__________________
1.
Θέλω να σε ρωτήσω αν είμαι η μόνη που διχάζεται με το ρόλο και την εικόνα της γυναίκας στη σημερινή εποχή. Τις προάλλες σε εμπορικό κέντρο βλέπω 50αρα με μίνι δερμάτινη φούστα, μπότα πάνω από το γόνατο, ντεκολτέ έξω, μαλλί πλατινέ άσχημου εξτένσιονς, μακιγιάζ κλόουν και αναρωτήθηκα: είναι αυτή εικόνα γυναίκας; Από τη μία έχουμε τις γυναίκες που δεν μπορούν να αποδεχτούν την ηλικία τους. Από την άλλη έχουμε τις νέες κοπέλες που ρίχνουν 30 κιλά μπετό μεηκαπ στο πρόσωπο για να φτάσουν τα πρότυπα του ινσταγκραμ, που ζωγραφίζουν άλλα φρύδια πάνω στα φρύδια τους, βάζουν ψεύτικες βλεφαρίδες, αποτριχώνουν κάθε σημείο του κορμιού τους ακόμα και τα χνούδια στο κούτελο, πρήζουν τα χείλια τους με καπάκια, ακολουθούν μόδα που επιβάλλει να βγαίνεις έξω με νεγκλιζέ - χωρίς κρίση, απλά ακολουθούν τη μόδα, γιατί είναι μόδα. Παράλληλα σκάει βίντεο με κάτι τύπισσες στο ελληνικό που πλακώθηκαν με ταξιτζήδες - σίγουρα θα το είδες. Στα μέσα του βίντεο ακούγεται "Άστες μωρέ, γυναίκες είναι, περίοδο θα έχουν" - αυτό το τόσο σεξιστικό και κλισέ σχόλιο με ανατρίχιασε, το να υποβιβάζουν έτσι το γυναικείο φύλο που ... έχει αποδείξει - στις καλές περιπτώσεις - πόσα πολλά περισσότερο από αυτό είναι. Και έπειτα, αυτό που έγινε στην Αργεντινή; Με τη 16χρονη που παλούκωσαν - με τη θέσπιση του όρου femicide. Το να νομίζουν πως η ζωή μιας γυναίκας δεν έχει καμία αξία οπότε μπορούμε να τη στερήσουμε αν μας γουστάρει, αφού κατουράμε όρθιοι ας πούμε. Όλα αυτά με απασχολούν και με διχάζουν: από τη μία με απογοητεύει η πλειοψηφία του φύλου μου. Από την άλλη θέλω να υπερασπιστώ κάθε γυναίκα σαν την πιο λυσσασμένη φεμινίστρια. Για το ιστορικό, είμαι 30 χρονών, δεν αφήνω τρίχα στη μασχάλη χαχα, αλλά γενικά τα παραπάνω με απασχολούσαν και σε νεότερες ηλικίες και αναρωτιόμουν αν είμαι η μόνη και αν είναι φυσιολογικό να "το παίρνω τόσο προσωπικά". Σε ευχαριστώ για τη γνώμη σου.
-Μια μπερδεμένη Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η γνώμη μου είναι πώς αν πιστεύεις ότι είσαι η μόνη που νιώθεις οτιδήποτε σε όλη τη γη σίγουρα κάνεις πάρα μα πάρα πολύ λάθος, πραγματικά τρομερό λάθος, ό,τι και αν είναι αυτό που νιώθεις. Άνοιξε λίγο ακόμη τα μάτια σου και δες γύρω σου, δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να ρωτάς αν είσαι η μόνη που την απασχολεί η θέση της γυναίκας στον κόσμο. Ίσως να ρωτάς κάτι άλλο, γιατί μου φαίνεται ανεξήγητο να ρωτάς όντως αυτό.
Ο λόγος που διχάζεσαι είναι ότι είσαι κι εσύ θύμα του συστήματος που κατακρίνεις, και μάλιστα το συντηρείς, επειδή έχεις δεχτεί ότι υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος για να είσαι γυναίκα (και άντρας, αλλά τώρα μιλάμε για γυναίκες), και ο σωστός είναι πολύ συγκεκριμένος με πολύ συγκεκριμένους περιορισμούς για μήκος φούστας, ποιότητα τρέσας, μήκος μαλλιού, ποσότητα και χρώματος μακιγιάζ, για περιοχές αποτρίχωσης, και επιτρεπτά όρια μόδας. Δεν είναι ότι διαφωνείς αισθητικά – λες ότι αυτές οι γυναίκες σε απογοητεύουν ως μέλη του ίδιου φύλου, δηλαδή δεν είναι σωστές γυναίκες. Οι σωστές γυναίκες πρέπει να είναι διακριτικές, σεμνές, μετρημένες, αισθησιακές μέχρι ενός ορίου, δηλαδή ανεπαίσθητα, με βλέμματα και υποσχέσεις, με γαλλικά και πιάνο, κρύβοντας την σεξουαλικότητα τους.
Οι λυσσασμένες φεμινίστριες υποστηρίζουν το δικαίωμα κάθε γυναίκας - και κάθε άντρα, τώρα διχάζεσαι για γυναίκες – να εμφανίζεται και να ντύνεται όπως θέλει, χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί «μη γυναίκα», «όχι αρκετά γυναίκα», «υπερβολικά γυναίκα», «προκλητική γυναίκα». Αν καταφέρεις να σπάσεις αυτό τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ της σωστής και λάθος γυναίκας ανάλογα με το πώς ντύνεται, όπως κάνουν δηλαδή όλοι οι σεξιστές που σε απωθούν, θα δεις πόσο απλό είναι να μη νιώθεις διχασμένη. Αν σταματήσεις να πιστεύεις ότι αν μια ομάδα γυναικών κάνει κάτι απαράδεκτο, αυτό χαρακτηρίζει όλο το γυναικείο φύλο, λες και είμαστε κοπάδι, θα απομακρυνθείς ακόμη περισσότερο από τον διχασμό. Ακόμα δεν το έχεις κατακτήσει, αλλά θα τα καταφέρεις νομίζω: οι γυναίκες δεν είναι μια ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην οποία γίνεσαι άξιο μέλος αν φέρεσαι σύμφωνα με ορισμένο τρόπο. Οι γυναίκες είναι άνθρωποι. Η κάθε μια από εμάς είναι ένας άλλος, διαφορετικός άνθρωπος, με άλλα όνειρα, άλλο χαρακτήρα, άλλη προσωπική ιστορία. Άνθρωποι πρώτα, μετά γυναίκες.
("Το γυναικείο φύλο που ... έχει αποδείξει - στις καλές περιπτώσεις - πόσα πολλά περισσότερο από αυτό είναι;" Πολλά περισσότερα από αυτό που ΕΙΝΑΙ; Στις καλές περιπτώσεις; Τι είναι αυτά που λες;)
__________________
2.
Αγαπητή α μπα , η γάτα μου με μισεί , τι μπορώ να κάνω?
-Φένια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δείξε λίγο αδιαφορία, μην παρακαλάς να σου δώσει προσοχή, δε σε μισεί, σε έχει για σίγουρη.
__________________
3.
Α μπα, είμαι πρωτοετής φοιτήτρια στο Ηράκλειο Κρήτης. Είχα έρθει από την Αθήνα με μια παλια μου φίλη με την οποία σταματήσαμε αλλά πλέον συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα τώρα που σπουδάζουμε και στην ίδια πόλη. Αυτή λοιπόν η κοπέλα είναι μια χαρά άνθρωπος με ένα σωρό ενδιαφέροντα, πολύ κοινωνική και ευχάριστη. Παρόλα αυτά δεν έχουμε κανένα κοινό στοιχείο. Δεν μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, δραστηριότητες, φαγητά κλπ και δεν έχουμε σχεδόν τίποτα να πούμε. Παρόλα αυτά η ζωή προέβλεψε γαι αυτό το μικρό κολληματάκι και η κοπέλα εδώ και δύο μήνες έχει αγχώδη διαταραχή. Πριν καμιά εβδομάδα άρχισε θεραπεία με έναν ψυχολόγο και όλα καλά. Εγώ είχα περάσει το ίδιο πράγμα πριν από καιρό όταν πήγαινα ακόμη σχολείο και της το είπα. Μέγα λάθος. Η Χ. μου ανοίχτηκε πολύ. Μου τα λέει όλα. Ότι και αν συμβεί, όποτε και αν συμβει. Και δεν είχα κανένα θέμα στην αρχή μέχρι που άρχισε να με βλέπει σαν τη νταντά της. Έχω ξεκανονίσει τριήμερο Χανιά (Θεέ λυπησου με) επειδή ήταν χάλια και εμμέσως μου ζητούσε να το ξεκανονίσω. Γενικά δεν μιλάμε εκτός και αν την πιάσει πολύ άγχος(κάθε μέρα σχεδόν). Έχω βαρεθεί αυτή την κατάσταση, όχι γιατί αυτή μου έχει κάνει κάτι αλλά είναι εμφανές ότι δεν με κάνει παρέα γιατι είμαι η Στέλλα αλλά με κάνει παρέα γιατί είχα αυτό που έχει και της αρέσουν οι συμβουλές μου και γιατί είμαι ο προσωπικός της ξεαγχωτής. (δεν υπάρχει αλλά νομίζω καταλάβατε). Επίσης θέλω να κάνω δικές μου παρέες αλλα αν ξεκανονίζω κάθε φορά αυτό δε θα γίνει ποτέ. Θέλω αν γίνεται να με συμβουλέψεις πως να χειριστώ την απομάκρυνση μου από τη Χ. βήμα βήμα.
-morticia
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν έλεγες ότι την θεωρείς φίλη σου, θα έδινα άλλη απάντηση, αλλά επειδή είσαι σαφής στο είδος της σχέσης που έχετε, θα σου πω τα εξής. Μην πανικοβάλλεσαι, και μην νιώθεις ότι πρέπει να το λύσεις μέσα σε μια εβδομάδα. Θα το λύσεις σιγά σιγά, έχεις τον έλεγχο. Θα το λύσεις χωρίς να στενοχωρηθεί κανείς. Έχει ψυχολόγο, πρέπει να μάθει να τα λέει εκεί.
Άρχισε να μην ξεκανονίζεις. Αραιά αρχικά, και θα το πυκνώσεις. Θα κάνεις αυτό που είχες αποφασίσει να κάνεις λέγοντας πολύ ήρεμα ότι έχεις μια υποχρέωση που δεν γίνεται να ξεκανονίσεις. Όταν αγχώνεται πολύ να της λες μήπως είναι καλύτερα να πυκνώσει τις επισκέψεις στον ψυχολόγο, ή αν έχει περιθώριο να τον παίρνει τηλέφωνο.
Αραίωσε τις συμβουλές για διάφορους λόγους: μπορεί να κάνεις περισσότερο κακό παρά καλό. Επειδή το έχεις περάσει, δεν σημαίνει ότι ισχύουν τα ίδια και για τις δυο σας. Πες της να ζητήσει από τον ψυχολόγο μεθόδους για να ηρεμεί τον εαυτό της. Και όλα αυτά με μέτρο και καλοσύνη, γιατί είτε το διάλεξες είτε όχι, είτε είναι φίλη σου είτε όχι, είναι δίπλα σου ένας άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια και πρέπει να την δώσεις.
__________________
4.
Γεια σου Λενα και γεια στους αναγνωστες!
Για 3 χρόνια έκανα παρέα με μια χούφτα ατόμων που η αλήθεια είναι οτι δέσαμε γρήγορα λόγο του οτι είμαστε Έλληνες φοιτητές στην "ξενιτιά" στην Αγγλία. Γλυκούλης λογος να ξεκινήσεις φιλίες αλλά εννοείται ότι χρειάζονται πιο πολλά κοινά για να ΄δεσει μια σωστη φιλία. Αλλά ήμουν 18 χρονών βλαμμένο και πίστεψα οτι ήταν η καλύτερη παρέα που θα μπορούσα να έχω. Από αυτούς, ήμουν πιο κοντά με έναν τύπο που καταλήξαμε να είμαστε κολλητοί. Ήταν πολύ αστείος, μιλάγαμε με τις ώρες, και ό,τι στόχους είχαμε αλληλοϋποστιριζόμασταν.
Από τα 12 μου πάσχω από κατάθληψη και διαγνώστηκα στα 15, που δεν είναι παράλογο αν σκεφτείς ότι το μισό σόι της μάνας μου έχει θεριστεί από αυτή την αρρώστια.
Αυτό όμως το κρατούσα για τον εαυτό μου, κανένας άνθρωπος εκτός των γονιών μου και του γιατρού μου δεν το ήξερε. Το στίγμα, οι εξηγήσεις, οι παρεξηγήσεις, τα cringe worthy pep talks... No thanks. Ούτε οι φίλοι μου στην Ελλάδα ξέρανε, και νομίζω ότι ούτε εγώ ούτε εκείνοι ήμασταν αρκετά ώριμοι για μια τέτοια συζήτηση στα 15!!! Εδώ δεν ξέραμε τι να κάνουμε με τα πουλιά μας...
Τέλος πάντων. Πέρσι, ένα βράδυ είχε έρθει ο κολλητός σπίτι μου και ήπιαμε κρασί. Κάναμε ένα ελαφρύ κεφάλι, κι αρχίσαμε να βγάζουμε τα σώψυχά μας. Ένιωσα ότι ήθελα να βγω από τη σκωτεινή γωνίτσα μου.
Δεν του έκανα ανακοίνωση "ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΛΗΨΗ!!!!!!!". Απλά φτάσαμε σε σημείο να μιλάμε για την εφηβεία μας και "εξομολογήθηκα". Δεν έδωσα δραματικές και υπερβολικές πληροφορίες γιατί νταξει, είναι πολύ προσωπικό. Αλλά του έδωσα μια γενική ιδέα.
Δεν έκανε πολλές ερωτήσεις, αλλάξαμε θέμα.
Σκέφτηκα, κολλητός μου είναι. Εξάλλου, τι σκατά φιλία είναι αν μόνο ο ένας από τους δύο ανοίγεται; Ήθελα να έχω ένα support system που απαρτίζεται από άτομα της ηλικίας μου, όχι μόνο από γιατρούς και γονείς. Αν δεν είναι ο κολλητός σου δίπλα σου, ποιος θα'ναι;
Μετά από κανα μήνα παρατηρησα ότι ο "κολλητός" μου, ό,τι και να έκανα το γύρναγε στο ότι έχω κατάθληψη.
Παράδειγμα: Εκανες one night stand? Το εκανες επειδη νιωθεις μονη σου. Έκανες εκείνο; Το έκανες επειδή είσαι άρρωστη κλπ κλπ. Ο τύπος μου έβαζε προβλήματα στο κεφάλι μου που δεν έχω. Armchair psychologist που λένε. Λες και του χρωστάω εξηγήσεις.
Και μετά χειροτέρευσε. Όταν εξέφραζα συναισθήματα δυσαρέσκειας για κάτι τελείως νορμάλ κι ανθρώπινο μου έλεγε οτι είμαι τρελή. Όταν κατάλαβα ότι κουτσομπόλευσε την περίτωσή μου με την υπόλοιπη παρέα με ρώτησε αν πήρα "τα χάπια" μου, γελώντας, γιατί "έχεις παραισθήσεις, κουκλίτσα μου".
Αποφάσησα ότι για την ψυχική μου υγεία ήταν καλύτερο να γράψω στο group chat ενα μηνυμα λέγοντάς τους τι κατάσταση επικρατεί με τον "κολλητό", ότι δεν θέλω η ασθένειά μου να είναι θέμα συζήτησης μεταξύ τρίτων, και ότι δεν θέλω να συνεχίσω να κάνω παρέα με όλους αυτούς. Προτίμησα γραπτως και απροσώπως γιατι μετα από όλο αυτό, μου είχε πέσει η εκτίμηση για όλους.
Με τον "κολλητο" ούτε λόγος. Μπλοκ από παντού γιατί ακόμα το καργιωλάκι νομίζει οτι έχω όρεξη για καφέ μαζί του. Μέχρι και πεζοδρόμια αλλάζω. Προτιμώ να φάω πεταλούδες με καρφιά.
Μόνο με μία από τις κοπέλες κάνω πλέον παρέα, και είμαστε πολύ καλές φίλες. Η ίδια ξέκοψε από την παρέα όταν κατάλαβε τι γινόταν. Είναι ένα από τα "μικρά" αλλά πολύτιμα θετικά αυτού του φιάσκου. Την εκτιμω πολύ κι αυτή εμένα.
Πάει ένας χρόνος, αλλά παρ'όλαυτα νιώθω υπερ-εκτεθημένη, σαν να βγήκα γυμνή στο δρόμο...
Δε θέλω να κάνω ερώτηση, απλά... Αν κάποιος/κάποια από τους φίλους των αναγνωστών πάσχει από ψυχιατρική ασθένεια, σας παρακαλώ, σεβασμό. Κατανόηση. Αν δε καταλαβαίνετε κάτι, υπάρχει το Google, άρθρα, βιβλία, μέχρι κι εμείς οι ασθενείς μπορούμε να σας λύσουμε απλές απορίες. Είτε παίρνουμε χάπια είτε όχι, έχουμε ανθρώπινα, φυσιολογικά συναισθήματα που θα τα εκφράσουμε και δεν είναι πάντα σύμπτωμα κάποιας ασθένειας. Και προς Θεού, ΜΗΝ ΜΑΣ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΕΥΕΤΕ!!!!!!! Δεν είμαστε δραματική ταινία να σας διασκεδάζουμε.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δυσάρεστη ιστορία, αλλά είναι τόσο σωστά και ώριμα τα συμπεράσματα που έβγαλες, είναι τόσο ορθός ο τρόπος με τον οποίον εξηγείς τους λόγους που έκανες αυτές τις φιλίες και εξομολογήθηκες, είναι τόσο άμεση η αντίδραση σου όταν κατάλαβες ότι έκανες λάθος και εμπιστεύτηκες λάθος άτομο, είναι τόσο ευχάριστο που μέσα από αυτό κράτησες μια αληθινή φίλη, που πραγματικά πιστεύω, και δεν το λέω ως κούφια λόγια, ότι σου βγήκε σε καλό, και δε νομίζω να το έχω ξαναγράψει αυτό στα πέντε χρόνια του α μπα. Είσαι πανέτοιμη - ήσουν πανέτοιμη από πολύ μικρή – να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής. Έχεις αντιμετωπίσει τον εαυτό σου σε σοβαρό επίπεδο εδώ και πολλά χρόνια και αυτό το εφόδιο το χρησιμοποίησες σωστά και προς όφελος σου. Μόνο συγχαρητήρια μπορώ να σου δώσω. Μπράβο.
Μόνο μια υποσημείωση. Δεν γίνεται να μην σε κουτσομπολεύουν, όποια κι αν είσαι, όποιος κι αν είσαι.
__________________
5.
Γεια σου Αμπα είμαι 20 χρονών φοιτήτρια και από το καλοκαίρι είμαι με ένα '' παιδί '' που είναι 33..Αυτος μου λέει ότι είναι σε μία ηλικία που θέλει να είναι με ένα άνθρωπο που με τον καιρό θα μπορούσε να κάνει μαζί του οικογένεια και να βασιστεί πάνω του και ενώ περνάμε πολύ ωραία μαζί και θέλει ο ένας τον άλλον αυτός φοβάται ότι επειδή είμαι μικρή σε λίγα χρόνια θα τον αφήσω για να ζήσω περισσότερες εμπειρίες , αλλά εγώ περνάω πολύ ωραία μαζί του και τον θέλω και θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στο μέλλον αν όλα πάνε καλά να είμαστε μαζί και να κάνουμε οικογένεια. Εσύ πιστεύεις ότι είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα η διάφορα ηλικίας και ότι έχει δίκιο σε αυτά που πιστεύει?
-Χαλκιδα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχει δίκιο που το πιστεύει, είναι λογικός ο φόβος του, αλλά έχει άδικο που σου το λέει για να μεταφέρει την ευθύνη σε σένα. Είναι δική του η επιλογή που έκανε, και δικό του το ρίσκο που πήρε. Δεν μπορείς να του δώσεις εγγυήσεις για το μέλλον. Εσύ με την δική σου επιλογή, παίρνεις το δικό σου ρίσκο – ότι ας πούμε είσαι μικρή και δεν ξέρεις αν ο πρώτος που γνώρισες είναι κατάλληλος για σένα, επειδή δεν έχεις αρκετές εμπειρίες.
Η συζήτηση όπως γίνεται τώρα είναι προβληματική εις βάρος σου: αυτός λέει ότι θα ήθελε να κάνει σχέση με κάποια συμβατή ηλικιακά, ώστε να υπάρχει το ενδεχόμενο να κάνει οικογένεια μαζί της, ενώ εσένα σου λείπει αυτό το "προσόν". Εσύ τον ξέρεις από το καλοκαίρι και δηλώνεις ότι θα μπορούσες να είσαι μαζί του για πάντα. Βλέπεις ότι μιλάτε για κάτι διαφορετικό; Αυτός μιλάει για το τι τον συμφέρει περισσότερο να κάνει στη ζωή του, εσύ δηλώνεις έτοιμη για δέσμευση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Αυτό είναι το πρόβλημα, και όχι η διαφορά ηλικίας, γενικά και αόριστα. Έχει σημασία πόσο χρονών είναι ο καθένας όταν ξεκινάει η σχέση, έχει σημασία πώς είναι ο ένας με τον άλλον, και έχει σημασία πώς είναι ο καθένας ξεχωριστά, τι εφόδια και τι όνειρα και τι όραμα έχει για την προσωπική του ευτυχία. Τον ξέρεις πολύ λίγο, και ακόμα λιγότερο ξέρεις τον εαυτό σου. Μην βιαστείς να υποσχεθείς πράγματα για να τον καθησυχάσεις επειδή περνάς καλά εδώ και ένα εξάμηνο, θα κάνεις κακό και στους δυο σας. Αν δεν αντέχει την αβεβαιότητα, πρέπει να τον αφήσεις ελεύθερο.
__________________
6.
Γεια σου Α,μπα!
Τώρα που σου γράφω, στην Αμερική έχουν halloween. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει και στην Ελλάδα αρκετά της μόδας. Γίνονται πάρτυ, υπάρχουν διαθέσιμες στολές να αγοράσεις στα τζάμπο και μάλιστα σε κάποια νηπιαγωγεία το γιορτάζουν κανονικά απ'όσο ξέρω. Εγώ να σου πω την αλήθεια είμαι αρκετά μπερδεμένη με αυτό το γεγονός και γενικότερα με την αμερικανοποίηση της Ελλάδας. Απ'τη μία μου αρέσει το Halloween, έχει την πλάκα του και τη γοητεία του, καθώς είναι πιο σκοτεινό απ'τις απόκριες σαν θεματολογία. Γενικότερα, μου αρέσει η Αμερική. Περνάω καλά με τις ταινίες, ακούω τη μουσική τους, οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι Αμερικανοί και θα ήθελα πολύ να κάνω ταξίδια εκεί. Απ'την άλλη, στεναχωριέμαι με την αμερικανοποίηση της δικής μας χώρας. Βλέπω πως εμείς σαν Έλληνες χάνουμε την ταυτότητά μας, οι παραδόσεις μας δε μας συγκινούν πια, δε δημιουργούμε πολιτισμό, παίρνουμε μασημένη τροφή, γινόμαστε ένα αντίγραφο. Δε λέω πως φταίνε οι Αμερικανοί ή οι ξένοι. Ούτε πιστεύω πως θα έπρεπε να αποκοπούμε από τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά τι πιστεύεις θα μπορούσε να γίνει, αν μπορεί να γίνει κάτι; Πως θα εξελιχθεί άραγε όλο αυτό;
-Hocus Pocus
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Οι λαοί πάντα αντάλλασσαν έθιμα και συνήθειες. Είναι πανάρχαιο φαινόμενο, όπως είναι πανάρχαιο φαινόμενο ο φόβος διάφορων ότι αφομοιώνονται και χάνονται και σβήνουν. Ακριβώς τα ίδια έλεγαν οι Έλληνες και οι υπόλοιποι λαοί, όπως και οι Αμερικανοί που νομίζεις ότι μας φορτώνουν τις αξίες τους τώρα, εδώ και πολλούς αιώνες.
Όσο δεν υπάρχει έξωθεν εξαναγκασμός για συμμόρφωση και αφομοίωση και η αλλαγή γίνεται επειδή ο κόσμος το θέλει, μη φοβάσαι και μη νοσταλγείς κάποια καθαρή Ελλάδα που τιμάει μόνο τα δικά της (τα οποία επίσης ήταν κάποτε έθιμα κάποιου άλλου λαού ως αφετηρία). Ακούγεσαι πολύ νέα για να έχεις αυτόν τον «φόβο» και νομίζω ότι τον επαναλαμβάνεις επειδή σου φαίνεται ψαγμένος χωρίς να το έχεις σκεφτεί. Τι εννοείς δεν δημιουργούμε πολιτισμό; Ξέρεις τι εννοείς όταν το λες, ή απλώς το λες επειδή κανείς δεν θα σε ρωτήσει τι εννοείς, συγκεκριμένα;
Ποιο παράδειγμα έχεις; Η Ελλάδα έχει τα πανηγύρια της και τον φραπέ της και τα κατσίκια και αρνιά το Πάσχα, και την 25η Μαρτίου και τον δεκαπενταύγουστο και την χωριάτικη κουζίνα που επιστρέφει, και αυτά θα εξαφανιστούν πολλά χρόνια αφού εξαφανιστεί ο τελευταίος Έλληνας από την γη. Κάποια έθιμα, όπως το κρεβάτι πριν τον γάμο, θα εξαφανιστούν, όπως εξαφανίστηκε το λερωμένο σεντόνι που άπλωναν για να δει η γειτονιά ότι η νύφη ήταν παρθένα, και πολλά από αυτά καλώς εξαφανίζονται γιατί η κοινωνία αλλάζει.
Όλο αυτό θα εξελιχθεί όπως εξελίσσεται. Καμία χώρα δεν έμεινε ποτέ ανεπηρέαστη από τους γείτονες και τους μετανάστες της. Έτσι είναι η ιστορία.
_________________
7.
Α, μπα.
Έχω μία ερώτηση για το μέλλον μίας σωρείας βιβλίων. Η γιαγιά μου 77 ετών καθηγήτρια πανεπιστημίου Μικροβιολογίας στην Μόσχα ακόμη στην εργασία έχει πάνω από 50 βιβλία Ιατρικής και Μικροβιολογίας. Τί εννοώ. Το δωμάτιο μου οι 3 τοίχοι είναι καλυμμένοι από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι από βιβλιοθήκες με βιβλία. Εντάξει έχει κάποια λογοτεχνικά του Ιμπρεσιονισμού, των Ρώσων ποιητών συλλογές της Σ.Ε., κάποια μηχανολογικά του τελευταίου άνδρα της (είχα ανοίξει ένα που ήταν πιο παλιά και από τον Λένιν). Όλα στα ρωσικά. Εφόσον είναι απολύτως μόνη πλέον στη Μόσχα χωρίς κανένα άλλον στην ζωή της έχει ορίσει τα πάντα στο όνομα μου και τι θα ήθελε να κάνω με το κάθε αντικείμενο στο διαμέρισμα. Παρόλα αυτά το μεγάλο μας θέμα είναι τα βιβλία. Ναι τα βιβλία. Τι θα τα κάνουμε όλα αυτά? Απ' την μία σκεφτόμαστε να πουλήσει μερικά, απ' την άλλη να χαρίσει τα περισσότερα σε βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, αν και αρκετά ήδη υπάρχουν εκεί ή ακόμη και της πόλης (αν τα δεχθούν η πολιτική κάθε τόπου διαφορετική ). Είναι όλα τα βιβλία βαριά και μεγάλα όποτε να τα κουβαλάω πέρα δώθε δεν γίνεται. Δεν μένω Μόσχα καν. Η μόνη ευχάριστη λύση είναι να τα χαρίσουμε. Αλλά πού? Μήπως γνωρίζει κανείς από βιβλιοθήκες πχ στην Ευρώπη ή πανεπιστήμια που θα δεχόντουσαν βιβλία στα Ρώσικα απλά για εμπλουτισμό και έρευνας για τους φοιτητές? Ή ακόμη να ψηφιοποιηθούν και να ανέβουν στο ίντερνετ? Ή κάποια άλλη εκδοχή για το μέλλον τους?
-russian books are calling
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Τα βιβλία αυτά είναι παλιά οπότε έχουν ιστορική αξία και κάποια από αυτά δεν θα έχουν επιστημονική, παρά μόνο σε ιστορικό πλαίσιο. Οι επιστήμες αυτές έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια και αλλάζουν συνέχεια. Η ψηφιοποίηση απαιτεί χρόνο και χρήμα, και γίνεται όταν υπάρχουν βιβλία αξίας από ιδρύματα που έχουν κονδύλια, δηλαδή όχι συχνά. Επειδή είναι ρωσικά όλα προφανώς είναι πιθανότερο να ενδιαφερθεί κάποιο ίδρυμα, οργανισμός ή πανεπιστήμιο στη Ρωσία, αλλά νομίζω ότι αυτό που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να τα καταγράψεις, γιατί με γενικές περιγραφές κανείς δεν θα ενδιαφερθεί. Κάποια από αυτά τα βιβλία θα είναι αξίας, και κάποιοι θα τα θέλουν αλλά δεν θα είναι όλα. Αν είναι πενήντα δεν είναι πολλά. Η καταγραφή και η φωτογράφιση είναι το πρώτο που πρέπει να κάνεις. Για το ποια πανεπιστήμια θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται δεν ξέρω. Ίσως έχει κάποια ιδέα κάποιος αναγνώστης;
(Τι ωραία όμως, να έχεις να διαχειριστείς κάτι τόσο συναρπαστικό! Εγώ στη θέση σου θα έκανα έρευνα να μάθω τι είναι το κάθε βιβλίο και σίγουρα θα κρατούσα μερικά.)
σχόλια