Ένα μήνα σχεδόν πριν, προσπαθήσαμε να δώσουμε μια ερμηνεία στο φαινόμενο Survivor αλλά οι εξελίξεις την έχουν ξεπεράσει κατά πολύ. Πλέον αυτό που ξεκίνησε ως ανησυχητικό φαινόμενο έχει γίνει το κεντρικό θέμα της ελληνικής κοινωνίας. Και φυσικά όπως κάθε θέμα στην Ελλάδα έχει τους φανατικούς του οπαδούς και τους ορκισμένους πολέμιους, αν και οι τελευταίοι δεν έχουν μείνει και πολλοί.
Τι είναι λοιπόν αυτό που πραγματικά αγαπάει ο κόσμος στο τηλεοπτικό φαινόμενο του καιρού μας; Γιατί τα σόσιαλ μίντια είναι πλέον απροσπέλαστα σε όποιον δε το παρακολουθεί; Ποιος είναι ο λόγος που στις περισσότερες παρέες δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης; Και ποιος τέλος πάντων είναι ο Χανταμπάκης και γιατί τον μισεί το πανελλήνιο;
Από όλα έχει ο μπαξές, μια πλήρης παλέτα απλοϊκών ρόλων με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας αλλά και να μισήσει ο καθένας. Ένα Δελφινάριο ψυχών.
Μετά από μια ενδελεχή παρατήρηση -όχι του σόου, έχω πολλά κουσούρια αλλά ο μαζοχισμός δεν είναι ένα από αυτά – κυρίως των χιλιάδων σχολίων των ανθρώπων στο twitter, νομίζω ότι το Survivor είναι ένας συνδυασμός μιας ρωμαϊκής αρένας και ενός καντουνιού με νεοσύλλεκτες κουτσομπόλες. Οι θεατές δεν ενδιαφέρονται για τα «αγωνίσματα» τα οποία άλλωστε είναι υποτυπώδη και θυμίζουν παιδική χαρά για ενήλικες. Δεν ενδιαφέρονται καν για το υποτιθέμενο εξωτικό Άγιο Δομίνικο, θα μπορούσε να έχει γυριστεί στη Λούτσα χωρίς να έχει την παραμικρή διαφορά.
Αυτό που ενδιαφέρει το κοινό είναι οι ανθρώπινες σχέσεις ή μάλλον καλύτερα το ζοφερό κουφάρι τους. Είναι εντυπωσιακό πώς οι θεατές ταυτίζονται με τον παίχτη που θεωρούν ότι αδικείται και πώς θέλουν να φάνε ζωντανό αυτόν που θεωρούν ότι δεν παίζει «αντρίκια». Οι συμμαχίες, οι κλίκες, οι ίντριγκες, οι στρατηγικές, η υποκρισία, το καλό παιδί, το λαϊκό παιδί, ο ωραίος, η μοιραία, η χαζή, ο χαζός, ο χαφιές, η σκληρή, η γκόμενα, ο ιππότης. Από όλα έχει ο μπαξές, μια πλήρης παλέτα απλοϊκών ρόλων με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας αλλά και να μισήσει ο καθένας. Ένα Δελφινάριο ψυχών.
Και φυσικά, η δυνατότητα του κοινού να ψηφίσει ποιος θα αποχωρήσει από το παιχνίδι. Η ώρα που οι τηλεθεατές νοιώθουν ότι μπορούν να καθορίσουν ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει, να τιμωρήσουν τον σκάρτο και να επιβραβεύσουν τον παίκτη που προτιμούν. Κάπως σαν το κοινό στις ρωμαϊκές αρένες που φωνάζοντας αποφάσιζαν αν ο αυτοκράτορας θα δώσει χάρη στο μονομάχο ή θα τον καταδικάσει με ένα νεύμα σε θάνατο. Η ψευδαίσθηση της ισχύος, η ανάγκη να νοιώσεις ότι η άποψή σου μετράει. Αφού δεν μετράει σε τίποτε ουσιαστικό σε μια χώρα που καταρρέει, ας μετράει τουλάχιστον για την αποχώρηση από ένα ριάλιτι.
Ναι, αυτό είναι τελικά το πρόβλημα μου με το Survivor, όπως και με κάθε παρόμοιο θέαμα: Όχι το ελαφρό ή το χαζό, πολλά τέτοια βλέπω και ακούω, δεν παριστάνουμε τους ακαδημαϊκούς όσοι δεν το παρακολουθούμε. Το πρόβλημά μου είναι η μανιακή εμπλοκή του κοινού και η ευκολία με την οποία οι ανθρώπινοι χαρακτήρες και οι σχέσεις μετατρέπονται σε μια καρικατούρα. Βάζεις συγκεκριμένους ανθρώπους επιλεγμένους με κριτήριο να προκαλέσουν το μεγαλύτερο τζέρτζελο σε ένα τεχνητό περιβάλλον ωθώντας να βγάλουν τα κατώτερα, ανταγωνιστικά ένστικτα τους και συ κάθεσαι στον καναπέ σου απονέμοντας τη δικαιοσύνη της υπεραπλούστευσης.
Θα τιμωρηθεί ο Χανταμπάκης την Πέμπτη που είναι η επόμενη αποχώρηση; Όλα δείχνουν πως το κοινό θα τον ξεσκίσει. Και όπως λένε πολλοί, αυτή η στιγμή θα είναι η πιο χαρούμενη της ζωής τους εδώ και καιρό. 'Άλλοι λένε ότι θα ξοδέψουν το δώρο του Πάσχα ώστε να βεβαιωθούν ότι θα αποχωρήσει. Το μίσος ως διασκέδαση, η ηδονή της εικονικής εκδίκησης.
Υπερβάλλω θα μου πεις και ίσως και να έχεις και δίκιο, είναι απλά μια εκπομπή στην τηλεόραση. Μπορεί, αλλά η ιδέα ότι μπορείς να καταναλώνεις trash και να μένεις αλώβητος μου φαίνεται τόσο λογική όσο το να κολυμπάς στα περιττώματα αλλά να μη μυρίζεις.
