Ήταν το 2009 θυμάμαι όταν έσκασε σαν βόμβα το πρώτο μνημόνιο στη μικρή πλην τίμια Ελλαδίτσα που άμαθη ακόμα το αποδέχτηκε με λίγη σάτιρα και μηδέν σοβαρότητα. Εξάλλου η Ελλαδίτσα δεν μασούσε από αυτά γιατί ήταν γεμάτη επιστήμονες και δυνατά μυαλά που αν έβγαναν στο εξωτερικό θα διέπρεπαν και θα μεταλαμπάδευαν τον πολιτισμό που εμείς κατέχουμε από τότε που οι άλλοι ήταν ακόμα στα δέντρα. Τα δυνατά αυτά μυαλά αφού είχαν ξεκοκαλίσει ,'άλλοτε εσκεμμένα και άλλοτε δικαιολογημένα αθώα τις περιουσίες που με κόπο φτιάχτηκαν μετά την ή και κατά τη διάρκεια της Χούντας και κυρίως μετά το αμαρτωλό 89, με τη δικαιολογία της μόρφωσης και της επιστημονικής κατάρτισης ,αφού πραγμάτωσαν το Greek Dream του πτυχίου και της έξαλλης φοιτητικής ζωής όρμησαν ωσάν άλλοι Πολυμήχανοι κατασκευαστές δουρείων ίππων να φτιάξουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Τι Αμερικές ,τι Αγγλίες ,τι Γερμανίες όλες οι χώρες είχαν φιλοξενήσει τα δυνατά μυαλά χαρίζοντάς τους τίτλους μοναδικούς ,που ταίριαζαν υπέροχα στις costa boda κορνίζες του πατρικού. Η ζωή φάνταζε σαν την sunset bulevard και η πορεία διαγράφονταν λαμπρή. Λεφτά υπήρχαν ,για όλους έφτανε η πίτα και αν δεν έφτανε ο φούρνος ήταν ακόμα ζεστός και περίμενε την επόμενη για να ξαναμοιραστεί. Τα δυνατά μυαλά χάραζαν πορεία με παντιέρα τα χαρτιά τους και τα γεμάτα περηφάνια μάτια των γονιών. Τίποτα δεν μπορούσε να ταράξει τη νηνεμία των επιστημόνων, αφού είχαν το χαρτί. Το είχαν στην κορνίζα. Αλήθεια. Όποιος έμπαινε στο γραφείο το έβλεπε. Ήταν εκεί.
Τα δυνατά μυαλά χάθηκαν, έψαχναν διεξόδους στο sexting, στο facebook, στα διαζύγια, στο να φιλούν κατουρημένες ποδιές για βρουν δουλειά.
Η ένδεια όμως της ψυχής η άπιαστη έννοια της παιδείας άρχιζε σιγά σιγά να απλώνει τη σκιά της και το σύννεφο γέμισε νερό. Τα πρώτα μπουμπουνιτά έπεσαν, ακολούθησε η μπόρα και μετά το χαλάζι. Δεν σταμάτησε για τα επόμενα χρόνια. Τα δυνατά μυαλά μετατράπηκαν σε καταθλιπτικά μαύρα ανθρωπάκια που το όνειρο τους δεν ήταν η ευτυχία, η καριέρα και η προσωπική εξέλιξη αλλά το να μπουν στην ρύθμιση των 100 δόσεων, να σώσουν το σπίτι του πατέρα τους και να μπουν στο Νόμο Κατσέλη.
Τα δυνατά μυαλά χάθηκαν, έψαχναν διεξόδους στο sexting, στο facebook, στα διαζύγια, στο να φιλούν κατουρημένες ποδιές για βρουν δουλειά. Χόρευαν σ έναν συντονισμένο heavy metal ρυθμό που δεν σ αφήνει να δεις, μόνο κουνάς το κεφάλι πάνω κάτω με δύναμη και ιδρώτα και ας μην καταλαβαίνεις τα λόγια του τραγουδιού. Και τα μνημόνια ερχόταν σαν απρόσκλητοι καλεσμένοι που στρογγυλοκάθονται στους καναπέδες του σπιτιού σου και συ χαμογελάς αμήχανα μέχρι να ξεκουμπιστούν αλλά αυτοί κάθονται σαν να μην υπάρχει αύριο σου τρώνε τις πάστες και ότι άλλο έχεις στο ψυγείο, κάπου μετά αισθάνεσαι αγενής και τους παραγγέλνεις και πίτσα. Αφού βλέπεις ότι οι απρόσκλητοι καλεσμένοι όχι μόνο ήρθαν για να μείνουν αλλά χρησιμοποιούν μέχρι και την οδοντοβουρτσά σου σφυρίζοντας ειρωνικά τραγουδάκια όπως το «κομμένα πια τα δανεικά», κλείνεις τη δουλειά σου, τελειώνεις όπως όπως τα όνειρά σου, αποχαιρετάς τα χαμένα χρόνια σου, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη παίρνεις το βαλιτσάκι σου, αφήνεις το πτυχίο σου στην costa boda κορνίζα και πας στους ανθρώπους που ήταν ακόμα στα δέντρα όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες για να τους πεις «αλήθεια υπήρξα δυνατό μυαλό πάρτε με στη δουλειά σας και αφήστε με να ζήσω στο κράτος σας γιατί το δικό μου έχει πληγεί από αφόρητο πολιτισμό και Δημοκρατία». Κλείνοντας την πόρτα συνειδητοποιείς ότι ξέχασες την τηλεόραση ανοιχτή και όσο εσύ κατεβαίνεις τις σκάλες οι εθνοσωτήρες με χαρά μας ανακοινώνουν ότι ήρθε η ώρα να φάμε παντεσπάνι.
σχόλια