Σε μία σχέση η αξία του υποκειμένου είναι μικρή, σχεδόν ανύπαρκτη .Το υποκείμενο είναι μόνο η αρχική ώθηση, το V0 που λένε η φυσικοί, του ανεξήγητου φαινομένου του έρωτα που τελικά δεν είναι παρά ένας εθισμός, ο χειρότερος ίσως. Μάλιστα, ο εθισμός αυτός δεν αναφέρεται καν στο αντικείμενο του πόθου μας, αλλά στον ίδιο τον πόθο. Εθιζόμαστε όχι στο άτομο για το οποίο νομίζουμε πως τρέφουμε αισθήματα, αλλά στα ίδια τα αισθήματα. Θέλουμε και μας αρέσει να είμαστε η μόνη γεννήτρια των συναισθημάτων και ο μόνος βελζεβούλης των σκέψεων ενός ατόμου. Αυτή η μοναδικότητα είναι και η πηγή του κακού.
Έχουμε δώσει όλη αυτή την σημασία στο συναίσθημα απλά και μόνο γιατί εξαρτόμαστε πλέον από αυτό πιο πολύ και από όσο εξαρτάται το πρεζάκι από την δόση του, και όσο κι αν θέλουμε να παρουσιάζουμε τον έρωτα ως το ευγενέστερο όλων των συναισθημάτων, στην πραγματικότητα πρόκειται για την πιο φασιστική μορφή εξουσίας. Όσο προοδευτικοί κι αν είμαστε, σε όποια ηθική ή ιδεολογία κι αν εντασσόμαστε, ο έρωτας πάντα θα μας κάνει τους μεγαλύτερους και τους πιο φασιστικούς δικτάτορες, οι σχέσεις θα μας μετατρέπουν στους μεγαλύτερους βασανιστές, στους μεγαλύτερους υποδουλωτές.
Βρίσκουμε ηδονή όταν κυριεύουμε την σκέψη και το σώμα ενός άλλου, και ειδικά όταν είμαστε οι μόνοι δυνάστες, όταν ο άλλος είναι δικός μας και μόνο δικός μας υπηρέτης και αρνούμαστε κάθε μορφή κοινοκτημοσύνης απαιτώντας πλήρη αφοσίωση κομμένη και ραμμένη στα δικά μας μέτρα, απαιτώντας παράλληλα την προσωπική μας ελευθερία. Μετά από τον χωρισμό η στεναχώρια δεν πηγάζει από την ανάγκη μας να έχουμε το συγκεκριμένο άτομο, δεν είναι δηλαδή όπως ο θρήνος του θανάτου που πηγάζει από τον χαμό του ίδιου του εκλιπόντος και της προσωπικότητας του.
Στο τέλος μιας σχέσης, η στεναχώρια πηγάζει από την στέρηση των συναισθημάτων που μας είχαν προκληθεί και κυρίως από την στέρηση όσων είχαμε προκαλέσει. Μας πονάει όταν πρώην σύντροφός μας έχει προχωρήσει και προσφέρει περισσότερα στην νέα του σχέση, ή ακόμα και όταν απλά έχει προχωρήσει ενώ εμείς είμαστε ακόμα στάσιμοι. Με λίγα λόγια, μας πονάει η εκθρόνισή μας, κυρίως αν συνεπάγεται την ενθρόνιση κάποιου άλλου ατόμου στην θέση μας. Μας τσαντίζει ακριβώς όπως έναν δυνάστη τον ενοχλεί όταν κάποιος αντίπαλος πολιορκεί κάποια έστω ακριτική και ελάσσονος σημασίας περιοχή της επικράτειας του πρώτου, και για αυτό άλλωστε αποζητούμε -άμεσα ή έμμεσα, εκδηλώνοντάς την και μη- εκδίκηση.
Γουστάρουμε να είμαστε εμείς οι νικητές αυτού του πολέμου που λέγεται χωρισμός και να προτιμούμε να φανούμε αναίσθητοι, ποτέ όμως τσακισμένοι, να είμαστε το υποκείμενο της λέξης «πονάω» και όχι το αντικείμενο. Γι'αυτό και μας απασχολεί τόσο να δείξουμε πως ξεπεράσαμε μια σχέση ακόμα κι αν μέσα μας είναι πουτάνα όλα, γιατί δεν γουστάρουμε να παραδοθούμε και να δείξουμε την ήττα μας. Γι' αυτό όσο κι αν προσπαθούμε να εξευγενίσουμε τον έρωτα, αυτός πάντα θα μας θυμίζει πως είμαστε δισέγγονα του πίθηκου, μέλη του ζωικού βασιλείου.
Ο έρωτας θα γίνει το πιο ευγενές συναίσθημα όταν ο εραστής γίνει ανιδιοτελής, και μέσα σε αυτήν την ανιδιοτέλεια θα πρέπει επίσης να συμπεριλάβουμε και άρνηση της απαρχής του ερωτικού φαινομένου, δηλαδή την αυθόρμητη σκέψη «Θέλω να είμαι μαζί σου», καθώς αυτό το μαζί είναι η απαρχή της υποδούλωσης που περιγράφεται παραπάνω. Μόνο όταν ο έρωτας περιστραφεί γύρω από το «θέλω να σου δώσω» και όχι από το «θέλω να έχουμε πάρε- δώσε», γύρω από το «σ΄ αγαπώ», χωρίς να περιμένουμε απάντηση και γύρω από το «για σένα θα κάνω τα πάντα» και όχι «μαζί σου θα κάνω τα πάντα», όταν έννοιες όπως ο γάμος και η μοναδικότητα των εραστών μιας σχέσης καταρριφθούν, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι κανείς δεν είναι πλασμένος για κανέναν συγκεκριμένο και πως οι σχέσεις είναι θέμα συγκυριών και όχι προσωπικοτήτων, μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για αγνό, ευγενές και πανανθρώπινο συναίσθημα.
Με λίγα λόγια, ο πραγματικός εξευγενισμός του έρωτα είναι πιο ουτοπικός από την επικράτηση της αληθινής αναρχίας, ή μάλλον είναι η βασική προϋπόθεση για την επικράτηση μιας αέναης αναρχίας, ενός δούναι, χωρίς την απαίτηση του λαβείν.
