ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικά, λυπάμαι πολυ. Ίσως να μην σε νιωθω 100%, διότι δεν εχω βιώσει κατι παρόμοιο. Ομως ξερω οτι ειναι αρκετα δύσκολο. Επέτρεψε στον εαυτό σου για ενα εύλογο χρονικό διάστημα να θρηνήσει κατάλληλα.Στην συνεχεια, προσπάθησε να καταλάβεις πως ο θάνατος ειναι και αυτος μέρος της ζωής και ολοι μας κάποια στιγμη θα "φύγουμε" απο δω. Να εισαι πάντα ευγνώμων για τις αναμνήσεις σας και να κρατιέσαι παντα απο αυτές. Μην στέκεσαι στον θάνατο του αγαπημένου σου ατόμου, αλλά στην χαρά που σου χάρισε στην ζωη σου.Είτε εισαι πνευματική είτε οχι, θα νιωθεις οτι ο άνθρωπος αυτος θα ειναι διπλα σου, επειδη στην πραγματική έννοια, ετσι ειναι. Όσο θα τον φέρνεις στην σκέψη σου και ολες τις εμπειρίες, μαζι με ολα όσα έμαθες μεσα απο αυτές, θα καταλάβεις απο μονη σου πως δεν εχει φυγει εντελώς.Το πιο σημαντικό πραγμα, ειναι να θυμασαι πως δεν μπορεις να παρακάμψεις ενα πένθος/μια λύπη. Αλλά σε καποιο σημείο, θα χρειαστείς να προχωρήσεις παρακάτω. «ποτέ δεν μπορεις να ξεχασεις ή να προσπεράσεις κάποιον θάνατο. Απλώς μαθαίνεις να προχωράς χωρίς αυτους".Μεσα απο την καρδια μου σού ευχομαι να βρεις ολο το κουράγιο...

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με στεναχώρησε η εξομολόγησή σου :( Ότι και να σου πούμε εμείς δεν μπορεί να σου φέρει ανακούφιση, μόνο ο χρόνος μπορεί να βοηθήσει λιγάκι. Μήπως να γυρίσεις στο πατρικό σου για λίγο; Σε τέτοιες καταστάσεις η μοναξιά είναι ανυπόφορη.. ίσως η στήριξη της μητέρας σου να είναι απαραίτητη. Επιπλέον ίσως να ήταν καλό να μετακομίσεις σε άλλο σπίτι, το να είσαι στο ίδιο σπίτι που ζούσατε μαζί και όλα να τον θυμίζουν δεν σε βοηθάει να προχωρήσεις... ανάλογα βέβαια και το πότε έγινε. Αν είναι νωπό τότε το να βρίσκεσαι με τα πράγματά σου ίσως να βοηθήσει με το πένθος σου, αλλά αν έχει περάσει καιρός τότε καλύτερα να μετακομίσεις. Τι να πω... καλό κουράγιο εύχομαι και να μπορέσεις κάποια στιγμή αν όχι να το ξεπεράσεις, να βρεις ξανά ένα όμορφο νόημα στη ζωή σου και να συνεχίσεις... κι αυτός το ίδιο θα ήθελε για σένα! Συλλυπητήρια

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς πως είναι να χάνεις τον άνθρωπο σου. Η ζωή όντως είναι άδικη πολλές φορές όταν μας παίρνει τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ο χρόνος όντως κάνει δουλειά αλλά οι πληγές πάντα μένουν. κουράγιο κορίτσι μου. Η ζωή κάποια στιγμή θα σου τα φέρει αλλιώς. Πένθησε όσο θέλεις και όταν νιώσεις έτοιμη θα προχωρήσεις παρακάτω. Υπάρχουν πάντα άνθρωποι για μας κάπου εκεί έξω. Πραγματικά λυπάμαι όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε συνανθρώπους μου και ας μην τους ξέρω. Σου εύχομαι καλή δύναμη και μην το βάζεις κάτω. Αυτά που συμβαίνουν στις ζωές μας σπάνια μπορούμε να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε. Ελπίζω να βρεις την ευτυχία όσο και ακατόρθωτο να σου φαίνεται αυτή τη στιγμή. Γιατί κάποια στιγμή θα έρθει....

Το να χάνει κάποιος ένα αγαπημένο πρόσωπο κάτω από τραγικες συνθήκες είναι πολύ δύσκολο. Πόσο μάλλον έναν άνθρωπο με τον οποίο σχεδίαζε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του μαζί. Τι να πω. Η ζωή γίνεται πολύ σκληρή κάποιες φορές.

Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω αφάνταστα :'(Κατά κάποιον τρόπο, βιώνω κι εγώ έναν μικρό θάνατο κάθε μέρα... :(