ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τείνω να πιστέψω ότι το "καλό παιδί" έχει αντικαταστήσει τον όρο "χαλβάς". Ε παύεις να είσαι χαλβάς! Κι αυτό προυποθέτει δουλειά με τον εαυτό μας πάνω απ΄όλα.

Τεινω και μυκονο,ταμπελιτσες παντου. Δηλαδή απλα αν ο χαρακτηρας σου ειναι να εισαι σωστος,να μην παιζεις με συναισθηματα,ανθρωπους και καταστασεις,να εισαι ευθυς και ειλικρινης σε αυτα που νιωθεις,και γενικά να μην εκμεταλέυεσαι, εισαι χαλβας?

Όχι βέβαια. Αυτό κατάλαβες?Αλλά δεν αρκεί αν φέρεσαι καλά για να βγάλεις γκόμενα. Εξυπακούεται ότι θα φέρεσαι καλά σε όλους. Δεν κερδίζεις βραβείο για το αυτονόητο!!

αυτος ειναι ο ορισμος μου για το καλο παιδι,για αυτο και καταλαβα αυτο. Δεν περιμενεις βραβειο για το πως ειναι ο χαρακατηρας σου,ειναι σχεδον αδιανοητο ομως να έχει καποιος τετοια "μεταχειριση" οταν δειχνει τετοια στοιχεια συγκριτικα με καποιον που συμπεριφερεται στους αλλους λαθος.Ποσο μαλλον οταν τελευταια γινεται τοσος λογος για το οτι δεν υπαρχουν σωστα ατομα

Ξέρεις παρατηρώ μια τάση (ως μεγαλύτερη) και θέλω να την σκεφτείς λίγο. Οι μικρές ηλικίες έχουν γαλουχηθεί με το μοτίβο "είναι σημαντικό στην ζωή να μην σε 'ρίξουν' στο ζύγι". Δηλαδή κάνετε έναν λογαριασμό "εγώ τόσα έδωσα και πόσα πήρα τελικά?" κι αυτό είναι ένα θεμελιακό λάθος για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ενδεχομένως το διδαχθήκατε επειδή προηγούμενες γενιές πέρασαν μέσα από κακοποιητικές σχέσεις και σας έμαθαν να λειτουργείτε έτσι (είναι και έντονο περισσότερο στην Ελλάδα). Όμως έτσι φθηναίνει το δόσιμο και γίνεται ευτελές προϊόν συναλλαγής. Ο ερωτας δεν μπορεί να είναι προϊόν συναλλαγής. Είναι θεία τρέλλα και μεγαλείο. Δεν μπορεί να χωρέσει σε καλούπια "τόσο όσο". Δίνεις από το περίσσευμα της ψυχής σου. Και το σκέτο σεξ δόσιμο από το περίσσευμα της ψυχής σου είναι (πιστεύω). Με το σκεπτικό αυτό δεν υπάρχει πικρία γιατί δεν πήρες. Σημασία έχει ότι αξιώθηκες να νιώσεις! Εσύ ο ίδιος. Από μόνος σου. Να ζήσεις. Κι αυτό αρκεί. [Αν θέλει κανείς έρωτα κι όχι πάση θυσία δυαράκι στην Αργυρούπολη και 2 παιδάκια με έναν σκύλο συν μια καλή σύνταξη].

Αρχικά να σου πω ότι δεν απαντάς στο δικό μου ερώτημα/σχόλιο αλλά σχολιάζεις ένα γενικότερο γεγονός,με το οποίο δεν διαφωνώ εντελώς αλλά. Ναι μεν, είμαι της άποψης πως αν ένιωσες ερωτευμένος,είσαι κερδισμένος ακόμα και αν δεν υπάρχει ανταπόκριση ακριβώς γιατί το ένιωσες. Και αυτό είναι το ωραίο και το θεμιτό και το πρέπον, όμως όταν σου συμβαίνει επανειλημμένως είτε να μην βρίσκεις ανταπόκριση, είτε απλά να υπάρχεις για να τρέφεις εγωισμούς τότε ναι κάπου κάπου θυμάσαι οτι πρέπει να αγαπάς εσένα πρώτα απ όλα οπότε ξεκινάει η ψυχρή λογική και τα βάζεις στο ζύγι και μετράς και βλέπεις τι παίρνεις και τι δίνεις. Και αυτό δεν συμβαίνει λόγω των προηγούμενων γενεών αλλά των των τωρινών που η εντυπωσιοθηρια δίνει και παίρνει και έτσι προσπερνιούνται συχνά άτομα, όχι με αδιάφορη εμφάνιση αλλά όχι τόσο φανταχτερή.

Το ερώτημα δεν καταλαβαίνω ποιό είναι. "Γιατί όχι κι εμείς οι λιγότερο εντυπωσιακοί? Στο πηγάδι κατουρήσαμε?" Αυτό?Θα σε εκπλήξει αλλά υπάρχουν εντυπωσιακοί που δεν...και υπάρχουν και λιγότερο εντυπωσιακοί που μια χαρά κουτουπώνουν. Πίστεψέ με. Και μην πιστεύεις ότι ακούς από συνομηλίκους αλλά κι απ΄τις φωτό στο Facebook κλπ. Δεν συμμερίζομαι όλη αυτή την αυτομαστίγωση της νεολαίας για το πόσο επιφανειακή είναι η σημερινή πραγματικότητα και πόσο "πχιοτικοί" είναι οι παραπονούμενοι που υποτίθεται ξεχωρίζουν από την μάζα. Η ανάγκη να είσαι μάζα και ταυτόχρονα να ξεχωρίζεις από την μάζα είναι ένα ιδιαζόντως εφηβικό/μετεφηβικό φαινόμενο και το γεγονός ότι μοιρολατρείτε ενώ όλοι έχετε facebook και instagram και αλληλεπιδράτε μέσω αυτών (και βγάζετε και σοβαρά συμπεράσματα εξ αυτών) δείχνει ότι ακριβώς δεν έχετε ξεπεράσει την ανάγκη της επιβεβαίωσης. Ανθρώπινο μεν αλλά σας τραβάει πίσω. Η ωριμότητα (κι η συνεπακόλουθη αυτοπεποίθηση που χτίζεται εξαιτίας της) έγκειται ακριβώς εκεί. ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΕΙ η επιβεβαίωση του κόσμου. Και του επιθυμητού στόχου ακόμα. Κυριαρχεί ο δικός σου πυρήνας. Και εξαιτίας αυτού έλκεται και το επιθυμητό θήραμα στο τέλος. Ο Έσσε το έχει πει πανέμορφα έναν αιώνα σχεδόν πριν. "Η αγάπη δεν πρέπει να εκλιπαρεί ούτε να απαιτεί. Η αγάπη πρέπει να έχει την δύναμη να γίνει βεβαιότητα. Τότε παύει να έλκεται και αρχίζει να έλκει."Αν πέφτει βαρύς ο Έσσε δείτε μια φορά το Princess Bride. Γκαραντί θα μάθετε πράγματα (κι ας είναι πανέμορφος ο πρωταγωνιστής. Το νόημα να κρατήσετε)

Ωραία είναι όλα αυτά,αλλά κάπου κάπου είναι εξιδανικευμένα και ρομαντικά. Είμαι από αυτούς που κατέκριναν το να βγάζεις συμπεράσματα από σόσιαλ και την έξω εικόνα και όταν είδα ιδίοις όμμασι πόσο κοντά είναι τα δύο αυτά τρόμαξα. Επιπλέον το ότι χρησιμοποιείς facebook και instagram δεν σε κάνει απαραίτητα ένα με την μάζα. Εγώ τα χρησιμοποιώ γιατι με διευκολύνουν αφάνταστα στην επικοινωνία με τους φίλους μου(όσον αφορά το facebook),ενώ η φωτογραφία μ αρέσει γενικά,δεν ευθύνομαι που το instagram έγινε ένα μέσο να προωθήσει ο καθείς τα κάλλη του.Τέλος ο Eσσε δεν πέφτει βαρύς, όμως απέχουμε πολύ από το να φτάσουμε εκεί. Είναι ωραίο να ανοίγεις μια τέτοια συζήτηση αλλά είναι μια άλλη ιστορία το κατά πόσο είναι εφαρμόσιμη.

Xαίρομαι που τουλάχιστον θεωρείς ωραίο να ανοίγει κανείς τέτοια συζήτηση. Διαφωνώ όμως στο ότι είναι εξιδανικευμένα και ρομαντικά. Άλλωστε οι νέοι σήμερα δεν λέτε ότι είστε ρομαντικοί και ψάχνετε το ιδανικό κλπ κλπ.? Πιστεύω ότι να πορεύεσαι στην ζωή με "ζήλεια" για το τι ζουν οι άλλοι και κάνεις συνέχεια συγκρίσεις (σε ερωτικά/φιλικά/επαγγελματικά κι οτιδήποτε) ΄το μόνο που κάνει είναι να δηλητηριάζει τις δικές σου στιγμές. Βλέπω πάρα πολύ κόσμο που το κάνει αυτό και είναι δυστυχής και δεν συνειδητοποιεί ότι ΟΛΟΙ κουβαλάνε τον σταυρό τους και ΟΛΟΙ έχουμε προβλήματα. Κάποιοι δεν τα πολυπροβάλλουν κι εστιάζουν στις καλές στιγμές. Δεν σημαίνει ότι είναι τριαλαρίμ τριαλαρόμ. Αυτό είναι το πρώτο. Και βασικότερο. Καθένας φτιάχνει την ζωή του και δεν έχει κάποιο πήχυ ορισμένο από άλλους να φτάσει ή να ξεπεράσει. Εκπλήσσομαι λοιπόν που αν και φαίνεσαι συγκροτημένο άτομο μου λες ότι "τρόμαξες όταν είδες ιδίοι όμμασι πόσο κοντά είναι τα δύο αυτά". Εννοείς ότι είναι κοντά η έξω εικόνα (εμφάνιση ή δημόσια ζωή?) και η εικόνα στα σόσιαλ? Καθόλου κοντά δεν είναι. Έχω άπειρα παραδείγματα. Αλλά και σοβαρά άρθρα εξετάζουν αυτό ακριβώς το φαινόμενο. Σταχυολογούνται οι στιγμές με το μεγαλύτερο ναρκισσιστικό ενδιαφέρον απλώς. Και εννοείται ότι δεν θεωρώ ότι όποιος χρησιμοποιεί σόσιαλ είναι μάζα αλλά αφού σας χαλάει τελικά το ρημάδι μήπως θέλει αναθεώρηση; Δεν ξέρω...Φωτογραφίες μπορείς να βάζεις και στο Flickr και μάλιστα σοβαρότερου βεληνεκούς. Και με φίλους μπορείς να μιλάς με άλλα apps τύπου Whatsapp κλπ. Λύσεις υπάρχουν δηλαδή. Οπότε το να κολλάμε σε ένα μέσον που ναι μεν πρακτικό είναι αλλά τελικά μας κάνει να κοιτάμε από μια κλειδαρότρυπα όπου καταντάμε να λέμε "εγώ γιατί όχι?" πόσο όφελος μας προσφέρει τελικά?