ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Δεν ξερω αν κανω καλα που γραφω εδω το προβλημα μου, αλλα ειμαι απελπισμενος και χρειαζομαι πραγματικα βοηθεια. Στο Τελος θα εχω μια πιο συντομη περιληψη για να μην σας κουρασω ολους.Ειμαι μαθητης 15 χρονων, που προκειται να παει λυκειο σε λιγο, αφου τελειωσα τα 3 μου χρονια στο γυμνασιο. Εχω παρα προβληματα που αντιμετωπιζω και θελω να τα λυσω οσο το δυνατον γρηγοροτερα γιατι ειναι σαν μια τρυπα μεσα μου που με "τρωει" και με καταστρεφει σιγα-σιγα. 1. Εχω παρα πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση (και ειχα χαμηλη αυτοπεπιθηση). Εχω ακουσει πολλες συμβουλες απο φιλους(πχ. Μην συγκρινεις εσενα και την δουλεια σου με αλλους, Διεκδικησε αυτο που θες, κτλ), που επειδη ηταν μεγαλης ποσοτητας μου ανεβασαν αρκετα την αυτοπεπιθηση μου, αλλα οχι την αυτοεκτιμηση. Τωρα πλεον πιτευω στον εαυτο μου και στις δυναμεις μου σε μετριο βαθμο, επειδη με εμαθαν οι φιλοι μου που ηξεραν για τα προβληματα μου. Θα ηθελα πολυ να μαθω και πως να τιμαω τον εαυτο μου ωστε να μεγαλωσει η αυτοεκτιμηση μου, και προφανως και η αυτοπεπιθηση μου, ακομα παραπανω.2.Τα περνω ολα στα σοβαρα. Αν βρισκομαι σε ενα τραπεζι με μια παρεα, και παιχτει καμια πλακα για εμενα, ακομα και αθωη πλακα που να μην εχει να κανει με κανενα συγκεκριμενο μειονεκτημα μου η κανενα γελιο γεγονος που εχω παρει μερος, πληγωνομαι αρκετα και νιωθω απο μεσα μου ανασφαλεια, προδωσια, απελπησια για "καλυτερους φιλους" και αδικια. Καταλαβαινω πως ειναι κατι πολυ "αρρωστο", και "μωρουδιστικο", για αυτο και θελω να το λυσω και να το ξεπερασω οσο πιο γρηγορα γινεται. Βλεπω φιλους μου που κανουν καποιες βλακειες και μετα ολοι γελανε μαζι τους, αλλα αυτους δεν τους νοιαζει και γελανε με τις ιδιες τους τις βλακειες μαζι με τους αλλους και δεν τους πειραζει καθολου. Το εχω προσπαθησει και εγω να κανω σαν να μη με πειραζει κατι τετοιο, αλλα απο μεσα μου νιωθω ψευτικος και ακομα ποναω, και γελαω ψευτικα εντελως. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι συμβαινει αυτο η πως να το λυσω, για αυτο χρειαζομαι την βοηθεια καποιου εξειδικευμενου ανθρωπου.3.Εχω καταθληψη και ψιλοζηλευω. Οταν βλεπω καποιους που εχουν τοση "τυχη"σε καποια πραγματα, οπως λευτα, γκομενες. κτλ, ζηλευω και νιωθω αδικιμενος. Οταν καποιοι μου κανουν πλακα για εμενα, και γελανε, σκεφτομαι πολλες φορες"γιατι σε εμενα? Γιατι οχι σε καποιον αλλον? Τοσο ασημαντος ειμαι για τους αλλους?", ενω καταλαβαινω πως ειναι χαρη σε οτι πληγωνομαι πολυ ευκολα, και με βρισκουν "ευκολο". Παρολα αυτα, δεν μπορω να σταματησω να εχω αυτες τις σκεψεις, αν και προσπαθω παρα πολυ και υπηρχαν πολλες στιγμες που απλα ερχομουν στο σπιτι απο το σχολειο και εκλεγα ωρες και σκεφτομουν πρωτα ποσο κακος ειναι ο κοσμος γυρω μου, αλλα μετα συνειδιτοποιουσα πως εγω φταιω(ειδικα που πολλες φορες ο κοσμος που με "πληγωνε" ηταν στενοι φιλοι που με βοηθουσαν πολυ ψυχολογικα σε αλλες περιπτωσεις), και ετσι συνεχιζα με χαμηλη αυτοεκτιμηση βριζοντας τον εαυτο μου, και θεωροντας την αυτοκτονια ως λυση σε ολα τα παραπανω προβληματα.4. Νιωθω μοναξια, και ειμαι ντοπαλος, ανασφαλεις και δειλος ωστε να γνωρισω καινουργιους φιλους, ειδικα στο νεο λυκειο που θα παω, διοτι η φημη μου στο γυμνασιο ηταν χαλια και ημουν πιο πολυ "μοναχικος", οποτε δεν θελω να εχω τους ιδιους συμμαθητες. Χρειαζομαι οποτε βοηθεια και για να καταφερω να κανω καινουργιους φιλους και κολλητους εκει που θα παω.Συνοπτικα1)Εχω πολυ χαμηλη αυτο εκτιμηση και μετρια αυτοπεπιθηση2)Πληγωνομαι πολυ ευκολα με καθε πλακα για εμενα, οσο αθωη και να ειναι (αν και σε καποιες πλακες των αλλων γελαω, οποτε ειναι "μωρουδιστικο")3)Εχω καταθληψη και ζηλευω την τυχη των αλλων αρκετα4)Θα παω σε ενα μακρινο λυκειο γιατι η φημη μου στο παλιο σχολειο ηταν αρκετα χαλια και ημουν μοναχικος, αλλα ειμαι πολυ ανασφαλεις και ντροπαλος ωτσε να κανω καινουργιους φιλους5)Καταλαβαινω πως ειναι λαθος οι σκεψεις μου αλλα οσο και να προσπαθω δεν μπορω να τις ξεπερασω απο μονος μου, και για αυτο χρειαζομαι εναν δασκαλο-ψυχολογο.Ευχαριστω πολυ, αν μπορειτε δωστε μου συμβουλες για το τι να προσπαθησω να κανω σχετικα με τα προβληματα μου, και μια εναλλακτικη για ψυχολογο, εφοσον η οικονομικη μου κατασταση ειναι αρκετα χαμηλη.