__________________
1.
Έχω κόρη στην εφηβεία και πρόσφατα είμαι χωρισμένη. Οι αντιδράσεις της είναι πολύ έντονες. Μου μιλάει απότομα και ειρωνικά. μου λέει ότι δεν αντέχει και θα αυτοκτονήσει. Ότι θα μας δείξει εμάς(???) Ότι θέλει να φύγει, να μην της μιλάω κτλ. Στο σχολείο οι καθηγητές της έχουν την καλύτερη γνώμη για τον χαρακτήρα της, που σημαίνει ότι αντιδρά μόνο απέναντι μου έτσι. Πως να την αντιμετωπίσω, στενοχωριέμαι πολύ με το φέρσιμο της. Ξέρω ότι δεν με θεωρεί υπεύθυνη για τον χωρισμό, την ρώτησα την γνώμη της πριν το κάνω και με στήριξε, μου έχει πει ότι είναι η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει και μένει μαζί μου συνέχεια. Όπου πάω θέλει να έρχεται μαζί μου, το αντίθετο με τον πατέρα της, δεν προτιμά να περνά χρόνο μαζί του. Αλλά έχουν καλή σχέση επίσης. Πως να της φέρω, όταν με φέρνει στα όρια μου συνέχεια? Ευχαριστώ
-Αγαπητή Α μπα, είμαι ή Κάτια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι αδύνατον να πάρεις χρήσιμες συμβουλές για κάτι τόσο περίπλοκο όπως είναι η σχέση σου με την κόρη σου από αγνώστους στο ίντερνετ. Δεν είναι συνταγή που χρειάζεται λίγο διόρθωση στις αναλογίες. Μας περιγράφεις την σχέση σου από την δική σου πλευρά, αυτό δεν σημαίνει ότι βλέπεις τα πράγματα αντικειμενικά. Ας πούμε μπορεί να μην σε θεωρεί υπεύθυνη για τον χωρισμό, αλλά αυτό δεν αποκλείει να σε κατηγορεί που εξαιτίας του διαζυγίου άλλαξε η ζωή της.
Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας σε ειδικό για να συζητήσεις τα θέματα που έχεις με την κόρη σου. Το περιγράφεις σα να έχει η κόρη σου ένα πρόβλημα και εσύ πρέπει να της το λύσεις, όμως αυτό που συμβαίνει είναι ότι το πρόβλημα το έχεις εσύ, και το πρόβλημα είναι η σχέση που έχεις με την κόρη σου. Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις, αν δεν ξέρεις από πού πηγάζει η επιθετικότητα και οι αντιδράσεις της, και ειδικά επειδή είσαι πολύ πρόθυμη να θεωρήσεις ότι δεν φταις εσύ (δεν είναι απαραίτητο να φταις για το διαζύγιο, μπορεί να φταις για διάφορα άλλα όμως) το καλύτερο είναι να μην αυτοσχεδιάσεις και να αναζητήσεις βοήθεια. Θα είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για τη σχέση σας.
__________________
2.
Αγαπητή Α-μπα. Έχω μια απορία σε σχέση με τα προσκλητήρια. Έχω μια θεία η οποία έχει δύο παιδιά. Μια κόρη παντρεμένη και έναν γιο γύρω στα 30,ελεύθερο που ζει μόνος του. Πέρυσι κάναμε το γάμο μας. Έδωσα δύο προσκλητήρια, ένα στη θεία μου και ένα στην κόρη της. Ο ξάδερφος μου ήρθε στο μυστήριο αλλά όχι στο γλέντι. Τότε δεν έδωσα σημασία αλλά αργότερα μου είπαν πως δεν ήταν σίγουρος αν είναι καλεσμένος (όχι ο ίδιος, τρίτοι συγγενείς). Και σε ρωτώ. Αυτό το νόημα δεν έχει το ότι γράφουμε " οικογένεια τάδε"; Αφού δεν έχει κάνει δική του οικογένεια, δεν θεωρείται κατά κάποιον τρόπο ότι ανήκει ακόμα στην πατρική; Έκανα γκάφα γ αυτός είναι περίεργος; Ευχαριστώ.
-ξαδέρφη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ούτε εγώ είμαι ξεφτέρι σε αυτά, αλλά θα είχες γλιτώσει παρεξηγήσεις αν είχες στείλει τα προσκλητήρια στο σπίτι του καθένα με το ταχυδρομείο. Ο ξάδερφος είναι τριάντα χρονών και μένει μόνος του, δεν είναι προστατευόμενο μέλος για να είναι απολύτως αυτονόητο ότι περιλαμβάνεται στην πρόσκληση της μαμάς του. Αυτό είναι το νόημα του «οικογένεια τάδε», αλλά δεν αποκτούμε δική μας υπόσταση μόνο όταν παντρευόμαστε. Αυτά ίσχυαν παλιά που ο κόσμος παντρευόταν στα 18, αν κάποιος δεν παντρευτεί ποτέ, θα ανήκει στη μαμά του μέχρι τα εξήντα; Έκανες ελαφριά γκάφα αλλά και αυτός είναι ελαφρώς περίεργος, κρίμα που δεν διευκρινίστηκε το θέμα πριν τον γάμο.
__________________
3.
Αγαπητη Αμπα, αλλα σπουδασα και σε αλλα δουλευω. Οι σπουδες μου ηταν αγαπημενες επιλογες, ηθελα να μαθω, να καταλαβω, να μορφωθω, να βρω απαντησεις σε μια σειρα ερωτηματων, να αποκτησω ερεθισματα που τοσο απουσιαζαν απο την ανατροφη μου. Να μου πεις τωρα...πας και σπουδαζεις αντικειμενα με αβεβαιο επαγγελματικο μελλον για να καλυψεις τη σωρευμενη ελλειψη ερεθισματων μεσα στο σπιτι. Ναι το εκανα. Και στα 18 αυτο δεν το ερμηνευα ετσι αλλα μετα καταλαβα οτι επαιξε πρωτευοντα ρολο ως συνθηκη. Και προσπαθησα οσο μπορουσα και μου επετρεπαν τα οικονομικά δεδομενα αλλα και οι περιορισμοι της προσωπικοτητας μου (και ντροπαλη και χωρις αυτοπεποιθηση) αλλα δουλεια σχετικη δε βρηκα. 13 χρονια βρισκομαι σε μια ασχετη εργασια και καθε χρονο κανω παραλληλα σεμιναρια σε πραγματα γυρω απο τις σπουδες μου ωστε να αποκτησω την ετοιμοτητα και κυριως το κουραγιο να ξαναπροσπαθησω δυναμικα για αυτο που με ενδιαφερει και πλεον το εχω προσδιορισει. Στα 35 σου συνεβη? Ναι στα 35 και το ερωτημα ειναι...υπαρχει ελπιδα για εκκινηση σε εναν νεο επαγγελματικο βιο δεδομενης της ηλικιας, της απειριας και των οικονομικων συνθηκων στη χωρα?Η θεληση μου ειναι αραγε αρκετη?
-Δαφνη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η θέληση από μόνη της δεν είναι αρκετή για τίποτα, πάντα είμαστε ένα μέρος ενός συνόλου, ποτέ δεν ορίζουμε εμείς τα δεδομένα. Ακόμα και αν ζούμε ως ερημίτες σε μια σπηλιά, παραμένουμε μέρος της φύσης. Εκτός από θέληση χρειάζεται η ευκαιρία, η δυνατότητα και η τύχη. Ελπίδα όμως βέβαια και υπάρχει. Εφόσον υπάρχει πρόθεση, υπάρχει και ελπίδα. Θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερα αν δεν έκανες τόσο κόπο να μην μας αποκαλύψεις ούτε μια λεπτομέρεια από αυτόν τον μυστηριώδη επαγγελματικό τομέα.
__________________
4.
Αγαπημένη αμπα..κοντεύω τα 30 κι ακόμα φοβάμαι τους γονείς μου και κυρίως τον πατέρα μου..μετά τις σπουδές γύρισα στο πατρικό μου γιατί βρήκα δουλεία και επειδή πίστευα πως μεγαλώνοντας θα με έβλεπαν αλλιώς και δε θα είχα θέμα ανεξρτησίας..το κυριότερο είναι πως δεν μπορούν να σκεφτούν πως θα έχω σχέση χωρίς γάμο..ειδικά ο πατέρας μου θεωρεί ανήθικο οτιδήποτε γίνεται χωρίς την ευλογια γονεων κι εκκλησιας κ είναι απόλυτος σ αυτό. έχω μια σχέση εδω και αρκετά χρόνια χωρίς να το ξέρουν και βασανίζομαι γιατί δε μπορώ να κυκλοφορήσω ελεύθερα.. ξέρω ότι αν το μάθαινε ίσως και να γινόταν βίαιος και τρέμω στην ιδέα ότι πρέπει να τον αντιμετωπίσω. ντρέπομαι γι αυτη την αδυναμία μου και έχω ενοχές διαρκώς..εχω τρομερό άγχος που κάποιες φορές με επηρεάζει και σωματικά κάποιες φορές. σκέφτομαι να αλλάξω πόλη αλλά έχω μια καλή δουλειά εδω και πάλεψα πολύ γι αυτό χρόνια.. ίσως αποφεύγω να ενηλικιωθώ και ρίχνω όλη την ευθύνη στους γονείς μου για τη δική μου ανικανότητα?
-Μαρια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι δική σου η ανικανότητα αν φοβάσαι τον πατέρα σου για την βιαιότητα του. Η απειλή είναι ήδη κακοποίηση, δεν χρειάζεται να το κάνει πράξη.
Πρέπει να φύγεις από το σπίτι. Δεν γίνεται να τους αλλάξεις, δεν γίνεται να τον κάνεις να δει τα πράγματα αλλιώς, δεν έχει σημασία πόσο χρονών είσαι, δεν θα σε σεβαστεί επειδή αυτό είναι το αυτονόητο, όπως βλέπεις, δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Δεν θα δικαιωθείς μόνο αν σε δεχτεί όπως είσαι, ούτε χρειάζεται να δικαιωθείς στα μάτια του. Αυτό που χρειάζεται είναι να προστατέψεις τον εαυτό σου και να απομακρυνθείς από ένα περιβάλλον στο οποίο νιώθεις απειλή και κίνδυνο κάθε μέρα. Εφόσον έχεις δουλειά μπορείς να αλλάξεις σπίτι, δεν χρειάζεται να αλλάξεις πόλη, αν και ίσως θα ήταν καλύτερο για να μην ξέρουν καθόλου τι κάνεις. Για να βρεις την δύναμη χρειάζεσαι βοήθεια, έχεις υποφέρει πολύ με όλη αυτή την καταπίεση και οι σωματικές αντιδράσεις δείχνουν ότι πρέπει να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου το συντομότερο. Πήγαινε σε ψυχολόγο, κάνε αυτή την κίνηση, δεν χρειάζεται να το πεις σε κανέναν, αλλά κάνε το.
__________________
5.
Καλησπερα,
Θα ηθελα να ρωτησω τι κανεις σ ενα θεμα κοινοτυπο πια : μητερα-κορη = ανταγωνισμος. Πολλα τα προβληματα στο σπιτι μας πια εξαιτιας της. Δυο χρονια πριν επισκευτηκε "με το ζορι" ψυχολογο. Διαγνωση : ναρκισσιστικη διαταραχη προσωπικοτητας. Δ ηξερα οτι η τρελα της για καθε λεπτομερεια, απο την εμφανιση της μεχρι την καθαριοτητα του σπιτιου κ την διατηρηση του ως "μαυσωλειο", ειχε κ ονομα. Οχι απλα δ εχει αλλαξει απο την επισκεψη της στον ψυχολογο αλλα εχει γινει ανυποφορη. Φυσικα δ το παραδεχτηκε ποτε το προβλημα της. Παλια ειχαμε πολυ καλες σχεσεις... απο μακρυα, οσο ημουν φοιτητρια. Απο τοτε π επεστρεψα κ ζουμε ολοι μαζι (οικονομικα θεματα) μου απευθυνεται μονο για να μου κανει παρατηρησεις. Τπτ δεν κανω σωστα γι αυτην αλλα αυτο δ με αφορα. Ξερω οτι δ ειναι δικο μου προβλημα. Απλα με εκνευριζει, μ χαλαει τη θετικη διαθεση που πραγματικα προσπαθω να διατηρω με δυσκολια πια. Δεν με αφηνει να ζω το σπιτι μου(γιατι ειναι και δικο μου) , δεν μπορω να φερω τους φιλους μου, ειναι παντα αγενης και δειχνει τη δυσαρεσκεια της. Δουλευω σπιτι συνηθως κ γκρινιαζει που εχω, απο αναγκη, μετατρεψει την τραπεζαρια σε γραφειο. Επρεπε βλεπεις εκει να ειναι τα βαζα κ τα σεμεδακια της. Κανει μεγαλη διακριση αναμεσα σε εμενα κ τον αδερφο μου. Εχω μαζεψει χρηματα και επιτελους θα καταφερω να φυγω απο εκει. Λυπαμαι που νιωθω ετσι αλλα περισσοτερο που εχω αλλαξει εξαιτιας της. Εχω γκουγλαρει οπως λες κ εσυ για το ναρκισσισμο γονεων κ πως επηρεαζει τα παιδια κ πολλα χαρακτηριστικα δυστυχως τα εχω. Ωρα μου κ εμενα να επισκευθω ψυχολογο κ να γινω οπως ημουν πριν συγκατοικησω μαζι της.
Ευχαριστω!!!
- Λιζα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, αν πράγματι ήταν αυτή η διάγνωση, είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και βαθύ από το κοινότυπο (edit: κοινότοπο) θέμα του ανταγωνισμού μεταξύ κόρης και μητέρας. Αυτό δεν γιατρεύεται, περιορίζεται μόνο με θέληση και θεραπεία. Από μόνο του δεν θα περάσει πάντως, μάλλον χειρότερα θα γίνει. Φυσικά και πρέπει να επισκεφτείς ψυχολόγο, είναι πάρα πολύ δύσκολη η συμβίωση με έναν τέτοιον άνθρωπο και μπορεί να σε διαβρώσει, και επείγει να φύγεις από εκεί όσο πιο γρήγορα γίνεται.
__________________
6.
Αγαπητή Α μπα,
Εδώ και καιρό είμαι ερωτευμένη με ένα αγόρι,5 χρόνια μεγαλύτερό μου,(είμαι 19),με τον οποίο έχουμε κοινές παρέες,φιλους,και μένουμε στην ίδια πόλη. Είμαστε καλοί φίλοι,και μιλάμε πολύ,και πάση θυσία,θα ηθελα να τον κρατήσω στην ζωή μου.
Του είπα πριν λίγες μέρες πώς αισθάνομαι για αυτόν, αλλα αυτός μου είπε ότι δεν αισθάνεται το ίδιο,δεν μου φέρθηκε όμως άσχημα, ειπε οτι θελει να μείνουμε φίλοι, αλλα από τότε δεν έχουμε την ίδια επικοινωνία που είχαμε πριν του το πω. Θα ήθελα να ξέρω πώς θα μπορούσα να τον κάνω να συνειδητοποιήσει ότι θέλω να παραμείνουμε φίλοι, αλλα και πώς εγώ η ίδια μπορώ να προχωρησω παρακάτω.
- Λένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν μπορείς να κάνεις τον άλλον να «συνειδητοποιήσει» κάτι. Δεν μπορείς να κάνεις τους άλλους να νιώσουν αυτό που θέλεις να νιώσουν, αν ήταν έτσι θα τον έκανες να σε ερωτευτεί. Για να προχωρήσεις παρακάτω πρέπει εσύ να είσαι σίγουρη ότι θέλεις να είσαι φίλη μαζί του, χωρίς να ελπίζεις σε κάτι περισσότερο. Ως τώρα η σχέση σας για σένα είχε αυτόν τον ηλεκτρισμό. Αντέχεις να τον βλέπεις γνωρίζοντας ότι για αυτόν δεν υπάρχει; Πώς θα σου φαινόταν αν τα έφτιαχνε με μια κοπέλα και την έφερνε στην παρέα σας; Φίλος σημαίνει φίλος, όχι φίλος μέχρι να αλλάξει γνώμη. Αν εσύ το έχεις δεχτεί και είσαι απολύτως σίγουρη και εντάξει με την φιλική σχέση, θα το καταλάβει πολύ σύντομα, αρκεί να μην βιάζεσαι. Και προσοχή, όχι στις ανακοινώσεις, όχι στις προγραμματικές δηλώσεις, όχι στις μεγάλες κουβέντες!
_________________
7.
Αγαπητη Αμπα καλησπερα...ήθελα να ρωτησω κάτι σχετικό με τη σχέση μου. Πάντα θεωρουσα ότι με τη σχέση σου συζητας τα παντα, συμβουλεύει ο ένας τον άλλον, θαυμάζει ο ένας τον άλλον, στηρίζει ο ένας τον άλλον. Εγώ ξαφνικά - ισως όχι και τόσο - ενιωσα ότι ο εδώ και 3 χρόνια συντροφος μου να μην ενδιαφέρεται. Δεν ξέρω αν έκανα κάτι λάθος γι αυτό και θα στο γράψω να μου πεις τη γνώμη σου. Βρίσκω μία δουλειά λοιπόν ως freelancer από απόσταση. Κάνω interview, ενθουσιάστηκαν και με ήθελαν. Τηη ίδια μέρα λοιπόν το λέω στο αγόρι μου,του στελνω τα στοιχεία της εταιρείας και ζητάω τη γνώμη του.Τ ου τα περιέγραψα λοιπόν, του είπα τους προβληματισμούς μου, και την επόμενη μέρα του έστειλα και ποιος είναι αυτός της εταιρειας, μιας και το αγόρι μου είναι καιρό στην αγορά εργασίας. Μου τους ψιλοθαβει λοιπόν, ότι πάνε να με βάλουν να κάνω πολύ δουλειά με λίγα λεφτά και να με εκμεταλλευτούν, ότι δεν έχουν κάνει και καμιά σοβαρή δουλειά κι ότι θα το ψάξει και θα μιλήσουμε το βραδακι γιατί ήταν πολύ busy. Εγώ λοιπόν ξαναμιλησα με την εταιρεία, μου λένε την προσφορά τους, λίγα τα λεφτα, πιο full time από αυτό που είχα καταλάβει και τους λέω θα το σκεφτώ. Περιμένω λοιπόν όλη μέρα να μιλήσω με το αγόρι μου, μία είχε δουλειά, μετά τζιμ, έφτασε δώδεκα το βράδυ άλλα πλέον είχα ήδη ξενερωσει που δεν μου έδωσε σημασία και δεν του μίλησα. Την επόμενη μέρα τον παίρνω τηλ, εξαφανιζολ, μετά μου στέλνει μνμ, και μιλαγαμε φυσιολογικά, μέχρι που τον ρωταγα για τη δουλειά και τι θα πρότεινε να κάνω. Και με γραφει παλι. Εγω όμως πήρα την εταιρεία κι ένα τέλει την απέρριψα ψιλοεπηρεασμενη και από το θαψιμο που μου χε κάνει το αγόρι μου. Τον ξαναρωταω αργότερα αν πιστεύει ότι έκανα βλακεία, με γράφει. Τον παίρνω τηλ κι άρχισα να παραπονιέμαι που δεν ασχολείται μαζί μου, που ήθελα τη γνώμη του κι ήταν εξαφανισμένος.. και μου απαντά μαλακια που το απέρριψες, και λέω μα γιατί, και απαντά μα τι εγινε, ποιους απέρριψες, δεν έχω καταλάβει, δεν μου έχεις πει τίποτα, γιατί τους απέρριψα....κι όλα αυτά ενώ μόλις πριν δύο μέρες του χα πει όλα τα στοιχεία της κατάταξής, ο ίδιος είχε εκφράσει μία στάση αρνητική κι ότι με δουλεύουν.. και ξαφνικά σα να μη θυμόταν τι ήταν αυτή ή δουλειά... Και τελικά τα συναισθήματα μου είναι τόσο μικρά αυτή τη στιγμή, είναι δυνατόν να μη σε ακούει το αγόρι σου ή να μην ασχολείται με κάτι που σε προβληματίζει?? Και στο τέλος σκέφτηκα...ρε μπας και ζήλεψε οντασ ανταγωνιστικός στις δουλειές?? Τι έκανα λάθος?στεναχωριεμαι άδικα???
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν στενοχωριέσαι άδικα. Μας λες την ιστορία, αλλά παραλείπεις τα σημαντικά, όπως γιατί στην αρχή γράφεις ότι «ίσως και όχι και τόσο ξαφνικά» ένιωσες ότι ο εδώ και τρία χρόνια σύντροφος σου δεν ενδιαφέρεται. Άρα κάτι ξέρεις, και αποφεύγεις να το σκεφτείς, όπως ότι ξέρεις ότι είναι ανταγωνιστικός, αλλά το αναφέρεις τελευταίο. Φυσικά και είναι δυνατόν να μην σε ακούει το αγόρι σου και να μην ασχολείται με κάτι που σε προβληματίζει, το σημαντικό είναι να ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό, και αν μπορείς να το δεχτείς ή όχι.
Η αρχική του αντίδραση, ότι δεν αξίζει αυτή η δουλειά, ήταν ύποπτη από την αρχή. Το πρώτο που έπρεπε να σου πει είναι το συγχαρητήρια. Ποτέ δεν είναι αυτονόητο ότι κάποιος θα σου προτείνει δουλειά, και το τι δουλειά είναι έρχεται δεύτερο, η εμπιστοσύνη που σου δείχνουν είναι το πρώτο. Η εξαφάνιση σου στη συνέχεια ακόμη πιο ύποπτη. Θα μπορούσε να είναι απλή αδιαφορία, θα μπορούσε όμως να είναι και αυτό που λες: ότι ένιωσε ανταγωνιστικά και προσπάθησε να μειώσει μια επιτυχία σου, υποβιβάζοντας την αξία της. Μάλλον είναι η ώρα να δεις κατάματα κάτι που ως τώρα είχες βάλει στην άκρη. Αυτά που αισθάνεσαι αυθόρμητα μέσα σου για το ποιος είναι, αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκύπτουν στη συμπεριφορά του, αυτά ακριβώς πρέπει να ακούς και να τα αφήνεις να φτάσουν στην επιφάνεια και να γίνουν συγκεκριμένες λέξεις.
σχόλια