Ο κόσμος με ρωτάει πόσες αισθητικές επεμβάσεις έχω κάνει. Αν έχω κάνει χείλια... μπούστο, γλουτούς, αυξητική, ανόρθωση, λιποαναρρόφηση, λίφτινγκ, μπότοξ... Με ρωτάει αν έχω κάνει πλαστικές για να με κουτσομπολέψει. Κι η απάντηση είναι πάντα η ίδια: «Ναι! Και το λέω! Δε ντρέπομαι!». Οι περίεργοι με ρωτάνε αν τα βυζιά μου είναι αληθινά ή ψεύτικα.
Τα βυζιά μου είναι μέρος του σώματος μου. Κομμάτι της ύπαρξης μου. Ζω μ' αυτά και μαζί τους. Τα βλέπω, τ' αγγίζω, τα μυρίζω, τα γεύομαι... Το ίδιο μπορείς να κάνεις κι εσύ αν στο επιτρέψω. Τα φέρω πάνω μου... και μέσα μου. Τα αισθάνομαι. Έρχονται μαζί μου στη δουλειά, στο γυμναστήριο, στα μαγαζιά, στα ραντεβού... Είναι πάντα εδώ και κάνουμε τα πάντα μαζί. Μου αρέσει να τα ζουλάω, να κάνω σεξ μ' αυτά, να τα πλένω στο ντους. Με νευριάζουν όταν μου κρύβουν την τηλεόραση ή την οθόνη του λάπτοπ κι όταν κοιμάμαι μπρούμυτα ή τρέχω. Με κάνουν περήφανη όταν ξεπετάγονται απ' τη μπλούζα ή το στενό φόρεμα και με δυσαρεστούν όταν πρέπει να κάνω μαστογραφία. Τα βυζιά μου φυσικά... και είναι αληθινά!
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι σήμερα έχουν μπερδέψει την έννοια του «αληθινού» με εκείνη του «φυσικού». Απορώ πως επήλθε αυτή η σύγχυση! Το μη φυσικό, που σχετικό είναι κι αυτό, δε σημαίνει ότι δεν είναι κι αληθινό. Το φυσικό είναι βολικό. Αλλά δεν έχει μεγαλύτερη αξία από το τροποποιημένο -''κατασκευασμένο''. Από πότε άλλωστε το επίκτητο, αυτό που κατακτιέται μειονεκτεί απέναντι σ' αυτό που δεν κατακτήθηκε αλλά χαρίστηκε χωρίς κανένα κόπο ή απόφαση - επιλογή, είτε αυτό τυχαίνει να αρέσει ως έχει στον ''ιδιοκτήτη'' του, είτε αυτός δεν επέλεξε, αποφάσισε, τόλμησε, επιδίωξε ποτέ την αλλαγή του;
Όχι, το στήθος μου δεν είναι ξένο. Είναι δικό μου. Δε θα μπορούσε να είναι «πιο δικό μου»! Αφού το διάλεξα, το πλήρωσα με τα χρήματα του ιδρώτα μου, γυμνώθηκα και ξάπλωσα στο χειρουργικό κρεβάτι και πέρασα από νυστέρι και από μήνες ανάρρωσης για να τ΄ αποκτήσω. Το στήθος μου δε μου χαρίστηκε - το κατέκτησα!
Αλλά έτσι κι αλλιώς το σώμα (όπου σώμα και φυσικά χαρακτηριστικά εν γένει) που ζούμε δεν είναι κάτι εξαρχής τελειωτικά δοσμένο σε μας. Το σώμα μας το πλάθουμε εκούσια ή ακούσια, όπως και το πρόσωπο μας και γενικά τα φυσικά χαρακτηριστικά μας. Αλλάζει με το χρόνο, με την εξέλιξη μας, με τις επιλογές που κάνουμε...
Κι η ομορφιά δεν είναι κάτι που φυσικά τυχαίνει ή δωρίζεται. Δεν είμαι όμορφη/-ος απλώς επειδή η φύση με έκανε - με γέννησε έτσι. Είμαι όμορφη επειδή αισθάνομαι όμορφη κι αυτό εν μέρει το πετυχαίνω με το να ζω στο σώμα που διαλέγω. Δε θα μιλήσω για ασχήμια, γιατί δεν υπάρχει. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να είναι καταπληκτικά όμορφοι μες τη δική τους ξεχωριστή ομορφιά. Αρκεί να νιώθουν έτσι! Η ομορφιά είναι πάντα γνήσια γιατί είναι πηγαία!
Διατηρώ, εμπλουτίζω, κατασκευάζω, ευλογώ ή απαρνούμαι την προσωπική ομορφιά μου αναλαμβάνοντας κάποια δράση. Διαλέγω και τροποποιώ το σώμα και την εμφάνιση μου κάθε φορά που επιλέγω συνειδητά ή ασυνείδητα ν' αδυνατίσω, να παχύνω, να γυμναστώ ή όχι, να βάψω, να κόψω, να μακρύνω τα μαλλιά και τα νύχια μου, κάθε φορά που βγάζω τα φρύδια μου, που κάνω αποτρίχωση. Αλλά κι όταν φτιάχνω το μακιγιάζ μου κι όταν διαλέγω το ντύσιμο μου˙ Κι όταν επιλέγω και φοράω σουτιέν μπορώ να κάνω τα βυζιά μου να δείχνουν όπως θέλω - επιλέγω μέσα σ' αυτό για όσο το φοράω. Όπως αληθινά εγώ που όταν φορώ το σουτιέν μου, το στήθος μου είναι δυο στητές και σταθερές μπάλες που στέκονται ψηλά στο μπούστο μου κι όταν το βγάλω δυο άνισες μάζες που παρεκκλίνουν ελαφρώς αριστερά και δεξιά κι έλκονται προς τη γη. Το σώμα μας επιδέχεται αλλαγές, παροδικές ή πιο μόνιμες και ούτως ή άλλως πάντα μεταβάλλεται.
Αν είναι να κρίνεις έναν άνθρωπο επειδή επεμβαίνει στη φύση με μια αισθητική επέμβαση, κρίνε για τον ίδιο λόγο και με τον ίδιο τρόπο κι έναν υπέρβαρο άνθρωπο που γεννήθηκε ή έχει φυσική τάση να είναι αδύνατος επειδή τρώει ή έναν μυώδη επειδή γυμνάζεται, κρίνε εμένα επειδή ξυρίζω τα πόδια μου και προπάντων κρίνε τον εαυτό σου για τη δική σου επιρροή στο σώμα σου.
Θα μπορούσα λοιπόν να πω με ασφάλεια πως κάθε φορά που κάνω τα παραπάνω παρεμβαίνω στη φύση και στην αντανάκλαση της εικόνας της πάνω μου και την επηρεάζω. Το ίδιο κάνεις κι εσύ. Και κάνεις φυσιολογικά! Γιατί εσύ κι εγώ είμαστε μέρος αυτού που ονομάζουμε φύση - είμαστε η φύση! Κι είναι φυσιολογικό να επεμβαίνουμε σ' αυτή και στους εαυτούς μας. Δε μπορούμε να εννοηθούμε χώρια της, ούτε να έχουμε υπόσταση ως άνθρωποι.
Ό,τι κάνουμε και ό,τι είμαστε είναι επίσης φυσικό και φυσιολογικό, με τη λογική της φύσης. Αφού αυτά είναι δυνατότητες δοσμένες από τη φύση στη φύση, χάρη στη φύση, κατά τη φύση, σύμφωνα με τη φύση κι εξαιτίας της. Και ως εκ τούτου σ' έναν κόσμο φυσικό, δε μπορεί τίποτα να είναι μη φυσικό. Το μη φυσιολογικό δεν έχει ύπαρξη. Δε θα μπορούσε -αδυνατεί να έχει, όταν όλα είναι δομημένα, κατανεμημένα, δημιουργημένα από τη φύση, με τη δική της λογική. Κι είμαστε όλοι και κάνουμε αυτό που μας επιτρέπει η φύση. Γι' αυτό δε μπορεί και κανείς να μιλάει για παρά φύσει˙ Έτσι και τα σώματα μας και όλα πάνω μας και μέσα μας που εμείς τα τροποποιούμαι και τα αλλάζουμε και τα πλάθουμε και τα κατασκευάζουμε ή ανασκευάζουμε είναι επίσης φυσικά. Με ή χωρίς επεμβάσεις εξίσου φυσικά. Δεν είναι λιγότερο φυσικά αν τα έφτιαξε ή τα ανασκεύασε ο άνθρωπος με ό,τι η φύση του παρέχει, με τη δυνατότητα, την ικανότητα που του προσφέρει ή του επιτρέπει. Αφού κι αυτός δημιούργημα της φύσης είναι, άρα και τα δικά του δημιουργήματα, δημιουργήματα δικά της.
Φυσικό δεν είναι μόνο ό,τι φυτρώνει αλλά και ό,τι κατασκευάζεται από ένα μέρος της φύσης. Όπως και τα διαμερίσματα που ζούμε σήμερα δεν είναι σπηλιές, είναι σπίτια, μονοκατοικίες και πολυκατοικίες, είναι όμως το ίδιο καταλύματα. Αλλά και για σπηλιές αν θέλουμε να μιλήσουμε, αν τις τροποποιήσει ο άνθρωπος με φυλλωσιές ή ξύλα και λάσπη δεν θα 'ναι πιο αφύσικες απ' ό,τι πριν.
Έτσι και το στήθος ή το κάθε τι στο σώμα μετά την πλαστική ούτε ψεύτικο είναι και καθόλου ξένο προς τον άνθρωπο του γιατί ήταν πάντα έτσι εν δυνάμει. Αλλιώς και η ουλή στο χέρι μου από τη γρατσουνιά της γάτας μου που έμεινε σημάδι καθιστά το χέρι ξένο προς εμένα και λιγότερο αληθινό χέρι επειδή το τροποποίησε.
Όχι βέβαια πως πρέπει ή χρειάζεται να είναι κάτι φυσικό για να έχει αξία αλλά δε μπορεί να γίνει κι αλλιώς σ' ένα φυσικό κόσμο, παρά να είναι. Κι αν επιμένεις να πιστεύεις πως ο άνθρωπος είναι ξέχωρος από τη φύση και ''ανούσιος φύσης'', οπότε δε μπορεί παρά να παρεμβαίνει ή όχι σε αυτή, τότε καλώς παρεμβαίνει σε αυτή˙ Τότε επιβάλλεται να παρεμβαίνουμε στη φύση! Κι αυτό αποδεικνύεται, αφού η πλαστική είναι αναγκαία για κάποιους και κάποιες από μας, όπως για άλλους τα φάρμακα τους αλλά κι αυτούς αν θες μπορείς να τους καταλογίσεις παρέμβαση στη φύση, αφού και τα χάπια στο εργαστήριο του τα δημιούργησε ο άνθρωπος.
Όσο για την ''καλοπροαίρετη'' άποψη να αγαπάμε το σώμα μας όπως είναι, το να φροντίσω το σώμα μου με όποιο μέσο διαθέτω δεν δηλώνει έλλειψη αγάπης προς αυτό. Το να θέλω να το αλλάξω, μάλλον περισσότερο μπορεί να σημαίνει πως το αγαπώ βαθιά. Άλλωστε το σώμα ποτέ δεν «είναι», πάντα «αποκτιέται». Αγαπώ το σώμα μου και το δέχομαι δε σημαίνει το εγκαταλείπω ή το αφήνω στην τύχη του. Θα εξακολουθήσει να είναι το υπέροχο σώμα μου και μετά από την αισθητική επέμβαση. Ίσως λίγο πιο δικό μου από πριν. Υπάρχουν άνθρωποι που συμβιβάζονται κι ευχαριστιούνται εύκολα και άνετα με την εικόνα τους, καθώς το σώμα τους εξελίσσεται. Υπάρχουν άλλοι που πετυχαίνουν να ευχαριστιούνται στην εικόνα του σώματος ή/και του προσώπου τους στοιχεία που στο παρελθόν δεν τους άρεσαν. Και υπάρχουν και εκείνες κι εκείνοι που επιλέγουν να κοπιάσουν ίσως περισσότερο για ν' αποκτήσουν το σώμα ή/και το πρόσωπο, τα χαρακτηριστικά που επιθυμούν. Και όλα τα παραπάνω είναι εξίσου θαυμαστά!
Γι' αυτό αν έχεις περάσει ή αν σκοπεύεις να περάσεις απ' το χειρουργικό κρεβάτι ή καρέκλα και το νυστέρι ή τη βελόνα για ν' αποκτήσεις το σώμα ή το πρόσωπο που επιθυμείς, όχι αυτό που η ''άρρωστη κοινωνία'' σου επιβάλλει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κοίτα να 'σαι περήφανη/-ος! Αν η αλλαγή που θες να κάνεις ταιριάζει ή δεν ταιριάζει με τα πρότυπα ομορφιάς και τα κοινωνικά πρότυπα κοινής αποδοχής και στενομυαλιάς δεν έχει σημασία. Αρκεί να είναι καλή για 'σένα!
Γιατί ένας άνθρωπος θα πρέπει να ντρέπεται επειδή έχει κάνει πλαστική; Γιατί να το κρύβει ή να χρειάζεται θάρρος για να το αποκαλύψει; Θα έπρεπε να είναι περήφανη/-ος! Αν κάποιος πρέπει να ντρέπεται, αυτός είναι όποιος λέει το αντίθετο! Αν μη τι άλλο είναι το δικό της/του σώμα και θέλει πολλά... κότσια για να το κάνει πιο ταιριαστό σ' εκείνη/-ον!
Αν θαυμάζουμε μια φορά την ομορφιά την προσφερόμενη εξαρχής από τη φύση, δε θα έπρεπε να θαυμάζουμε δύο τουλάχιστον φορές την ομορφιά που αποκτήθηκε εκ των υστέρων;
Ελβίνα Τωμαδάκη
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 13.2.2017
σχόλια