__________________
1.
Γεια σου Αμπα!Ειμαι αρραβωνιασμενη με καποιον. Τελευταια μεταξυ σοβαρου και αστειου τεθηκε το θεμα του ονοματος του παιδιου(αααν θα κανουμε στο μελλον). Εγω λοιπον ειμαι μοναχοπαιδι και θελω να βαλω το ονομα του μπαμπα μου. Ο φιλος μου θελει να βαλει το ονομα του πατερα του. Ο οποιος εχει αλλα 3 εγγονια και εχει ακουσει και το δικο του ονομα και της γυναικας του. Και ο φιλος μου ειναι καθετος. Ειναι λεει παραδοση και θελει να βαλει του πατερα του.Εμενα του πατερα μου το ονομα ταιριαζει πιο πολυ σε αγορι οποτε αν βγει κοριτσι..τι να πω,ας βγει του πατερα του. Μου λεει οτι του μπαμπα μου μπορουμε να το βαλουμε στο 2ο παιδι..και αν βρε αμπα δε κανω 2ο;θα μου πεις ισως δε κανω ουτε 1ο..υποθετικα μιλαμε..ας μπει στο 2ο το ονομα του πατερα του! Ειμαι υπερβολικη; μηπως δε θα επρεπε να συζητιουνται αυτα απο τωρα ή καλυτερα τωρα να ξερουμε που βαδιζουμε; ευχαριστω -Αννα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αρραβωνιαστήκατε, οπότε δεν πιστεύω ότι είναι νωρίς, ούτε είσαι υπερβολική. Όχι γιατί μπορούμε να προβλέψουμε πόσα παιδιά θα κάνετε, αλλά επειδή με αυτή την αφορμή αποκτάς μια πολύ καλή ιδέα και πρόγευση για τον γάμο σας. Ιδού μια μεγάλη και σοβαρή διαφωνία (δεν είναι ούτε μεγάλη, ούτε σοβαρή, αλλά μπορεί να γίνει πολύ εύκολα). Βλέπεις πού πάει η κουβέντα. Ο αρραβωνιαστικός θέλει να δώσει το όνομα του πατέρα του επειδή έτσι κάνουν οι άντρες, δεν έχει σημασία πόσα ξαδέρφια θα υπάρχουν με το ίδιο όνομα (κι εσύ στην ίδια παράδοση πατάς άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που δεν θέλεις να δώσεις στο πρώτο παιδί το όνομα της μητέρας σου). Και στο όνομα αυτής της ιδέας (που ονομάζει «παράδοση») πιστεύει ότι πρέπει να υποχωρήσεις. Πιστεύει ότι αν δεν κάνει αυτό που ονομάζει παράδοση, θα χάσει κάτι από τα κεκτημένα του: το αυτονόητο δικαίωμα να ονομάζει το πρώτο του παιδί. Γι'αυτό είναι τόσο κάθετος.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι αυτή η άποψη δεν περιορίζεται μόνο στο όνομα του παιδιού. Ως άντρας έχει κι άλλα κεκτημένα που μπορεί να υποστηρίξει στο μέλλον. Η «παράδοση» θα σου χτυπήσει πολλές φορές την πόρτα. Αν είσαι κι εσύ «παραδοσιακή» με τον τρόπο που είναι αυτός, δεν θα έχετε προβλήματα, βλέπω όμως ότι ήδη άρχισες να τσινάς. Έχεις το μυαλό να δεις μερικά χρόνια μπροστά, να είσαι προετοιμασμένη για το τι λέει η «παράδοση» στο θέμα της ανατροφής των παιδιών; Μιας και αρχίσατε αυτή την κουβέντα, συνεχίστε την, γιατί οπωσδήποτε πρέπει να γίνει πριν γεννηθούν αυτά τα παιδιά.
__________________
2.
Αγαπητή μου Λένα,
Είχα στείλει κάποτε την ίδια ερώτηση που θα θέσω ξανά πιο κάτω, άλλα δεν θυμάμαι να την είχες δημοσιεύσει...
Υπάρχουν κανόνες κοινωνικής "στάσης" στους εταιρικούς ανελκυστήρες? Πως στεκόμαστε σε κάποιον συνάδελφο που συναντάμε(και που δεν μιλάμε γενικα)? Είναι διαφορετική η στάση που έχουμε αν πετύχουμε κάποιον προϊστάμενο?
-Απο τις σκαλες
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Υπάρχουν δύο σχολές, και δεν έχει τόση σημασία αν είναι προϊστάμενος ή συνάδελφος, δεν είμαστε ευγενικοί μόνο αν έχουμε κάτι να κερδίσουμε (ή να χάσουμε). Όταν μπαίνουμε, χαιρετάμε, άσχετα με το ποιος είναι μέσα και πόσο καλά τον ξέρουμε. Ή κάνουμε πίσω και κολλάμε στον τοίχο για να είναι άνετα ο άλλος, ή πηγαίνουμε πρώτοι στα κουμπιά και ρωτάμε τους άλλους πρώτα πού πάνε, για να τους εξυπηρετήσουμε. Η πρώτη σχολή είναι δυτικού τύπου, η δεύτερη ανατολικού. Αναλόγως το μέγεθος και την χωρητικότητα του ασανσέρ, μπορείς να διαλέξεις.
__________________
3.
Κοντεύω τα 27... Σπούδασα κάτι που τελικά δεν έχω καμιά μα καμιά διάθεση να ακολουθήσω, πριν από 2 χρόνια πήγα σε ΙΕΚ να σπουδάσω κάτι άλλο (αυτό που έλεγα από μικρή ότι μου αρέσει), ολοκλήρωσα μόνο τον ένα χρόνο και μετά σταμάτησα γιατί τελικά δεν παθιάστηκα ούτε με αυτό. Σε κάποιες στιγμές περισυλλογής έβγαλα το συμπέρασμα ότι όταν μου επιδεικνύουν τι να κάνω (προσπαθώντας να με διδάξουν εννοώ το επιδεικνύω) είτε αυτό είναι χορός, γράψιμο, ξένη γλωσσά μικρότερη είτε τα αντικείμενα που θέλησα να σπουδάσω, μου γυρνάει το μυαλό και χάνω το ενδιαφέρον μου... Μετά προσπαθώ να με βγάλω από αυτή την παιδιάστικη αντίληψη και να μου τονίσω ότι δεν περνάω δεύτερη εφηβεία... Αλλά και πάλι σκέφτομαι ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ; Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που να μου αρέσει, που με ενδιαφέρει, που εξιτάρει και τίποτα... Μήπως έχω βολευτεί τόσα χρόνια με παροδικές εργασίες πχ σέρβις και περιμένω να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να κάνω κάτι ή είμαι απλά τεμπέλα;
-Τερέζα, μάλλον..
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είσαι 27, έχεις ήδη μεγαλώσει για να κάνεις σκέψεις τύπου «τι είναι αυτό που με παθιάζει», θα έπρεπε να έχεις σχηματίσει μια φιλοσοφία μέσα σου σχετικά με το τι είναι το πάθος για εργασία και μάθηση. Πρέπει να αναλύσεις περισσότερο και με περισσότερη ειλικρίνεια το «όταν μου επιδεικνύουν τι να κάνω, μου γυρνάει το μυαλό», γιατί εκεί βρίσκεται η απάντηση, και όχι στο λεγόμενο πάθος. Ο κόμπος στο χτένι δεν θα φτάσει ποτέ, αν δεν το θέλεις, ή αλλιώς, μπορεί να έχει φτάσει προ πολλού και να μην το έχεις καταλάβει. Αν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι είναι αυτό που κάνεις, και από αυτά που γράφεις, μάλλον δεν έχεις την παραμικρή ιδέα, αντί να περιμένεις μήπως ωριμάσεις κάποια στιγμή, καλύτερα να το σπρώξεις και μόνη σου. Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο να σε βοηθήσει να κοιτάξεις μέσα σου.
__________________
4.
Αμπα μου σε διαβαζω χρονια. Μου αρεσει η στηλη σου και το υφος! Σου εχω ξαναγραψει χωρις να λαβω απαντηση. Ελπιζω αυτη τη φορα που ειναι πιο σοβαρη να εχω απαντηση σου. Νεοι ετων 30 κατι και οι δυο. Γνωριστηκαμε πριν περιπου 1 χρονο μεσω κοινων γνωστων. Χωρις να υπαρξει απαραιτητα κατι ερωτικο αλλα μια ενδιαφερουσα επαφη. Μιλουσαμε για 7 μηνες μεσα απο μηνυματα μονο, αρκετα συχνα. Εγω απεφευγα να βρεθουμε γιατι εχασα μια φιλη μου το διαστημα εκεινο και δεν ημουν πολυ καλα. Η επικοινωνια μας ηταν πολυ ομορφη και ταιριαζαμε σε πολλα. Μετα τις γιορτες βρεθηκαμε 3-4 φορες μιλωντας για ωρες και περνοντας ομορφα. Εμφανισιακα δεν με τρελαινε αλλα μου αρεσε η επαφη μας και ο τροπος σκεψης του και ειπα να το δοκιμασω. Πριν απο ενα μηνα λοιπον καταληγουμε να κανουμε σεξ την επομενη φορα που βγαινουμε και ενω ειμαστε 6ωρες μαζι, μιλαμε, γελαμε κλπ αποχαιρετιζομαστε χωρις να με φιλησει. Οταν τον ρωταω γιατι μου λεει οτι αυτα τα πραγματα γινονται οταν βγαινουν αυθορμητα. Και μενω στηλη αλατος. Δλδ τοσο καιρο που μιλουσαμε και νομιζα πως εκανε υπομονη αυτος τι φαση; Οταν ζητησα εξηγησεις μου ειπε πως ειναι σε μια περιοδο που ειχε κλειστει στον εαυτο του για καιρο και τωρα σιγα σιγα ανοιγεται και τα κανει ολα αργα και με πολυ σκεψη, κλεινει πληγες κ.α Ξερω οτι πριν ενα χρονο χωρισε απο 7 χρονια σχεση ενω ηταν ακομα ερωτευμενος με μια κοπελα που θεωρουσε τον μεγαλο του ερωτα(απο κοινους γνωστους αυτα). Αλλα εγω νομιζα οτι αφου οδηγησε τα πραγματα προς μια κατευθυνση πως το ηθελε. Για να μην πιεσω την κατασταση ειπα να αφησουμε το χρονο να δειξει. Απο τοτε μου στελνει 2 φορες περιπου την εβδομαδα λεμε 2-3 κοινοτυπα και μετα το κοβει.Η επαφη και η επικοινωνια μας δεν ειναι πια η ιδια Του ειχα προτεινει να βρεθουμε μια μερα και μου ειπε οτι ειχε κανονισει αλλα η προταση γινοταν δεκτη για αλλη στιγμη. Και αυτη η στιγμη ακομα δεν ηρθε. Και εγω δεν καταλαβαινω τι θελει, αν θελει και αν δεν θελει γιατι στελνει; Και αυτο που μου τι δινει ειναι οτι ρε γαμωτο ταιριαζουμε. Δεν ξερω Αμπα μου. Δωσε μου τα φωτα σου. Τι να κανω;
-Κεραυνοπληκτη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή κεραυνόπληκτη, δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, αν καταλάβεις ότι οι επιθυμίες των ανθρώπων δεν περιορίζονται στο «θέλω»/«δεν θέλω», αλλά έχουν άπειρα ενδιάμεσα στάδια. Για να το απλοποιήσω λίγο, ο άλλος δεν περιορίζεται στο δίπολο θέλω αυτό που θέλεις εσύ/δεν θέλω απολύτως τίποτα. Συνήθως ο άλλος θέλει κάτι άλλο από αυτό που θέλουμε εμείς, και μόνο μερικές φορές γίνεται κάτι σαν θαύμα, και δύο άνθρωποι θέλουν ταυτόχρονα το ίδιο από τον άλλον.
Σαν θεωρία μάλλον τα ξέρεις όλα αυτά, ακατανόητο και ανεξήγητο φαινόμενο γίνεται μόνο επειδή αφορά εσένα, από την δυσάρεστη πλευρά. Εσύ επιπλέον έχεις να κατανοήσεις και το γεγονός ότι όλο αυτόν τον καιρό δεν τον απέφευγες εσύ, αποφεύγατε ο ένας τον άλλον, ο καθένας για δικούς τους λόγους. Αυτή η παρεξήγηση σε έκανε να τον έχεις σίγουρο, οπότε έπεσες δις από τα σύννεφα.
Είπες ότι θα άφηνες τον χρόνο να δείξει. Ο χρόνος έδειξε: δεν καίγεται να σε ξαναδεί, και δεν προσπαθεί να πυκνώσει τις επαφές σας. Αν βολέψει, και αν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, δεν έχει αντίρρηση να σε ξαναδεί, αλλά δεν θα το κυνηγήσει κι όλας. Σαν τι να μπορείς να κάνεις, από το να δεχτείς τα δεδομένα; Ότι ταιριάζετε είναι η δική σου άποψη, πρέπει να καταλάβεις ότι ο άλλος μπορεί να έχει άλλη άποψη για αυτό το θέμα. Δεν μπορεί να είναι ένας ο κριτής μιας σχέσης που αφορά δύο ανθρώπους.
Αυτά που έγραψα παραπάνω τα έχω ξαναγράψει πάρα πολλές φορές με διάφορες παραλλαγές. Μπορεί μάλιστα να την έχεις ξαναδιαβάσει, αλλά να μην είσαι σε θέση να κάνεις την σύνδεση με αυτό που σου συμβαίνει τώρα, γιατί αν συμβαίνει σε σένα, σημαίνει ότι υπάρχει μια άλλη εξήγηση, που δεν περιέχει απόρριψη. Αν η προηγούμενη ερώτηση ήταν παρόμοια με αυτή εδώ, αυτός είναι ο λόγος που δεν απάντησα τότε.
__________________
5.
Α,μπα μου καλημέρα
ήθελα να κάνω μία παρατήρηση βασικά.Πάντα οι απαντήσεις που δίνεις είναι πολύ ορθές και αντικειμενικές.Σε όλα τα ζητήματα έχεις μία ξεκάθαρη ματιά και την εκφράζεις ανοιχτά. Πίστευες ότι είναι εύκολο, όμως, να ακολουθήσει ο άμεσα ενδιαφερόμενος τη συμβουλή σου; Μήπως μιλάς εκ του ασφαλούς; Αυτό που εννοώ είναι το εξής: Αν, για παράδειγμα, όπως έχουμε διαβάσει πολλές φορές, οι γονείς σε μία οικογένεια(ανεξάρτητα από την ηλικία των παιδιών) έχουν προβλήματα και βάζουν τα παιδιά στη μέση. Εσύ προτείνεις στα παιδιά που σου απευθύνονται να μην ασχολούνται γιατί δεν τους αφορά η κατάσταση. Σαφώς είμαι υπέρ της άποψής σου και θεωρώ απαράδεκτο οι γονείς να το κάνουν αυτό αλλά πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί που ζει την όλη κατάσταση να μείνει ανεπηρέαστο και να μην εμπλακεί; Να μην προσπαθήσει να βοηθήσει στο να βρεθεί μία λύση; Πιστεύεις και εσύ πως σε ανάλογη δική σου περίπτωση θα αντιδρούσες το ίδιο ορθολογικά όπως προτείνεις τώρα σε κάποιους να πράξουν; Συνέχισε την καλή δουλειά!!! :)
- ελαφρώς προβληματισμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρέπει να έχει κάποιος κάτι να χάσει, ή να αποδείξει, για να είναι σε θέση να πει μια σωστή συμβουλή; Αν συμφωνούμε και οι δύο για το ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση, τι σημασία έχει τι κάνω εγώ προσωπικά; Το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνεις το σωστό, τι σχέση έχει με το τι είναι το σωστό;
Λες ότι είσαι υπέρ της άποψης μου, αλλά μετά λες ότι το παιδί, επειδή επηρεάζεται, μπορεί να προσπαθήσει να βρει μια λύση. Η λύση που προτείνω εγώ είναι να προσπαθήσει να βρει τον τρόπο να μην επηρεάζεται τόσο, γιατί δεν είναι προέκταση των γονιών του για να επηρεάζεται σε τέτοιο βάθος, και δεν χρειάζεται να ταυτίζεται με τους γονείς του σε υπαρξιακό επίπεδο. Μου φαίνεται ότι αυτό που θέλεις να πεις είναι ότι δεν είναι ανάγκη να ενηλικιωθούμε, μπορούμε να λύσουμε την τάση για παρέμβαση των γονιών μας και με άλλο τρόπο. Αν τον έχεις βρει, τον έχεις εφαρμόσει, και έχει πετύχει, σε ακούμε.
__________________
6.
Αγαπητή α μπα!
Είμαι παντρεμένη,30 χρονών και έχω το εξής πρόβλημα:Τα πεθερικά μου!!!Θέλουν να ανακατεύονται παντού. Ο άντρας μου είναι και λίγο "μαμάκιας" και δεν τους κόβει καθόλου τον αέρα,τους υποστηρίζει σε όλα.Να σου δώσω ένα light παράδειγμα:Το καλοκαίρι θα παντρευτούμε και με θρησκευτικό γάμο και κανονίζουν από τώρα(χωρίς να ρωτήσουν εμένα ή τον άντρα μου) 2 μέρες πριν τον γάμο γλέντι με ένα κάρο κόσμο-κλαρίνα(που τα απεχθάνομαι)και χωρίς καν να με ρωτήσουν υπολογίζουν ότι θα πάω κι εγώ και η οικογένεια. Όταν πήγα να θίξω ότι δεν ξέρω αν θα πάω μου είπαν "Αποκλείεται να μην έρθεις, Μην το συζητάς καν". Μπορώ να σου πω άλλα 100 παραδείγματα-μπλέκονται συνέχεια στα πόδια μας, με αποτέλεσμα να τσακώνομαι με τον άντρα μου. Πλέον έχω απελπιστεί και με τον άντρα μου-που δεν τον ρωτάνε για τίποτα και τους υποστηρίζει ότι και να γίνει. Τι να κάνω;;Τα φώτα σου plz!!!
- Μαρία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Χιλιοειπωμένο, αλλά εξακολουθεί να ισχύει. Δεν έχεις πρόβλημα με τα πεθερικά σου, με τον άντρα σου έχεις. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, ή μάλλον, όσο πιο γρήγορα το δεχτείς, όσο πιο γρήγορα σταματήσεις να κατηγορείς τους λάθος ανθρώπους, τόσο πιο γρήγορα θα πάρεις την σωστή απόφαση για σένα, που δεν ξέρω ποια είναι, αλλά εσύ πρέπει να ξέρεις. Ο άντρας σου είναι αυτός ακριβώς που βλέπεις τώρα. Δεν έχει καταφέρει να απογαλακτιστεί και περιμένει να του πουν τι να κάνει. Για την ώρα θεωρεί οικογένεια του τη πατρική του οικογένεια, και όχι αυτή που θα δημιουργήσει μαζί σου. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει έτσι για πάντα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Αν διαφωνείς τόσο σε κάτι ασήμαντο όπως το γλέντι πριν τον γάμο, σκέψου τι σε περιμένει. Ό,τι και να κάνεις, να το κάνεις γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν παρά μόνο αν το θέλουν πάρα πολύ οι ίδιοι, και όχι για κάποιον άλλον. Ο μόνος που μπορείς να αλλάξεις είναι ο εαυτός σου.
_________________
7.
Αγαπητή Λένα, είμαι κι εγώ μία από αυτούς που σε έκαναν καθημερινή συνήθεια (εγώ βέβαια με το μεσημεριανό, αντί για καφέ που είναι το συνηθισμένο), οπότε αποφάσισα επιτέλους να σου θέσω κι εγώ το ερώτημά μου.
Είμαι γυναίκα, 32 χρονών. Είμαι Ελληνίδα, αλλά έχω γεννηθεί στο εξωτερικό και μετακόμισα μόνιμα στην Ελλάδα σε εφηβική ηλικία, έχοντας ήδη ζήσει σε 2 διαφορετικές χώρες πιο πριν. Οπότε το πολυπολιτισμικό στοιχείο υπήρξε μέρος της ζωής μου από πολύ νωρίς. Είμαι και ήμουν πάντα πολύ ευγνώμων γι' αυτή την εμπειρία, γιατί με διαμόρφωσε ως άνθρωπο και δε θα το άλλαζα. Κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά που μου έδωσε είναι το ότι προσαρμόζομαι πολύ εύκολα σε διάφορες καταστάσεις και είμαι πολύ δεκτική σε διάφορες κουλτούρες και πολιτισμούς. Προσαρμόστηκα στη ζωή στην Ελλάδα πολύ γρήγορα, αν και πιστεύω ότι σε έναν πολύ μικρό βαθμό διέφερα πάντα από τον τυπικό Έλληνα (αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο), αλλά πάντα αισθανόμουν εδώ σαν στο σπίτι μου. Έχοντας ενηλικιωθεί πια, πραγματοποίησα τις σπουδές μου σε άλλες χώρες και εργάστηκα στο εξωτερικό για κάποια χρόνια (συγκεκριμένα σε 4 διαφορετικές χώρες της δυτικής Ευρώπης). Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μην έχω μια πολύ ξεκάθαρα διαμορφωμένη εθνική ταυτότητα (πράγμα με το οποίο δεν έχω κανένα πρόβλημα απολύτως, ίσα ίσα).
Έφυγα από την Ελλάδα για πρώτη φορά στα 24 και μέχρι τότε δεν είχα κάνει ποτέ μου σχέση, γιατί δεν είχα καταφέρει ποτέ να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο ο οποίος να με εξιτάρει με αυτόν τον τρόπο. Στη διάρκεια της παραμονής μου στο εξωτερικό έχω κάνει τρεις σχέσεις, στις δύο από τις οποίες υπήρξα βαθιά ερωτευμένη και σήμαιναν πάρα πολλά για μένα. Ήταν και οι 3 άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων (όχι Έλληνες). Με τους ανθρώπους αυτούς είχα πολλά κοινά και περνούσαμε πολύ όμορφα. Ήταν πολυταξιδεμένοι και μου φαίνονταν κι αυτοί "πολίτες του κόσμου". Οι σχέσεις μου αυτές είχαν πάντα την ίδια κατάληξη. Με χώριζαν και μετά από λίγο καιρό επέστρεφαν στη χώρα καταγωγής τους, έκαναν σχέση με μια συμπατριώτισσα, κάνανε οικογένειες και παιδιά. Ξέρω, θα μου πεις ότι μπορεί να έτυχε κι ότι δεν είναι σωστό στατιστικό δείγμα για να βγάζει κανείς συμπεράσματα, αλλά αυτό με βάζει σε σκέψεις.
Εγώ έκτοτε έχω επιστρέψει στην Ελλάδα για οικογενειακούς λόγους, είμαι εδώ και 2,5 χρόνια εδώ και αδυνατώ να γνωρίσω άνθρωπο που να μου προκαλεί ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι απλά θέμα συγκυριών (ότι δεν έτυχε) ή αν εγώ έχω μπλοκαριστεί για κάποιον λόγο και δεν βλέπω καθαρά τους ανθρώπους γύρω μου. Η κατάσταση αυτή έχει αρχίσει σιγά σιγά να με αγχώνει. Βγαίνω συνεχώς, κάνω διάφορες δραστηριότητες, προσπαθώ να γνωρίσω κόσμο, αλλά η πόλη μου δεν προσφέρεται και πολύ για όλα αυτά, γιατί είναι μικρή. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα τέλμα και δεν ξέρω τελικά τι φταίει.
Δεν ξέρω ακριβώς ποιά είναι η ερώτησή μου. Φταίει εντέλει η χώρα στην οποία ζω ή εγώ για τη μοναξιά μου;
Σε ευχαριστώ!
- Μαρία
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν φταίει η χώρα στην οποία ζεις. Μπορεί να μην φταίει τίποτα. Αλλά αν φταίει κάτι, είναι η υποψία σου ότι φταίει η χώρα. Τονίζεις υπερβολικά το γεγονός ότι δεν είσαι χίλια τοις εκατό Ελληνίδα και ότι έχεις επιρροές από άλλες κουλτούρες, και πραγματικά δεν ξέρω καθόλου γιατί αυτό μπορεί να σε κρατάει από το να κάνεις σχέσεις στην Ελλάδα. Πόσο διαφορετική να είσαι πια; Υποψιάζομαι ότι πίσω από αυτή τη σκέψη κρύβεται μια αίσθηση κατωτερότητας (δεν είμαι γέννημα θρέμμα Ελληνίδα, άρα δεν μπορώ ποτέ να «ανήκω») ή ανωτερότητας (είμαι κοσμογυρισμένη και καλύτερη από τους ντόπιους). Ίσως είναι ένας συνδυασμός, αλλά επειδή πιστεύεις ότι και οι σχέσεις που είχες, σε απέρριψαν για τον ίδιο λόγο, πιστεύω ότι δεν έχεις συμφιλιωθεί με αυτό που είσαι, και το κρίμα είναι ότι δεν είσαι κάποια τρομερή εξαίρεση για να σε απασχολεί τόσο πολύ το θέμα της εντοπιότητας.
Αυτοί που σε χώρισαν, γύρισαν στον τόπο καταγωγής τους. Αυτά δεν συνδέονται απαραίτητα μεταξύ τους, ο κόσμος γυρνάει πίσω, όπως γύρισες κι εσύ, για χίλιους λόγους. Όταν γύρισαν, τα έφτιαξαν με συμπατριώτισσα. Εμ, αφού ήταν εκεί, το πιο πιθανό αυτό ήταν, στην Ιρλανδία, μάλλον Ιρλανδέζα θα γνώριζαν. Ούτε αυτό συνδέεται με το ότι τα χάλασαν μαζί σου. Εσύ όμως τα συνδέεις με έναν τρόπο που επιβεβαιώνει αυτό που φοβάσαι: ότι επειδή δεν έχεις ξεκάθαρη ταυτότητα, κάτι σου λείπει.
Δεν ξέρω πόσο βαθύ ή πόσο σοβαρό είναι αυτό που πιστεύεις για σένα, αλλά επειδή φαίνεται ότι σου δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους ανθρώπους, θα έλεγα να μην το αφήσεις έτσι. Ένας ψυχολόγος θα βοηθούσε, αν δεν ξέρεις πώς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Παρεμπιπτόντως, όλες αυτές τις χώρες μας τις κρατάς μυστικές, σε μια γνωστή και ανεξήγητη παράδοση του 'α μπα' (γιατί άλλο αν μεγάλωσες σε φυλή στον Αμαζόνιο και ήρθες στην Ελλάδα στην εφηβεία, άλλο αν μεγάλωσες στην Σόφια), όμως πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχουν σύλλογοι expats γενικώς, και μπορείς να βρεθείς με ανθρώπους που έχουν τις ίδιες εμπειρίες με σένα, ακόμα και από μακριά, για να μην πω ότι πλέον πολλοί «ξένοι» ζουν στην Ελλάδα.
