Όσα συνέβησαν με το θέμα «ποιητική συλλογή Μπογδάνου» δεν είναι κάτι καινούργιο. Αντιθέτως, είναι ένα πολύ σύνηθες φαινόμενο για τους φανατικούς των social media. Κάτι γίνεται που δεν το εγκρίνουμε ή δεν εμπίπτει στον δικό μας αισθητικό χώρο και αρχίζουμε να λιθοβολούμε ασταμάτητα όποιον «τόλμησε» να το κάνει! Προσέξτε: δεν μιλάμε για κριτική, με επιχειρήματα, άποψη και γνώση. Όχι. Μιλάμε για το απόλυτο ξεκατίνιασμα, ένα είδος τραμπουκισμού χωρίς προηγούμενο. Βρισιές, κατάρες, ειρωνεία, επίκληση προσωπικών δεδομένων.
Το αξίζει αυτό ο εκάστοτε πρωταγωνιστής της αέναης φάρσας; Μπορεί και να το αξίζει. Και συνήθως το αξίζει, διότι οι Έλληνες είναι ο πιο επηρμένος και αυθαίρετος λαός που έχω δει. Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου, ας πούμε, ένας δημοσιογράφος μεταπηδά από το πολιτικό ρεπορτάζ στα σονέτα σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Μόνον εδώ, φοβάμαι.
Το θέμα μας όμως δεν είναι ο Μπογδάνος και όσοι του μοιάζουν. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με θαμπό βλέμμα που θα κάνουν αμετροεπή πράγματα. Το θέμα μας είναι εμείς. Ένα μεγάλο μέρος αυτού που λέμε «δημόσιος διάλογος» (που είτε πραγματοποιείται στα social media, είτε σε ιστοσελίδες είτε σε έντυπα) γίνεται από ανθρώπους που θέλουν να θεωρούνται σοβαροί. Αγαπούν την τέχνη, τα ωραία πράγματα, πετάνε τσιτάτα μεγάλων ποιητών ενίοτε. Πολύ συχνά, όμως, ξεχνιούνται και αναδύεται από μέσα τους ένας άλλος, διαφορετικός εαυτός, που αθετεί τα πάντα και αρχίζει να τραμπουκίζει με τον χειρότερο τρόπο. Τι άλλο παράγει αυτός ο διάλογος σε αυτό τον τόνο εκτός από θόρυβο και επιπλέον σκουπίδια; Τίποτε απολύτως. Και αν παράγει κάτι, αυτό είναι η περαιτέρω δημοσιότητα αυτών των αμετροεπών ανθρώπων.
Αν εσύ, που έχεις ένα δημόσιο βήμα, μιλάς συνεχώς για σκουπίδια (δεν έχει σημασία που τα κρίνεις ή τα αποστρέφεσαι), οι 20.000 followers θα αναπαράγουν αυτά που λες, θα το ψάξουν και θα καταλήξουν να ροκανίζουν τον χρόνο και το μυαλό τους αδίκως. Κατά τη δική μου άποψη, αυτό το φαινόμενο, και για όσο καιρό συμβαίνει, μόνο προς τα πίσω θα μας πηγαίνει.
Και κάτι ακόμα που συμβαίνει στην αρένα των social media: γράφει κάποιος ένα ελάχιστα ρατσιστικό ή ομοφοβικό σχόλιο και πολύ σωστά βγαίνουν όλοι στα χαρακώματα να στηρίξουν τις αδύναμες ομάδες από τους φρικτούς bullies. Δύο μέρες μετά, αυτοί οι ίδιοι βρίσκονται στο απέναντι στρατόπεδο και καθυβρίζουν τον εκάστοτε Μπογδάνο. Κι αν αύριο ο εκάστοτε Μπογδάνος, πληγωμένος από τις «βολές» και το ψηφιακό λιντσάρισμα, πάει κι αυτοκτονήσει; Ψόφος; Ποιοι είναι οι τραμπούκοι; Έχει ο τραμπουκισμός χρώμα;
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κοιτάμε τη δουλειά μας, κάνουμε εποικοδομητική κριτική εκεί που μας παίρνει και απορρίπτουμε το bullying απ' όπου κι αν προέρχεται.
σχόλια