και ποτέ τόσο οικείο, πιστέψτε με.
Και είναι κρίμα, είναι πολύ κρίμα ρε συ, να μπορείς και να μην το έχεις όταν άνθρωποι σαν και εμένα θα ξοδέψουν ανεπιτυχώς μια ολόκλήρη ζωή κυνηγώντας ένα ανεπαρκές υποκατάστατό του.
