ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά πως γίνεται να μην βρίσκει δουλειά 3 χρόνια ? Μου φαίνεται αδιανόητο. Κάνε δουλειά του ποδαριού, πήγαινε 6 μήνες σε νησί, κάτι δουλειά βρίσκεις. Αν όχι την δουλειά των ονείρων σου, σίγουρα κάποια για τα προς το ζνς.

Δε ξέρω πώς θα σου φανεί το σχόλιό μου αλλά θα σου γράψω ειλικρινά τις σκέψεις που κάνω,πώς θα το βλεπα στη θέση σου.Αν έχεις σκοπό να κάνεις οικογένεια και παιδιά,θα πρέπει να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση μαζί του.Αν ήσουν -δε θα πω 22,θα πω απλά μικρότερη- και ήσουν σίγουρη ότι είναι ο άνθρωπός σου και είχε εκφράσει κι αυτός την επιθυμία για ένα μέλλον μαζί σου, θα σου έλεγα ότι έχεις καιρό να περάσετε καλά μαζί και να τον στηρίξεις μέχρι να αποκατασταθεί κι αυτός επαγγελματικά και να προχωρήσετε και σε κάτι πιο σοβαρό.Ωστόσο στα 32 αν έχεις τέτοιες βλέψεις θα πρέπει να σκεφτείς ότι και βιολογικά τα περιθώρια στενεύουν με τα χρόνια.Δε ξέρω αν ακούγεται άσχημο έτσι όπως το λέω αλλά προσωπικά σε αυτή την ηλικία θα σκεφτόμουν ότι αυτή η σχέση ή θα πάει άμεσα πιο κάτω (είτε αυτό λέγεται συγκατοίκηση είτε λέγεται γάμος είτε λέγεται παιδί) είτε θα τελειώσει.Γιατί,και πρακτικά να το δεις,αν αυτός δεν έχει τελειώσει το διδακτορικό του και δεν έχει βρει δουλειά ικανή να στηρίξει σπιτικό σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα (εσύ θα το κρίνεις),μετά εσένα θα σε πιέζει ο χρόνος στο να βρεις κάποιον άλλον/να τον μάθεις καλά/να προχωρήσεις μαζί του,κάτι που (λογικά- γιατί με αυτά τα πράγματα ποτέ δε ξέρεις) θα πάρει κι αυτό καιρό.Από την άλλη,αυτός στα 45 του δε θα έχει το ίδιο πρόβλημα-ελπίζω να καταλαβαίνεις πώς το λέω.Υ.γ.Δε ξέρω πόσο διαρκεί ένα διδακτορικό εξ αποστάσεως,αλλά όπως και να χει είναι δεδομένο ότι κάτι τέτοιο απαιτεί τεράστια σπατάλη χρόνου και ενέργειας κι αν δεν είναι βέβαιο ότι θα του εξασφαλίσει δουλειά,προσωπικά θα το έβλεπα σαν μια προσπάθεια να παρατείνει τις σπουδές και να αποφύγει να αναλάβει ευθύνες ενηλίκου.

Κάτι ακόμα. Ίσως είναι λεπτομέρεια, αλλά δεν μου βγαίνουν τα νούμερα. Λοιπόν, 18 χρονών, συν 5-7 χρόνια βασικό πτυχίο, συν 1-2 χρόνια στρατός, συν 1-2 χρόνια μαστερ, σύνολο 29.Μέχρι τα 37 έχουμε 8 χρόνια, με τα 3 τελευταία να είναι άνεργος. Υπάρχει ένα κενό (τουλάχιστον) 5 ετών. Δεν έχει εργαστεί ποτέ? Δεν έχει αποταμιεύσει καθόλου? Με αυτά τα χαρακτηριστικά (μορφωμένος, καλλιεργημένος,...), δεν "πνίγεται" από την έλλεψη αυτονομίας? Πως και δεν επιδίωξε να συζήσετε αφού ζεις μόνη σου? ...Θέλω να πω ότι αυτό το κενό ίσως δίνει την απάντηση στο πολύ εύστοχο ζήτημα που έθεσε το Λεμόνι στην τελευταία παράγραφο. Τέλοσπάντων, δύσκολη περίπτωση. Εύχομαι να σας βγει ό,τι καλύτερο.

Πολύ σοβαρό θέμα και πιστεύω ότι θα βρεις και 'συ χρήσιμα και ουσιώδη τα σχόλια των συνσχολιαστών.Για μένα η λέξη κλειδί είναι η προοπτική. Δηλαδή:- Εάν: α) εξακολουθεί να υφίσταται ισχυρός συναισθηματικός δεσμός και β) πιστεύεις ότι οι επιλογές του συντρόφου σου θα τον (σας) δικαιώσουν, δηλαδή να αποκατασταθεί επαγγελματικά σε εύλογο χρονικό διάστημα (πόσο χρόνο θέλει???), τότε θα πόνταρα στο να τον στηρίξεις.- Εάν έστω μια από τις δυο παραπάνω συνθήκες δεν ισχύει, τότε νομοτελειακά τα μονοπάτια σας θα χωρίσουν.Πρέπει να συγχρονιστείτε και η "προοπτική" να υλοποιηθεί το ταχύτερο δυνατό. Εκτιμώ ότι δεν έχετε άλλο περιθώριο για κάψιμο χρόνου.

Εμένα μου φαίνεται ότι τα λεφτα τα βάζεις πάνω από τον "έρωτα" σου. Από την στιγμή που λες να βρεις κάτι καλύτερο, σημαίνει ότι δεν θεωρείς τον τωρινό σου σύντροφο τον ιδανικό για σένα. Οπότε καλύτερα να τον αφήσεις να βρει κάποια που πραγματικά θα τον θέλει για εκείνον και όχι για την οικονομική του κατάσταση και για να έχει απλά κάποιον, οπότε να φαίνεται cool στην κοινωνία. Προσωπικά θα πληγωνομουν αν ήμουν άνεργη και μάθαινα ότι ο σύντροφος μου θέλει να με χωρίσει γι αυτόν τον λόγο.

Στη θέση σου κι εγώ θα είχα ξενερώσει. Θα περίμενα να έχει βρει τουλάχιστο κάποιες δουλειές του ποδαριού αυτά τα χρόνια για να μη χρειάζεται να επιβαρύνει εσένα ή τους γονείς του. Δε νομίζω ότι χρειαζόταν το μεταπτυχιακό αυτή τη στιγμή για να βρει δουλειά.Το ότι δέχεται σαν άντρας και κυρίως σαν άνθρωπος από τη μία να τον συντηρείς και από την άλλη να μην μπορείτε να χαρείτε πέντε πράγματα σ'αυτή τη φάση, μοιάζει ενοχλητικό και δυσοίωνο.Όσο έξυπνος και να'ναι, όσο μορφωμένος, όσο καλά και να περνάς μαζί του, μέρα με τη μέρα γιγαντώνονται οι ενοχλήσεις και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις ότι έχει πέσει στα μάτια σου.Προτού να είναι αργά θα πρότεινα μια ανοιχτή κουβέντα να δεις τις προθέσεις του (πχ πρόκειται να περιμένει από τον καναπέ να γίνει διευθυντής; Συμβιβάζεται με κάποια άλλη θέση για επιβίωση, όπως κάνει τόσος κόσμος;)κι έπειτα αποφασίζεις αν είναι θέμα ατυχών συγκυριών ή είναι στο χαρακτήρα του (τεμπέλης, φυγόπονος, εκμεταλλευτής κτλ).

Με ποιο δικαίωμα και με ποια λογική να πέσουμε να σε φάμε δηλαδή; Εμείς τον πληρώνουμε στις εξόδους τον σύντροφό σου ή μήπως την δική μας ζωή καθυστερεί; Έξω από τον χορό...

Γιατί να σε φάμε? Αυτό που περιγράφεις είναι ένα θέμα, με απλά λόγια δεν είστε στην ίδια φάση ζωής. Το να είσαι στην ίδια φάση ζωής κάνει τα πράγματα πιο απλά, κοινό πρόγραμμα, κοινοί στόχοι, κοινό όραμα για το μέλλον... Αυτή τη στιγμή σε προβληματίζει που δεν μπορείτε να πάτε κάπου μαζί. Σε λίγο μπορεί να σε προβληματίζει το ότι δε θα μπορείτε να μείνετε μαζί (εκτός αν τον αναλάβεις, πράγμα που και για τον ίδιο δε θα είναι ευχάριστο), ή το ότι εσύ θα θέλεις να κάνεις ένα παιδί κλπ. Δεν ξέρω τι πιθανότητες υπάρχουν να αλλάξει η κατάσταση αυτή, δλδ να βρει εργασία στο άμεσο μέλλον και στο ίδιο μέρος που είσαι και εσύ. Σκέψου και πράξε ανάλογα.

επίσης διδακτορικό online δεν πιστεύω πως είναι αναγνωρισμένο

Δε θα σε φάω, θα σου ευχηθώ απλά να μην πάει χαμένη η ''αναμονή'' σου.