Η ανήσυχη φωνή της μαμάς μου βγαίνει σε bubble σε κάθε καινούρια γνωριμία. «Μην ανοίγεσαι αμέσως, δεν ξέρεις κάθε άνθρωπος τι προθέσεις έχει», επαναλάμβανε από τότε που ήμουν, νομίζω, οχτώ χρονών. Η μεγάλη αλήθεια για εμένα όμως είναι μία: βαριέμαι να είμαι καχύποπτη. Βαριέμαι ελεεινά να πρέπει να σκέφτομαι διπλά πριν μιλήσω, πριν σαχλαμαρίσω, πριν πω κάτι πιο προσωπικό. Εννοώ, ξέρεις, δεν κρατώ τα μυστικά του κράτους, τίποτα προσωπικό μου δεν μπορεί να έχει τόσο μεγάλη σημασία ώστε ο άλλος να το χρησιμοποιήσει για να μου κάνει όλο αυτό το μεγάλο κακό που τρέμουν οι μαμάδες. Δεν έχω κάνει τίποτα για το οποίο να ντρέπομαι...
Ακόμα μια μεγάλη αλήθεια για εμένα είναι ότι ενθουσιάζομαι εύκολα με κάθε τι καινούριο: με καινούριους φίλους, καινούρια μέρη, καινούριες γνωριμίες. Μετά από λίγο καιρό μπαίνουν όλα στις κανονικές τους διαστάσεις, αλλά στην αρχή κάθε καινούριο πρόσωπο μου φαίνεται πολύ γοητευτικό. Κάπως έτσι, και σε ηλικία που δεν με λες πια και ανώριμο κοριτσάκι, μέσα από μια καινούρια δουλειά ήρθε και μια καινούρια αισθηματική περιπέτεια, στην οποία –φυσικά- έπεσα με τα μούτρα και μεγάλο ενθουσιασμό.
Είδα τελικά ότι εκείνου δεν του συνέβη τίποτα πολύ διαφορετικό από τις καταστάσεις που είχε μάθει να ζει. Αυτό που είχε συμβεί ήταν σε εμένα, και ήταν η συνειδητοποίηση ότι κάποιος μπορεί να σου φερθεί σα μαλάκας επειδή απλά μπορεί.
Καθώς, λοιπόν, εκείνος ο τύπος που είχε υπέροχα μπλε μάτια και πολύ χιούμορ γινόταν όλο και πιο περιποιητικός και προστατευτικός μαζί μου, άρχισα κι εγώ να κολακεύομαι. Αφού μάλιστα μου μίλησε και για τα ζόρια που περνούσε αισθηματικά και επαγγελματικά, ξύπνησε μέσα μου η μητέρα Τερέζα, όπως ξυπνάει σε όλες μας όταν ένας άντρας δείχνει μπροστά μας μια ευάλωτη πλευρά του.
Μην τα πολυλογώ ενώ εγώ είχα όλη την καλή διάθεση και κατανόηση να του σταθώ στα ζόρια, όχι μόνο θεωρητικά αλλά έμπρακτα, ο τύπος από την πολλή του στενοχώρια είπε να την πέσει στην αρκετά χρόνια μικρότερη συνάδελφο και φίλη μου. Κι αφού εκείνη δεν του έκατσε, φρόντισε να χωθεί σε άλλη επίσης αρκετά χρόνια μικρότερη συνάδελφό μας, η οποία μη γνωρίζοντας ότι είχα κι εγώ ένα στόρυ μαζί του, προχώρησε σε διάφορες περιπτύξεις.
Όταν όλο αυτό αποκαλύφθηκε κοίταζα γύρω μου σα μαλάκας προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε συμβεί. Τι έκανα λάθος;
Είδα τελικά ότι εκείνου δεν του συνέβη τίποτα πολύ διαφορετικό από τις καταστάσεις που είχε μάθει να ζει. Αυτό που είχε συμβεί ήταν σε εμένα, και ήταν η συνειδητοποίηση ότι κάποιος μπορεί να σου φερθεί σα μαλάκας επειδή απλά μπορεί. Επειδή τον αφήνεις. Επειδή, έτσι θα φέρεται όπου τον παίρνει. Δεν είναι αντρίκιο. Δεν είναι τίμιο. Αλλά έτσι θα φερθεί γιατί δεν τον νοιάζει να είναι ένας άνθρωπος κυριλέ.
Δεν ξέρω ποιος χάνει περισσότερο σε αυτές τις περιπτώσεις δεδομένου ότι ο ένας δεν έχει και πολλά να χάσει, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε αισθήματα, ούτε φιλότιμο. Ο άλλος, όμως, παίρνει ένα μάθημα, πικρό μεν, αλλά χρήσιμο. Οπότε μάλλον όλα τελειώνουν καλά.
Και η φωνή της μαμάς μου δεν χρειάζεται να βγαίνει πια σε bubble. Στο πρώτο δείγμα παρόμοιας συμπεριφοράς το σώμα που έχει μνήμη χτυπάει συναγερμό και όλες οι άμυνες είναι alerted. Δεν μου αρέσει που είμαι έτσι καχύποπτη τώρα. Και γι΄αυτό είναι ο μόνος άνθρωπος στη ζωή μου στον οποίο δεν θέλω να ξαναμιλήσω ποτέ. Βέβαια, είναι μεγάλη κουβέντα το «ποτέ». Ίσως να του ξαναμιλήσω όταν δεν θα έχει σημασία, όταν θα έχω ξανανιώσει safe με κάποιον που θα φέρεται σωστά... επειδή απλά μπορεί!
σχόλια