Διαπραγματεύτηκε για μήνες (αντί να κλείσει το νωρίτερο την αξιολόγηση με πολύ πολύ λιγότερο κόστος), ψήφισε 4ο Μνημόνιο τάζοντας λύση για το χρέος, και τελικά χτες στο Γιούρογκρουπ ούτε το χρέος μας έλυσε, ούτε καν την αξιολόγηση δεν κατάφερε να κλείσει.
Μα δεν είχε πάρει τυχαία τον τίτλο της χειρότερης διαπραγμάτευσης με το που ήρθε στην εξουσία, το 2015.
Όταν το φημισμένο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ δημοσίευσε στις αρχές του '16 τη λίστα με τις «δέκα χειρότερες διαπραγματευτικές τακτικές» του 2015 και στην πρώτη θέση βρισκόταν ο Έλληνας πρωθυπουργός, κανείς δεν μπορεί να πει πως ένιωσε έκπληξη:
Το άρθρο εξηγούσε πως "πως ο νυν πρωθυπουργός προκειμένου να πετύχει μία συμφέρουσα συμφωνία για ένα νέο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα, ακολούθησε μία επιθετική πολιτική (στάση) που δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελε.
Όντας μη ικανοποιημένος από τη συμφωνία που προτάθηκε στο τραπέζι, εξηγεί η συντάκτρια, ο Έλληνας πρωθυπουργός αποφάσισε τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Με την επικράτηση του «όχι», η ελληνική οικονομία κατρακύλησε ακόμη περισσότερο, και ο Τσίπρας μαζί με την ομάδα του δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν μία χειρότερησυμφωνία από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
"Το μάθημα;", καταλήγει το Χάρβαρντ. "Ένας συμβιβαστικός (σ.σ. ήπιος, συμφιλιωτικός) τόνος θα σας αποφέρει πολύ περισσότερα από μία αντιπαράθεση (σ.σ. ακροσφαλή διπλωματία), όταν έχεις τολμηρά αιτήματα".
Σχεδόν δυο χρόνια αργότερα απ' την τραγική κατάληξη της περήφανης διαπραγμάτευσης, τι μαθήματα πήρε άραγε ο Πρωθυπουργός;
Απολύτως κανένα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συνεχίζει να διαπραγματεύεται, κι ας του λένε όλοι ότι είναι ο χειρότερος και πως τελικά την πληρώνει η χώρα και οι πολίτες της. Κάθε διαπραγμάτευση που κάνει, είτε για να κλείσει κάποια αξιολόγηση είτε για να κερδίσει οτιδήποτε καταλήγει σε βατερλό με τα εξής απλά βήματα:
Ζητάει αυτά που θέλει και δηλώνει σίγουρος ότι θα τα πετύχει - Βάζει κόκκινες γραμμές - Καθυστερεί όσο μπορεί τα πράγματα μέχρι να έρθει μια λύση εξ ουρανού (πχ. να κερδίσουν οι Ποδέμος και να αλλάξει η Ευρώπη, να βγει το Brexit και να φοβηθούν όλοι μη φύγουμε κι εμείς), να σκάσει το Προσφυγικό στα χέρια μας και να μας δώσουν λεφτά οι ξένοι, να κερδίσει ο Σουλτς τη Μέρκελ κ.α.) - Μετά καθυστερεί επιπλέον χωρίς λόγο για να μας δείξει ότι αυτός διαπραγματεύτηκε - Μετά κάνει τον πιο επώδυνο συμβιβασμό καταπατώντας όλες τις κόκκινες γραμμές και δηλώνει ευτυχισμένος για την επιτυχία.
Μοιάζει εξωφρενικό, όμως ενώ αυτή η τακτική του ποτέ δεν πέτυχε (το αντίθετο μάλιστα) συνεχίζει να την εφαρμόζει χωρίς καμία παρέκκλιση, σαν τον πεινασμένο που ανοίγει κάθε πέντε λεπτά το ψυγείο να δει μήπως ξαφνικά γέμισε από μόνο του.
«Είμαι αισιόδοξος» δήλωσε τις προάλλες. «Τα μηνύματα που παίρνω είναι τόσο θετικά για μία θετική έκβαση στις 22 του μήνα, που δυσκολεύομαι να τα πιστέψω. Είναι πολύ καλά τα νέα για να είναι αληθινά, είναι τόσο θετικά που θα αναγκαστώ να φορέσω και γραβάτα δηλαδή».
Δε μπορεί, κάποτε όντως θα μας κάνουν επιμήκυνση στην αποπληρωμή του χρέους, και θα είναι πολύ καλό αυτό (αλλά καμία σχέση με τη διαγραφή χρέους που θα διαφημίσει τότε ο γραβατωμένος Τσίπρας), όμως ενώ όλοι ξέρουμε ότι αυτό θα γίνει επειδή το απαιτεί το ΔΝΤ, ο κ. Τσίπρας θα το παρουσιάσει ως επιτυχία της δικής του διαπραγματευτικής του τακτικής.
Της ίδιας τακτικής που μας φόρτωσε απ' το πουθενά με ένα σκληρότατο 4ο Μνημόνιο απλά και μόνο για να μπορέσουμε να πάρουμε μία δόση (τα χρήματα της οποίας θα έφευγαν κατευθείαν για να πληρώσουμε χρέη), της τακτικής που είχε αποτέλεσμα να μην πάρουμε καν ακόμα τη δόση.
Τουλάχιστον όμως ο κ. Τσίπρας ήταν πολύ αισιόδοξος -ίσως να είχε επιλέξει και τη γραβάτα- όπως δεκάδες άλλες φορές σε δεκάδες διαφορετικές ημερομηνίες:
Το πρόβλημα είναι πως αν δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις λάθος, θα συνεχίσεις να το επαναλαμβάνεις στον αιώνα τον άπαντα. Κι από αυτογνωσία, δυστυχώς, δεν πάμε και πολύ καλά...
