Κατευθυνόμενες στις 28 του μήνα, με την αρραβωνιαστικιά μου, προς πασίγνωστο πολυκατάστημα, και καθώς περνούσαμε από τον σταθμό Η.Σ.Α.Π. κρατημένες από το χέρι, ένας γλοιώδης μεσήλικας μάς ακολούθησε για μερικά μέτρα ρωτώντας μας δυνατά και επίμονα -και αδιαφορώντας για το πόσο ρόμπας φάνηκε στους υπόλοιπους ανθρώπους που περίμεναν εκεί- «σε ποιο νησάκι θα παντρευτούμε τώρα που επιτρέπεται».
Επειδή εκείνη τη στιγμή είχαμε μία συζήτηση απείρως πιο ενδιαφέρουσα και την οποία δεν θελήσαμε να διακόψουμε για να σου απαντήσουμε, σε περίπτωση που διαβάζεις LIFO, θα βρεις εδώ την απάντησή μας.
Αν θεωρείς πως οι γλοιώδεις σου αγένεια και ομοφοβία, ντρόπιασαν κάποιον άλλον πέραν του εαυτού σου, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Αν θεωρείς πως τρόμαξες ή αποθάρρυνες δύο γυναίκες οι οποίες είναι εκτός ντουλάπας εδώ και κάμποσα χρόνια, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Αν θεωρείς πως κατάφερες έστω και λίγο να μαγαρίσεις την όμορφη και πολύτιμη τετράχρονη σχέση μας, κάνεις τεράστιο λάθος.
Έχουμε ξανακούσει τέτοια σχόλια στο παρελθόν. Η μεγάλη διαφορά αυτήν τη φορά ήταν πως μας έκανες να χαμογελάσουμε. Γιατί μας έδωσες να καταλάβουμε πόσο σε τσούζει που η χώρα μας έγινε λίγο περισσότερο πολιτισμένη και δίκαιη, και γιατί τώρα η γνώμη σου δεν αναιρεί ή εμποδίζει το γεγονός ότι ΜΠΟΡΩ να συμφωνηθώ με τη γυναίκα μου. Στο νησί, την πόλη, το χωριό. Η γνώμη σου είναι άσφαιρη για τη ζωή μου πλέον. Σε αρχική φάση. Γιατί έπεται και συνέχεια όσον αφορά τα δικαιώματά μας.
Γ. & Ι.
ΥΓ1: Η έκφραση στους δημόσιους χώρους δεν αποτελεί προνόμιο των ετεροφυλοφίλων. Είτε σου αρέσει, είτε όχι.
ΥΓ2: Δεν φοβόμαστε ούτε εσένα, ούτε τους ομοίους σου.
