«Οι αναρχικοί καλύπτουν το κενό παροχής υπηρεσιών που προκύπτει από την καταρρέουσα ελληνική κυβέρνηση», τιτλοφορούνταν χτεσινό εκτενές άρθρο των New York Times με αναφορές στο μεταπολιτευτικό ιστορικό του «χώρου», τις δράσεις του, τα αλληλέγγυα δίκτυα, τις καταλήψεις που φιλοξενούν πρόσφυγες, τα αυτοδιαχειριζόμενα κοινωνικά κέντρα και φυσικά τα Εξάρχεια στα οποία «ούτε η αστυνομία δεν πλησιάζει πια!», καθώς σκούζανε την ίδια μέρα μια σειρά εγχώρια ΜΜΕ αναφερόμενα στις τακτικές, σχεδόν «εθιμοτυπικές» και πάντως εντελώς προβλέψιμες επιθέσεις κουκουλοφόρων εναντίον τόσο των διμοιριών ΜΑΤ που σταθμεύουν στις «παραμεθόριες» περιοχές όσο και άλλων «διαχρονικών» στόχων όπως τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, που διαφορετικά θα είχαμε ξεχάσει και πού πέφτουν. «H παραβατικότητα και η ανομία έχουν γίνει η καθημερινότητα των πολιτών στο κέντρο της Αθήνας», έσπευσε να αποφανθεί κι ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Βασίλης Κικίλιας, δίχως να μας εξηγεί βέβαια τι ακριβώς αντιπροτείνει, να γυρίσουμε μήπως στις εποχές όπου ένστολα «τάγματα εφόδου» επέδραμαν για ψύλλου πήδημα στην περιοχή, χτυπώντας και συλλαμβάνοντας ανθρώπους στον σωρό και πνίγοντας όλη τη συνοικία στα χημικά; Και αλήθεια, τι αποτελέσματα ακριβώς είχε εκείνη η πολιτική πέρα από το να πλουτίζει τους εισαγωγείς των υπέροχων αυτών αερίων και να στέλνει άσχετο, κατά κανόνα, κόσμο ξυλοφορτωμένο άγρια στα νοσοκομεία ή τη ΓΑΔΑ; Αφήνω που και το ίδιο το αμερικανικό δημοσίευμα φαίνεται ότι «πειράχτηκε» μεταφραστικά από κάποια μέσα ώστε να είναι... δεόντως αντιπολιτευτικό.
Το προηγούμενο Σάββατο, δυο μέρες πριν τα παραπάνω δημοσιεύματα, ένα «πέρασμα» από την πλατεία Εξαρχείων επιβεβαίωνε τη μοναδικότητα αυτής της γειτονιάς όχι μόνο για τα ελληνικά, αλλά και για τα ευρωπαϊκά, ίσως και τα παγκόσμια δεδομένα, γι΄αυτό άλλωστε και το διεθνές ενδιαφέρον. Ακούω και βλέπω π.χ. τελευταία πολλά ξένα ΜΜΕ να χαρακτηρίζουν την Αθήνα ως το «νέο Βερολίνο», αμφιβάλλω όμως αν ακόμα και στις μεγάλες του δόξες το Κρόιτσμπεργκ (τα βερολινέζικα Εξάρχεια, ας πούμε) είχε να επιδείξει τέτοια ευρεία γκάμα πρωτοβουλιών, δράσεων, συλλογικοτήτων και καταστάσεων και προπαντός, ένα τόσο «σουρεάλ» γίγνεσθαι. Το απόγευμα εκείνο, που λέτε, στο λεγόμενο «άβατο» επικρατούσε κινητικότητα μεγάλη: στην πλατεία λάμβανε χώρα φεμινιστική εκδήλωση «ενάντια στον σεξισμό και την έμφυλη βία» που ναι, μετρά κρούσματα και εδώ με συνδιοργανωτές τη Λαϊκή Συνέλευση των Εξαρχείων (στην οποία ανήκει και το πολυσυζητημένο «κοντέινερ») και την ηλεκτρονική εφημερίδα Μωβ. Μίλησαν φεμινίστριες, γκέι, τρανς, εκπρόσωπος της lgbt+ κοινότητας εμφανίστηκε μάλιστα στο «βήμα» φορώντας γυναικείες γόβες, δίχως αυτό να παραξενεύει ιδιαίτερα ούτε τις οικογένειες με τα παιδιά, ούτε τις ηλικιωμένες κυρίες, ούτε καν κάτι ξέμπαρκα μεταναστάκια που βρέθηκαν τυχαία εκεί κι έκατσαν να δουν. Κατά τη διάρκεια μάλιστα της εκδήλωσης, που περιλάμβανε αφιέρωμα στην Εσπερινή Επαγγελματική Σχολή Γυναικών Υπαλλήλων (1925-1965) και τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, σεμινάρια αυτοάμυνας στο γειτονικό Nosotros, έθνικ κουζίνα και μουσικά δρώμενα μνημονεύτηκε μάλιστα δημόσια από κάποιους ομιλητές γνωστός ακτιβιστής αστυνομικός κι όλα αυτά, λίγα μόλις μέτρα από το κοινωνικό κέντρο Κ*Βοξ όπου την ίδια ώρα ο πολυσυζητημένος Ρουβίκωνας πραγματοποιούσε ανοικτή εκδήλωση, παρουσιάζοντας και συζητώντας τη «νέα», πιο δημόσια και παρεμβατική πολιτική του ταυτότητα.
Ξένοι και ντόπιοι που, παρά τα κατά καιρούς «θρυλούμενα», και καταστήματα βρίσκουν βέβαια ανοικτά στην περιοχή και δημόσιες υπηρεσίες να εξυπηρετηθούν. Εξακολουθούν μάλιστα να υπάρχουν περίπτερα, δημόσιες συγκοινωνίες, ακόμα και πιάτσα ταξί – αλήθεια!
«Η Documenta14 είναι μια μαλακία, είναι το πτώμα της τέχνης σε αποσύνθεση, Documenta fuck off!», διακήρυττε αφίσα αυτόνομων φοιτητών, ενώ άλλη παραδίπλα καλούσε στο αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ B-Fest (26-28/5, ΑΣΚΤ) όπου μεταξύ των ομιλητών συγκαταλέγεται ο ίδιος ο επιμελητής δημόσιων δράσεων της Documenta Πολ Πρεσιάδο (στην ενότητα «Βιωματικές προσεγγίσεις τρανς υποκειμένων»). Τα καφέ ολόγυρα γεμάτα νεολαίους κάθε... ηλικίας, μπίρα και street food για κάθε βαλάντιο διαθέσιμα ένα γύρω, ξένοι τουρίστες πολλοί από τους οποίους νοικιάζουν καταλύματα εκεί μέσω AirBnb να περιφέρονται με ύφος Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων... Ξένοι και ντόπιοι που, παρά τα κατά καιρούς «θρυλούμενα», και καταστήματα βρίσκουν βέβαια ανοικτά στην περιοχή και δημόσιες υπηρεσίες να εξυπηρετηθούν. Εξακολουθούν μάλιστα να υπάρχουν περίπτερα, δημόσιες συγκοινωνίες, ακόμα και πιάτσα ταξί – αλήθεια!
Πέραν αυτών, δεν ισχύει καν ότι κάποιος μαζικός, συμπαγής Α/Α χώρος διαφεντεύει την περιοχή, παρά τις κατά καιρούς «επιδείξεις δύναμης» που δυστυχώς έχουν συχνά στραφεί όχι κατά κάποιων στυγνών εξουσιαστικών δομών αλλά εναντίον άλλων φτωχοδιάβολων όπως τα τζάνκια με πρόσχημα το εμπόριο ναρκωτικών που συνεπικουρείται, καθώς καταγγέλλεται, από την αστυνομία: Αφενός εκεί συνυπάρχουν πολλές άλλες συλλογικότητες, οι ίδιοι οι κάτοικοι καταρχήν, αφετέρου το ίδιο το «κίνημα», θύμα επίσης, εν μέρει, της ευρύτερης κρίσης του πολιτικού μας συστήματος όσο κι αν ήταν ή πίστευε ότι ήταν στην «απέξω», είναι σήμερα πιο πολυδιασπασμένο κι από τη γαλλική Αριστερά την επόμενη του Μάη τού '68: η Αντιεξουσιαστική Κίνηση π.χ. που «τρέχει» το Nosotros ή ο Ρουβίκωνας, ελάχιστη έως μηδενική σχέση έχουν με τις μερικές δεκάδες ανεγκέφαλους λούμπεν μπάχαλους που «λυμαίνονται» την Πατησίων κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Είναι φυσικά η δράση των τελευταίων καθώς και κάποιων τοπικών «μαφιών» που δίνουν τον τόνο όλων των φοβικών και καταστροφολογικών δημοσιευμάτων και εκπομπών.
Πράγμα που ωστόσο δεν συμβαίνει στην έκταση και τη συχνότητα αυτή με άλλες περιοχές της Αθήνας όπου ναι μεν επικρατεί χειρότερη «ανομία», πλην όμως πολύ λιγότερο «ενοχλητική» για τους κρατούντες εφόσον δεν συνδυάζεται με όλο αυτό το κλίμα αντίστασης και αμφισβήτησης που αποτελεί το κατ' εξοχήν «κόκκινο πανί» για τους διάφορους κήνσορες και θεράποντες της τάξης και της ασφάλειας - τους φαίνεται κάτι εξωφρενικό, παρωχημένο, παλιομοδίτικο, παράλογο. Όμως αυτό ακριβώς έλκει όσους μένουμε ή συχνάζουμε εκεί κι αυτό διεκδικούμε και υπερασπιζόμαστε, με όλες τις ενστάσεις για κάποιες «σκοτεινές» του πλευρές που μόνο ένα επίμονο, άπλετο φως μπορεί σταδιακά να διαλύσει χωρίς άσκοπες αν όχι ύπουλες «παράπλευρες απώλειες». Αυτά τα Εξάρχεια θα μνημονεύει αύριο η ιστορία και δεν σας τα χαρίζουμε, ό,τι να μας τάζετε.
