ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δυστυχώς δεν διάβαζα ποτέ μου. Τα κενά μου ξεκινούν απ' το σχολείο, όπου ήμουν απ' τις χειρότερες μαθήτριες. Στεναχωριέμαι που έχασα τόσο πολύτιμο χρόνο να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα. Να είμαι μπροστά απο τον υπολογιστή. Να παίζω παιχνίδια, να βλέπω σειρές, ταινίες, να βγαίνω βόλτες, να χαζεύω στο σχολείο, να μην διαβάζω ΤΙΠΟΤΑ. Καθόμουν στο γραφέιο μου κάνοντας τους γονείς μου να πιστεύουν ότι διαβάζω. Κι εγώ ζωγράφιζα. Έκανα τα πάντα για να αποφύγω το διάβασμα. Νιώθω σαν να κοιμάμαι σε μόνιμη βάση. Κουράστηκα να κουβαλάω αυτό το βάρος της ημιμάθειας πάνω μου. Δεν αντέχω να μην ξέρω τίποτα για την γραμματική, την ιστορία, την πολιτική, την γεωγραφία. Βαριόμουν... Πάντα βαριόμουν. Τώρα που έχω την όρεξη, πελαγώνω όταν σκέφτομαι το βουνο που έχω μπροστά μου. Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Αλλά το χειρότερο απ' όλα είναι ότι αδυνατώ να πειθαρχήσω τον εαυτό μου. Χάνομαι. Από το δημοτικό όταν έλεγα "Τώρα είναι η ώρα να διαβάσω", χανόμουν. Εντάξει θα πείτε, σε ποιον δεν έχει συμβεί. Σίγουρα θα έχει συμβεί σε πολλούς. Αλλά εγώ έχω μετανιώσει. Όχι στα 32, στα 22. Ναι, ευτυχώς έχω πολύ χρόνο μπροστά μου να μορφωθώ, αν προσπαθήσω. Θα προσπαθήσω όμως; Ή θα βασανίζομαι πάντα, κι όταν θα παίρνω την απόφαση θα τα παρατάω πάλι;