ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο αδερφος μου ειναι 35 ετων,ανεργος τα τελευταια 5 χρονια. Δεν εχει κανει ιδιαιτερες προσπαθειες για να βρει δουλεια και οπου του λεμε να παει δε παει. Ειναι πολυ κλειστος,καθολου κοινωνικος και με εξαιρετικα χαμηλη αυτοπεποιθηση.Ζει με το 1€ καφε. Εγω πιστευω οτι εχει καταθλιψη.Βασικα ολοι μας το πιστευουμε αλλα αυτος το αρνειται και δε θελει να δει καποιον ειδικο. Χθες μαλωσε ασχημα με τους γονεις μου οι οποιοι τον κατηγορησαν οτι ολη μερα καθεται και δε κανει τιποτα,δε νοιαζεται για τιποτα.. και δεν εχουν και αδικο. Ολη μερα αραλικι,αγανακτησαν και αυτοι. Ο τροπος ηταν να τον φωναξουν να συζητησουν,αυτος να μη παει και να ξεκινησουν οι φωνες στις οποιες αυτος δεν ειπε τιποτα. Αντιθετως,θυμωσε,και ειναι κλεισμενος στο δωματιο του εδω και 1.5 μερα,δεν εχει φαει,δε κανει τιποτα. Μπηκα μεσα,με εδιωξε. Δεν εχουμε ιδιαιτερες σχεσεις φυσικα..τυπικες. Λεω στη μαμα μου,μηπως κανει κακο στον εαυτο του. Και μου απανταει,δε μπορω να κανω κατι,ο καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του. Αν με αυτο τον τροπο θα βρει λυση νομιζει,ας κανει οτι θελει. Δεν εχω τυψεις για οσα ειπα. Δε ξερω πως να αντιδρασω. Δε διαφωνω και δε συμφωνω με καμια πλευρα αλλα φοβαμαι μη γινει το κακο. Ο πατερας μου ειναι πατριος του μιας και η μητερα μου χωρισε οταν ηταν 2 χρονων αλλα ποτε δεν ειχαν ιδιαιτερες σχεσεις πατερα γιου. Ο πατερας του ζει αλλα ειναι απων. Εγω παντα ημουν το καλο παιδι,η καλη μαθητρια..οποτε παντα ενιωθε καπως απεναντι μου. Δε ξερω τι σταση να κρατησω.